OPINIA RZECZNIKA GENERALNEGO

ELEANOR SHARPSTON

przedstawiona w dniu 4 września 2008 r.(1)

Sprawa C‑443/07 P

Isabel Clara Centeno Mediavilla i in.

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Odwołanie – Urzędnicy – Powołanie z listy rezerwowej sporządzonej przed wejściem w życie nowego regulaminu pracowniczego – Mniej korzystne warunki w zależności od daty powołania – Zgodność z prawem przepisu przejściowego dotyczącego zakwalifikowania do grupy zaszeregowania w chwili zatrudnienia – Ogólne zasady prawa

1.        Ze skutkiem na dzień 1 maja 2004 r. regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich (dalej zwany „regulaminem pracowniczym”) został w znacznym stopniu zmieniony(2). W szczególności została wprowadzona nowa, całkowicie odmienna struktura zatrudnienia. Do bazowych grup zaszeregowania w nowej strukturze często przypisane były płace niższe od tych w starej strukturze, ale niedogodności z tego wynikające miały zostać zrekompensowane poprzez większe możliwości awansu. Przepisy przejściowe brały pod uwagę rozmaite sytuacje, w tym również taką, że wobec urzędników, którzy zostali wyłonieni w drodze otwartego konkursu rozpisanego wcześniej, lecz zatrudnieni już po wejściu w życie nowych przepisów, zastosowanie znajdować miała nowa struktura zatrudnienia. Niniejsze postępowanie, będące obecnie na etapie postępowania odwoławczego od wyroku Sądu Pierwszej Instancji, wszczęte zostało przez siedemnastu takich urzędników, niezadowolonych w szczególności z tego, że zostali zatrudnieni na mniej korzystnych warunkach wstępnych niż inni urzędnicy, którzy zostali wyłonieni w drodze tego samego otwartego konkursu, lecz zostali zatrudnieni przed dniem 1 maja 2004 r.

2.        Przed Sądem do spraw Służby Publicznej toczy się jeszcze pięćdziesiąt spraw dotyczących tego samego zagadnienia, które zostały zawieszone do czasu wydania wyroku w niniejszym postępowaniu odwoławczym. Ponadto Komisja, na wypadek, gdyby Trybunał stwierdził w wyroku, że kwestionowane przepisy nie powinny były zostać zastosowane wobec tych urzędników, zobowiązała się rozszerzyć korzyści płynące z będącego skutkiem takiego rozstrzygnięcia ponownego zaszeregowania na wszystkich urzędników będących w takiej samej sytuacji jak urzędnicy, których dotyczyć będzie wyrok, w tym również na tych, którzy nie złożyli zażaleń kwestionujących swoje zaszeregowanie(3).

 Ramy prawne

 Uwagi na temat zmian w regulaminie pracowniczym

3.        Preambuła rozporządzenia nr 723/2004, które wprowadziło zmiany, zawiera między innymi następujące motywy:

„[…]

(7)      Należy przestrzegać zgodności z zasadą niedyskryminacji określoną w traktacie WE, która stwarza potrzebę dalszego rozwoju polityki pracowniczej zapewniającej wszystkim równe szanse bez względu na płeć, możliwości fizyczne, wiek, przynależność rasową lub etniczną, orientację seksualną oraz stan cywilny.

[…]

(10)      Istnieje wyraźna potrzeba wzmocnienia zasady przebiegu kariery uzależnionego od osiągnięć, [poprzez ustanawianie] bliższej zależności między wykonywaniem pracy a wynagrodzeniem przez zapewnienie wyższych premii za dobre wyniki w pracy dzięki zmianom strukturalnym w systemie awansów, przy jednoczesnym zapewnieniu równości profilu przeciętnej kariery między nowymi i starymi strukturami, z zachowaniem wykazu stanowisk oraz dyscypliny budżetowej.

[…]

(12)      Pojawiła się konieczność opracowania systemu zapewniającego równość profili przeciętnej kariery, który rozpatrywany całościowo zrekompensuje sprawiedliwie i rozsądnie po pierwsze, wzrost ogólnej liczby grup zaszeregowania oraz po drugie, ograniczenie ilości stopni w każdej grupie zaszeregowania.

[…]

(34)      Warunki zatrudnienia obejmujące cały poziom wynagrodzeń i emerytur dla urzędników i innych pracowników pozostają[(4)] na poziomie, który zachęca i zatrzymuje najlepszych kandydatów ze wszystkich państw członkowskich w niezależnej i stałej służbie publicznej.

[…]

(37)      Należy opracować przepisy w sprawie uregulowań przejściowych celem umożliwienia stopniowego stosowania nowych zasad i środków przy jednoczesnym poszanowaniu praw nabytych pracowników w ramach systemu wspólnotowego przed wejściem w życie niniejszych zmian regulaminu pracowniczego, przy uwzględnieniu uzasadnionych oczekiwań pracowników”.

 Przepisy regulaminu pracowniczego przed zmianą i po zmianie

4.        Artykuł 1a ust. 1 regulaminu pracowniczego w wersji sprzed 2004 r., który został wprowadzony rozporządzeniem nr 781/98(5), stanowił:

„W przypadkach, w których ma zastosowanie niniejszy regulamin pracowniczy, urzędnicy uprawnieni są do równego traktowania bez bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji ze względu na rasę, przekonania polityczne, filozoficzne i religijne, płeć lub orientację seksualną, bez uszczerbku dla odpowiednich przepisów dotyczących osób o określonym stanie cywilnym”.

5.        W nowej wersji przepis ten został przeformułowany i obecnie stanowi art. 1d ust. 1:

„W stosowaniu niniejszego regulaminu pracowniczego zakazuje się wszelkich przejawów dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub przekonania, poglądy polityczne i inne, przynależność do mniejszości narodowej, status majątkowy, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.

Dla potrzeb niniejszego regulaminu pracowniczego osoby pozostające w konkubinacie uznaje się za pozostające w związku małżeńskim, pod warunkiem że spełnione są warunki wymienione w art. 1 ust. 2 lit. c) załącznika VII”.

6.        Przed wprowadzeniem zmian w 2004 r. art. 5 regulaminu pracowniczego stanowił:

„1. Stanowiska objęte niniejszym regulaminem pracowniczym są klasyfikowane, zgodnie z charakterem oraz znaczeniem związanych z nimi obowiązków, według czterech kategorii oznaczonych w malejącym porządku hierarchicznym literami A, B, C i D.

Kategoria A, w ramach której wymagane jest wykształcenie wyższe lub równoważne doświadczenie zawodowe, składa się z ośmiu grup zaszeregowania, podzielonych na szczeble kariery, w których skład wchodzą zazwyczaj dwie grupy zaszeregowania pracowników wykonujących obowiązki kierownicze oraz o charakterze doradczym.

Kategoria B, w ramach której wymagane jest wykształcenie średnie lub równoważne doświadczenie zawodowe, składa się z pięciu grup zaszeregowania, podzielonych na szczeble kariery, w których skład wchodzą zazwyczaj dwie grupy zaszeregowania pracowników wykonujących obowiązki o charakterze wykonawczym.

Kategoria C, w ramach której wymagane jest wykształcenie średnie lub równoważne doświadczenie zawodowe, składa się z pięciu grup zaszeregowania, podzielonych na szczeble kariery, w skład których wchodzą zazwyczaj dwie grupy zaszeregowania pracowników wykonujących obowiązki o charakterze pomocniczym i wykonawczym.

Kategoria D, w ramach której wymagane jest wykształcenie podstawowe, w razie potrzeby uzupełnione szkoleniem technicznym, składa się z pięciu grup zaszeregowania, podzielonych na szczeble kariery, w skład których wchodzą zazwyczaj dwie grupy zaszeregowania pracowników wykonujących prace fizyczne lub zadania pomocnicze.

[…]

2.     Stanowiska tłumaczy ustnych i pisemnych są grupowane w ramach kategorii specjalnej – służby językowej oznaczanej literami LA, składającej się z sześciu grup zaszeregowania równoważnych grupom od 3 do 8 w ramach kategorii A oraz podzielonych na szczeble kariery obejmujące zazwyczaj dwie grupy zaszeregowania.

3.     Wszyscy urzędnicy należący do tej samej kategorii lub do tej samej kategorii specjalnej podlegają takim samym warunkom zatrudnienia oraz kariery zawodowej.

[…]”.

7.        Po zmianie art. 5 brzmi następująco:

„1.   Stanowiska objęte regulaminem pracowniczym klasyfikuje się zgodnie z charakterem i ważnością zadań, które się z nimi wiążą, do grupy funkcyjnej administratorów (zwanej dalej »AD«) oraz grupy funkcyjnej asystentów (zwanej dalej »AST«).

2.     Grupa funkcyjna AD obejmuje dwanaście grup zaszeregowania personelu odpowiedzialnego za zadania w zakresie zarządzania, prac koncepcyjnych i studyjnych, językowych lub naukowych. Grupa funkcyjna AST obejmuje jedenaście grup zaszeregowania personelu odpowiedzialnego za zadania wykonawcze, techniczne i biurowe.

3.     Powołanie wymaga przynajmniej:

a)      dla grupy funkcyjnej AST:

i)      wykształcenia pomaturalnego potwierdzonego dyplomem; lub

ii)      wykształcenia średniego potwierdzonego świadectwem dającym dostęp do studiów wyższych oraz odpowiedniego co najmniej trzyletniego doświadczenia zawodowego; lub

iii)      jeżeli jest to uzasadnione interesem służby, wyszkolenia lub doświadczenia zawodowego równorzędnego szczebla.

b)      dla grupy funkcyjnej AD w grupach zaszeregowania 5 i 6:

i)      poziomu wykształcenia odpowiadającego ukończonym studiom uniwersyteckim trwającym co najmniej trzy lata, potwierdzonym dyplomem; lub

ii)      jeżeli jest to uzasadnione […] interes[em] służby, wyszkolenia zawodowego równorzędnego szczebla.

c)      dla grupy funkcyjnej AD w grupach zaszeregowania 7–16:

i)      poziomu wykształcenia odpowiadającego ukończonym, trwającym normalnie cztery lata lub dłużej, studiom uniwersyteckim, potwierdzonym dyplomem; lub

ii)      wykształcenia, które odpowiada ukończeniu studiów wyższych potwierdzonych dyplomem oraz przynajmniej rocznego, właściwego doświadczenia zawodowego, w przypadku gdy normalny okres trwania studiów wyższych wynosi przynajmniej trzy lata; lub

iii)      jeżeli jest to uzasadnione […] interes[em] służby, wyszkolenia zawodowego równorzędnego szczebla.

4.     Tabela zawierająca rodzaje stanowisk znajduje się w załączniku I, pkt A. Na podstawie tej tabeli każda instytucja, po konsultacji z komitetem pracowniczym, określa obowiązki i uprawnienia związane z każdym rodzajem stanowiska.

5.     Identyczne warunki naboru i pełnienia służby mają zastosowanie do wszystkich urzędników należących do tej samej grupy funkcyjnej”.

8.        Grupy zaszeregowania w poprzedniej strukturze zatrudnienia zazwyczaj składały się z ośmiu stopni, z których każdy związany był ze wzrostem wynagrodzenia, podczas gdy grupy zaszeregowania w nowej strukturze najczęściej posiadają pięć stopni. Nie uległa zmianie zasada, zgodnie z którą urzędnikom przysługuje prawo do automatycznego przeniesienia na wyższy stopień co dwa lata (art. 44 regulaminu pracowniczego), podczas gdy awans do wyższej grupy zaszeregowania odbywa się w drodze decyzji organu powołującego na podstawie osiągnięć (art. 45).

9.        Artykuł 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego stanowi, że organ powołujący, działając wyłącznie w interesie służby oraz bez względu na przynależność państwową, wyznacza każdemu urzędnikowi stanowisko w drodze powołania lub przeniesienia w jego kategorii lub służbie (czy też od dnia 1 maja 2004 r. w jego grupie funkcyjnej), które odpowiada jego grupie zaszeregowania.

10.      Artykuł 10 ustanawia Komitet ds. Regulaminu Pracowniczego, składający się z przedstawicieli instytucji wspólnotowych i równej liczby przedstawicieli komitetów pracowniczych tych instytucji. Przed zmianą(6) przepis ten stanowił w zakresie istotnym dla sprawy:

„Komisja zasięga opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego w sprawie każdej propozycji zmiany regulaminu pracowniczego; przedstawia on swoją opinię w terminie określonym przez Komisję”.

11.      Artykuł 31 regulaminu pracowniczego dotyczy powoływania urzędników wybranych w drodze otwartego konkursu. Przed zmianą art. 31 ust. 1 stanowił, że urzędnicy kategorii A lub służb językowych są powoływani do bazowej grupy zaszeregowania w ramach właściwej im kategorii lub kategorii specjalnej, a urzędnicy pozostałych kategorii do bazowej grupy zaszeregowania odpowiadającej stanowisku, na którym zostali zatrudnieni. Artykuł 31 ust. 2 pozwalał organowi powołującemu na odstąpienie od tych zasad, jeśli odstąpienie to dotyczyło od jednej trzeciej do dwóch trzecich ogólnej liczby dostępnych stanowisk, w zależności od grupy zaszeregowania i rodzaju wakujących stanowisk.

12.      Po zmianach z 2004 r. art. 31 ust. 1 i 2 stanowi:

„1.   Wybrani kandydaci są powoływani na urzędników do grupy zaszeregowania grupy funkcyjnej wymienionej w ogłoszeniu o konkursie, który przeszli.

2.     Bez uszczerbku dla przepisów art. 29 ust. 2[(7)] nabór urzędników prowadzi się wyłącznie d[o] grup zaszeregowania AST 1–AST 4 lub AD 5–AD 8. Grupę zaszeregowania dla konkursu ustala instytucja według poniższych kryteriów:

a)      cel naboru urzędników posiadających możliwie najwyższe kwalifikacje określone w art. 27[(8)],

b)      jakość wymaganego doświadczenia zawodowego.

Dla potrzeb ustalenia szczególnych potrzeb instytucji podczas naboru urzędników można również uwzględnić warunki rynku pracy przeważające we Wspólnocie(9)”.

13.      Zarówno przed zmianą, jak i po niej, art. 32 stanowił, że zatrudnianemu urzędnikowi przyznaje się pierwszy stopień w jego grupie zaszeregowania, jednakże organ powołujący, biorąc pod uwagę wykształcenie oraz szczególne doświadczenie zawodowe danej osoby, może zaklasyfikować ją na wyższym stopniu danej grupy zaszeregowania. Ustęp trzeci tego artykułu stanowi:

„Pracownik zatrudniony na czas określony, zaszeregowany zgodnie z przyjętymi przez instytucję kryteriami zaszeregowania, w przypadku powołania go na urzędnika w tej samej grupie zaszeregowania bezpośrednio po ustaniu jego dotychczasowego stosunku pracy, zachowuje stopień uzyskany w ramach zatrudnienia na czas określony”.

 Przepisy przejściowe

14.      W wersji obowiązującej od dnia 1 maja 2004 r. regulamin zawiera nowy załącznik – załącznik XIII, zatytułowany „Środki przejściowe mające zastosowanie do urzędników wspólnotowych” – którego art. 1 i 2 brzmią następująco:

„Artykuł 1

1.      Na okres od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2006 r. art. 5 ust. 1 i 2 regulaminu pracowniczego otrzymuje brzmienie:

»1.   Stanowiska objęte regulaminem pracowniczym klasyfikuje się, zgodnie z charakterem i znaczeniem obowiązków, których dotyczą, do czterech kategorii A*,B*, C* i D*, w kolejności malejącej.

