WYROK SĄDU (druga izba)
z dnia 22 stycznia 2013 r.(*)
Wspólnotowy znak towarowy – Postępowanie w sprawie sprzeciwu – Zgłoszenia, słownego i graficznego, wspólnotowych znaków towarowych BUD – Nazwy „bud” – Względna podstawa odmowy rejestracji – Artykuł 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 207/2009]
W sprawach połączonych T‑225/06 RENV, T‑255/06 RENV, T‑257/06 RENV i T‑309/06 RENV
Budějovický Budvar, národní podnik, z siedzibą w Czeskich Budziejowicach (Republika Czeska), reprezentowana przez adwokatów F. Fajgenbaum, C. Petscha, S. Sculy-Logotheti i T. Lachacinskiego,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu przez A. Folliarda‑Monguirala, działającego w charakterze pełnomocnika,
strona pozwana,
w której interwenientem przed Sądem, dawniej Anheuser-Busch, Inc., będąca drugą stroną postępowania przed Izbą Odwoławczą OHIM, była
Anheuser-Busch LLC, z siedzibą w Saint Louis, Missouri (Stany Zjednoczone), reprezentowana przez adwokatów V. von Bomhard, B. Goebela i A. Rencka,
mającej za przedmiot skargi na decyzje Drugiej Izby Odwoławczej OHIM wydane w dniach 14 czerwca (sprawa R 234/2005‑2), 28 czerwca (sprawy R 241/2005‑2 i R 802/2004‑2) i 1 września 2006 r. (sprawa R 305/2005‑2), dotyczące postępowań w sprawie sprzeciwu między Budějovický Budvar, národní podnik, a Anheuser-Busch, Inc.,
SĄD (druga izba),
w składzie: N.J. Forwood, prezes, F. Dehousse (sprawozdawca) i J. Schwarcz, sędziowie,
sekretarz: C. Heeren, administrator,
uwzględniając procedurę pisemną i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 11 września 2012 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 W dniach 1 kwietnia 1996 r., 28 lipca 1999 r., 11 kwietnia 2000 r. i 4 lipca 2000 r. Anheuser-Busch, Inc., obecnie Anheuser-Busch LLC, dokonała w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) czterech zgłoszeń wspólnotowego znaku towarowego na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 40/94 z dnia 20 grudnia 1993 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 1994, L 11, s. 1), ze zmianami [zastąpionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. L 78, s. 1)].
2 Znakami towarowymi, o których rejestrację wystąpiono dla określonych rodzajów towarów i usług, w tym piwa, należących do klas 16, 21, 25, 32, 33, 35, 38, 41 i 42 w rozumieniu Porozumienia nicejskiego dotyczącego międzynarodowej klasyfikacji towarów i usług do celów rejestracji znaków towarowych z dnia 15 czerwca 1957 r., ze zmianami, są oznaczenie słowne BUD i następujące oznaczenie graficzne:
3 W dniach 5 marca 1999 r., 1 sierpnia 2000 r., 22 maja i 5 czerwca 2001 r. skarżąca, Budějovický Budvar, národní podnik, wniosła sprzeciwy na podstawie art. 42 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 41 rozporządzenia nr 207/2009) wobec rejestracji zgłoszonych znaków towarowych dla wszystkich towarów wyszczególnionych w zgłoszeniach.
4 Na poparcie swych sprzeciwów skarżąca, po pierwsze, powołała się, na podstawie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 40/94 [obecnie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009], na przedstawiony poniżej wcześniejszy graficzny międzynarodowy znak towarowy, zarejestrowany pod numerem 361566 dla „każdego rodzaju piwa jasnego i ciemnego” i wywołujący skutki w Austrii, w Beneluksie i we Włoszech:
5 Po drugie, skarżąca powołała się, na podstawie art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 (art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 207/2009), na nazwę „bud” w postaci, w jakiej jest ona chroniona z jednej strony we Francji, we Włoszech i w Portugalii na mocy Porozumienia lizbońskiego o ochronie i międzynarodowej rejestracji oznaczeń pochodzenia zawartego w dniu 31 października 1958 r., ze zmianami (zwanego dalej „porozumieniem lizbońskim”) i z drugiej strony w Austrii na mocy Umowy między Czechosłowacką Republiką Socjalistyczną a Republiką Austrii o ochronie danych dotyczących pochodzenia, nazw pochodzenia, oznaczeń geograficznych i innych oznaczeń pochodzenia produktów rolnych i przemysłowych podpisanej w dniu 11 czerwca 1976 r. (zwanej dalej „umową dwustronną”), jak również dwustronnego porozumienia wykonawczego do tej umowy zawartego w dniu 7 czerwca 1979 r. (zwanego dalej „porozumieniem dwustronnym”) (wspólnie zwanych dalej „omawianymi międzynarodowymi umowami dwustronnymi”).
