Sprawa C‑4/11

Bundesrepublik Deutschland

przeciwko

Kavehowi Puidowi

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hessischer Verwaltungsgerichtshof)

Azyl – Karta praw podstawowych Unii Europejskiej – Artykuł 4 – Rozporządzenie (WE) nr 343/2003 – Artykuł 3 ust. 1 i 2 – Ustalenie państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrywanie wniosku o udzielenie azylu złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego – Artykuły 6–12 – Kryteria służące ustaleniu odpowiedzialnego państwa członkowskiego – Artykuł 13 – Klauzula mająca zastosowanie w przypadku bezskuteczności zastosowania innych kryteriów

Streszczenie – wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 14 listopada 2013 r.

Prawa podstawowe – Zakaz tortur i nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania – Zakres – Kontrole graniczne, azyl i imigracja – Polityka azylowa – Kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl – Rozporządzenie nr 343/2003 – Systemowe nieprawidłowości w zakresie procedury azylowej i warunków przyjmowania osób ubiegających się o azyl w państwie członkowskim – Spoczywający na innych państwach członkowskich zakaz przekazywania osoby ubiegającej się o azyl do tego państwa – Konsekwencje – Spoczywający na państwie członkowskim, w którym złożono wniosek o azyl, obowiązek zidentyfikowania innego państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku – Spoczywający na tym pierwszym państwie członkowskim obowiązek rozpatrzenia samemu wniosku o udzielnie azylu w wypadku braku możliwości przeniesienia – Brak

(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 4; rozporządzenie Rady nr 343/2003, art. 3 ust. 2, art. 13)

Gdy państwa członkowskie nie mogą pominąć faktu, iż systemowe nieprawidłowości w zakresie procedury azylowej i warunków przyjmowania osób ubiegających się o azyl w państwie członkowskim uznanym początkowo za odpowiedzialne zgodnie z kryteriami zawartymi w rozdziale III rozporządzenia nr 343/2003 ustanawiającego kryteria i mechanizmy określania państwa członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego, stanowią poważne i udowodnione powody, aby przypuszczać, że osoba ubiegająca się o azyl zetknie się z rzeczywistym niebezpieczeństwem bycia poddaną nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu w rozumieniu art. 4 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, czego zweryfikowanie należy do sądu odsyłającego, państwo członkowskie przystępujące do ustalenia odpowiedzialnego państwa członkowskiego jest zobowiązane do nieprzekazania osoby ubiegającej się o azyl do państwa członkowskiego uznanego początkowo za odpowiedzialne i, z zastrzeżeniem skorzystania z możliwości rozpatrzenia samemu wniosku o udzielenie azylu, do dalszej analizy kryteriów określonych w tym rozdziale w celu ustalenia, czy inne państwo członkowskiego może zostać wskazane jako odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o udzielenie azylu na podstawie któregoś z tych kryteriów lub, gdy nie jest to możliwe, na podstawie art. 13 tego samego rozporządzenia.

Natomiast brak możliwości przekazania osoby ubiegającej się o azyl do państwa członkowskiego wskazanego początkowo jako odpowiedzialne nie oznacza sam w sobie, że państwo członkowskie przystępujące do ustalenia odpowiedzialnego państwa członkowskiego jest zobowiązane do rozpatrzenia samemu wniosku o udzielnie azylu na podstawie art. 3 ust. 2 rozporządzenia nr 343/2003.

(por. pkt 30, 31, 33, 36, 37; sentencja)