2.     Kategoria A* obejmuje dwanaście grup zaszeregowania, kategoria B* obejmuje dziewięć grup zaszeregowania, kategoria C* obejmuje siedem grup zaszeregowania, a kategoria D* obejmuje pięć grup zaszeregowania«.

2.     Wszelkie odniesienia do daty naboru dotyczą daty rozpoczęcia służby.

Artykuł 2

Z dniem 1 maja 2004 r., oraz z zastrzeżeniem art. 8 niniejszego załącznika, grupy [nazwy grup] zaszeregowania urzędnika o jednym ze statusów administracyjnych określonych w art. 35 regulaminu pracowniczego[(10)] otrzymują brzmienie:

Poprzednia grupa	Nowa (pośrednia) grupa	Poprzednia grupa	Nowa (pośrednia) grupa	Poprzednia grupa	Nowa (pośrednia) grupa	Poprzednia grupa	Nowa (pośrednia) grupa
A1	A*16
A2	A*15
A3/LA3	A*14
A4/LA4	A*12
A5/LA5	A*11
A6/LA6	A*10	B1	B*10
A7/LA7	A*8	B2	B*8
A8/LA8	A*7	B3	B*7	C1	C*6
		B4	B*6	C2	C*5
		B5	B*5	C3	C*4	D1	D*4
				C4	C*3	D2	D*3
				C5	C*2	D3	D*2
						D4	D*1

[…]”.

15.      Zgodnie z art. 4 załącznika XIII na okres od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 kwietnia 2006 r. wyrażenie „grupa funkcyjna” otrzymuje brzmienie „kategoria” między innymi w art. 5 ust. 5 i art. 31 ust. 1 regulaminu pracowniczego, wyrażenie „grupa funkcyjna AD” otrzymuje brzmienie „kategoria A*” między innymi w art. 5 ust. 3 lit. c) regulaminu pracowniczego, a wyrażenie „grupa funkcyjna AST” otrzymuje brzmienie „kategorie B* i C*” między innymi w art. 5 ust. 3 lit. a) regulaminu pracowniczego. Zgodnie z art. 4 lit. n) regulaminu pracowniczego zawarte w art. 5 ust. 4 tego regulaminu odniesienie do „załącznika I, pkt A” zostało zastąpione odniesieniem do „załącznika XIII, sekcja 1”, który wymienia rodzaje stanowisk w okresie przejściowym.

16.      Artykuł 12 załącznika XIII do regulaminu stanowi:

„1. Między 1 maja 2004 r. a 30 kwietnia 2006 r. odniesieni[a] do grup zaszeregowania w grupach funkcyjnych AST i AD w ust. 2 i 3 art. 31 regulaminu pracowniczego są następujące:

–        AST 1–AST 4: C*1–C*2 i B*3–B*4

–        AD 5–AD 8: A*5–A*8

–        AD 9, AD 10, AD 11, AD 12: A*9, A*10, A*11, A*12.

2.     W przypadku urzędników z naboru przeprowadzonego w oparciu o listy właściwych kandydatów[(11)] wynikające z konkursów opublikowanych przed 1 maja 2004 r., art. 5 ust. 3 regulaminu pracowniczego nie ma zastosowania.

3.     Urzędnicy, których umieszczono na liście właściwych kandydatów przed 1 maja 2006 r. [i którzy zostali zatrudnieni] między 1 maja 2004 r. a 30 kwietnia 2006 r.:

–        jeśli listę sporządzono dla kategorii A*, B* lub C* – przenos[zeni są] do grup zaszeregowania przewidzianych w ogłoszeniu o konkursie,

–        jeśli listę sporządzono dla kategorii A, LA, B lub C, przenos[zeni są] zgodnie z poniższą tabelą:

Grupa zaszeregowania dla konkursu	Grupa zaszeregowania w dacie powołania na urzędnika
A8/LA8	A*5
A7/LA7 i A6/LA6	A*6
A5/LA5 i A4/LA4	A*9
A3/LA3	A*12
A2	A*14
A1	A*15
B5 i B4	B*3
B3 i B2	B*4
C5 i C4	C*1
C3 i C2	C*2

[…]”.

17.      Jeżeli chodzi o drugi wers powyższej tabeli, z akt postępowania w pierwszej instancji wynika, że Komisja zaproponowała, aby osoby znajdujące się na liście rezerwowej dla wcześniejszych grup zaszeregowania A7/LA7 i A6/LA6 zostały zatrudnione nie w nowej grupie zaszeregowania A*6, lecz A*7. Pozostaje bezsporne, że konsultacje przeprowadzone z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego, o którym mowa w art. 10 regulaminu pracowniczego, dotyczyły pierwotnej propozycji, natomiast nie została mu przedstawiona późniejsza propozycja zamiany grup zaszeregowania A*7 na A*6. Dla porównania początkowa płaca dla wcześniejszej grupy zaszeregowania A7/LA7 wynosiła 4815,59 EUR miesięcznie, dla nowej grupy zaszeregowania A*7 – 4878,24 EUR, natomiast dla A*6 – 4311,55 EUR(12).

 Stan faktyczny leżący u podstaw postępowania

18.      Istotne dla sprawy okoliczności faktyczne zostały przedstawione w pkt 9–21 zaskarżonego wyroku(13) w sposób następujący:

„9      W okresie między 11 kwietnia 2001 r. a 18 czerwca 2002 r. Komisja opublikowała w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich liczne ogłoszenia o otwartych konkursach w celu utworzenia zasobu kadrowego administratorów grupy A7/A6 (COM/A/6/01, COM/A/9/01, COM/A/10/01, COM/A/1/02, COM/A/3/02 i CC/A/12/02), zastępców administratorów grupy A8 (konkurs COM/A/2/02) i zastępców asystentów grupy B5/B4 (konkurs COM B/1/02).

10      Siedemnastu skarżących zostało wpisanych przed dniem 1 maja 2004 r. na różne listy odpowiednich kandydatów sporządzone po przeprowadzeniu testów selekcyjnych.

11      W rubryce zatytułowanej »Warunki zatrudnienia« ogłoszenia o konkursach wyjaśniały, że wpis laureatów na listy rezerwowe daje im prawo do zatrudnienia w miarę potrzeb służby.

12      W pkt D (»Informacje ogólne«) in fine ogłoszeń o konkursach COM/A/l/02 i COM/A/2/02 widniała następująca wzmianka:

»Komisja przekazała formalnie Radzie projekt zmiany regulaminu. Projekt ten dotyczy w szczególności nowej struktury zatrudnienia. Laureaci tego konkursu mogą zatem zostać zatrudnieni na podstawie nowych przepisów regulaminowych, po przyjęciu ich przez Radę«.

13      Ogłoszenie o konkursie COM/A/3/02 zawierało prawie identyczną wzmiankę, która odnosiła się do »przepisów nowego regulaminu«.

14      Listy odpowiednich kandydatów sporządzone po przeprowadzeniu konkursów COM/A/6/01, COM/A/9/01 i COM/A/10/01 (zwanych dalej »konkursami z 2001 r.«) zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich odpowiednio w dniach 19 listopada 2002 r. (konkurs COM/A/6/01), 8 marca 2003 r. (konkurs COM/A/10/01) i 2 lipca 2003 r. (konkurs COM/A/9/01).

15      Pisma, którymi laureaci konkursów z 2001 r. zostali poinformowani o ich wpisaniu na listę odpowiednich kandydatów, wskazywały między innymi, że lista ta utraci ważność z dniem 31 grudnia 2003 r.

16      W grudniu 2003 r. Dyrekcja Generalna ds. Personelu i Administracji Komisji skierowała do każdego z laureatów konkursów z 2001 r. pismo, informując ich, że ważność różnych list odpowiednich kandydatów została przedłużona do dnia 31 grudnia 2004 r.

17      Listy odpowiednich kandydatów sporządzone po przeprowadzeniu konkursów COM/A/l/02, COM/A/2/02, COM/A/3/02, COM/B/1/02 i CC/A/12/02 (zwanych dalej »konkursami z 2002 r.«) zostały opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich odpowiednio w dniach 19 grudnia 2003 r. (konkurs CC/A/12/02), 23 marca 2004 r. (konkursy COM/A/1/02 i COM/A/2/02) i 18 maja 2004 r. (konkursy COM/A/3/02 i COM/B/1/02).

18      Skarżący zostali powołani na urzędników na okres próbny decyzjami wydanymi po dniu 1 maja 2004 r. (zwanymi dalej »zaskarżonymi decyzjami«), które stały się skuteczne w terminie między tą datą a dniem 1 grudnia 2004 r.

19      Zaskarżonymi decyzjami skarżący zostali zaszeregowani na podstawie art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, to znaczy do grupy B*3 (konkurs COM/B/1/02), do grupy A*5 (konkurs COM/A/2/02) lub do grupy A*6 (w przypadku wszystkich pozostałych konkursów).

20      Każdy ze skarżących wniósł między dniem 6 sierpnia 2004 r. a 21 października 2004 r. zażalenie na podstawie art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego na decyzję powołującą na urzędnika na okres próbny, w części ustalającej – na podstawie art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego – mniej korzystne zaszeregowanie niż to, które zostało wskazane w poszczególnych ogłoszeniach o konkursach.

21      Decyzjami wydanymi między dniem 21 października 2004 r. a dniem 22 grudnia 2004 r. organ powołujący oddalił zażalenia wniesione przez skarżących”.

19.      Skarżących można zatem podzielić na trzy kategorie:

–        tych, którzy przed dniem 1 maja 2004 r. zostaliby powołani do grupy zaszeregowania A7 (ze wstępnym wynagrodzeniem podstawowym 4815,59 EUR miesięcznie), która następnie otrzymałaby nazwę grupy zaszeregowania A*8, z wynagrodzeniem utrzymanym na tym samym poziomie, ale którzy w rzeczywistości zostali powołani po dniu 1 maja 2004 r., do grupy zaszeregowania A*6 (ze wstępnym wynagrodzeniem podstawowym 4311,55 EUR miesięcznie),

–        tych, którzy przed dniem 1 maja 2004 r. zostaliby powołani do grupy zaszeregowania A8 (ze wstępnym wynagrodzeniem podstawowym 4258,95 EUR miesięcznie), która następnie otrzymałaby nazwę grupy zaszeregowania A*7, z wynagrodzeniem utrzymanym na tym samym poziomie, ale którzy w rzeczywistości zostali powołani po dniu 1 maja 2004 r., do grupy zaszeregowania A*5 (ze wstępnym wynagrodzeniem podstawowym 3810,69 EUR miesięcznie),

–        tych, którzy przed dniem 1 maja 2004 r. zostaliby powołani do grupy zaszeregowania B5 (ze wstępnym wynagrodzeniem podstawowym 3143,24 EUR miesięcznie), która następnie otrzymałaby nazwę grupy zaszeregowania B*5, z wynagrodzeniem utrzymanym na tym samym poziomie, ale którzy w rzeczywistości zostali powołani po dniu 1 maja 2004 r., do grupy zaszeregowania B*3 (ze wstępnym wynagrodzeniem podstawowym 2976,76 EUR miesięcznie)(14).

 Postępowanie w pierwszej instancji

20.      We wspólnej skardze wniesionej w dniu 3 lutego 2005 r. siedemnastu skarżących wniosło do Sądu Pierwszej Instancji o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji, w zakresie w jakim określają one ich zaszeregowanie na podstawie art. 12 ust. 3 załącznika XIII regulaminu pracowniczego,

–        przywrócenie skarżących na odpowiedni szczebel kariery (włącznie z oceną ich doświadczenia zawodowego w ramach odpowiednio skorygowanej grupy zaszeregowania, ich prawami do przeniesienia na wyższy stopień oraz uprawnieniami emerytalnymi) poprzez zaszeregowanie ich do grupy, w ramach której mieli zostać zatrudnieni zgodnie z ogłoszeniem o konkursie, w następstwie którego zostali oni umieszczeni na liście odpowiednich kandydatów, bądź do grupy zaszeregowania figurującej w ogłoszeniu o konkursie, bądź też grupy będącej jej odpowiednikiem zgodnie z klasyfikacją w nowym regulaminem pracowniczym (oraz odpowiedniego stopnia zgodnie z regułami mającymi zastosowanie przed dniem 1 maja 2004 r.) od momentu wydania decyzji o powołaniu,

–        zasądzenie na rzecz skarżących odsetek za zwłokę, naliczonych według stopy ustalonej przez Europejski Bank Centralny, od całości kwot stanowiących różnicę pomiędzy wynagrodzeniem odpowiadającym ich grupie zaszeregowania figurującej w decyzji o zatrudnieniu a zaszeregowaniem, do którego mieli prawo do dnia wydania decyzji w przedmiocie prawidłowego zakwalifikowania do grupy zaszeregowania,

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

21.      Rada wzięła udział w sprawie w charakterze interwenienta po stronie Komisji.

22.      Na poparcie żądania stwierdzenia nieważności skarżący powołali się, po pierwsze, na niezgodność z prawem art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, na podstawie którego Komisja określiła ich grupę zaszeregowania w zaskarżonych decyzjach, i po drugie, na to, że same zaskarżone decyzje naruszają zasady dobrej administracji, staranności, przejrzystości, ochrony uzasadnionych oczekiwań, dobrej wiary, równego traktowania oraz zasady równoważności między stanowiskiem a grupą zaszeregowania.

23.      W wyroku z dnia 11 lipca 2007 r. Sąd Pierwszej Instancji oddalił argumenty dotyczące stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji(15) i ponieważ nie zachodziła już w związku z tym potrzeba orzekania w przedmiocie żądań skarżących, dotyczących, po pierwsze, przywrócenia ich na odpowiedni szczebel kariery, i po drugie, zasądzenia na ich rzecz odsetek za zwłokę od zaległych kwot wynagrodzenia, które mogły być konsekwencją wyroku stwierdzającego nieważność zaskarżonych decyzji, Sąd Pierwszej Instancji oddalił skargę w całości.

24.      Sąd Pierwszej Instancji stwierdził jednak, że Komisja nie poinformowała skarżących w sposób jasny i precyzyjny o konkretnych przewidywalnych skutkach dla ich indywidualnej sytuacji wynikających z projektu zmiany regulaminu, którego sama była autorem, oraz że niepewność, która została w ten sposób wywołana, sprawiła, że mogli oni sądzić, iż zaskarżenie do sądu wspólnotowego ich zaszeregowania było zasadne. Wobec powyższego Sąd Pierwszej Instancji obciążył Komisję połową kosztów poniesionych przez skarżących.

 Odwołanie

25.      Wszystkich 17 skarżących w pierwszej instancji wniosło wspólne odwołanie w dniu 21 września 2007 r.

26.      Na wstępie wnoszący odwołanie podnoszą, że w zaskarżonym wyroku Sąd Pierwszej Instancji i) potraktował wszystkich skarżących w ten sam sposób, nie uwzględniając konkretnej sytuacji każdego z nich, a także ii) oparł swe rozstrzygnięcie się na kwestionowanym przez wnoszących odwołanie założeniu, zgodnie z którym zgodność z prawem ich zaszeregowania może podlegać ocenie dopiero od dnia ich powołania.