6 Decyzją z dnia 16 lipca 2004 r. Wydział Sprzeciwów OHIM uwzględnił sprzeciw wniesiony wobec rejestracji zgłoszonego znaku towarowego w odniesieniu do towarów: „usługi świadczone w restauracjach, barach i gospodach” (klasa 42), objętych zgłoszeniem do rejestracji z dnia 4 lipca 2000 r., uznając w szczególności, że skarżąca wykazała, iż we Francji, we Włoszech i w Portugalii przysługiwało jej prawo do nazwy pochodzenia „bud”.
7 Na mocy decyzji z dnia 23 grudnia 2004 r. i 26 stycznia 2005 r. Wydział Sprzeciwów oddalił sprzeciwy wniesione wobec rejestracji znaków towarowych będących przedmiotem trzech innych zgłoszeń, stwierdzając zasadniczo, że co się tyczy Austrii, Włoch i Portugalii, nie dowiedziono, by nazwa pochodzenia „bud” była oznaczeniem używanym w obrocie handlowym o zasięgu większym niż lokalny.
8 Wydział Sprzeciwów oparł ten wniosek na stwierdzeniu, że należy zastosować te same kryteria co przewidziane w art. 43 ust. 2 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 42 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009) w związku z zasadą 22 ust. 2 i 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2868/95 z dnia 13 grudnia 1995 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 40/94 (Dz.U. L 303, s. 1) w odniesieniu do dowodu „rzeczywistego używania” wcześniejszych znaków towarowych stanowiących podstawę sprzeciwu.
9 W dniach 21 lutego i 18 marca 2005 r. skarżąca, działając na podstawie art. 57–62 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 58–64 rozporządzenia nr 207/2009), wniosła do OHIM trzy odwołania od decyzji Wydziału Sprzeciwów z dni 23 grudnia 2004 r. i 26 stycznia 2005 r.
10 W dniu 8 września 2004 r. Anheuser-Busch, działając na podstawie art. 57–62 rozporządzenia nr 40/94, wniosła odwołanie od decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 16 lipca 2004 r. w zakresie, w jakim uwzględniono częściowo sprzeciw skarżącej. Skarżąca wniosła ze swej strony o uchylenie decyzji Wydziału Sprzeciwów w zakresie, w jakim oddalono w niej sprzeciw w odniesieniu do pozostałych usług objętych klasami 35, 38, 41 i 42.
11 W trzech decyzjach z dni 14 czerwca, 28 czerwca i 1 września 2006 r. Druga Izba Odwoławcza OHIM oddaliła odwołania wniesione przez skarżącą od decyzji Wydziału Sprzeciwów OHIM z dni 23 grudnia 2004 r. i 26 stycznia 2005 r., a decyzją wydaną w dniu 28 czerwca 2006 r. wspomniana Izba Odwoławcza uwzględniła odwołanie wniesione przez Anheuser-Busch od decyzji Wydziału Sprzeciwów z dnia 16 lipca 2004 r. i oddaliła wniesiony przez skarżącą sprzeciw w całości (wszystkie te decyzje zwane dalej „zaskarżonymi decyzjami”).
12 Po pierwsze, Izba Odwoławcza zauważyła, że skarżąca nie wydawała się już powoływać celem uzasadnienia swych sprzeciwów na graficzny międzynarodowy znak towarowy nr 361566, a jedynie na nazwę pochodzenia „bud”.
13 Po drugie, Izba Odwoławcza uznała zasadniczo, że trudno jest zrozumieć, dlaczego oznaczenie bud miałoby być postrzegane jako nazwa pochodzenia, czy też nawet pośrednie oznaczenie pochodzenia geograficznego. Izba Odwoławcza wywiodła z tego, że sprzeciw nie mógł zostać uwzględniony w oparciu o art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 na podstawie prawa przedstawionego jako nazwa pochodzenia, które w rzeczywistości taką nazwą nie jest.
14 Po trzecie, Izba Odwoławcza, stosując przez analogię przepisy art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94 (obecnie art. 42 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 207/2009) i zasadę 22 rozporządzenia nr 2868/95, uznała, że dostarczone przez skarżącą dowody na okoliczność używania nazwy pochodzenia „bud” we Francji, we Włoszech, w Austrii i w Portugalii nie są wystarczające.
15 Po czwarte, Izba Odwoławcza stwierdziła, że sprzeciw należało także oddalić z uwagi na fakt, iż skarżąca nie wykazała, by rozpatrywana nazwa pochodzenia przyznawała jej prawo do zakazania używania określenia „bud” jako znaku towarowego we Francji lub w Austrii.
Przebieg postępowania przed Sądem i Trybunałem
16 Pismami, które wpłynęły do sekretariatu Sądu w dniach 26 sierpnia (sprawa T‑225/06), 15 września (sprawy T‑255/06 i T‑257/06) oraz 14 listopada 2006 r. (sprawa T‑309/06), skarżąca wniosła skargi mające na celu stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji.
17 Postanowieniem prezesa pierwszej izby Sądu z dnia 25 lutego 2008 r. sprawy T‑225/06, T‑255/06, T‑257/06 i T‑309/06 zostały połączone do łącznego rozpoznania w procedurze ustnej zgodnie z art. 50 regulaminu postępowania przed Sądem.
