Αίτηση αναιρέσεως που υπέβαλε στις 10 Μαρτίου 2009 η Anheuser-Busch, Inc. κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Πρωτοδικείο (πρώτο τμήμα) στις 16 Δεκεμβρίου 2008 στις συνεκδικασθείσες υποθέσεις T-225/06, T-255/06, T-257/06 και T-309/06: Budějovický Budvar, národní podnik κατά Γραφείου Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της εσωτερικής αγοράς (σήματα, σχέδια και υποδείγματα), Anheuser-Busch, Inc
(Υπόθεση C-96/09 P)
Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική
Διάδικοι
Αναιρεσείουσα: Anheuser-Busch, Inc. (εκπρόσωποι: V. von Bomhard, Rechtsanwältin, B. Goebel, Rechtsanwalt)
Έτεροι διάδικοι στη διαδικασία: Budějovický Budvar, národní podnik, Γραφείο Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της εσωτερικής αγοράς (σήματα, σχέδια και υποδείγματα)
Αιτήματα της αναιρεσείουσας
Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:
1. Να αναιρέσει την απόφαση του Πρωτοδικείου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, της 16ης Δεκεμβρίου 2008 στις συνεκδικασθείσες υποθέσεις T-225/06, T-255/06, T-257/06 και T-309/06 με εξαίρεση την απόφαση υπ' αριθμόν 1,
2. να εκδικάσει το ίδιο τη διαφορά απορρίπτοντας τα αιτήματα που υποβλήθηκαν πρωτοδίκως ή, επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση στο Πρωτοδικείο και
3. να καταδικάσει την προσφεύγουσα πρωτοδίκως στα έξοδα της δίκης ενώπιον του Πρωτοδικείου.
Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα
Η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι
1. Το Πρωτοδικείο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο αρνούμενο την αρμοδιότητα του Γραφείου να καθορίσει ότι η Budvar παρέβη τον κανόνα του άρθρου 8, παράγραφος 4
1, περί του βάρους αποδείξεως των δικαιωμάτων, μολονότι υπήρχαν σοβαρές αμφιβολίες ως προς τη νομιμότητα των δικαιωμάτων αυτών (φερόμενες ονομασίες προελεύσεως "BUD").
2. Το Πρωτοδικείο ερμήνευσε εσφαλμένα τις ποιοτικές και ποσοτικές προϋποθέσεις της κοινοτικής νομοθεσίας ως προς την έννοια της "χρήσης στις συναλλαγές" του άρθρου 8, παράγραφος 4. Πρώτον, έκρινε ότι η προϋπόθεση αυτή έχει την έννοια κάθε εμπορικής χρήσης εκτός της χρήσης σε ιδιωτική σφαίρα, αποφαινόμενο ειδικότερα ότι το προβαλλόμενο δικαίωμα του άρθρου 8, παράγραφος 4, δεν προϋπέθετε την ουσιαστική χρήση, όπως ισχύει στην περίπτωση σήματος. Στο πλαίσιο αυτό, δέχθηκε ότι οι "δωρεάν" αποστολές μπορούν να θεωρηθούν ως "χρήση στις συναλλαγές", καθώς και ως χρήση διαφορετικής λειτουργίας (χρήση ως σήματος και όχι χρήση ως ονομασία προέλευσης). Δεύτερον, η προσβαλλόμενη απόφαση εσφαλμένα έλαβε υπόψη τη χρήση του αντιταχθέντος σήματος μετά την ημερομηνία κατάθεσης της αίτησης καταχωρίσεως του σήματος και, κατά συνέπεια, δεν έλαβε υπόψη ότι για να αντιταχθεί βασίμως προηγούμενο δικαίωμα σύμφωνα με το άρθρο 8 όλες οι προϋποθέσεις του λόγου ανακοπής πρέπει να πληρούνται κατά τη στιγμή της κατάθεσης της ανακοπής. Τρίτον, το Πρωτοδικείο ερμήνευσε εσφαλμένα το άρθρο 8, παράγραφος 4, κρίνοντας ότι, κατά παρέκκλιση από την αρχή της εδαφικότητας, μπορεί να ληφθεί υπόψη η χρήση που έγινε σε άλλες χώρες εκτός από τις χώρες όπου υφίστανται τα προβαλλόμενα δικαιώματα του άρθρου 8, παράγραφος 4.