27.      Następnie wnoszący odwołanie podnoszą dwa zarzuty.

28.      W pierwszym z nich twierdzą, że Sąd Pierwszej Instancji błędnie stwierdził zgodność z prawem art. 12 ust. 3 załącznika XIII regulamin pracowniczego. W tej kwestii wskazują oni, że Sąd Pierwszej Instancji i) naruszył art. 10 dawnego regulaminu pracowniczego poprzez dokonanie jego błędnej wykładni w ten sposób, że miał on jakoby uzasadniać brak ponownych konsultacji z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego, ii) naruszył zasadę ochrony praw nabytych, rozważając istnienie prawa nabytego do powołania, zamiast prawa nabytego do zaszeregowania w razie powołania, iii) naruszył zasadę równego traktowania poprzez wprowadzenie rozróżnienia między laureatami konkursu powołanymi przed 1 maja 2004 r. a tymi, którzy zostali powołani po tym dniu, iv) naruszył zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz dopuścił się przeinaczenia dowodów, v) naruszył art. 5, 7 i 31 regulaminu pracowniczego poprzez błędną interpretację ich zakresu obowiązywania, uchybiając przy tym obowiązkowi uzasadnienia.

29.      W drugim zarzucie wnoszący odwołanie podważają ustalenia Sądu, zgodnie z którymi uchybienie przez Komisję obowiązkowi udzielenia informacji nie mogło samo w sobie spowodować niezgodności z prawem zaskarżonych decyzji. W tej kwestii powołują się na naruszenie przez Sąd Pierwszej Instancji zasad dobrej administracji, staranności, przejrzystości, ochrony uzasadnionych oczekiwań, dobrej wiary, równości traktowania oraz równoważności między stanowiskiem a grupą zaszeregowania.

 Dopuszczalność odwołania

30.      Rada, nie twierdząc, że odwołanie jest niedopuszczalne w całości, podnosi jednak, że istotna część argumentów w nim przytoczonych nie spełnia wymogów wynikających z art. 58 statutu Trybunału Sprawiedliwości, gdyż nie określają one konkretnych naruszeń prawa wspólnotowego dokonanych przez Sąd Pierwszej Instancji, lecz stanowią jedynie wniosek o ponowne rozpatrzenie argumentów przedstawionych już w pierwszej instancji.

31.      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „odwołanie jest niedopuszczalne, jeżeli polega jedynie na powtórzeniu lub dosłownym zacytowaniu zarzutów i argumentów przedstawionych przed Sądem i nie zawiera nawet argumentacji mającej na celu określenie naruszenia prawa, jakim miałoby być dotknięte zaskarżone orzeczenie. Jednakże w sytuacji, gdy wnoszący odwołanie kwestionuje wykładnię lub zastosowanie przez Sąd prawa wspólnotowego, okoliczności prawne rozpatrywane w pierwszej instancji mogą ponownie być rozważane w ramach odwołania. Gdyby bowiem wnoszący odwołanie nie mógł oprzeć odwołania na zarzutach i argumentach podniesionych przed Sądem, postępowanie odwoławcze pozbawione byłoby częściowo sensu”(16).

32.      W niniejszej sprawie wydaje mi się oczywiste, że wnoszący odwołanie określili naruszenia prawa, których ich zdaniem Sąd dopuścił się Pierwszej Instancji dopuścił się w poszczególnych fragmentach wyroku. Okoliczność, że z konieczności wiązało się to z powtórzeniem części argumentów przedstawionych w pierwszej instancji, nie może w żaden sposób wpływać na dopuszczalność przytoczonych przez nich zarzutów odwołania.

 Co do istoty

 Pierwszy zarzut odwołania: niezgodność z prawem art. 12 ust. 3 załącznika XIII regulaminu pracowniczego

 Część pierwsza: naruszenie art. 10 regulaminu pracowniczego

–       Zaskarżony wyrok

33.      Skarżący w pierwszej instancji podnosili, że zamiana grupy zaszeregowania A*7 na grupę A*6 w tabeli w art. 12 ust. 3 w załączniku XIII do regulaminu pracowniczego dotknięta jest wadą polegającą na zaniechaniu konsultacji z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego(17).

34.      W pkt 35–43 wyroku Sąd Pierwszej Instancji oddalił ten argument, uzasadniając swoje rozstrzygnięcie zasadniczo w następujący sposób:

35.      Z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego należy konsultować nie tylko formalne propozycje, ale także istotne zmiany wprowadzone w propozycjach już skonsultowanych, chyba że są to zmiany odpowiadające tym zaproponowanym przez sam komitet. Zatem jeśli podczas negocjacji w Radzie zostaną wprowadzone zmiany w sposób istotny wpływające na strukturę projektu zmiany regulaminu pracowniczego, istnieje obowiązek ponownego zasięgnięcia opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego przed przyjęciem przez Radę tych przepisów. Taki obowiązek nie istnieje jednak w przypadku zmian punktowych i mających ograniczony zakres, gdyż prowadziłoby to do nadmiernego ograniczenia prawa do wprowadzania poprawek w ramach procesu legislacyjnego. Istotny bądź punktowy i ograniczony charakter omawianych zmian należy oceniać z punktu widzenia ich przedmiotu i miejsca zmienionych przepisów w treści całości przepisów, których przyjęcie zostało zaproponowane, a nie z punktu widzenia indywidualnych konsekwencji, które mogą one mieć dla sytuacji osób, których może dotyczyć ich wykonanie.

36.      W niniejszej sprawie bezpośrednim skutkiem planowanej nowej struktury zatrudnienia było obniżenie grup zaszeregowania nowo zatrudnianych urzędników, któremu w dłuższym terminie towarzyszyła poprawa ich perspektyw zawodowych. Zastąpienie grupy zaszeregowania A7 grupą zaszeregowania A*6 wpisywało się w większą całość i w ogólną perspektywę stopniowej zmiany struktury zatrudnienia. Stanowi ono punktowe dostosowanie przepisów przejściowych do nowej struktury zatrudnienia, niemające wpływu ani na ogólną konstrukcję, ani też na samą istotę w stopniu, który uzasadniałby ponowne zasięgnięcie opinii Komitetu ds. Regulaminu Pracowniczego.

37.      A zatem Komisja nie dopuściła się naruszenia art. 10 regulaminu pracowniczego poprzez zaniechanie ponownej konsultacji z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego, nawet jeśli omawiana zmiana grup zaszeregowania, dokonana po zasięgnięciu opinii komitetu, miała bezpośredni i istotny skutek finansowy dla początkowych zaszeregowania i wynagrodzenia zainteresowanych urzędników.

–       Argumenty stron

38.      Wnoszący odwołanie zgadzają się z pierwszą częścią tego rozumowania, lecz kwestionują i) pogląd, że istotny charakter omawianych zmian nie może być oceniany z punktu widzenia indywidualnych konsekwencji, które mogą one mieć dla sytuacji osób, których może dotyczyć ich wykonanie, czy też ii) wynikającą z powyższego konkluzję, że przedmiotowa zamiana nie stanowiła zmiany istotnej.

39.      Nie rozwijając dalej pierwszego punktu, wnoszący odwołanie podkreślają, że w niniejszej sprawie dla „bardzo dużej” liczby urzędników ma znaczenie nie tylko wynagrodzenie wypłacane od początku kariery zawodowej, ale także trwające przez całą karierę zawodową reperkusje rozpoczęcia kariery od niższej grupy zaszeregowania w porównaniu z sytuacją, gdyby zostali powołani do wyższej grupy – jest to ich zdaniem kwestia, do której Komitet ds. Regulaminu Pracowniczego z pewnością mógłby się odnieść.

40.      Wnoszący odwołanie porównują zamianę będącą przedmiotem niniejszej sprawy z mającą miejsce w trakcie procesu legislacyjnego zmianą rozporządzenia nr 2688/95(18). Pierwotna propozycja, będąca przedmiotem konsultacji z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego, przewidywała wprowadzenie systemu wcześniejszej emerytury dla urzędników wszystkich instytucji, jednak ostatecznie przyjęty tekst ograniczał to uprawnienie tylko do urzędników Parlamentu Europejskiego. W wyroku w sprawie Losch przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości(19) Sąd Pierwszej Instancji stwierdził, że jest to istotna zmiana, wymagająca ponownej konsultacji z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego.

41.      Ponadto wnoszący odwołanie są zdania, że Sąd Pierwszej Instancji nie przytoczył odpowiedniego uzasadnienia dla swojej konkluzji, że zastąpienie grupy zaszeregowania A*7 grupą zaszeregowania A*6 „stanowi uzupełniający element reformy, wpisujący się w strukturę całości, a w ujęciu globalnym – w strukturę stopniowej zmiany struktury zatrudnienia”, tym bardziej że jednocześnie przyznał, iż tabela zawarta w art. 12 ust. 3 załącznika XIII różni się od tabeli zamieszczonej w art. 2 ust. 1 tego załącznika, zmieniającej grupy zaszeregowania urzędników zajmujących stanowiska przed dniem 1 maja 2004 r. na nowe, pośrednie grupy zaszeregowania.

42.      Komisja twierdzi, że przedmiotowa zamiana nie ma wpływu na jednolitość systemu wspólnotowej służby publicznej, której utrzymanie jest szczególnym zadaniem Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego. Okoliczność, że komitet mógłby się odnieść do wprowadzonych zmian, nie może stanowić podstawy do stwierdzenia, że istnieje obowiązek przeprowadzenia z nim konsultacji. Ponadto Sąd Pierwszej Instancji przedstawił odpowiednie uzasadnienie swojego rozumowania. Twierdzenia wnoszących odwołanie dotyczą raczej braku właściwego uzasadnienia ze strony prawodawcy, a ta kwestia, jako że nie została podniesiona w postępowaniu w pierwszej instancji, nie jest dopuszczalna w odwołaniu.

43.      Rada dodaje, że zmiana, która była przedmiotem sprawy Losch przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, uniemożliwiła pracownikom wszystkich instytucji innych niż Parlament skorzystanie z systemu wcześniejszych emerytur, podczas gdy zmiana będąca przedmiotem niniejszego postępowania stanowi niewielką modyfikację przepisu przejściowego dotyczącego ograniczonej liczby urzędników. Zmiana ta jest logiczna w świetle całego systemu, bowiem grupa zaszeregowania A7 była drugą grupą zaszeregowania w poprzedniej strukturze zatrudnienia kategorii A, natomiast grupa zaszeregowania A*6 odpowiada grupie AD 6, będącej drugą grupą zaszeregowania w nowej grupie funkcyjnej AD. Ze względu na to, że Komitet ds. Regulaminu Pracowniczego wypowiedział się już na temat systemu przekształcenia jako całości, dalsze konsultacje dotyczące tego szczególnego punktu nie mogły już niczego dodać.

–       Ocena

44.      Przede wszystkim wszystkie argumenty wnoszących odwołanie dotyczące znaczenia przedmiotowej zamiany odnoszą się do indywidualnych konsekwencji w zakresie sytuacji osób, których może dotyczyć jej wykonanie. Argumenty te mogą zatem być istotne jedynie wtedy, gdy wykazane zostanie, że: a) albo Sąd Pierwszej Instancji niesłusznie stwierdził, iż zmiana projektu powinna być oceniana z punktu widzenia jej przedmiotu i miejsca zmienionych przepisów w treści całości przepisów, których przyjęcie zostało zaproponowane, a nie z punktu widzenia indywidualnych konsekwencji, które może ona mieć dla sytuacji osób, których może dotyczyć ich wykonanie lub b) że przedmiotowa zmiana była istotna również z punktu widzenia jej przedmiotu i miejsca zmienionych przepisów w treści całości przepisów, których przyjęcie zostało zaproponowane.

45.      Moim zdaniem żadne z powyższych nie zostało wykazane.

46.      Wnoszący odwołanie nie przytoczyli żadnego argumentu na poparcie twierdzenia, że podstawowe podejście było obciążone błędem co do prawa. Podejście to nie wydaje się też pozbawione słuszności. Z pewnością nie każda szczegółowa zmiana projektu powinna być ponownie konsultowana z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego, gdyż mogłoby to grozić paraliżem procesu legislacyjnego. Jednak każda, nawet najmniejsza zmiana może powodować indywidualne konsekwencje dla mniejszej lub większej liczby urzędników, których dotyczy. Wobec tego rozsądnym zdaje się być ocenianie, czy dana zmiana jest na tyle istotna, aby konieczna była kolejna konsultacja, nie z punktu widzenia tych konsekwencji samych w sobie, ale obiektywnego znaczenia tej zmiany w treści całości rozważanego projektu.

47.      Z tego drugiego punktu widzenia, moim zdaniem, nie znajduje uzasadnienia twierdzenie, że przedmiotowa zmiana jest zmianą istotną.

48.      Rozpocznę od tego, że „rozważany projekt” nie stanowi zmiany regulaminu pracowniczego jako całości, a jedynie zmianę uregulowań przejściowych, w szczególności systemu korespondencji pomiędzy grupą zaszeregowania określoną w ogłoszeniu konkursu a grupą zaszeregowania w dacie powołania przedstawioną w tabeli zawartej w art. 12 ust. 3 załącznika XIII. (Im bardziej ogólnie byłby definiowany projekt, tym bardziej malałoby znaczenie zmiany w ramach całości przepisów).

49.      Jeśli przyjrzeć się tej tabeli oraz początkowym płacom przed 1 maja 2004 r. i po tym dniu(20), można zauważyć, że, z zaledwie dwoma wyjątkami, początkowa płaca dla nowej grupy zaszeregowania w dacie powołania jest niższa niż dla poprzedniej grupy zaszeregowania lub grupy stanowisk urzędniczych, dla których ogłoszono konkurs. Wyjątki stanowią dwie najwyższe grupy zaszeregowania, obejmujące w zasadzie dyrektorów i dyrektorów generalnych, do których nabór rzadko odbywa się w drodze konkursu(21). Dla wszystkich pozostałych grup zaszeregowania objętych postępowaniem nowa grupa zaszeregowania (od C*1 do A*12) jest niższa niż poprzednia grupa zaszeregowania, widniejąca w ogłoszeniu o konkursie (od C5 do A3/LA3). W tych granicach w wersji projektu początkowo konsultowanej z Komitetem ds. Regulaminu Pracowniczego jedynie grupie zaszeregowania A*7 przypisana była początkowa płaca nieznacznie wyższa niż odpowiadającym jej grupom stanowisk urzędniczych widniejącym w ogłoszeniu o konkursie (A7/LA7 i A6/LA6). Zatem zamiana grupy zaszeregowania A*7 na A*6 była zgodna z całością systemu korespondencji.

50.      W świetle powyższego rozumowanie Sądu Pierwszej Instancji, które przedstawiłam powyżej w pkt 36 i 37, przedstawia się jasno i prawidłowo. Kwestia różnicy pomiędzy tabelami odpowiedników w art. 2 ust. 1 i art. 12 ust. 3 załącznika XIII wynika, jak słusznie zauważyły Komisja i Rada, z powodów podanych przez prawodawcę w rozporządzeniu nr 723/2004, nie zaś tych podanych przez Sąd Pierwszej Instancji w wyroku.

51.      Wobec powyższego uważam, że pierwszą część pierwszego zarzutu odwołania należy oddalić.

 Część druga: naruszenie zasady praw nabytych

–       Zaskarżony wyrok

52.      W pierwszej instancji wnoszący odwołanie twierdzili, że poprzez umieszczenie ich na liście rezerwowej nabyli oni prawo do powołania do grup zaszeregowania określonych we właściwych ogłoszeniach o konkursach. Artykuł 12 ust. 3 załącznika do regulaminu pracowniczego naruszył to prawo.

