Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Wyrchowen administratiwen syd (Bułgaria) w dniu 7 czerwca 2017 r. – Virginie Marie Gabriel Guigo / Fond „Garantirani wzemanja na rabotnicite i służitelite”
(Sprawa C-338/17)
Język postępowania: bułgarski
Sąd odsyłający
Wyrchowen administratiwen syd
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Virginie Marie Gabriel Guigo
Strona przeciwna: Fond „Garantirani wzemanja na rabotnicite i służitelite”
Pytania prejudycjalne
Czy art. 151 i 153 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 3, 4, 11 i 12 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/94/WE1 z dnia 22 października 2008 r. w sprawie ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy należy interpretować w ten sposób, że dopuszczają one przepis krajowy taki jak art. 4 ust. 1 Zakon za garantiranite wzemanja na rabotnicite i służitelite pri nesystojatelnost na rabotodatelja (ustawy o gwarantowanych należnościach pracowników w wypadku upadłości pracodawcy), na mocy którego z zakresu ochrony dotyczącej należności za pracę wyłączono osoby, których stosunki prawne zostały rozwiązane przed określonym trzymiesięcznym terminem przed wpisem postanowienia o wszczęciu postępowania upadłościowego pracodawcy?
W wypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy zasadę autonomii procesowej państw członkowskich, nakreśloną zasadami równoważności, skuteczności i proporcjonalności w kontekście zamierzonego w art. 151 i 153 TFUE i w dyrektywie 2008/94/WE celu socjalnego, należy interpretować w ten sposób, że dopuszczają one jako zgodny środek krajowy taki jak art. 25 Zakon za garantiranite wzemanja na rabotnicite i służitelite pri nesystojatelnost na rabotodatelja, na mocy którego z upływem dwumiesięcznego terminu od daty wpisu postanowienia o wszczęciu postępowania upadłościowego wygasa również uprawnienie do dochodzenia oraz uprawnienie do otrzymania gwarantowanych należności, jeżeli w prawie wewnętrznym państwa istnieje przepis taki jak art. 358 ust. 1 pkt 3 Kodeks na truda (kodeksu pracy), na mocy którego termin do dochodzenia należności za pracę jest trzyletni, licząc od daty, w której należało wypłacić należność, a otrzymanych po tym terminie płatności nie uważa się za nienależnie uiszczone?
Czy art. 20 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że dopuszcza on podobne rozróżnienie z jednej strony między pracownikami z niezaspokojonymi należnościami, których stosunki prawne zostały rozwiązane przed ustalonym trzymiesięcznym terminem przed wpisem postanowienia o wszczęciu postępowania upadłościowego pracodawcy, ponadto przy uwzględnieniu tych, których stosunki prawne zostały rozwiązane w ustalonym trzymiesięcznym okresie, a z drugiej strony pracownikami mającymi w wypadku rozwiązania ich stosunków pracy prawo do ochrony w odniesieniu do niezaspokojonych należności w trzyletnim terminie od daty, w której należało wypłacić należność, zgodnie z art. 358 ust. 1 pkt 3 Kodeks na truda?
Czy art. 4 w związku z art. 3 dyrektywy 2008/94/WE i z zasadą proporcjonalności należy interpretować w ten sposób, że dopuszczają one przepis taki jak art. 25 Zakon za garantiranite wzemanja na rabotnicite i służitelite pri nesystojatelnost na rabotodatelja, na mocy którego automatycznie i bez możliwości indywidualnej oceny istotnych okoliczności z upływem dwumiesięcznego terminu od daty wpisu postanowienia o wszczęciu postępowania upadłościowego wygasa również uprawnienie do dochodzenia oraz uprawnienie do otrzymania gwarantowanych należności za pracę?
____________
1 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/94/WE z dnia 22 października 2008 r. w sprawie ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy, Dz.U. 2008, L 283, s. 36.