18 Na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2008 r. zostały wysłuchane wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.
19 Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawach połączonych T‑225/06, T‑255/06, T‑257/06 i T‑309/06 Budějovický Budvar przeciwko OHIM – Anheuser-Busch (BUD), Zb.Orz. s. II‑3555 (zwanym dalej „wyrokiem Sądu”) Sąd połączył sprawy T‑225/06, T‑255/06, T‑257/06 i T‑309/06 do celów wydania wyroku zgodnie z art. 50 regulaminu postępowania i stwierdził nieważność zaskarżonych decyzji. Nakazał on OHIM pokrycie, poza własnymi kosztami, dwóch trzecich kosztów poniesionych przez skarżącą. Nakazał on także Anheuser-Busch pokrycie, poza własnymi kosztami, jednej trzeciej kosztów poniesionych przez skarżącą.
20 Po pierwsze, Sąd stwierdził w ramach pierwszej części jedynego zarzutu podniesionego przez skarżącą, iż Izba Odwoławcza naruszyła art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94, uznając najpierw, że wcześniejsze prawo, na które się powołano, chronione na mocy porozumienia lizbońskiego i umowy dwustronnej, nie było „nazwą pochodzenia”, a następnie – że kwestia, czy oznaczenie BUD było uważane za chronioną nazwę pochodzenia między innymi we Francji i w Austrii, miała „drugorzędne znaczenie”, wywodząc z tego, iż sprzeciw nie może zostać uwzględniony na tej podstawie (wyrok Sądu, pkt 92, 97).
21 Po drugie, w ramach pierwszego argumentu drugiej części jedynego zarzutu podniesionego przez skarżącą Sąd podważył sposób, w jaki Izba Odwoławcza zastosowała przesłankę dotyczącą używania w obrocie handlowym oznaczenia o zasięgu większym niż lokalny, przewidzianą w art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94.
22 Przede wszystkim Sąd stwierdził, że Izba Odwoławcza naruszyła prawo, podejmując decyzję o zastosowaniu przez analogię przepisów prawa Unii dotyczących „rzeczywistego” używania wcześniejszego znaku towarowego, zwłaszcza w celu ustalenia, czy rozpatrywane oznaczenia były używane w „obrocie handlowym”, i to oddzielnie dla Austrii, Francji, Włoch i Portugalii. W ocenie Sądu Izba Odwoławcza powinna była sprawdzić, czy dokumenty dostarczone przez skarżącą w toku postępowania administracyjnego odzwierciedlały używanie omawianych oznaczeń w kontekście działalności handlowej mającej na celu uzyskanie korzyści gospodarczej, a nie w sferze prywatnej, i to bez względu na terytorium, na którym oznaczenia te były używane (wyrok Sądu, pkt 168). Ponadto w tych ramach Sąd wyjaśnił, że z art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 nie wynika, by wnoszący sprzeciw był zobowiązany wykazać, iż dane oznaczenie było używane przed dokonaniem zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego. Można co najwyżej wymagać, aby dane oznaczenie było używane przed publikacją zgłoszenia znaku towarowego w Biuletynie Wspólnotowych Znaków Towarowych (wyrok Sądu, pkt 169). Sąd stwierdził, że zważywszy na ogół dokumentów przedstawionych przez skarżącą w postępowaniu przed OHIM, skarżąca udowodniła, iż rozpatrywane oznaczenia były używane w obrocie handlowym w rozumieniu art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94, wbrew wnioskom przyjętym przez Izbę Odwoławczą (wyrok Sądu, pkt 177).
23 Następnie Sąd stwierdził, iż Izba Odwoławcza naruszyła również prawo, dokonując w przypadku Francji powiązania dowodu używania rozpatrywanego oznaczenia z przesłanką dotyczącą tego, że dane prawo musi mieć zasięg większy niż lokalny. Sąd uznał, że w tym względzie wystarczy ustalenie, iż przywołane prawa wcześniejsze mają zasięg większy niż lokalny w zakresie, w jakim ich ochrona na mocy art. 1 ust. 2 porozumienia lizbońskiego i art. 1 umowy dwustronnej wykracza poza terytorium ich pochodzenia (wyrok Sądu, pkt 181).
24 Po trzecie, w ramach drugiego argumentu drugiej części jedynego zarzutu podniesionego przez skarżącą Sąd stwierdził, że Izba Odwoławcza popełniła błąd, nie uwzględniając wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i prawnych przy ustaleniu, czy zgodnie z art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 prawo danego państwa członkowskiego przyznaje skarżącej uprawnienie do zakazania używania późniejszego znaku towarowego (wyrok Sądu, pkt 199).
25 Pismem złożonym w sekretariacie Trybunału w dniu 4 marca 2009 r. Anheuser-Busch wniosła w trybie art. 56 statutu Trybunału Sprawiedliwości odwołanie od wyroku Sądu, w którym to odwołaniu wniosła do Trybunału o uchylenie tego wyroku, z wyjątkiem pkt 1 jego sentencji, który dotyczył połączenia spraw do celów wydania wyroku.