53.      W pkt 52–58 wyroku Sąd Pierwszej Instancji oddalił ten argument, uzasadniając to zasadniczo w sposób przedstawiony poniżej.

54.      Włączenie na listę rezerwową w wyniku konkursu otwartego niesie ze sobą jedynie możliwość bycia powołanym. Klasyfikacja do grupy zaszeregowania ma miejsce dopiero w chwili formalnego powołania, które jest jednostronną decyzją organu powołującego, określającą datę, od której wywołuje skutki, i stanowisko, na jakie urzędnik zostaje powołany. Dopiero od tego momentu laureat może powoływać się na status urzędnika oraz na to, że stosuje się wobec niego regulamin pracowniczy.

55.      Kiedy art. 12 ust. 3 załącznika XIII do tego regulaminu wszedł w życie w dniu 1 maja 2004 r., wobec wnoszących odwołanie nie została jeszcze wydana taka decyzja. Przepis ten nie naruszył zatem prawa do bycia zakwalifikowanym do jednej z dawnych grup zaszeregowania określonych w ogłoszeniach o konkursie. Urzędnik może powoływać się na prawo nabyte jedynie wówczas, gdy okoliczności prowadzące do jego powstania zaistniały w określonym systemie prawnym, który został następnie zmieniony(22).

–       Argumenty stron

56.      Wnoszący odwołanie nie zgadzają się zasadniczo z założeniem, że nabyli uprawnienie do zakwalifikowania do określonej grupy zaszeregowania dopiero po wejściu w życie zmian w regulaminie pracowniczym. Przyznają, że wpisanie ich na listę rezerwową nie dało im prawa do bycia powołanym, jednak twierdzą, że dało im ono prawo do bycia zakwalifikowanym, w przypadku powołania, do grupy zaszeregowania określonej w informacji o konkursie.

57.      Przywołują oni orzecznictwo, z którego wynika, że organ powołujący związany jest warunkami zawartymi w ogłoszeniu o konkursie. W sprawie Spachis przeciwko Komisji(23) skarżąca była laureatką dwóch konkursów i została powołana początkowo na stanowisko w służbie językowej, na które jednak nie posiadała odpowiedniego doświadczenia zawodowego, a następnie, na podstawie drugiego konkursu, na stanowisko administracyjne, do którego posiadała dziewięcioletnie odpowiednie doświadczenie. Komisja nie wzięła tego doświadczenia pod uwagę przy określaniu grupy zaszeregowania przy drugim powołaniu, lecz powołała ją do tej samej grupy zaszeregowania, w jakiej była ona zaszeregowana w służbie językowej. Trybunał uznał to za naruszenie jej prawa ekspektatywy(24), które nabyła biorąc udział w przedmiotowym konkursie.

58.      Ponadto wnoszący odwołanie twierdzą, że okoliczności prowadzące do powstania ich prawa powstały pod rządami poprzedniego regulaminu pracowniczego: ich udział w konkursach, wpis na listę rezerwową, a także w niektórych przypadkach decyzja o zaproponowaniu im stanowiska i pismo informujące o zamiarze zaproponowania stanowiska. Sąd Pierwszej Instancji sam przyznał, że dopiero po objęciu stanowisk urzędników wnoszący odwołanie zostali bezpośrednio poinformowani o nowym systemie zaszeregowania i o zmianie grupy ich zaszeregowania na niższą niż wskazana w ogłoszeniach o konkursach. Wreszcie nie tylko osoby będące już urzędnikami mogą opierać się na przepisach regulaminu pracowniczego, gdyż z utrwalonego orzecznictwa wynika, że mogą to również uczynić osoby domagające się uznania względem nich tego statusu.

59.      Komisja twierdzi(25), że o prawie nabytym można mówić jedynie wówczas, gdy okoliczności powodujące jego powstanie zaistnieją pod rządami przepisu obowiązującego przed wprowadzeniem zmian. Zmiany wprowadzane w regulaminie pracowniczym nie mogą działać wstecz na niekorzyść urzędników, ale mogą być wprowadzone również gdy będą dla nich niekorzystne w przyszłości. Ponadto prawo może zostać za „nabyte” dopiero wtedy, gdy stan prawny jest już stały i nie zależy od decyzji zawierającej element dyskrecjonalny, która ma zostać podjęta w przyszłości. W niniejszej sprawie sytuacja odwołujących się była zależna od takich właśnie decyzji podjętych po dniu 1 maja 2004 r.

60.      Argument wnoszących odwołanie jest nielogiczny w zakresie, w jakim twierdzą oni, że wpis na listę laureatów konkursu nie powoduje powstania prawa do bycia powołanym, natomiast powoduje powstanie prawa do bycia powołanym do określonej grupy zaszeregowania, co stanowi konsekwencję powołania. Wyrok w sprawie Spachis przeciwko Komisji domyślnie potwierdza, że wpis na listę laureatów konkursu powoduje stwarza jedynie możliwość bycia powołanym do określonej grupy zaszeregowania – skarżąca mogła zostać powołana do każdej z dwóch grup zaszeregowania w odpowiedniej grupie stanowisk urzędniczych, a Trybunał stwierdził, że jej odpowiednie doświadczenie zawodowe musiało zostać wzięte pod uwagę przy ustalaniu, która grupa zaszeregowania będzie właściwa.

61.      W odniesieniu do argumentu, że w niektórych przypadkach decyzja o zaproponowaniu wnoszącym odwołanie stanowiska i pismo informujące o możliwości zaoferowania stanowiska miały miejsce przed dniem 1 maja 2004 r., znaczenie ma jedynie chwila wydania formalnej decyzji o powołaniu, nie zaś chwila, kiedy powstała lub została zakomunikowana intencja wydania takiej decyzji. W każdym razie argument ten nie został podniesiony w postępowaniu w pierwszej instancji, a zatem jest niedopuszczalny w postępowaniu odwoławczym.

62.      Wreszcie warunki określone w ogłoszeniu o konkursie są wiążące dla organu powołującego w odniesieniu do warunków, jakie powinni spełniać kandydaci, natomiast nie co do treści decyzji powołującej laureata konkursu, która musi być zgodna z odpowiednimi przepisami regulaminu pracowniczego obowiązującymi w chwili jej wydania.

63.      Rada twierdzi, że wnoszący odwołanie nie nabyli żadnych praw ani obowiązków względem żadnej z instytucji wspólnotowych do chwili, kiedy została podjęta decyzja o ich powołaniu. Wpis na listę rezerwową nie daje żadnych gwarancji ani nie nakłada żadnych obowiązków. Wyrok w sprawie Spachis przeciwko Komisji nie dotyczy zmiany w regulaminie pracowniczym, zatem nie można wyciągać z niego wniosków odnoszących się do niniejszej sprawy. Ogłoszenie o konkursie rzeczywiście wiąże organ powołujący, lecz nie wyklucza zmiany w systemie prawnym, w ramach którego organ ten musi działać. W tym przypadku nie można było zostać powołanym do dawnych grup zaszeregowania, które przestały istnieć z dniem 1 maja 2004 r., natomiast prawodawca utrzymał możliwość powołania osób wpisanych na istniejące już listy rezerwowe poprzez określenie tabeli wskazującej ich odpowiedniki w ramach nowych grup zaszeregowania.

–       Ocena

64.      Argumenty wnoszących odwołanie są oparte w znacznym stopniu na orzecznictwie, z którego wynika, że treść ogłoszenia o konkursie wiąże organ powołujący. Jednakże ogłoszenie o konkursie podlega regulaminowi pracowniczemu. Podejmując jakąkolwiek decyzję na podstawie tego ogłoszenia, organ powołujący nie może być związany czymkolwiek, co byłoby sprzeczne z przepisem regulaminu pracowniczego, który jest jednocześnie zgodny z prawem i w chwili podejmowania tej decyzji obowiązujący. W kontekście niniejszej sprawy znaczenie mają tylko argumenty dotyczące zgodności z prawem art. 12 ust. 3 załącznika XIII do tego regulaminu.

65.      Komisja przyznaje (co zresztą jasno wynika to z orzecznictwa Trybunału), że prawodawca ma prawo zmienić regulamin pracowniczy na przyszłość, lecz czyniąc to, musi powstrzymać się od naruszenia jakichkolwiek praw nabytych pod rządami poprzedniej wersji. Powstaje zatem pytanie, czy Sąd Pierwszej Instancji słusznie stwierdził, że osoby, których nazwiska figurowały na liście rezerwowej, a które nie zostały powołane przed dniem 1 maja 2004 r., nie nabyły prawa do bycia powołanym do określonej grupy zaszeregowania.

66.      Pozostaje bezsporne, że osoby te nie nabyły samego prawa do bycia powołanym. Równie bezsporne pozostaje to, że ich faktyczna grupa zaszeregowania i stopień nie były znane do chwili faktycznego powołania. W większości przypadków omawiane konkursy zostały zorganizowane dla stanowisk w grupach stanowisk urzędniczych składających się z dwóch stopni, a ogłoszenia o konkursie określały jedynie, że „z reguły” powołanie ma miejsce do niższego stopnia grupy zaszeregowania, a także we wszystkich przypadkach na podstawie art. 32 regulaminu pracowniczego przy określaniu stopnia możliwe było wzięcie pod uwagę wykształcenia oraz doświadczenia zawodowego.

67.      W tych okolicznościach nie widzę podstaw dla twierdzenia, że wnoszący odwołanie nabyli prawo do bycia powołanym do określonej grupy zaszeregowania lub na określony stopień czy też do krytyki ustaleń Sądu Pierwszej Instancji co do tego, że nie nabyli oni takiego prawa.

68.      Orzecznictwo Trybunału (oraz orzecznictwo Sądu Pierwszej Instancji i Sądu do spraw Służby Publicznej) dotychczas nie wypracowało szczegółowych wskazówek, co należy uznać za prawo nabyte, które mogłoby zostać naruszone poprzez wprowadzenie zmian w regulaminie pracowniczym. Z orzecznictwa wynika jedynie, że okoliczności prowadzące do jego powstania musiały zaistnieć jeszcze po rządami poprzedniego systemu. Komisja dodaje, że prawo to musiało także stać się dookreślone pod rządami tego systemu, tak aby nie pozostawała już do podjęcia żadna decyzja zawierająca element dyskrecjonalny. Zgadzam się z tym, pomimo kwestii nabytego prawa „ekspektatywy”, do którego Trybunał odniósł się w sprawie Spachis przeciwko Komisji, w której nie miała miejsca zmiana właściwych uregulowań. W niniejszej sprawie w dniu 1 maja 2004 r. pozostawała do podjęcia jeszcze pewna liczba decyzji (przy czym mogły one również nie zostać podjęte), które mogły prowadzić do powołań do różnych grup zaszeregowania lub na różne stopnie (albo też wcale nie prowadzić do powołania), nawet gdyby poprzednia struktura zatrudnienia pozostawała bez zmian. Zatem osobom będącym w takiej sytuacji jak wnoszący odwołanie nie mogły przysługiwać prawa nabyte do bycia powołanym do określonej grupy zaszeregowania lub na określony stopień.

69.      Warto zauważyć, że sąd administracyjny Międzynarodowej Organizacji Pracy(26) zdefiniował prawa nabyte bardziej szczegółowo. W niedawnym wyroku, zgodnym z utrwaloną linią orzecznictwa sięgającą 1961 r.(27), stwierdził on, że: „[…] prawo nabyte może zostać naruszone jedynie wtedy, gdy […] zmiana w sposób niekorzystny wpływa na równowagę pomiędzy obowiązkami wynikającymi z umowy, zmieniając podstawowe warunki pracy, ze względu na które urzędnik przyjął powołanie lub ze względu na które pozostawał na stanowisku”.

70.      Chociaż urzędnicy wspólnotowi nie pozostają z zatrudniającymi ich instytucjami w stosunku umownym, sformułowanie „podstawowe warunki pracy, ze względu na które urzędnik przyjął powołanie lub ze względu na które pozostawał na stanowisku” może zostać łatwo przeniesione na grunt wspólnotowy, co będzie moim zdaniem pomocne. W niniejszej sprawie z definicji żaden z urzędników, których dotyczy tabela z art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, nie przyjął powołania przed wejściem w życie tego załącznika. Nie mogli oni również nabyć żadnych praw wynikających z dawnych przepisów regulaminu pracowniczego w oparciu o błędne przypuszczenie (niezależnie od tego, jak doszło do powstania tego przypuszczenia) o ich dalszym obowiązywaniu.

71.      Uważam zatem, że druga część pierwszego zarzutu odwołania powinna zostać oddalona.

 Część trzecia: równość traktowania

–       Zaskarżony wyrok

72.      W pierwszej instancji wnoszący odwołanie twierdzili, że art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego traktuje określoną grupę osób – laureatów tego samego konkursu – w sposób różny zależnie od tego, czy zostali oni zatrudnieni przed dniem 1 maja 2004 r., czy po nim. Data ta nie może ich zdaniem stanowić obiektywnego kryterium rozróżnienia w zaszeregowaniu w związku z zatrudnieniem, ponieważ data powołania urzędnika zależy od elementów, które nie są obiektywne i nad którymi urzędnik nie ma żadnej kontroli. Jedyną obiektywną datą była data otrzymania przez te osoby informacji o wpisaniu ich na listę rezerwową. W wyroku w sprawie Monaco przeciwko Parlamentowi(28) Sąd Pierwszej Instancji stwierdził, że zasada równości traktowania wymaga, aby wszyscy laureaci konkursu byli traktowani identycznie, niezależnie od nowych uregulowań, które mogą zostać przyjęte przed powołaniem części z nich.

73.      Inny aspekt dyskryminacji polega zdaniem wnoszących odwołanie na tym, że przyznano im stanowiska „seniorów” z grupami zaszeregowania „juniorów”. Jako że nabyli oni już znaczne kwalifikacje i doświadczenie zawodowe, dopuszczono się w stosunku do nich, z naruszeniem art. 1d regulaminu pracowniczego, dyskryminacji ze względu na wiek, ponieważ nie mieli oni takich samych perspektyw zawodowych co inni, młodsi urzędnicy w tej samej grupie zaszeregowania. Ponadto niektórym z wnoszących odwołanie będącym wcześniej członkami personelu tymczasowego lub pomocniczego przydzielono te same stanowiska z tymi samymi bądź nawet zwiększonymi zadaniami, przy jednoczesnej zmianie grupy ich zaszeregowania na niższą.

74.      W pkt 75–91 wyroku Sąd Pierwszej Instancji oddalił ten argument, uzasadniając to zasadniczo w sposób przedstawiony poniżej.

75.      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zasada ogólna równego traktowania wymaga, by sytuacje porównywalne nie były traktowane w odmienny sposób, chyba że różnica jest obiektywnie uzasadniona. Należy zatem ustalić, czy wszystkich laureatów danego konkursu należy uznać za należących do jednej kategorii osób, niezależnie od daty powołania.

76.      Jak jasno wynika z rozważań dotyczących kwestii praw nabytych, wnoszący odwołanie mogli zostać zgodnie z prawem zaszeregowani tylko na podstawie kryteriów obowiązujących w chwili podjęcia decyzji o ich powołaniu. Ponadto przyznali oni pośrednio, że w stosunku do nich znajdują zastosowanie nowe przepisy, ponieważ powołali się oni na art. 1d regulaminu pracowniczego. Natomiast laureaci tych samych konkursów powołani przed dniem 1 maja 2004 r. musieli zostać zaszeregowani na podstawie dawnych kryteriów, wciąż obowiązujących w dniu ich powołania. A zatem te dwie grupy osób nie mogą zostać uznane za należące do jednej kategorii.

