Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 22 listopada 2017 r. w sprawie T-771/16, Toontrack Music AB/Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 26 stycznia 2018 r. przez Toontrack Music AB
(Sprawa C-48/18 P)
Język postępowania: szwedzki
Strony
Wnoszący odwołanie: Toontrack Music AB (przedstawiciel: adwokat L.E. Ström)
Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie, podnosząc trzy różne zarzuty, wnosi do Sądu o:
uchylenie zaskarżonego wyroku;
tytułem głównym wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie poprzez uwzględnienie żądań wysuniętych przed Sądem;
posiłkowo, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;
obciążenie EUIPO kosztami postępowania
Zarzuty i główne argumenty
Podstawą odwołania wnoszącego je jest to, że zaskarżony wyrok, jak podnosi wnoszący odwołanie w ramach zarzutu pierwszego, jest sprzeczny z obowiązującym prawem na podstawie art. 7 ust. 1 lit. b), art. 7 ust. 1 lit. c) i art. 7 ust. 2, jak podnosi w ramach zarzutu drugiego na podstawie art. 76 i w ramach zarzutu trzeciego odwołania na podstawie art. 65 i 75 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/20091 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/10012 z dnia 14 czerwca 2017 r. (zwanego dalej „rozporządzeniem”)].
Zarzut pierwszy odwołania dotyczy tego, że zaskarżony wyrok jest błędny, ponieważ Sąd błędnie stwierdził, że zgłoszenie do rejestracji unijnego znaku towarowego nr 13 945 423 EZMIX ma charakter opisowy w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. c) rozporządzenia i nie ma wystarczającego charakteru odróżniającego w rozumieniu art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 7 ust. 2 rozporządzenia. Ponieważ EZMIX w całości jest oznaczeniem odróżniającym, Sąd popełnił błąd, uznając, że na podstawie rozporządzenia istnieją podstawy do odmowy rejestracji. Sąd nie uwzględnił wszystkich istotnych okoliczności sprawy dotyczących znaczenia, używania i rozpoznawalności zgłoszenia w odniesieniu do właściwego kręgu odbiorców. Sąd naruszył zatem prawo.
Zarzut drugi odwołania dotyczy tego, że Sąd również naruszył prawo, nie uwzględniając art. 86 rozporządzenia i zniekształcając dowody. Sąd zakłada, że łatwość jest ważnym punktem sprzedaży w związku z urządzeniami do nagrywania muzyki i oprogramowaniem oraz jest jednym z kluczowych czynników. Sąd nieprawidłowo zastosował art. 76 w taki sposób, że dowody w sprawie zostały zniekształcone. Niedociągnięcia w ocenie doprowadziły do nieuzasadnionej i błędnej konkluzji, która nie jest poparta faktami, mającymi decydujące znaczenie w wyroku Sądu
Zarzut trzeci odwołania dotyczy tego, że Sąd pominął art. 65 i 75 rozporządzenia, a tym samym naruszył prawo, ponieważ nie dał wnoszącemu odwołanie możliwości przedstawienia ustnie argumentacji na temat okoliczności leżącej u podstaw zaskarżonego wyroku i decyzji Izby Odwoławczej EUIPO.
Okoliczność ta została przedstawiona po raz pierwszy w decyzji Izby Odwoławczej EUIPO, nie została uzasadniona przez EUIPO i wzmianka o niej zaskoczyła wnoszącego odwołanie. W związku z tym możliwe było, że dowody przedstawione przez wnoszącego odwołanie w celu przeciwstawienia się ważności tej okoliczności zostały uwzględnione po raz pierwszy dopiero przed Sądem i wobec tego uniemożliwiono wnoszącemu odwołanie przedstawienie pełnych dowodów, co jest sprzeczne z zasadą równości broni (principle of equal arms).
____________
1 Dz.U. 2009 L 78, s. 1.
2 Dz.U. 2017 L 154, s. 1.