3. Το Πρωτοδικείο ερμήνευσε επίσης εσφαλμένα την προϋπόθεση της "μη έχουσας αποκλειστικά τοπικό χαρακτήρα χρήσης". Έκρινε κατ' ουσίαν ότι αυτή η προϋπόθεση πληρούται λόγω του ότι το προβαλλόμενο δικαίωμα του άρθρου 8, παράγραφος 4, προερχόταν από τρίτη χώρα και η προστασία του επεκτάθηκε σε δύο κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν εξέτασε αν το επίμαχο δικαίωμα είχε πράγματι αποκτήσει ισχύ πέραν της τοπικής στα δύο προβαλλόμενα κράτη μέλη, ώστε να ενεργοποιηθούν τα δικαιώματα του άρθρου 8, παράγραφος 4, από χώρες εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
4. Ο δεύτερος λόγος αναιρέσεως αντλείται από παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 4, στοιχείο β΄, σε συνδυασμό με το άρθρο 74, παράγραφος 1. Το άρθρο 8 παράγραφος 4, στοιχείο β΄, ορίζει ότι η Budvar μπορεί βάσει του εθνικού δικαιώματος να απαγορεύσει τη χρήση του αντιταχθέντος σήματος. Το τμήμα προσφυγών έκρινε, με βάση τα στοιχεία που υπέβαλαν οι διάδικοι και εφαρμόζοντας τον πάγιο κανόνα βάσει του οποίου το βάρος αποδείξεως στη δίκη ανακοπής κατά του ΓΕΕΑ φέρει ο αντίδικος, ότι η Budvar δεν απέδειξε ότι ήταν δυνατό, σύμφωνα με την ισχύουσα εθνική νομοθεσία της Γαλλίας ή της Αυστρίας, να απαγορεύσει τη χρήση του σήματος "BUD". Το Πρωτοδικείο, ωστόσο, έκρινε, αντιθέτως προς το άρθρο 74, παράγραφος 1, και το άρθρο 8, παράγραφος 4, στοιχείο β΄, ότι το ΓΕΕΑ έπρεπε αυτεπαγγέλτως να ερευνήσει τη νομοθεσία και τις νομικές εξελίξεις που υποστηρίζουν τα προβαλλόμενα δικαιώματα του άρθρου 8, παράγραφος 4, πέραν των ισχυρισμών των διαδίκων, και να μην απορρίψει την ανακοπή λόγω μη απόδειξης των προβαλλόμενων από τη Budvar δικαιωμάτων.
5. Συνολικά, η προσβαλλόμενη απόφαση του Πρωτοδικείου ερμήνευσε το άρθρο 8, παράγραφος 4, με τρόπο που δύσκολα συμβιβάζεται με τη διατύπωση της διάταξης αυτής και είναι αδύνατον να συμβιβαστεί με τον σκοπό του κανονισμού 40/94 που έγκειται στη δημιουργία ενός ευρέος ενιαίου λειτουργούντος σε κοινοτικό επίπεδο σήματος, προκειμένου να ενισχυθεί το ενδοκοινοτικό εμπόριο.
6. Κάθε μία από αυτές τις παραβάσεις της νομοθεσίας από το Πρωτοδικείο οδήγησαν στην ακύρωση των αποφάσεων του δευτέρου τμήματος προσφυγών, και αποτελούν ως εκ τούτου - καθένας ξεχωριστά - λόγους ακυρώσεως της προσβαλλόμενης απόφασης.
____________1 - Κανονισμός (ΕΚ) 40/94 του Συμβουλίου, της 20ής Δεκεμβρίου 1993, για το κοινοτικό σήμα ΕΕ L 11, 14.1.1994, σ. 1