77.      Stwierdzając, że przepisy przejściowe regulaminu nie naruszają praw nabytych pracowników w ramach systemu wspólnotowego przed wejściem w życie nowego systemu wspólnotowej służby publicznej, motyw 37 rozporządzenia nr 723/2004 potwierdza to rozróżnienie.

78.      Koncepcja, zgodnie z którą wszyscy urzędnicy zatrudnieni przez instytucję po tym samym konkursie znajdują się w porównywalnej sytuacji, została przedstawiona w wyroku w sprawie Monaco przeciwko Parlamentowi jedynie w celu stwierdzenia niezgodności z prawem zastosowania do laureata konkursu otwartego bardziej surowych wewnętrznych wytycznych w sprawie zaszeregowania przyjętych przez samą zatrudniającą instytucję – po dacie wpisania na listę rezerwową odpowiednich kandydatów – na potrzeby stosowania niezmienionych regulaminowych kryteriów zaszeregowania. W niniejszej sprawie to prawodawca, korzystając ze swego niekwestionowanego prawa, postanowił dokonać zmiany kryteriów zawartych w regulaminie pracowniczym, dotyczących klasyfikowania do grupy zaszeregowania w chwili zatrudnienia. Prawodawca może w każdej chwili dokonać na przyszłość zmian przepisów regulaminu pracowniczego, które uznaje za zgodne z interesem służby, nawet jeśli są one mniej korzystne(29).

79.      Ponieważ stanowisko zajmowane przez urzędnika jest określone decyzją o powołaniu, która musi opierać się na przepisach obowiązujących w dniu jej wydania, nie można również uznać za dyskryminujące zaszeregowania niektórych wnoszących odwołanie w ramach nowych przepisów regulaminu pracowniczego do grupy niższej, mimo że przyznano im to samo stanowisko, które zajmowali przed dniem 1 maja 2004 r. jako członkowie personelu niebędący urzędnikami i mimo że wykonują oni identyczne bądź nawet poważniejsze zadania niż w przeszłości.

80.      Wreszcie nie doszło do dyskryminacji ze względu na wiek w rozumieniu art. 1d regulaminu, bowiem nowe kryteria zaszeregowania w oczywisty sposób nie biorą pod uwagę wieku zainteresowanych.

–       Argumenty stron

81.      Wnoszący odwołanie twierdzą po pierwsze, że w istocie nabyli oni prawo do bycia powołanym do określonej grupy zaszeregowania (podobnie jak w przypadku poprzedniej części tego zarzutu odwołania) oraz że należą oni wobec tego do tej samej kategorii osób, co osoby powołane z tej samej listy rezerwowej przed dniem 1 maja 2004 r., które nabyły takie samo prawo. Motyw 37 rozporządzenia wprowadzającego zmiany nie ma na to wpływu.

82.      Następnie podnoszą oni, że Sąd Pierwszej Instancji niesłusznie wprowadził rozróżnienie pomiędzy zmianą regulaminu pracowniczego wprowadzoną przez prawodawcę i zmianą wewnętrznych wytycznych dotyczących zaszeregowania przyjętych przez samą zatrudniającą instytucję. Wyrok w sprawie Monaco przeciwko Parlamentowi nie uzasadnia takiego podejścia, które sprowadza się do wykluczenia zmian wprowadzanych przez prawodawcę z zasięgu obowiązywania zasady równego traktowania. Stanowi to niedopuszczalne naruszenie zasady praworządności. We wspólnotowym porządku prawnym zasada równego traktowania odnosi się jednakowo do organów wykonawczych, ustawodawczych i sądowniczych.

83.      Sąd Pierwszej Instancji w istocie nie zbadał, czy wszyscy laureaci tego samego konkursu stanowią porównywalną grupę uprawnioną do jednakowego traktowania oraz nie poszedł tokiem własnego rozumowania przedstawionego w sprawie Ryan przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu. W tamtej sprawie Sąd ustalił, nie wprowadzając takiego rozróżnienia jak w sprawie Monaco przeciwko Parlamentowi, że i) uprawnienia dyskrecjonalne władz wspólnotowych dotyczące wprowadzania zmian w regulaminie pracowniczym podlegają zasadzie równego traktowania, ii) rodzaj aktu wprowadzającego poprawki nie ma znaczenia oraz że iii) zasada równego traktowania wymaga, aby data wejścia w życie nowych uregulowań nie prowadziła do dyskryminacji.

84.      Zmieniając linię swego orzecznictwa, Sąd Pierwszej Instancji nie dopełnił swego obowiązku przedstawienia właściwego uzasadnienia dla takiego rozstrzygnięcia. Nie rozważył możliwych względów uzasadniających różnicę między poprzednimi a nowymi uregulowaniami oraz daty wejścia w życie tych drugich.

85.      Ponadto rozumowanie, zgodnie z którym urzędnicy powołani przed dniem 1 maja 2004 r. i po tej dacie stanowią różne grupy, ponieważ stosują się do nich różne zasady, a więc nie zaistniała sprzeczna z prawem dyskryminacja, ma charakter błędnego koła.

86.      Uzasadnienie dotyczące dyskryminacji ze względu na wiek również dotknięte jest błędem. Niedozwoloną dyskryminację może stanowić zarówno dyskryminacja pośrednia, jak i bezpośrednia. W tym przypadku dyskryminacja była pośrednia i polegała na tym, że urzędnicy zatrudnieni w wyniku konkursów, w których udział wymagał doświadczenia zawodowego, zostali powołani do grup zaszeregowania właściwych dla stanowisk, na które takie doświadczenie nie jest potrzebne.

87.      Zdaniem Komisji wyrok Sądu Pierwszej Instancji nie jest oparty na twierdzeniu, jakoby prawodawca nie był związany zasadą równego traktowania. Rzeczywistą kwestią jest w tym przypadku „czasowy zakres” tej zasady: w przypadkach gdy wskutek wprowadzenia nowego uregulowania ze skutkiem od określonego dnia jednostki są traktowane mniej korzystnie po tym dniu, niż były traktowane przedtem – kiedy takie traktowanie stanowi złamanie zasady równego traktowania? Z orzecznictwa wynika, że nie stanowi to złamania tej zasady.

88.      Po pierwsze, w wyroku w sprawie Belgia przeciwko Komisji(30) Trybunał stwierdził, że rozporządzenie Komisji nie naruszyło zasady niedyskryminacji poprzez utrzymanie wcześniejszych systemów pomocy uprzednio zatwierdzonych i wprowadzenie zdecydowanie bardziej surowego uregulowania dla nowych systemów pomocy. Chociaż rzeczywiście doszło do nierównego traktowania przyznawania pomocy w ramach systemów uznanych za zgodne ze wspólnym rynkiem i przyznawania pomocy na podstawie systemów wprowadzonych zgodnie z nowymi warunkami, to jednak takie traktowanie było uzasadnione obiektywnymi względami. Z jednej strony Komisja nie może zostać pozbawiona możliwości ustalenia bardziej restrykcyjnych warunków zgodności, jeśli wymaga tego rozwój, a z drugiej strony nie może ona jednostronnie dostosować istniejących systemów pomocy do nowych warunków, gdyż taki sposób postępowania nadałby rozporządzeniu moc wsteczną, co powodowałoby naruszenie zasad pewności prawa i uzasadnionych oczekiwań.

89.      Po drugie, prawodawca wspólnotowy ma prawo w każdej chwili dokonać na przyszłość zmiany przepisów regulaminu pracowniczego, które uznaje za zgodne z interesem służby(31), nawet jeśli zmiany te prowadzą z punktu widzenia urzędników do sytuacji mniej korzystnej, niż by to wynikało z dawnych przepisów, a urzędnikom nie przysługują prawa nabyte do utrzymania korzyści, które przysługiwały im w określonym czasie(32). Nowe uregulowania mogą być zgodnie z prawem stosowane wobec przyszłych skutków sytuacji powstałych pod rządami poprzednich uregulowań. Wykorzystanie określonej daty jako kryterium odróżniającego, uzasadniającego różnice w traktowaniu, jest ponadto uznawane, przynajmniej w orzecznictwie niemieckim, na tej podstawie, że w inny sposób ustawodawstwo wprowadzające nowe zasady nie mogłoby zrealizować swoich celów.

90.      Rzeczywiście w wyroku w sprawie Ryan przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu Sąd Pierwszej Instancji stwierdził, że możliwe jest, aby data, w której nowe uregulowania wchodzą w życie, stała się powodem niezgodnej z prawem dyskryminacji, jednak po pierwsze tamta sprawa dotyczyła daty „zewnętrznej” w stosunku do zmiany uregulowania (data zmiany statusu Trybunału Obrachunkowego na podstawie traktatu WE), podczas gdy niniejsza sprawa dotyczy daty będącej częścią samej zmiany, oraz po drugie zmiana, której dotyczyła sprawa Ryan przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, klasyfikowała z mocą wsteczną sytuację powstałą pod rządami poprzedniego uregulowania, nie zaś po prostu określała jej skutki na przyszłość. Wyrok w sprawie Monaco przeciwko Parlamentowi (co do prawidłowości którego Komisja w każdym razie wyraziła wątpliwość) był oparty nie na rodzaju aktu zmieniającego uregulowanie, lecz na fakcie, że zmiany dokonała zainteresowana instytucja, a nie prawodawca.

91.      Rada jest zdania, że kandydaci zatrudnieni przed dniem 1 maja 2004 r. oraz ci zatrudnieni w tym dniu lub później znajdują się w różnych sytuacjach prawnych, bowiem ich zatrudnienie zostało dokonane na podstawie różnych przepisów. Nowe przepisy zostały wprowadzone z powodów w pełni uzasadnionych, przedstawionych w preambule rozporządzenia nr 723/2004. Sąd Pierwszej Instancji nie umieścił prawodawcy poza zasięgiem zasady równego traktowania, lecz zbadał sumiennie, czy zasada ta była respektowana. Przyjęcie podejścia przedstawionego przez odwołujących się równałoby się stworzeniu sytuacji nieuzasadnionego rozróżnienia pomiędzy urzędnikami zatrudnionymi od dnia 1 maja 2004 r. w zależności od tego, czy byli oni laureatami konkursu rozpoczętego przed tym dniem, czy po nim. Wreszcie twierdzenie wnoszących odwołanie dotyczące dyskryminacji ze względu na wiek oparte jest na założeniu, że osoby posiadające większe doświadczenie zawodowe muszą być starsze, co nie jest zgodne z prawdą.

–       Ocena

92.      Po pierwsze, w moim odczuciu kwestia równego traktowania jest kwestią odrębną od kwestii praw nabytych. Gdyby wszyscy laureaci danego konkursu nabywali warunkowe prawo do bycia powołanym do określonej grupy zaszeregowania, wtedy rzeczywiście istniałby wspólny czynnik, który powodowałby, że można byłoby traktować ich jako jednolitą grupę, której wszyscy członkowie powinni korzystać z równego traktowania. Jednak doszedłszy już do wniosku, że nie nabywają oni takiego prawa, stwierdzam, że wnoszący odwołanie nie mogą na tej podstawie domagać się traktowania na równi z innymi urzędnikami zatrudnionymi z tej samej listy rezerwowej. Nie oznacza to jednak, że nie mogą domagać się równego traktowania na innej podstawie.

93.      Po drugie – pomijając zatem argumenty i opinie wskazujące na jednolitość zarzutu opartego na równości traktowania i zarzutu opartego na prawach nabytych – stwierdzam, że uzasadnienie przytoczone przez Sąd Pierwszej Instancji jest, zgodnie z twierdzeniami wnoszących odwołanie, niewłaściwe.

94.      Sąd ten w sposób prawidłowy formułuje zasadę równości traktowania jako wymagającą, aby porównywalne sytuacje nie były traktowane w sposób różny, chyba że rozróżnienie uzasadnione jest obiektywnymi względami, oraz prawidłowo określa pierwsze istotne pytanie dotyczące tego, czy wszyscy laureaci stanowią jedną kategorię osób, innymi słowy – czy są oni w porównywalnej sytuacji, niezależnie od daty ich powołania na urzędnika (pkt 75 i 76 zaskarżonego wyroku).

95.      Na to pytanie Sąd Pierwszej Instancji udziela odpowiedzi przeczącej, opierając się na podstawowej – i w istocie jedynej – przesłance, że osoby powołane przed dniem 1 maja 2004 r. musiały zostać zaszeregowane zgodnie ze starymi przepisami, natomiast osoby powołane w tej dacie lub później musiały zostać zaszeregowane na podstawie nowych przepisów (pkt 77–80), a następnie przytacza różne dodatkowe uwagi na poparcie tego stwierdzenia.

96.      Podstawowe rozumowanie przypomina błędne koło i Komisja wydawała się przyznawać to podczas rozprawy. Kryterium, na którym opiera się uzasadnienie umieszczenia dwóch rozważanych grup w dwóch różnych kategoriach jest dokładnie tym samym kryterium, które ma naruszać zasadę równego traktowania. Uzasadnienie to wydaje się sugerować, że jeśli ustawodawstwo wspólnotowe traktuje dwie grupy osób w sposób różny, to nie może być mowy o dyskryminacji, bowiem z pewnością osoby te należą do dwóch różnych kategorii, skoro są traktowane w sposób różny. To z kolei, jak słusznie wskazali wnoszący odwołanie, musiałoby oznaczać, że prawodawca wspólnotowy znajduje się poza zasięgiem zasady równego traktowania, co, jak wielokrotnie podkreślał Trybunał, oczywiście nie ma miejsca(33).

97.      Nie przekonują mnie również pozostałe przesłanki, na których Sąd Pierwszej Instancji opiera swoje ustalenia.

98.      Odniesienie do praw nabytych, zwłaszcza w rozumieniu motywu 37 rozporządzenia nr 723/2004, nie ma, moim zdaniem, związku z kwestią równego traktowania. W każdym przypadku motyw 37 tego rozporządzenia stanowi część składową rozporządzenia i opieranie się na nim prowadzi ponownie do rozumowania o charakterze błędnego koła.

99.      Sposób, w jaki Sąd Pierwszej Instancji dokonuje rozróżnienia między niniejszą sprawą a swoim poprzednim wyrokiem w sprawie Monaco przeciwko Parlamentowi, nie jest moim zdaniem zadowalający. W odpowiednich punktach tego wyroku nic nie wskazuje na to, by wyrażona zasada – iż zatrudnienie w wyniku tego samego konkursu pewnych urzędników na podstawie wcześniejszych, bardziej korzystnych uregulowań, a innych na podstawie późniejszych, mniej korzystnych, stanowi sprzeczną z prawem dyskryminację – ograniczona była do przypadków, gdy nowe uregulowania stanowią wewnętrzne wytyczne przyjęte przez samą zatrudniającą instytucję, natomiast nie dotyczyła uregulowań zawartych w regulaminie pracowniczym, przyjętym przez prawodawcę wspólnotowego. Taki pogląd nie wydaje się też łatwy do obrony. Zasada równego traktowania jest podstawową zasadą prawną, która musi być przestrzegana przy podejmowaniu wszelkich działań przez którąkolwiek z instytucji wspólnotowych na każdym poziomie.

