Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 21 maja 2014 r. w sprawie T-519/09 Toshiba Corporation przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 31 lipca 2014 r. przez Toshiba Corporation
(Sprawa C-373/14 P)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnosząca odwołanie: Toshiba Corporation (przedstawiciele: J. F. MacLennan, solicitor, A. Schulz, Rechtsanwalt, J. Jourdan i P. Berghe, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
uchylenie wyroku Sądu z dnia 21 maja 2014 r. w sprawie T-519/09 Toshiba Corporation przeciwko Komisji Europejskiej w zakresie, w jakim Sąd oddalił skargę Toshiby o stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 decyzji Komisji Europejskiej w sprawie COMP/39.129 – Transformatory mocy, i stwierdzenie nieważności decyzji;
ewentualnie, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd zgodnie z oceną prawną zawartą w wyroku Trybunału Sprawiedliwości, a w każdym razie
obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez Toshibę w postępowaniu przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie kwestionuje wyrok Sądu z dnia 21 maja 2014 r. w sprawie T-519/09 Toshiba Corporation przeciwko Komisji Europejskiej (zwany dalej „zaskarżonym wyrokiem”), w której Toshiba Corporation (zwana dalej „Toshibą”) wniosła o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej w sprawie COMP/39.129 – Transformatory mocy. W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił skargę Toshiby w zakresie wszystkich zarzutów i obciążył ją kosztami postępowania. W ramach niniejszego odwołania Toshiba podnosi, że Sąd dopuścił się następujących błędów co do prawa:
Zarzut pierwszy: Toshiba twierdzi, że Sąd zastosował błędne kryterium prawne, gdy uznał, iż japońscy producenci transformatorów mocy byli potencjalnymi konkurentami na rynku EOG, po pierwsze na tej podstawie że ograniczenia w wejściu na rynek EOG nie były nie do pokonania, a po drugie na podstawie istniejącej umowy dżentelmeńskiej; zamiast tego Sąd winien był sprawdzić, czy japońscy producenci mieli faktycznie konkretną możliwość wejścia na rynek EOG i czy takie wejście stanowiło część ekonomicznie opłacalnej strategii. Z uwagi na brak potencjalnej konkurencji między japońskimi i europejskimi producentami umowa dżentelmeńska nie mogła naruszyć art. 81 WE, a Komisja nie była uprawniona do prowadzenia dochodzenia w sprawie. W związku z tym należy uchylić zaskarżony wyrok i stwierdzić nieważność spornej decyzji w odniesieniu do Toshiby.
Zarzut drugi: Toshiba podnosi, że Sąd wypaczył treść pisma, w którym inny uczestnik postępowania oświadczył, iż nie kwestionował ustaleń Komisji. Komisja uznała, że owo pismo zastąpiło wcześniejsze oświadczenie tego uczestnika potwierdzające, że nie dokonał on żadnej sprzedaży w EOG. Jednakże stanowi to wypaczenie dowodu, na którym Sąd oparł się, by uznać, iż ograniczenia w wejściu na rynek EOG nie były nie do pokonania. Toshiba podnosi w związku z tym, że należy uchylić zaskarżony wyrok i stwierdzić nieważność spornej decyzji.
Zarzut trzeci: Toshiba twierdzi, że Sad przedstawił wewnętrznie sprzeczne uzasadnienie, zastosował błędne kryterium prawne w zakresie publicznego zdystansowania się od naruszenia i naruszył zasadę odpowiedzialności osobistej, gdy uznał, iż argumentacja Toshiby dotycząca braku jej udziału w spotkaniu w Zurichu w 2003 r. była „bezskuteczna”. Należy zatem uchylić zaskarżony wyrok i stwierdzić nieważność spornej decyzji w zakresie, w jakim uznano w nich, że Toshiba w dalszym ciągu brała udział w umowie dżentelmeńskiej aż do maja 2003 r.
Zarzut czwarty: Toshiba podnosi, że Sąd dokonał błędnej wykładni pkt 18 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, gdy uwzględnił udziały w rynku światowym celem ustalenia znaczenia uczestników w ramach naruszenia. Należy zatem uchylić zaskarżony wyrok i stwierdzić nieważność spornej decyzji w zakresie, w jakim obliczono w nich kwotę grzywny nałożonej na Toshibę na podstawie udziału Toshiby w rynku światowym, i należy odpowiednio obniżyć kwotę grzywny nałożonej na Toshibę.