26 Wyrokiem z dnia 29 marca 2011 r. w sprawie C‑96/09 P Anheuser-Busch przeciwko Budějovický Budvar (zwanym dalej „wyrokiem wydanym w postępowaniu odwoławczym”) Trybunał stwierdził, że Sąd nie popełnił błędu, uwzględniając pierwszą część i drugi argument drugiej części jedynego zarzutu podniesionego przez skarżącą, aczkolwiek uznał, że Sąd naruszył prawo, jeżeli chodzi o przesłankę dotyczącą używania w obrocie handlowym oznaczenia o zasięgu większym niż lokalny, przewidzianą w art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 (zob. pkt 21–23 powyżej), która stanowiła przedmiot pierwszego argumentu drugiej części jedynego zarzutu.
27 W konsekwencji Trybunał uchylił wyrok Sądu „w części, w jakiej Sąd, dokonując wykładni art. 8 ust. 4 rozporządzenia [nr 40/94], błędnie stwierdził najpierw, że zasięg danego oznaczenia, który musi być większy niż lokalny, należy oceniać wyłącznie przez odniesienie do terytorialnego zakresu ochrony tego oznaczenia, z pominięciem aspektu jego używania na tym terytorium, następnie, że terytorium właściwym do dokonania oceny używania tego oznaczenia niekoniecznie musi być terytorium jego ochrony, a wreszcie, że używanie tego oznaczenia nie musi koniecznie mieć miejsca przed datą dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego” (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 1 sentencji).
28 W pozostałym zakresie Trybunał oddalił odwołanie.
29 Ponadto Trybunał wskazał, że „w celu dokonania oceny zarzutu wysuniętego przez [skarżącą] wobec sposobu, w jaki Izba Odwoławcza zastosowała przesłankę dotyczącą używania oznaczenia w obrocie handlowym o zasięgu większym niż lokalny, konieczne [było] przeprowadzenie analizy mocy dowodowej elementów odnoszących się do stanu faktycznego, które [mogły] pozwolić na wykazanie spełnienia tej przesłanki w niniejszej sprawie zgodnie z definicją nadaną jej w [tym] wyroku. Takimi elementami [były] w szczególności przedstawione przez [skarżącą] dokumenty wspomniane w pkt 171 i 172 zaskarżonego wyroku (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 219). Ponieważ stan postępowania nie pozwalał na wydanie ostatecznego orzeczenia, Trybunał przekazał sprawy T‑225/06, T‑255/06, T‑257/06 i T‑309/06 do Sądu celem ponownego rozpoznania i postanowił, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
30 Przedmiotowe sprawy zostały przypisane drugiej izbie Sądu.
31 Strony przedstawiły uwagi w przedmiocie dalszego przebiegu postępowania w wyznaczonym terminie.
32 W dniu 19 października 2011 r. Anheuser-Busch złożyła w sekretariacie Sądu odpis wyroku z dnia 9 sierpnia 2011 r. wydanego przez Oberster Gerichtshof (sąd najwyższy, Austria). Pozostałe strony miały możliwość przedstawienia uwag w przedmiocie tego dokumentu, który został włączony do akt sprawy.
33 Postanowieniem prezesa drugiej izby Sądu z dnia 22 czerwca 2012 r. sprawy T‑225/06 RENV, T‑255/06 RENV, T‑257/06 RENV i T‑309/06 RENV zostały połączone do łącznego rozpoznania w procedurze ustnej i do wydania wyroku kończącego postępowanie w sprawie zgodnie z art. 50 regulaminu postępowania.
34 Na rozprawie w dniu 11 września 2012 r. zostały wysłuchane wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu.
Żądania stron w postępowaniu po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd
35 Skarżąca wnosi do Sądu o:
– potwierdzenie wyroku Sądu;
– obciążenie OHIM i Anheuser-Busch kosztami postępowania.
36 OHIM i Anheuser-Busch wnoszą do Sądu o:
– oddalenie skargi;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Co do prawa
37 Na wstępie należy zauważyć, że wysuwając żądanie dotyczące potwierdzenia wyroku Sądu, skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności zaskarżonych decyzji, o co wnosiła w ramach swoich skarg.
38 Ponadto należy przypomnieć, że skarżąca podnosi zasadniczo w swej skardze jeden tylko zarzut dotyczący naruszenia art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94. Ten jedyny zarzut skarżącej składa się z dwóch części. W pierwszej części skarżąca podważa wniosek, do jakiego doszła Izba Odwoławcza, zgodnie z którym oznaczenie bud nie może być uważane za nazwę pochodzenia. W drugiej części skarżąca kwestionuje dokonaną przez Izbę Odwoławczą ocenę, zgodnie z którą w niniejszym przypadku nie są spełnione przesłanki art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94.
39 W wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym Trybunał potwierdził kilka stwierdzeń Sądu dotyczących błędów popełnionych przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonych decyzjach.
