Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Østre Landsret (Dania) w dniu 8 lutego 2018 r. – A / Udlændinge- og Integrationsministeriet
(Sprawa C-89/18)
Język postępowania: duński
Sąd odsyłający
Østre Landsret
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: A
Strona pozwana: Udlændinge- og Integrationsministeriet
Pytania prejudycjalne
1. Czy w przypadku, w którym wprowadzono „nowe ograniczenia” wobec łączenia rodziny między małżonkami, które prima facie naruszają zasadę „standstill” z art. 13 decyzji nr 1/80 (decyzji nr 1/80 Rady Stowarzyszenia z dnia 19 września 1980 r. w sprawie rozwoju stowarzyszenia utworzonego na mocy Układu ustanawiającego stowarzyszenie między Europejską Wspólnotą Gospodarczą a Republiką Turcji, podpisanego w dniu 12 września 1963 r.) i które to ograniczenia są uzasadnione „udaną integracją” uznaną przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 12 kwietnia 2016 r. w sprawie C-561/14, Genc1 [za istotny wzgląd], zobacz też wyrok z dnia 10 lipca 2014 r. w sprawie C-138/13, Dogan2 , przepis taki jak ten określony w § 9 ust. 7 Udlændingeloven (duńskiej ustawy o cudzoziemcach) – zgodnie z którym m.in. podstawowym warunkiem łączenia rodzin między osobą, która jest obywatelem kraju trzeciego i ma zezwolenie na pobyt w Danii, a małżonkiem tej osoby jest to, że więź tej pary z Danią jest mocniejsza niż więź łącząca ją z Turcją – może zostać uznany za „uzasadniony nadrzędnymi względami interesu ogólnego, właściwy do zapewnienia realizacji zasługującego na ochronę celu i niewykraczający poza to, co konieczne do jego osiągnięcia”?
2. Jeśli na pytanie 1 należy udzielić odpowiedzi twierdzącej, efektem czego wymóg istnienia [ww.] więzi jest co do zasady właściwy do zapewnienia realizacji celu w postaci integracji, czy jest w takim przypadku możliwe, bez wchodzenia w kolizję z oceną przeprowadzaną w oparciu o kryterium ograniczenia i wymogiem proporcjonalności:
i) stosowanie praktyki, zgodnie z którą, jeśli małżonek posiadający zezwolenie na pobyt w państwie członkowskim (osoba stanowiąca punkt odniesienia) przybył do Danii po raz pierwszy w wieku lat 12-13 lub później, to podczas dokonywania oceny istnienia [ww.] więzi łączącej osobę stanowiącą punkt odniesienia z krajem członkowskim znaczną wagę przywiązuje się do następujących [czynników]: czy ta osoba albo przez długi okres, około 12 lat, zamieszkiwała legalnie w kraju członkowskim albo przebywała i była w kraju członkowskim zatrudniona w sposób stały, co wiązało się ze znacznym stopniem kontaktu i komunikacji z kolegami oraz ewentualnymi klientami w języku państwa członkowskiego i trwało co do zasady nieprzerwanie przez okres co najmniej czterech lub pięciu lat albo [osoba ta] przebywała i pracowała w sposób stały ale bez znaczącego kontaktu i komunikacji w języku państwa członkowskiego co do zasady nieprzerwanie przez okres co najmniej siedmiu do ośmiu lat;
ii) stosowanie praktyki, zgodnie z którą przeciwko uznaniu, że spełniony został wymóg istnienia [ww.] więzi, przemawia fakt, że osoba stanowiąca odniesienia zachowuje istotną więź z krajem pochodzenia poprzez częste lub długoterminowe odwiedziny w tym kraju, podczas gdy krótkie pobyty wakacyjne lub edukacyjne nie przemawiają przeciwko wydaniu zezwolenia;
iii) stosowanie praktyki, zgodnie z którą przeciwko uznaniu, że spełniony został wymóg istnienia [ww.] więzi pary z państwem członkowskim, w znacznym stopniu przemawia fakt, iż po uprzednim rozwodzie doszło do powtórnego zawarcia małżeństwa?
____________
1 Wyrok Trybunału z dnia 12 kwietnia 2016 r., EU:C:2016:247.
2 Wyrok Trybunału z dnia 10 lipca 2014 r., ECLI:EU:C:2014:2066.