Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 28 kwietnia 2017 r. w sprawie T-580/16, Azoulay i in. / Parlament Europejski, wniesione w dniu 28 czerwca 2017 r. przez Irit Azoulay, Andrew Borehama, Mirję Bouchard i Darrena Neville’a

(Sprawa C-390/17 P)

Język postępowania: francuski

Strony

Wnoszący odwołanie: Irit Azoulay, Andrew Boreham, Mirja Bouchard, Darren Neville (przedstawiciel: M. Casado García-Hirschfeld, avocat)

Druga strona postępowania: Parlament Europejski

Żądania wnoszącego odwołanie

uchylenie zaskarżonego wyroku;

uwzględnienie żądań przedstawionych przez stronę skarżącą w postepowaniu w pierwszej instancji w skardze w sprawie T-580/16;

obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Strona skarżąca twierdzi, że zaskarżony wyrok jest obaczony szeregiem naruszeń prawa i przeinaczeń okoliczności faktycznych.

Sąd naruszył prawo i przeinaczył okoliczności faktyczne poprzez niezastosowanie autonomicznej i jednolitej wykładni pojęcia wydatków na edukację w ramach unijnego porządku prawnego oraz poprzez uzależnienie tego pojęcia od jego rozumienia w poszczególnych systemach szkolnictwa w państwach zamieszkania urzędnika, bez uwzględnienia charakteru wydatków i interesu dzieci.

Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, zarówno z jednolitego stosowania prawa Unii, jak i z zasady równości wynika, że pojęcia zawarte w przepisie prawa Unii, który nie zawiera żadnego wyraźnego odesłania do prawa państw członkowskich w celu ustalenia jego znaczenia i zakresu, powinny zasadniczo być interpretowane w całej Unii w sposób autonomiczny i jednolity, co powinno nastąpić z uwzględnieniem kontekstu przepisu i celu zamierzonego przez dane uregulowanie (wyrok z dnia 15 października 2015 r., Axa Belgium, C-494/14, EU:C:2015:692).

Poza tym stwierdzenie Sądu zawarte w pkt 47 zaskarżonego wyroku jest niespójne i narusza orzecznictwo w zakresie zgodności pomiędzy uprzednim zażaleniem w drodze administracyjnej a skargą.

Strona skarżąca utrzymuje także, że Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia, ponieważ nie wypowiedział się na temat naruszenia zasady równego traktowania ani art. 22 Karty praw podstawowych, które zostały przez nim podniesione.

W konsekwencji, zdaniem strony skarżącej poprzez zbadanie w zbyt ogólnikowy sposób trzech odrębnych podniesionych przez nią zarzutów, Sąd doszedł do wniosków, które nie są uzasadnione ani pod względem prawnym ani faktycznym.

____________