40 W szczególności z wyroku wydanego w postępowaniu odwoławczym wynika, że Trybunał nie podważył wniosku, do jakiego doszedł Sąd, że należało uwzględnić pierwszą część jedynego zarzutu. I tak Trybunał wskazał, iż Sąd, ustaliwszy, że wywoływane przez prawa wcześniejsze skutki nie zostały prawomocnie unieważnione we Francji i w Austrii oraz że prawa te pozostawały ważne w momencie wydania zaskarżonych decyzji, prawidłowo stwierdził w pkt 90 i 98 swojego wyroku, iż Izba Odwoławcza była zobowiązana wziąć pod uwagę podnoszone prawa wcześniejsze i nie była uprawniona do podważenia ich kwalifikacji (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 92, 93).
41 Co się tyczy drugiej części jedynego zarzutu Trybunał orzekł, że Sąd nie naruszył prawa, uznając, iż wyrażenia „używany w obrocie handlowym” nie należy rozumieć jako odniesienia przez analogię do rzeczywistego używania przewidzianego w art. 43 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 40/94 w przypadku wcześniejszych znaków towarowych przywołanych na poparcie sprzeciwu, jak to zostało przyjęte przez Izbę Odwoławczą w zaskarżonych decyzjach (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 142–146).
42 Ponadto Trybunał, przypominając stwierdzenie Sądu, zgodnie z którym fakt, że oznaczenie bud było używane „jako znak towarowy”, nie oznacza, iż nie było ono używane w obrocie handlowym, jak przyjęła Izba Odwoławcza w zaskarżonych decyzjach, wyjaśnił, że oznaczenie przywoływane na poparcie sprzeciwu musi być używane jako element odróżniający w tym znaczeniu, że musi ono służyć do określania działalności gospodarczej wykonywanej przez jego właściciela, co w niniejszym wypadku nie było przedmiotem dyskusji (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 148, 149).
43 Następnie Trybunał zauważył, iż Sąd prawidłowo orzekł w pkt 195 swojego wyroku, że jeżeli chodzi o ochronę zarejestrowanej na podstawie porozumienia lizbońskiego nazwy pochodzenia „bud” we Francji, Izba Odwoławcza nie mogła oprzeć się na fakcie, wynikającym z orzeczenia sądowego wydanego w tym państwie członkowskim, że w tamtym czasie skarżąca nie była w stanie uniemożliwić dystrybutorowi Anheuser‑Busch sprzedaży we Francji piwa oznaczonego znakiem towarowym BUD, aby wywieść z niego, że skarżąca nie dowiodła spełnienia przesłanki dotyczącej związanego z przywoływanym oznaczeniem uprawnienia do zakazania używania późniejszego znaku towarowego (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 193).
44 Wreszcie, ponieważ żadne z orzeczeń sądowych we Francji i w Austrii, do których odnosiła się Izba Odwoławcza, nie stało się prawomocne, Trybunał stwierdził, iż Sąd prawidłowo orzekł w pkt 192 swojego wyroku, że Izba Odwoławcza nie mogła oprzeć się wyłącznie na tych orzeczeniach, aby uzasadnić swój wniosek, i powinna była uwzględnić także przepisy prawa krajowego, na które powoływała się skarżąca w postępowaniu w sprawie sprzeciwu, tak aby zbadać, czy na podstawie tych przepisów skarżącej przysługiwało w związku z przywoływanym oznaczeniem uprawnienie do zakazania używania późniejszego znaku towarowego (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 195–197).
45 Jednakże, mimo że zaskarżone decyzje są dotknięte kilkoma błędami, owe błędy nie wystarczają, aby skłonić Sąd do uwzględnienia także drugiej części jedynego zarzutu i stwierdzenia nieważności tych decyzji. Izba Odwoławcza stwierdziła bowiem w zaskarżonych decyzjach, że oznaczenie przywołane na poparcie sprzeciwu nie spełniało przewidzianej w art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 przesłanki dotyczącej używania w obrocie handlowym oznaczenia o zasięgu większym niż lokalny. Już samo to stwierdzenie Izby Odwoławczej wystarczyło do oddalenia sprzeciwów wniesionych przez skarżącą wobec rejestracji zgłoszonych wspólnotowych znaków towarowych. W odniesieniu do tej kwestii Trybunał uznał, iż Sąd naruszył prawo (zob. pkt 27 powyżej).
46 Należy zatem dokonać oceny mocy dowodowej przedstawionych przez skarżącą w postępowaniu przed OHIM elementów odnoszących się do stanu faktycznego, które mogą pozwolić na wykazanie spełnienia w niniejszej sprawie przewidzianej w art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 przesłanki dotyczącej używania w obrocie handlowym oznaczenia o zasięgu większym niż lokalny, zgodnie z definicją nadaną jej w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym.