100. Odwołanie się do uprawnienia prawodawcy do dokonania w każdej chwili na przyszłość zmian przepisów regulaminu pracowniczego, które uznaje za zgodne z interesem służby, nawet jeśli są one mniej korzystne, nie wydaje mi się trafne. Niewątpliwie prawodawcy przysługuje takie uprawnienie, lecz problemem podnoszonym przez wnoszących odwołanie od samego początku jest nie to, że od dnia 1 maja 2004 r. wprowadzona została nowa struktura zatrudnienia, lecz to, że w związku z nią wobec urzędników zatrudnionych z tej samej listy rezerwowej zastosowano dwie różne grupy przepisów przejściowych, w zależności od tego, czy rozpoczęli oni służbę przed tą datą, czy po niej.

101. Jeśli chodzi o dokonaną przez Sąd Pierwszej Instancji ocenę przedstawionych przez wnoszących odwołanie argumentów dotyczących dyskryminacji ze względu na wiek i dyskryminacji w postaci „degradacji” w porównaniu do grup zaszeregowania, do których część z nich była zakwalifikowana podczas pracy w charakterze członków personelu tymczasowego, twierdzenia te moim zdaniem nie są po prostu związane z zagadnieniem, czy dwie grupy przepisów przejściowych zasadnie wprowadzają rozróżnienie pomiędzy dwiema kategoriami urzędników w różnych sytuacjach, czy też w sposób nieusprawiedliwiony rozróżniają urzędników w porównywalnej sytuacji. Należy więc pamiętać, że chociaż jestem zdania, iż Sąd Pierwszej Instancji słusznie oddalił te argumenty w takim kontekście, to jednak nie ma to wpływu na mój pogląd, że uzasadnienie w odniesieniu do różnicy w traktowaniu jest nieodpowiednie.

102. Z analogicznych przyczyn nie przekonują mnie argumenty Komisji i Rady. Kwestia nie dotyczy tego, czy zmiana wprowadzająca nowe uregulowania znajdujące zastosowanie do sytuacji, które powstają po określonej dacie, może naruszyć zasadę równego traktowania, lecz czy różne przepisy przejściowe, regulujące intertemporalne stosowanie starych i nowych przepisów, są w niniejszej sprawie stosowane wobec urzędników znajdujących się w porównywalnej sytuacji z naruszeniem tej zasady.

103. Przystąpmy zatem do analizy tego zagadnienia.

104. Co do zasady laureaci tego samego konkursu znajdują się w porównywalnej sytuacji i przysługuje im prawo do równego traktowania. W braku zmian w regulaminie pracowniczym wszyscy uprawnieni są do bycia zatrudnionymi na tych samych warunkach, a rozróżnienie dopuszczalne jest jedynie w zakresie, w jakim jest ono uzasadnione obiektywnymi przyczynami – np. ich wcześniejszym doświadczeniem zawodowym. Jako że nie jest praktycznie możliwe jednoczesne zatrudnienie wszystkich osób znajdujących się na liście rezerwowej, siłą rzeczy oznacza to, że osoby zatrudnione później są uprawnione, ze względu na zasadę równego traktowania, a nie ze względu na prawa nabyte, do bycia zatrudnionymi na takich samych warunkach jak osoby zatrudnione wcześniej. Uznanie, że osoby, które nie zostały jeszcze powołane w określonej dacie, mogą z tego powodu być traktowane w inny sposób, oznaczałoby ograniczenie stosowania zasady równego traktowania do osób powołanych w tym samym dniu.

105. W przeciwieństwie do otwartych grup wszystkich urzędników zatrudnionych odpowiednio przed dniem 1 maja 2004 r. i w tym dniu lub później, każda z list rezerwowych stanowi grupę zamkniętą, której członkowie są dokładnie określeni już w chwili sporządzenia listy i tym samym uprawnieni do jednakowego traktowania, z uwzględnieniem ewentualnych wewnętrznych różnic uzasadnionych obiektywnym przyczynami. W konsekwencji każdy nowy przepis lub każde nowe działanie mające wpływ na to traktowanie, czy to wewnętrzne wytyczne przyjęte przez zatrudniającą instytucję, czy też uregulowania zawarte w regulaminie pracowniczym, muszą co do zasady respektować tę jedność i równość. Na skutek zewnętrznych okoliczności ta pierwotna grupa może hipotetycznie zostać podzielona na dwie odrębne grupy, które nie będą już w porównywalnej sytuacji, a zatem będą wymagały różnego traktowania, jednak zmiana mających zastosowanie przepisów nie może sama w sobie jednym ruchem jednocześnie powodować podziału i określać różnicy w traktowaniu, nie łamiąc zasady równego traktowania.

106. Rozróżnienie będące przedmiotem niniejszej sprawy nie jest jednak oparte wyłącznie na samej dacie 1 maja 2004 r., ale na stosunku pomiędzy tą datą a datą rozpoczęcia służby, różną dla każdego z członków zamkniętej grupy laureatów danego konkursu.

107. Ani ta druga data, ani też stosunek pomiędzy obydwiema datami nie stanowią moim zdaniem obiektywnej podstawy dla wprowadzenia rozróżnienia pomiędzy laureatami. Kolejność i czas zatrudnienia poszczególnych kandydatów z tej samej listy rezerwowej mogą być zależne od różnych czynników, które nie mają znaczenia dla jakichkolwiek różnic w warunkach zatrudnienia – np. od dostępności przewidzianego budżetem stanowiska czy też od długości okresu wypowiedzenia obowiązującego kandydata w jego poprzednim miejscu zatrudnienia. W odniesieniu do zagadnienia praw nabytych Komisja podkreśliła w szczególności podczas rozprawy, że wnoszący odwołanie nie mogli nabyć prawa do bycia powołanym do określonej grupy zaszeregowania przed dniem 1 maja 2004 r., bowiem pozostawały jeszcze do podjęcia decyzje o charakterze dyskrecjonalnym. Pod tym względem niektóre czynniki brane pod uwagę mogły nawet mieć charakter subiektywny. Instytucja zatrudniająca mogła przyspieszyć lub opóźnić zatrudnienie określonego kandydata z różnych powodów związanych z wygodą czy nawet preferencjami. Wnoszący odwołanie powoływali się na dowody, że niektórzy kandydaci, którzy wcześniej byli członkami personelu tymczasowego, zostali powołani w drodze przyspieszonej procedury tuż przed dniem 1 maja 2004 r., przy czym z możliwości tej nie mogli skorzystać inni kandydaci ani członkowie personelu pomocniczego(34). Bez konieczności wdawania się w rozważania dotyczące tych dowodów stwierdzam, że przepis, który umożliwia tego rodzaju uznaniowe rozróżnienie pomiędzy kandydatami będącymi co do zasady w porównywalnej sytuacji, nie może być uważany za zgodny z zasadą równego traktowania.

108. Podkreślam, że nie podważam uprawnienia prawodawcy do wprowadzenia nowej struktury zatrudnienia, pociągającej za sobą mniej korzystne warunki wstępne dla nowych urzędników ze skutkiem od określonego dnia.

109. Różne przepisy przejściowe wobec różnych urzędników zatrudnionych na podstawie tego samego konkursu ogłoszonego w ramach poprzedniej struktury zatrudnienia mogą być stosowane jednak tylko wówczas, gdy jest to oparte na obiektywnym rozróżnieniu, które nie wynika z samej zmiany przepisów ani nie pozwala na jakiekolwiek uznaniowe manipulacje ze strony zatrudniającej instytucji.

110. W świetle powyższego trzecia część pierwszego zarzutu odwołania powinna zostać uwzględniona. Na tej podstawie i niezależnie od rozstrzygnięć dotyczących pozostałych żądań przedstawionych przez wnoszących odwołanie zaskarżony wyrok powinien zostać uchylony.

 Część czwarta: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań – przeinaczenie dowodów

–       Zaskarżony wyrok

111. W postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji wnoszący odwołanie twierdzili, że art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu narusza zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań, ponieważ mieli podstawy, aby oczekiwać, że będą traktowani zgodnie z warunkami ustalonymi w ogłoszeniach o konkursach.

112. W pkt 95–99 zaskarżonego wyroku Sąd Pierwszej Instancji oddalił ten argument, uzasadniając swoje rozstrzygnięcie zasadniczo w sposób przedstawiony poniżej.

113. Urzędnik nie może się powoływać na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań w celu podważenia zgodności z prawem nowego przepisu regulaminu pracowniczego, zwłaszcza że prawodawcy przysługuje szeroki zakres uznania w zakresie oceny niezbędności reformy regulaminu pracowniczego. Prawo do ochrony uzasadnionych oczekiwań przysługuje jedynie wtedy, gdy administracja wspólnotowa wzbudziła u występującego z roszczeniem o ochronę uzasadnione nadzieje, dostarczając mu precyzyjnych zapewnień w formie dokładnych, bezwarunkowych i spójnych informacji pochodzących z uprawnionych i wiarygodnych źródeł. Należy tu stwierdzić, że akta sprawy nie zawierają żadnego elementu pozwalającego wnoszącym odwołanie twierdzić, że instytucje wspólnotowe dostarczyły im jakichkolwiek zapewnień, które mogłyby spowodować uprawnione nadzieje w zakresie utrzymania dawnych regulaminowych kryteriów zaszeregowania przy zatrudnianiu. Już same ogłoszenia o konkursach i pisma Komisji stwierdzały, że laureatom konkursów może być zaproponowane zatrudnienie na podstawie nowych przepisów regulaminu pracowniczego. Wnoszący odwołanie nie mogą też skutecznie powołać się na zaistnienie istotnej zmiany sytuacji, która miała miejsce pod rządami dawnego regulaminu pracowniczego, ponieważ wpis wnoszących odwołanie na listę odpowiednich kandydatów nie mógł ich uprawniać do skorzystania z takiej sytuacji.

–       Argumenty stron

114. Wnoszący odwołanie twierdzą, że Sąd Pierwszej Instancji dokonał błędnej oceny dowodów, uznając, że akta sprawy nie zawierają żadnego dokumentu, na podstawie którego mogłyby powstać uzasadnione oczekiwania w zakresie utrzymania dawnych regulaminowych kryteriów zaszeregowania przy zatrudnianiu. W rzeczywistości akta zawierały dokumenty, z których wynikało, że w odniesieniu do czterech osób spośród wnoszących odwołanie uprawnione i wiarygodne źródła udzieliły precyzyjnych, bezwarunkowych i spójnych zapewnień, że powołanie zostanie dokonane do grupy zaszeregowania określonej w ogłoszeniach o konkursach lub równoważnej. Wśród dokumentów tych znajdowały się propozycje zatrudnienia wystosowane i przyjęte przed dniem 1 maja 2004 r., niezawierające wskazania, że stanowisko będzie niższe pod względem wynagrodzenia lub starszeństwa. Spośród pozostałych wnoszących odwołanie, którym zaproponowano zatrudnienie dopiero po tej dacie, niektórzy nie otrzymali żadnej informacji w postaci ofert zatrudnienia, a inni brali udział w konkursach, w których nie udzielono informacji o możliwej zmianie regulaminu pracowniczego.

115. Komisja i Rada twierdzą, że po pierwsze zgodnie z utrwalonym orzecznictwem(35) jednostki nie mogą w sposób uzasadniony oczekiwać, że istniejąca sytuacja, która może zostać zmieniona w ramach swobodnego uznania przyznanego instytucjom wspólnotowym, zostanie utrzymana.

116. Po drugie, zapewnienia udzielone przez władzę administracyjną nie mogą wpływać na zgodność z prawem środków ustawodawczych. W konsekwencji twierdzenia wnoszących odwołanie dotyczące stanu faktycznego nie mają znaczenia dla zarzutu niezgodności z prawem i Sąd Pierwszej Instancji słusznie stwierdził, że akta sprawy nie zawierają dokumentu, na podstawie którego mogłyby powstać uzasadnione oczekiwania w zakresie utrzymania dawnych regulaminowych kryteriów zaszeregowania przy zatrudnianiu.

117. Po trzecie, obietnice, które nie są zgodne właściwymi przepisami, nie mogą być podstawą do powstania uzasadnionych oczekiwań po stronie zainteresowanej osoby(36), w związku z czym nawet w zakresie zgodności z prawem powołań, a nie spornego przepisu, na obietnicę złożoną w kontekście dawnego brzmienia regulaminu pracowniczego nie można powoływać się po wejściu w życie zmian.

118. Wreszcie Sąd Pierwszej Instancji nie dopuścił się przeinaczenia dowodów. Jego ustalenia wiernie oddają stan faktyczny, a mianowicie to, że różni wnoszący odwołanie byli w różnych sytuacjach, jeśli chodzi o udzielone im informacje.

–       Ocena

119. Jest bezsporne, że różnym osobom spośród wnoszących odwołanie udzielono różnych informacji, na podstawie których mogły przypuszczać, że zostaną powołani do jednej z grup zaszeregowania, dla których ogłoszono konkursy, których zostali laureatami. Nie dostrzegam jednak żadnego błędu w ustaleniu Sądu Pierwszej Instancji, że osoby te nie były uprawnione do opierania na tych informacjach uzasadnionych oczekiwań, niezależnie od stopnia precyzji, spójności i bezwarunkowości tych informacji oraz ich pochodzenia z uprawnionych i wiarygodnych źródeł.

120. Jak przypomniał Sąd Pierwszej Instancji, jednostki nie mogą się powoływać na zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań przeciwko zgodności z prawem nowego przepisu regulaminu pracowniczego, zwłaszcza w dziedzinie, w której prawodawcy przysługuje szeroki zakres uznania(37).

121. Ponadto zgadzam się z Komisją, że zapewnienia udzielone przez władzę administracyjną nie mogą w żadnym przypadku być podstawą uzasadnionych oczekiwań ograniczających zakres działania prawodawcy. W konsekwencji ewentualne uzasadnione oczekiwania, które mogłyby powstać w związku z informacjami udzielonymi wnoszącym odwołanie, mogłyby mieć znaczenie jedynie dla ważności decyzji o powołaniu lub – jak wskazała Komisja podczas rozprawy – dla ewentualnego żądania odszkodowania, natomiast nie dla zgodności z prawem art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego.

122. Ważność tych decyzji zależy jednak w pierwszym rzędzie od zgodności z prawem przepisu, na którym są one oparte i z którym muszą być zgodne. Jeśli, zgodnie z moim przekonaniem, przepis ten jest niezgodny z prawem ze względu na to, że narusza zasadę równego traktowania, decyzje o powołaniu muszą w każdym przypadku zostać uchylone, niezależnie od ewentualnego naruszenia zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań, i muszą zostać wydane nowe decyzje, w oparciu o właściwą podstawę prawną.

123. Uważam więc, że czwarta część pierwszego zarzutu odwołania nie powinna zostać uwzględniona.

 Część piąta: naruszenie art. 31 regulaminu pracowniczego

–       Zaskarżony wyrok

124. W postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji wnoszący odwołanie podnieśli, że art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego jest sprzeczny z jego art. 31 ust. 1, zgodnie z którym urzędnik jest zatrudniany do grupy zaszeregowania wymienionej w ogłoszeniu o konkursie, który przeszedł. Powinni oni byli zatem zostać zatrudnieni do tych grup zaszeregowania, przemianowanych na nowe pośrednie grupy zaszeregowania zgodnie z art. 2 ust. 1 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego.

125. W pkt 108–116 wyroku Sąd Pierwszej Instancji oddalił ten argument, uzasadniając swoje rozstrzygnięcie zasadniczo w sposób przedstawiony poniżej.

