Language of document : ECLI:EU:T:2011:360

Sprawa T‑53/07

Trade-Stomil sp. z o.o.

przeciwko

Komisji Europejskiej

Konkurencja – Porozumienia, decyzje i uzgodnione praktyki – Rynek kauczuku butadienowego i emulsyjnego kauczuku butadienowo‑styrenowego – Decyzja stwierdzająca naruszenie art. 81 WE – Uczestnictwo w porozumieniu, decyzji lub uzgodnionej praktyce – Możliwość przypisania zachowania noszącego znamiona naruszenia – Grzywny – Waga i czas trwania naruszenia – Okoliczności łagodzące

Streszczenie wyroku

Konkurencja – Postępowanie administracyjne – Decyzja Komisji stwierdzająca naruszenie – Dowody, jakie należy zebrać

(art. 81 ust. 1 WE)

Odnośnie do rozkładu ciężaru dowodu naruszenia art. 81 ust. 1 WE, na Komisji spoczywa obowiązek udowodnienia stwierdzonych przez nią naruszeń oraz przedstawienia środków dowodowych pozwalających wykazać w sposób wymagany prawem występowanie okoliczności faktycznych stanowiących naruszenie. A zatem konieczne jest, aby Komisja przedstawiła precyzyjne i spójne dowody w celu uzasadnienia twierdzenia, że naruszenie to zostało popełnione.

Jeżeli sąd ma wątpliwości, to należy je rozpatrywać na korzyść przedsiębiorstwa będącego adresatem decyzji stwierdzającej naruszenie. Sąd nie może zatem dojść do wniosku, że Komisja wykazała istnienie danego naruszenia w sposób wystarczający pod względem prawnym, jeżeli ma on nadal wątpliwości w tej kwestii.

Ponadto jest normalne, że działania, które obejmują praktyki i porozumienia o charakterze antykonkurencyjnym, mają miejsce poza prawem, że spotkania odbywają się potajemnie, a dokumentacja z tym związana jest ograniczona do minimum. Z tego wynika, że nawet jeśli Komisja odkryje dokumenty świadczące wyraźnie o bezprawnym nawiązaniu kontaktu pomiędzy przedsiębiorstwami – będą one zazwyczaj jedynie fragmentaryczne i odosobnione, i dlatego często będzie konieczna rekonstrukcja poszczególnych elementów w drodze dedukcji. Stąd, w większości przypadków, istnienie praktyki lub porozumienia o charakterze antykonkurencyjnym należy wywnioskować z pewnej liczby zbiegów okoliczności oraz wskazówek, które, analizowane łącznie, mogą stanowić w braku innego spójnego wytłumaczenia, dowód naruszenia reguł konkurencji.

Ponieważ dowody przyjęte przez Komisję, nawet, jeżeli mogą mieć pewną wartość dowodową, nie są – zważywszy na sprzeczności w decyzji Komisji dotyczące zwłaszcza spotkań organizowanych w ramach kartelu i na wątpliwość, która powinna być rozstrzygana na korzyść zainteresowanego przedsiębiorstwa – wystarczające dla uzasadnienia stwierdzenia istnienia naruszenia po stronie zainteresowanego przedsiębiorstwa, należy stwierdzić nieważność decyzji Komisji.

(por. pkt 63, 64, 76, 78)