47 W tym względzie należy przypomnieć, że celem przewidzianej w art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 przesłanki dotyczącej używania w obrocie handlowym oznaczenia o zasięgu większym niż lokalny jest ograniczenie kolizji między oznaczeniami, co ma zapobiec temu, by prawo wcześniejsze, które nie jest wystarczająco kwalifikowane, czyli ważne i znaczące w obrocie handlowym, mogło stanąć na przeszkodzie rejestracji nowego wspólnotowego znaku towarowego. Taka możliwość sprzeciwu musi zostać zastrzeżona dla oznaczeń, które są faktycznie i rzeczywiście obecne na właściwym dla nich rynku. Aby móc przeszkodzić w rejestracji nowego oznaczenia, oznaczenie przywołane na poparcie sprzeciwu musi być faktycznie używane w sposób wystarczająco znaczący w obrocie handlowym i mieć zasięg geograficzny większy niż lokalny, co oznacza, w przypadku gdy terytorium ochrony tego oznaczenia może zostać uznane za większe niż lokalne, że owo używanie musi mieć miejsce na istotnej części tego terytorium. W celu ustalenia, czy jest tak faktycznie, należy uwzględnić okres i intensywność używania tego oznaczenia jako elementu odróżniającego z punktu widzenia jego adresatów, którymi są zarazem nabywcy i konsumenci, jak również dostawcy i konkurenci. W tym zakresie szczególne znaczenie mają przypadki używania oznaczenia w reklamie i korespondencji handlowej. Ponadto oceny przesłanki dotyczącej używania w obrocie handlowym należy dokonywać oddzielnie dla każdego z terytoriów, na których chronione jest prawo przywoływane na poparcie sprzeciwu. Wreszcie używanie danego oznaczenia w obrocie handlowym musi zostać wykazane dla okresu przed dokonaniem zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego (wyrok wydany w postępowaniu odwoławczym, pkt 156–169).
48 W niniejszej sprawie Izba Odwoławcza stwierdziła zasadniczo, że dowody przedstawione przez skarżącą w postępowaniu przed OHIM nie pozwalały na stwierdzenie w przypadku Francji, Włoch, Austrii i Portugalii używania w obrocie handlowym oznaczenia o zasięgu większym niż lokalny. Uwagi w przedmiocie dalszego przebiegu postępowania wskazują na to, że skarżąca kwestionuje zaskarżone decyzje wyłącznie w zakresie, w jakim odrzucono w nich jako niewystarczające dowody używania omawianego oznaczenia we Francji i w Austrii.
49 Skarżąca w złożonych uwagach w przedmiocie dalszego przebiegu postępowania wskazuje na wstępie, że przesłanka dotycząca zasięgu przywołanego oznaczenia nie może być oceniana identycznie w przypadku praw o odmiennym charakterze. A zatem, co się tyczy nazw pochodzenia, ich ochrona nie jest uzależniona od spełnienia przesłanki dotyczącej ich używania, nawet jeżeli Trybunał wydaje się dodać taki wymóg. Wszelka odmienna interpretacja oznaczałaby uznanie nazw pochodzenia za prawa odwołalne, co byłoby sprzeczne z duchem rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 z dnia 20 marca 2006 r. w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych (Dz.U. L 93, s. 12). Z chwilą rejestracji nazwy pochodzenia zostają spełnione przesłanki art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94. Dla stwierdzenia, że dane oznaczenie ma zasięg większy niż lokalny, wystarczy przedstawienie dowodu tej rejestracji. Poza tym w niniejszej sprawie omawiana nazwa pochodzenia jest chroniona na poziomie krajowym, bilateralnym i międzynarodowym. Zasięg tej nazwy pochodzenia jest zatem większy niż lokalny. Skarżąca podkreśla ponadto, że produkcja towarów związanych z daną nazwą pochodzenia jest ograniczona i że to samo dotyczy ich eksportu. Produkcja towarów oznaczanych daną nazwą pochodzenia odbywa się w rzeczywistości w znacznej mierze w kraju ich pochodzenia. Skarżąca precyzuje również, że rynek piwa jest specyficzny, i przypomina, że obecnie panujący w Republice Czeskiej ustrój polityczny był poprzedzony ustrojem, który ograniczał eksport. Wreszcie skarżąca twierdzi, że przesłanka dotycząca używania przywoływanego oznaczenia w obrocie handlowym ma charakter jakościowy, nie zaś ilościowy. Sąd powinien uwzględnić powyższe elementy przy ocenie okoliczności faktycznych niniejszej sprawy.
50 Co się tyczy używania przywoływanego oznaczenia we Francji, skarżąca wskazuje, że przedstawiła te same dowody na okoliczność używania tego oznaczenia co w sprawach połączonych od T‑60/04 do T‑64/04 Budějovický Budvar przeciwko OHIM – Anheuser-Busch (BUD), zakończonych wyrokiem Sądu z dnia 12 czerwca 2007 r., niepublikowanym w Zbiorze. W tamtych sprawach zaś zarówno Izba Odwoławcza, jak i OHIM w postępowaniu przed Sądem przyznały, że skarżąca przedstawiła, jeżeli chodzi o Francję, dowód używania przywoływanego oznaczenia w obrocie handlowym o zasięgu większym niż lokalny.