126. O ile z art. 31 ust. 1 regulaminu pracowniczego wynika, że laureaci konkursów otwartych powinni zostać powołani na urzędników do grupy zaszeregowania wskazanej w ogłoszeniu o konkursie, po którego przejściu zostali zatrudnieni, o tyle jednak z oceny dokonanej w odniesieniu do zarzutu naruszenia zasad równego traktowania wynika, że określenie poziomu stanowisk do obsadzenia oraz warunków powołania laureatów na te stanowiska, którego Komisja dokonała w ramach przepisów dawnego regulaminu, nie może wywoływać nadal skutków po dniu 1 maja 2004 r., w którym weszła w życie nowa struktura zatrudnienia.

127. Sytuację kandydatów wpisanych na listy rezerwowe przed dniem 1 maja 2004 r., lecz powołanych dopiero w tym dniu lub później, normuje art. 12 ust. 3 załącznika XIII. Prawdą jest, że tabela zawarta w tym przepisie różni się od tej zawartej w art. 2 ust. 1 tego załącznika, przemianowującej dawne grupy zaszeregowania urzędników zatrudnionych przed dniem 1 maja 2004 r. na nowe pośrednie grupy zaszeregowania. Jak już wyżej przypomniano, prawodawca może jednak przyjąć na przyszłość zmiany do przepisów regulaminu, nawet jeśli zmienione przepisy są mniej korzystne niż poprzednie.

128. Nieodłączną cechą takiego przepisu przejściowego jest to, że wprowadza on wyjątki od określonych przepisów regulaminu pracowniczego, na których stosowanie musi wpływać zmiana systemu. W niniejszym przypadku wyjątek nie wykracza poza to, co wynika z powołania na urzędnika – na podstawie nowych przepisów regulaminu pracowniczego – osoby wybranej w postępowaniach konkursowych wszczętych i zakończonych pod rządami dawnych przepisów.

–       Argumenty stron

129. Wnoszący odwołanie twierdzą, że wywody Sądu Pierwszej Instancji w odniesieniu do art. 31 ust. 1 regulaminu pracowniczego powinny podzielić los jego rozumowania dotyczącego zasady równego traktowania. Zasada ta byłaby zachowana, gdyby przepis przejściowy stanowił, że jeśli co najmniej jeden laureat danego konkursu został już zatrudniony na podstawie dawnych kryteriów, te same kryteria znajdą zastosowanie wobec pozostałych kandydatów. Cel „umożliwienia stopniowego stosowania nowych zasad i środków” mógłby wtedy zostać osiągnięty poprzez dostosowanie art. 12 ust. 3 do art. 2 ust. 1 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego. Zatem pod tym względem rozumowanie Sądu Pierwszej Instancji dotknięte jest błędem.

130. Wnoszący odwołanie wskazują również, że skutki art. 12 ust. 3 załącznika XIII nie są w istocie przejściowe czy stopniowe, lecz ostateczne, oraz że w sprawie Economidis przeciwko Komisji(38) Sąd do spraw Służby Publicznej stwierdził, że żaden ze środków tymczasowych zawartych w załączniku XIII nie dotyczy art. 31 regulaminu pracowniczego.

131. Komisja odniosła się w zasadzie tylko do dwóch ostatnich twierdzeń. Wyraziła pogląd, że decyzja wydana w oparciu o przepis przejściowy może wywoływać trwałe skutki oraz że sprawa Economidis przeciwko Komisji nie dotyczyła art. 31 regulaminu pracowniczego.

132. Rada twierdzi, że argumenty wnoszących odwołanie opierają się na błędnym założeniu, iż art. 31 ust. 1 regulaminu pracowniczego jest normą wyższego rzędu w stosunku do art. 12 ust. 3 załącznika XIII, tymczasem ich stosunek jest raczej tego rodzaju jak pomiędzy lex generalis a lex specialis. Jeżeli chodzi o ścisłość tego rozumowania, wnoszący odwołanie mylą uzasadnienie Sądu Pierwszej Instancji i racje prawodawcy, przy czym niezależnie od wszystkiego art. 2 ust. 1 i art. 12 ust. 3 załącznika XIII dotyczą dwóch obiektywnie różnych sytuacji – sytuacji urzędników, którzy nabyli uprawnienia na podstawie dawnego regulaminu pracowniczego i sytuacji laureatów, którzy takich uprawnień nie nabyli. Co do wyroku w sprawie Economidis przeciwko Komisji, Rada zgadza się zasadniczo z Komisją.

–       Ocena

133. Chociaż rozumowanie Sądu Pierwszej Instancji w tym względzie oparte jest przede wszystkim na jego własnych wywodach dotyczących zasady równego traktowania, które moim zdaniem dotknięte są błędem, nie zgadzam się jednak z konkluzją wnoszących odwołanie, że art. 31 regulaminu pracowniczego jest również nieważny.

134. Sąd Pierwszej Instancji wskazał także słusznie, że po wprowadzeniu nowej struktury zatrudnienia nie było już praktycznie możliwe powołanie kandydatów do grup zaszeregowania wskazanych w ogłoszeniach o konkursach zredagowanych pod rządami dawnej struktury zatrudnienia. Niezbędne były zatem przepisy przejściowe, które zostały zawarte w art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego. Zgadzam się tutaj z Radą, że stosunek pomiędzy art. 31 regulaminu i art. 12 ust. 3 załącznika XIII jest stosunkiem pomiędzy lex generalis a lex specialis.

135. Sąd Pierwszej Instancji zwrócił uwagę na rozbieżność pomiędzy dwiema grupami przepisów przejściowych – art. 2 ust. 1 i art. 12 ust. 3 załącznika XIII, lecz stwierdził, że rozbieżność ta mieści się w zakresie uprawnienia prawodawcy do przyjmowania nowych przepisów na przyszłość. Chociaż nie zgadzam się z tym poglądem z powodów, które podaję powyżej w odniesieniu do zasady równego traktowania, to myślę jednak, że nie ma to wpływu na obecnie rozważane zagadnienie. Artykuł 2 ust. 1 załącznika XIII, który dotyczy przemianowania grup zaszeregowania w dawnej strukturze zatrudnienia na grupy zaszeregowania w nowej strukturze zatrudnienia, nie ma związku z art. 31 regulaminu pracowniczego, który dotyczy zakwalifikowania do grupy zaszeregowania przy powołaniu laureata konkursu.

136. W odniesieniu do dwóch pomniejszych kwestii Komisja słusznie twierdzi, że przepisy przejściowe mogą wywoływać trwałe skutki oraz – jak to jasno wynika z wyroku w sprawie Economidis przeciwko Komisji – że wszystkie okoliczności faktyczne w niniejszej sprawie zaistniały po dniu 1 maja 2004 r., a więc wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej musi być interpretowany w tym kontekście (nie może on w żadnym przypadku być interpretowany dosłownie, gdyż art. 12 ust. 1 załącznika XIII w sposób wyraźny wpływa na art. 31 ust. 2 i 3 regulaminu pracowniczego).

137. Uważam zatem, że piątą część pierwszego zarzutu odwołania należy oddalić.

 Część szósta: naruszenie art. 5 i 7 regulaminu pracowniczego i zasady równoważności

–       Zaskarżony wyrok

138. W postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji wnoszący odwołanie twierdzili, że art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego narusza zasadę równoważności między stanowiskiem a grupą zaszeregowania oraz zasadę identyczności warunków zatrudnienia i przebiegu kariery urzędników należących do tej samej grupy funkcyjnej, ustanowione w art. 5 i 7 regulaminu.

139. W pkt 124–132 wyroku Sąd Pierwszej Instancji oddalił ten argument, uzasadniając swoje rozstrzygnięcie zasadniczo w sposób przedstawiony poniżej.

140. Z analizy dotyczącej zarzutu naruszenia zasady równego traktowania wynika, że nie ma podstaw, aby podnosić zarzut naruszenia zasady identyczności warunków zatrudnienia i przebiegu kariery urzędników należących do tej samej grupy funkcyjnej. Do osób zatrudnionych przed dniem 1 maja 2004 r. oraz tych zatrudnionych począwszy od tego dnia zastosowanie mają inne przepisy. Załącznik XIII, a w szczególności jego art. 4 lit. n)(39) i art. 12 ust. 3, stanowi lex specialis, a zatem przez określony czas przysługuje mu względem art. 5 i 7 regulaminu pracowniczego pierwszeństwo stosowania.

–       Argumenty stron

141. Wnoszący odwołanie są zdania, że uzasadnienie dotyczące tego zarzutu powinno podzielić los rozumowania dotyczącego zasady równego traktowania. Ponadto ich zdaniem logicznym skutkiem powyższego rozumowania byłoby dojście do wniosku, że przepis przejściowy może ustanawiać odstępstwo od ogólnej zasady prawa, co byłoby absurdalne. Rozważana tutaj zasada równoważności jest jedną z zasad podstawowych i należy jej przestrzegać.

142. Komisja i Rada podnoszą, że z zaskarżonego wyroku jasno wynika, iż Sąd Pierwszej Instancji prawidłowo stwierdził, że art. 5 i 7 regulaminu pracowniczego były w pełni respektowane przy wprowadzeniu przepisów przejściowych, które tymczasowo przeważały ponad częścią spośród ich przepisów.

–       Ocena

143. Ponownie nie zgadzam się z zarzutami wnoszących odwołanie co do tego, że ten punkt powinien podzielić los rozważań dotyczących zasady równego traktowania. Konkluzja Sądu Pierwszej Instancji oparta jest również na innych podstawach, które, jak zauważają Komisja i Rada, są prawidłowe. Rozważany tu przepis stanowi lex specialis, który tylko tymczasowo uchyla lex generalis zawarte w art. 5 i 7 regulaminu pracowniczego. Jeśli natomiast chodzi o użyty przez wnoszących odwołanie argument ad absurdum, to jest oczywiste, że art. 12 ust. 3 załącznika w żaden sposób nie ustanawia odstępstw od zasady równoważności między stanowiskiem a grupą zaszeregowania, a jedynie ustanawia tymczasowe nowe kryteria określania równoważności, które są bardziej dostosowane do nowej struktury zatrudnienia.

144. Uważam zatem, że ostatnia część pierwszego zarzutu odwołania powinna zostać oddalona.

 Drugi zarzut odwołania: naruszenie zasad dobrej administracji, przejrzystości, ochrony uzasadnionych oczekiwań, dobrej wiary, równości traktowania i niedyskryminacji oraz równoważności między stanowiskiem a grupą zaszeregowania

–       Zaskarżony wyrok

145. W postępowaniu przez Sądem Pierwszej Instancji wnoszący odwołanie twierdzili, że zaskarżone decyzje, sprzecznie z przepisem, na którym były oparte, same naruszały zasady dobrej administracji, przejrzystości, ochrony uzasadnionych oczekiwań, równego traktowania i niedyskryminacji, równoważności między stanowiskiem a grupą zaszeregowania, dobrej wiary oraz staranności.

146. W pkt 147–155 wyroku Sąd Pierwszej Instancji oddalił ten argument, uzasadniając swoje rozstrzygnięcie zasadniczo w sposób przedstawiony poniżej.

147. Wnoszący odwołanie zostali bezpośrednio poinformowani o nowym systemie zaszeregowania i o odpowiadającej mu zmianie grupy ich zaszeregowania na niższą niż wskazana w ogłoszeniach o konkursach dopiero po objęciu obowiązków jako urzędnicy. Ponadto większość zaskarżonych decyzji nie powołuje się na art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, chociaż stanowił on podstawę określenia grupy zaszeregowania przy zatrudnieniu.

148. Jednakże chociaż mogłoby to stanowić podstawę dla żądania odszkodowania, to jednak samo w sobie nie powoduje to niezgodności decyzji z prawem. Zgodność z prawem indywidualnego aktu należy oceniać przy uwzględnieniu okoliczności faktycznych i prawnych z chwili wydania tego aktu(40). Z uwagi na to, że żadna z zaskarżonych decyzji nie została wydana przed dniem 1 maja 2004 r., Komisja mogła dokonać zaszeregowania wnoszących odwołanie w zaskarżonych decyzjach wyłącznie zgodnie z nowymi wiążącymi przepisami art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu, którego niezgodność z prawem nie została wykazana. W konsekwencji wszelkie nieprawidłowości, których mogła dopuścić się Komisja, polegające na naruszeniu zasad przywołanych przez wnoszących odwołanie, nie mogą mieć wpływu na zgodność z prawem ich zaszeregowania.

149. W szczególności okoliczność, że Komisja mogła z naruszeniem zasady niedyskryminacji zatrudniać priorytetowo niektórych laureatów przed dniem 1 maja 2004 r., nie może wpływać na zgodność zaskarżonych decyzji z prawem. Przestrzeganie zasady równego traktowania urzędników należy pogodzić z przestrzeganiem zasady legalności, zgodnie z którą nikt nie może się powoływać we własnej sprawie na bezprawne działanie, którego dopuszczono się z korzyścią dla innej osoby(41).

–       Argumenty stron

150. Wnoszący odwołanie podnoszą, że oddalenie w pierwszej instancji ich drugiego zarzutu nie może zostać podtrzymane, jeśli zostanie ustalone, że zgodnie z ich twierdzeniem art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego jest niezgodny z prawem.

151. W odniesieniu do kwestii priorytetowego zatrudniania niektórych kandydatów przed dniem 1 maja 2004 r.(42) utrzymują oni, że nie twierdzili, jakoby takie zatrudnianie było sprzeczne z prawem, lecz jedynie, że było sprzeczne z zasadą równego traktowania ze względu na to, że nie mieli oni możliwości skorzystania z tego dobrodziejstwa. Sąd Pierwszej Instancji nie przytoczył zatem właściwego uzasadnienia dla swego rozstrzygnięcia.

152. W odniesieniu do obowiązku staranności wnoszący odwołanie twierdzą, że zostali powołani na stanowiska odpowiadające ich osiągnięciom, lecz z wynagrodzeniem niższym od tego, o którym byli informowani podczas postępowania rekrutacyjnego, że kilka osób spośród wnoszących odwołanie wykonywało te same zadania przed powołaniem i po nim oraz że dwie osoby zostały nawet ponownie zaszeregowane – początkowo jako pracownicy tymczasowi, zgodnie z art. 2 ust. 1 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego, a następnie wraz z powołaniem na stanowiska urzędnicze zostali oni „zdegradowani” do grupy zaszeregowania określonej zgodnie z art. 12 ust. 3 tego załącznika. Jest to sprzeczne z obowiązkiem staranności po stronie instytucji, który wymaga, aby wynagrodzenie urzędnika nie było obniżane w chwili jego powołania na wyższe stanowisko w uznaniu osobistych osiągnięć(43). Sąd Pierwszej Instancji dopuścił się naruszenia tej zasady poprzez stwierdzenie, że Komisja jej przestrzegała.

153. Komisja twierdzi, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób prawidłowy odnosi się do wszystkich zagadnień oraz że wyrok w sprawie Da Silva przeciwko Komisji nie ma znaczenia dla niniejszego postępowania, bowiem dotyczy on urzędnika, który został powołany przed dniem 1 maja 2004 r., a zatem nabył wszystkie uprawnienia pod rządami dawnych przepisów. Sąd Pierwszej Instancji nie stwierdził niezgodności z prawem żadnych priorytetowych zatrudnień, a jego wypowiedź w tym zakresie miała charakter czysto hipotetyczny.

