Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Sąd Najwyższy (Πολωνία) στις 8 Νοεμβρίου 2017 – Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów κατά Orange Polska S.A. w Warszawie
(Υπόθεση C-628/17)
Γλώσσα διαδικασίας: η πολωνική
Αιτούν δικαστήριο
Sąd Najwyższy
Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης
Αναιρεσείων/καθού η προσφυγή: Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
Αναιρεσίβλητη/προσφεύγουσα: Orange Polska S.A. w Warszawie
Προδικαστικό ερώτημα
Έχει το άρθρο 8, σε συνδυασμό με το άρθρο 9, και το άρθρο 2, στοιχείο ι΄, της οδηγίας 2005/29/EK του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Μαΐου 2005, για τις αθέμιτες εμπορικές πρακτικές των επιχειρήσεων προς τους καταναλωτές στην εσωτερική αγορά και για την τροποποίηση της οδηγίας 84/450/ΕΟΚ του Συμβουλίου, των οδηγιών 97/7/ΕΚ, 98/27/ΕΚ, 2002/65/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου και του κανονισμού (ΕΚ) 2006/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου 1 , την έννοια ότι η εφαρμογή από επιχείρηση συστήματος για τη σύναψη εξ αποστάσεως συμβάσεων για την παροχή τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών, σύμφωνα με το οποίο ο καταναλωτής πρέπει να λάβει την τελική απόφαση συναλλαγής παρουσία του υπαλλήλου της εταιρίας ταχυμεταφορών, ο οποίος του παραδίδει το πρότυπο συμβάσεως [γενικοί όροι συναλλαγών], πρέπει να θεωρείται ως επιθετική εμπορική πρακτική με κατάχρηση επιρροής
α) πάντοτε, όταν ο καταναλωτής κατά την επίσκεψη του υπαλλήλου της εταιρίας ταχυμεταφορών δεν μπορεί να λάβει ανεμπόδιστα γνώση του περιεχομένου του προτύπου συμβάσεως·
β) μόνον όταν ο καταναλωτής δεν έχει λάβει εκ των προτέρων και ατομικά (π.χ. στη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του, στη διεύθυνση κατοικίας του) το σύνολο των προτύπων συμβάσεων, ακόμη και αν είχε τη δυνατότητα να λάβει ο ίδιος γνώση του περιεχομένου τους από την ιστοσελίδα της επιχειρήσεως πριν από την επίσκεψη του υπαλλήλου της εταιρίας ταχυμεταφορών·
γ) μόνον όταν από συμπληρωματικές διαπιστώσεις συνάγεται ότι ακολουθούνται από την λόγω επιχείρηση ή κατ’ εντολήν της αθέμιτες πρακτικές με σκοπό τον περιορισμό της ελευθερίας επιλογής ως προς τη λήψη “αποφάσεως συναλλαγής” εκ μέρους του καταναλωτή;
____________
1 EE L 149, σ. 22.