51 W odniesieniu do używania przywoływanego oznaczenia w Austrii skarżąca podkreśla przede wszystkim, że w wyroku z dnia 8 września 2009 r. w sprawie C‑478/07 Budĕjovický Budvar, Zb.Orz. s. I‑7721, Trybunał wskazał, iż „art. 30 WE […] nie uzależnia możliwości uzasadnienia ochrony przyznanej danej nazwie względami przewidzianymi w tym postanowieniu od spełnienia konkretnych wymogów dotyczących jakości i okresu jej używania w państwie członkowskim pochodzenia”. Następnie skarżąca twierdzi, że dostarczone przez nią w postępowaniu przed OHIM dowody wykazują, że w Austrii miało miejsce używanie inne niż o zasięgu wyłącznie lokalnym.
52 OHIM i Anheuser-Busch nie zgadzają się z argumentami skarżącej. Ponadto w wypadku gdyby należało uznać, że dowody przedstawione przez skarżącą są wystarczające do wykazania, iż mamy do czynienia z oznaczeniem używanym w obrocie handlowym o zasięgu większym niż lokalny, OHIM i Anheuser-Busch wzywają Sąd do wzięcia pod uwagę także innych elementów. W szczególności, odsyłając do ww. w pkt 51 wyroku w sprawie Budĕjovický Budvar, OHIM i Anheuser-Busch twierdzą, iż brak rejestracji oznaczenia bud na podstawie rozporządzenia nr 510/2006 powoduje, że ochrona tego oznaczenia w Austrii i we Francji wynikająca, odpowiednio, z międzynarodowych umów dwustronnych i z porozumienia lizbońskiego nie wywoływała w tych państwach członkowskich skutków w chwili wydania zaskarżonych decyzji. Taka interpretacja, jeśli chodzi o Austrię, znajduje potwierdzenie w wyroku z dnia 9 sierpnia 2011 r. wydanym przez Oberster Gerichtshof (pkt 32 powyżej). OHIM i Anheuser-Busch zauważają, że Sąd jest związany obowiązującym prawem Unii.
53 Po pierwsze, argumenty skarżącej muszą zostać oddalone, o ile należy przyjąć, że skarżąca utrzymuje w nich, iż przewidziana przez art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 przesłanka dotycząca używania w obrocie handlowym oznaczenia o zasięgu większym niż lokalny została spełniona w przypadku terytorium Francji, ponieważ Izba Odwoławcza stwierdziła spełnienie tej przesłanki w ramach wcześniejszych postępowań toczących się między tymi samymi stronami przed OHIM i dotyczących identycznego przywoływanego oznaczenia. W tym względzie przypomnienia wymaga, że wydawanie przez izby odwoławcze na mocy rozporządzenia nr 40/94 decyzji dotyczących rejestracji oznaczeń jako wspólnotowych znaków towarowych wchodzi w zakres kompetencji ograniczonej, a nie uprawnień dyskrecjonalnych. Tak więc zgodność decyzji izb odwoławczych z prawem należy oceniać wyłącznie na podstawie tego rozporządzenia, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sąd Unii, nie zaś na podstawie wcześniejszej praktyki decyzyjnej izb [wyroki: Trybunału z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie C‑412/05 P Alcon przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑3569, pkt 65; Sądu z dnia 2 maja 2012 r. w sprawie T‑435/11 Universal Display przeciwko OHIM (UniversalPHOLED), niepublikowany w Zbiorze, pkt 37]. Jeżeli natomiast należy przyjąć, że argumenty skarżącej mają w rzeczywistości na celu podniesienie naruszenia zasady równości traktowania, trzeba przypomnieć, iż poszanowanie tej zasady musi pozostawać w zgodzie z przestrzeganiem zasady legalności (zob. wyrok Trybunału z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie C‑51/10 P Agencja Wydawnicza Technopol przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I-1541, pkt 75). Ponadto ze względów pewności prawa i dobrej administracji każde zgłoszenie do rejestracji musi zostać rozpatrzone w sposób dokładny i kompletny, tak aby uniknąć nieprawidłowego rejestrowania znaków towarowych, a takie badanie musi mieć miejsce w każdym konkretnym przypadku (ww. wyrok w sprawie Agencja Wydawnicza Technopol przeciwko OHIM, pkt 77). To dokładne i kompletne badanie powinno być przeprowadzane także w odniesieniu do oznaczeń przywoływanych na poparcie sprzeciwu. Tymczasem z przedstawionych poniżej względów Izba Odwoławcza nie naruszyła prawa, stwierdzając, że przywołane w niniejszej sprawie oznaczenie nie spełniało przewidzianej przez art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 przesłanki dotyczącej używania w obrocie handlowym oznaczenia o zasięgu większym niż lokalny. Stąd też skarżąca nie może skutecznie powoływać się na wcześniejsze decyzje OHIM celem obalenia wniosku, do jakiego doszła w zaskarżonej decyzji Izba Odwoławcza (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Agencja Wydawnicza Technopol przeciwko OHIM, pkt 78, 79; ww. wyrok w sprawie UniversalPHOLED, pkt 39). Dodatkowo należy podkreślić, że zgłoszenia rozpatrywane we wcześniejszych sprawach, do których odwołuje się skarżąca, albo dotyczyły innych znaków, albo innych towarów niż te omawiane w niniejszej sprawie, w związku z czym postępowania w sprawie sprzeciwu także były odmienne.