154. Rada nie odniosła się do tego zarzutu odwołania, dotyczącego wyłącznie zgodności z prawem decyzji Komisji.

–       Ocena

155. Moim zdaniem w każdym przypadku drugi zarzut odwołania jest zbędny czy też pozbawiony znaczenia. Albo art. 12 ust. 3 załącznika XIII do regulaminu pracowniczego jest ważny, albo też powinien zostać uznany za niezgodny z prawem ze względu na to, że narusza zasadę równego traktowania. Jeśli jest on ważny, Komisja miała obowiązek powołać wnoszących odwołanie zgodnie z jego postanowieniami i – skoro nie zarzucono sprzeczności samego art. 12 ust. 3 z tą zasadą – nie można powoływać się na nią, żądając od Komisji wydania decyzji w sprzeczności z tymi postanowieniami. Gdyby art. 12 ust. 3 został uznany za sprzeczny z prawem, decyzje o powołaniu podjęte na jego podstawie musiałaby w każdym przypadku zostać uznane za nieważne i należałoby wydać nowe decyzje, zgodne z zasadą równego traktowania. Te nowe decyzje musiałyby oczywiście być zgodne ze wszystkimi zasadami przywołanymi w tym zarzucie odwołania, lecz w tym zakresie nie miałoby znaczenia, czy zasady te były przestrzegane przy wydaniu poprzednich decyzji.

156. Prawdą jest, jak wskazał Sąd Pierwszej Instancji, że wnoszący odwołanie mogli niezależnie wnieść (czy też nadal mogą jeszcze wnieść) o odszkodowanie z uwagi na naruszenie przynajmniej części z przywołanych przez nich zasad, nawet jeśli decyzje o powołaniu i przepis, na podstawie którego zostały one wydane, same w sobie były zgodne z prawem. Jednakże takie żądanie odszkodowania nie zostało przedstawione w pierwszej instancji, a co za tym idzie, także w postępowaniu odwoławczym, z kolei ich żądania przywrócenia na odpowiedni szczebel kariery oraz zasądzenia na ich rzecz odsetek za zwłokę od zaległych kwot wynagrodzenia są zależne od stwierdzenia nieważności decyzji o ich powołaniu.

157. Uważam zatem, że drugi zarzut odwołania podlega oddaleniu jako nieistotny dla sprawy.

 Konsekwencje o charakterze procesowym

158. Powyższe rozważania prowadzą zatem do wniosku, że załącznik XIII do regulaminu pracowniczego jest sprzeczny z zasadą równego traktowania w zakresie, w jakim ustanawia dwie różniące się pomiędzy sobą grupy przepisów przejściowych – art. 2 ust. 1 i art. 12 ust. 3, które mogą być stosowane wobec laureatów tego samego konkursu w oparciu o kryteria, które nie są obiektywne, ponieważ częściowo określone są przez same przepisy, a częściowo podlegają dowolnym zmianom, które może według własnego uznania wprowadzić zatrudniająca instytucja.

159. Zaskarżony wyrok powinien zatem zostać uchylony w zakresie, w jakim Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo poprzez dokonanie odmiennych ustaleń.

160. Wobec powyższego również zaskarżone decyzje powinny zostać uznane za nieważne w zakresie, w jakim zostały oparte na niezgodnie z prawem dyskryminujących przepisach załącznika XIII do regulaminu pracowniczego. Nie ma potrzeby zwrócenia w tym celu sprawy do Sądu Pierwszej Instancji.

161. Pozostają jednak do rozstrzygnięcia kwestie żądań przywrócenia wnoszących odwołanie na odpowiedni szczebel kariery oraz zasądzenia na ich rzecz odsetek za zwłokę od zaległych kwot wynagrodzenia, co do których Sąd Pierwszej Instancji nie wypowiedział się.

162. W odniesieniu do żądania nakazania Komisji przywrócenia wnoszących odwołanie na odpowiedni szczebel kariery z utrwalonego orzecznictwa wynika, że sądy wspólnotowe nie są uprawnione do wydawania takich nakazów instytucjom(44).

163. Jednakże na podstawie art. 233 WE w przypadku orzeczenia o nieważności zaskarżonych decyzji na zaproponowanej przeze mnie podstawie prawodawca wspólnotowy zobowiązany jest do podjęcia koniecznych działań, które zapewnią równość traktowania urzędników zatrudnionych w wyniku tego samego konkursu, a Komisja zobowiązana jest do ponownego przeanalizowania zaszeregowania wnoszących odwołanie ze skutkiem od dnia powołania każdego z nich. Do Trybunału jednak należy określenie wysokości odsetek za zwłokę od zaległych kwot wynagrodzenia, które mogą w wyniku tej ponownej analizy stać się należne odwołującym się(45). W tym kontekście stosowna wydaje się być do zaproponowania stopa odsetek określona przez Europejski Bank Centralny.

 W sprawie kosztów

164. Zgodnie z art. 69 § 2 regulaminu kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ odwołujący się wnieśli o obciążenie Komisji kosztami postępowania, a Komisja – w mojej ocenie – powinna przegrać sprawę odwoławczą, należy obciążyć ją kosztami postępowania zarówno w pierwszej instancji, jak i w postępowaniu odwoławczym. Rada, jako interwenient, pokrywa własne koszty w obu instancjach zgodnie z art. 69 § 4 regulaminu.

 Wnioski

165. W świetle całości powyższych rozważań wyrażam opinię, że Trybunał powinien:

–        uchylić wyrok Sądu Pierwszej Instancji w sprawie T‑58/05 w zakresie, w jakim uznaje on przepisy przejściowe, na których oparte były zaskarżone decyzje, za zgodne z zasadą równego traktowania,

–        stwierdzić nieważność zaskarżonych decyzji w zakresie, w jakim dokonano w nich zaszeregowania wnoszących odwołanie w oparciu o te przepisy przejściowe,

–        orzec, że odsetki od zaległych kwot wynagrodzenia należnych wnoszącym odwołanie w wyniku stwierdzenia nieważności decyzji płatne są od dnia, w którym stałyby się wymagalne, w wysokości określonej zgodnie ze stopą odsetek ustaloną przez Europejski Bank Centralny,

–        obciążyć Komisję kosztami postępowania w pierwszej instancji oraz w postępowaniu odwoławczym, z wyjątkiem kosztów poniesionych przez Radę, która pokrywa własne koszty.

1 – Język oryginału: angielski.

2 – Regulamin pracowniczy pierwotnie został przyjęty rozporządzeniem Rady nr 31 (EWG), 11 (EWWiS) z dnia 18 grudnia 1961 r. ustanawiającym Regulamin pracowniczy urzędników i warunki zatrudnienia innych pracowników Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U. 1962, 45, s. 1385), a następnie był wielokrotnie zmieniany. Zmiany, których dotyczy niniejsze postępowanie, wprowadzone zostały rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniającym Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 124, s. 1).

3 – Zobacz informacja administracyjna nr 59‑2005 z dnia 20 lipca 2005 r. „Zaszeregowanie przy zatrudnieniu od dnia 1 maja 2004 r.” i postanowienie Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 21 kwietnia 2008 r. w sprawie F‑78/07 Boudova i in. przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowane w Zbiorze, pkt 6 i 27.

4 –      W języku francuskim „sont maintenues”, co być może jeszcze silniej wskazuje na intencje.

5 – Rozporządzenie Rady (WE, EWWiS, Euratom) nr 781/98 z dnia 7 kwietnia 1998 r. zmieniające Regulamin pracowniczy urzędników i warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot Europejskich dotyczące równego traktowania (Dz.U. L 113, s. 4 ).

6 – W 2004 r. nie zostały w nim wprowadzone istotne zmiany.

7 – Artykuł 29 ust. 2 pozwala na wyjątkowe zastosowanie odmiennej procedury w odniesieniu do naboru urzędników najwyższego szczebla (dyrektorów i dyrektorów generalnych)

8 –      Mianowicie dążenie do pozyskania do służby „urzędników spełniających najwyższe wymogi w zakresie kwalifikacji, wydajności i uczciwości, rekrutowanych spośród obywateli państw członkowskich Wspólnot z uwzględnieniem możliwie szerokiego zasięgu geograficznego”.

9 –      Artykuł 31 ust. 3 dopuszcza zorganizowanie konkursu także w niektórych innych grupach zaszeregowania, pod warunkiem że ogólna liczba kandydatów powołanych na tej podstawie nie przekracza 20% ogólnej liczby powołanych do grupy funkcyjnej AD rocznie.

10 –      Mianowicie aktywne zatrudnienie, oddelegowanie, urlop z przyczyn osobistych, tymczasowy stan spoczynku, urlop na czas pełnienia służby wojskowej, urlop rodzicielski lub ze względów rodzinnych.

11 – Zwane również powszechnie „listami rezerwowymi”.

12 – Przedstawione wynagrodzenia wynikają z art. 66 regulaminu pracowniczego po ostatnich zmianach przed dniem 1 maja 2004 r., wprowadzonych rozporządzeniem Rady (WE, Euratom) nr 2182/2003 z dnia 8 grudnia 2003 r., dostosowującym z mocą od dnia 1 stycznia 2004 r. wynagrodzenia i emerytury urzędników i innych pracowników Wspólnot Europejskich oraz stosowane do nich wskaźniki korygujące (Dz.U. L 327, s. 3) oraz po zmianach z mocą od dnia 1 maja 2004 r., wprowadzonych rozporządzeniem nr 723/2004.

13 – Z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie T‑58/05 Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-2523.

14 – Wynagrodzenia dla pierwszego stopnia w odpowiedniej grupie zaszeregowania, zob. przypis 12 powyżej.

15 – Przedstawię rozważania Sądu Pierwszej Instancji na tyle szczegółowo, na ile będzie to niezbędne przy omawianiu kolejnych zarzutów odwołania.

16 – Zobacz spośród ostatnich wyrok z dnia 29 listopada 2007 r. w sprawie C‑10/06 P De Bustamante Tello przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑10381, pkt 28.

17 – Zobacz pkt 17 powyżej. Z akt sprawy wynika, że skarżący początkowo twierdzili, iż żadna z części późniejszego art. 12 ust. 3 nie była konsultowana z komitetem, dopiero później, ze względu na dowody przedstawione przez Komisję, ograniczyli to twierdzenie do kwestii zastąpienia grupy zaszeregowania A*7 grupą A*6.

18 – Rozporządzenie Rady (WE, Euratom, EWWiS) z dnia 17 listopada 1995 r. wprowadzające specjalne środki mające na celu zakończenie służby urzędników Wspólnot Europejskich w wyniku przystąpienia Austrii, Finlandii i Szwecji (Dz.U. L 280, s. 1).

19 – Wyrok z dnia 30 września 1998 r. w sprawie T‑13/97, Rec.FP s. I‑A‑543 i II‑1633, w szczególności pkt 151–172.

20 – Zobacz przypis 12 powyżej.

21 – Zobacz art. 29 ust. 2 regulaminu pracowniczego.

22 – Wyrok z dnia 19 marca 1975 r. w sprawie 28/74 Gillet przeciwko Komisji, Rec. s. 463, pkt 5.

23 – Wyrok z dnia 20 czerwca 1985 r. w sprawie 138/84, Rec. s. 1939, w szczególności pkt 12.

24 – „Droit virtuel” po francusku, czyli w języku postępowania, a więc w języku, w którym Sąd pisał uzasadnienie wyroku. Angielskie określenie „substantive right” („istotne prawo”) jest oczywiście niewłaściwym tłumaczeniem i pełnomocnik wnoszących odwołanie się niesłusznie starał się oprzeć swoją argumentację przedstawioną na rozprawie na tej wersji.

25 – Powołując się na opinię rzecznika generalnego F. Capotortiego z dnia 14 stycznia 1982 r. w sprawie 127/80 Grogan przeciwko Komisji (wyrok z dnia 11 marca 1982 r.), Rec. s. 869, na s. 898.

26 – Sąd ten rozstrzyga sprawy pracownicze ponad pięćdziesięciu instytucji międzynarodowych.

27 – Wyrok nr 2682 z dnia 6 lutego 2008 r., uwaga 6.

28 – Wyrok z dnia 9 lipca 1997 r. w sprawie T‑92/96, Rec.FP s. I‑A‑195 i II‑573, pkt 55.

29 – Wyrok Sądu z dnia 30 września 1998 r. w sprawie T‑121/97 Ryan przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, Rec. s. II‑3885, pkt 98.

30 – Wyrok z dnia 14 kwietnia 2005 r. w sprawie C‑110/03, Zb.Orz. s. I‑2801, pkt 70–75.

31 – Wyżej wymieniony w przypisie 29 wyrok w sprawie Ryan przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, pkt 98 i 104.

32 – Wyrok Trybunału z dnia 27 września 1979 r. w sprawie 230/78 Eridania-Zuccherifici nazionali i Società italiana per l’industria degli zuccheri, Rec. s. 2479, pkt 22.

33 – Zobacz np. wyroki: z dnia 7 czerwca 1972 r. w sprawie 20/71 Sabbatini przeciwko Parlamentowi, Rec. s. 345; z dnia 17 lutego 1998 r. w sprawie C‑249/96 Grant przeciwko South-West Trains Ltd., Rec. s. I‑621, pkt 45; z dnia 9 września 2003 r. w sprawie C‑25/02 Rinke przeciwko Ärztekammer Hamburg, Rec. s. I‑8349, pkt 25–28.

34 – Załącznik A.6 do skargi w pierwszej instancji, przywołany, lecz nie oceniony, w pkt 154 zaskarżonego wyroku. Zobacz także pkt 151 poniżej.

35 – Wyrok Trybunału z dnia 7 września 2006 r. w sprawie C‑310/04 Hiszpania przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. I‑7285, pkt 81 i przytoczone tam orzecznictwo.

36 – Wyrok Trybunału z dnia 6 lutego 1986 r. w sprawie 162/84 Vlachou przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, Rec. s. 481, pkt 6.

37 – Sąd Pierwszej Instancji powołał się na swój wyrok z dnia 11 lutego 2003 r. w sprawie T‑30/02 Leonhardt przeciwko Parlamentowi, Rec.FP s. I‑A-41 i II‑265, pkt 55. Zobacz także, na przykład w dziedzinie polityki handlowej, wyrok Trybunału z dnia 19 listopada 1998 r. w sprawie C‑284/94 Hiszpania przeciwko Radzie, Rec. s. I‑7309, pkt 43.

38 – Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie F‑122/05 Economidis przeciwko Komisji, Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑179, II‑A‑1‑725.

39 – Zobacz pkt 15 powyżej.

40 – Wyroki: Trybunału z dnia 17 maja 2001 r. w sprawie C‑449/98 P IECC przeciwko Komisji, Rec. s. I‑3875, pkt 87, i Sądu z dnia 25 maja 2004 r. w sprawie T‑69/03 W przeciwko Parlamentowi, Rec.FP s. I‑A‑153 i II‑687, pkt 28.

41 – Wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 134/84 Williams przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, Rec. str. 2225, pkt 14.

42 – Na istnienie którego dowód, w postaci wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną, został przedstawiony jako załącznik A.6 do skargi w pierwszej instancji.

43 – Wyrok Sądu do spraw Służby Publicznej z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie F‑21/06 Da Silva przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze.

44 – Zobacz np. wyroki Trybunału z dnia 23 kwietnia 2002 r. w sprawie C-62/01 P Campogrande przeciwko Komisji, Rec. s. I‑3793, pkt 43; Sądu z dnia 5 grudnia 2000 r. w sprawie T‑136/98 Campogrande przeciwko Komisji, Rec.FP s. I‑A‑267 i II‑1225, pkt 67.

45 – Wyrok Trybunału z dnia 20 marca 1984 r. w sprawach połączonych 75/82 i 117/82 Razzouk i Beydoun przeciwko Komisji, Rec. s. 1509, pkt 18 i 19.