54 Po drugie, należy wskazać, że strony nie kwestionują już, że dokumenty przedstawione przez skarżącą w postępowaniu przed OHIM mogły dowodzić używania przywołanego oznaczenia w obrocie handlowym w tym znaczeniu, że owo używanie miało miejsce w kontekście działalności handlowej mającej na celu uzyskanie korzyści gospodarczej, a nie w sferze prywatnej.
55 Po trzecie, jeżeli chodzi konkretnie o zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego, którego dotyczy skarga w sprawie T‑309/06 RENV, wystarczy stwierdzić, że skarżąca nie przedstawiła przed OHIM żadnego dokumentu, który pochodziłby z okresu przed dokonaniem kwestionowanego zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego (1 kwietnia 1996 r.). W związku z powyższym przewidziana przez art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94 przesłanka dotycząca używania w obrocie handlowym oznaczenia o zasięgu większym niż lokalny nie jest spełniona. Izba Odwoławcza nie popełniła zatem błędu w tym względzie. Ponieważ dokonane w tym zakresie stwierdzenie Izby Odwoławczej wystarczyło do oddalenia sprzeciwu (zob. pkt 45 powyżej), skargę w sprawie T‑309/06 RENV należy oddalić.
56 Po czwarte, co się tyczy sprzeciwów, w ramach których skarżąca powołała się na ochronę oznaczenia bud we Francji (sprawy T‑225/06 RENV, T‑255/06 RENV i T‑257/06 RENV), dokumenty przedłożone przed OHIM stanowiły cztery faktury opatrzone datami. Jednakże niektóre z tych faktur muszą zostać pominięte przy dokonywaniu analizy, ponieważ pochodzą z okresu po dokonaniu zgłoszenia rozpatrywanego wspólnotowego znaku towarowego. Jest tak w przypadku faktury (z dnia 10 października 2000 r.) w kontekście spraw T‑225/06 RENV i T‑257/06 RENV, które dotyczą zgłoszeń wspólnotowego znaku towarowego dokonanych w dniach 11 kwietnia i 4 lipca 2000 r. Odnosi się to również do dwóch faktur (z dnia 3 marca i 10 października 2000 r.) w kontekście sprawy T‑255/06 RENV, która dotyczy zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego dokonanego w dniu 28 lipca 1999 r. Biorąc pod uwagę faktury istotne w każdej z tych spraw, należy stwierdzić, że zostały one wystawione dla bardzo ograniczonej ilości towarów (w sumie 0,87 hektolitra, czyli 87 litrów), podzielonej na dwie lub trzy dostawy między grudniem 1997 r. a marcem 2000 r. Ponadto dostawy te ograniczały się co najwyżej do trzech miast na obszarze Francji, a mianowicie do Thiais, Lille i Strasbourga. Wreszcie skarżąca nie przedstawiła żadnego innego dowodu, który miałby wykazać, że przywoływane oznaczenie było używane w reklamie na rozpatrywanym terytorium. Zważywszy na powyższe, należy stwierdzić, że przesłanka dotycząca używania w obrocie handlowym oznaczenia o zasięgu większym niż lokalny nie została spełniona w odniesieniu do terytorium Francji.
57 W zakresie, w jakim w ramach sprzeciwu leżącego u podstaw sprawy T‑257/06 RENV skarżąca powoływała się wyłącznie na ochronę oznaczenia BUD we Francji, nie podnosząc ochrony tego oznaczenia w Austrii, stwierdzenie Izby Odwoławczej dotyczące braku używania w obrocie handlowym oznaczenia o zasięgu większym niż lokalny wystarczyło do oddalenia tego sprzeciwu (zob. pkt 45 powyżej). W tych okolicznościach należy oddalić skargę w sprawie T‑257/06 RENV.
58 Po piąte, co się tyczy sprzeciwów, w ramach których skarżąca powoływała się na ochronę oznaczenia bud w Austrii (sprawy T‑225/06 RENV i T‑255/06 RENV), dokumenty przedstawione przed OHIM stanowią:
– złożone pod przysięgą oświadczenie jednego z pracowników skarżącej z czerwca 2001 r., do którego załączonych było dziewięć wycinków z prasy austriackiej pochodzących z okresu od maja do września 1997 r. i odnoszących się do produktu „Bud Super Strong”;
– złożone pod przysięgą oświadczenie dyrektora generalnego spółki zajmującej się importem piwa do Austrii z dnia 9 sierpnia 2001 r., do którego załączono cztery faktury skarżącej (z dnia 26 maja 1997 r., 22 lipca 1997 r., 21 listopada 1997 r. i 23 stycznia 1998 r.), jedenaście faktur dotyczących odsprzedaży towaru przez spółkę zajmującą się importem na rzecz przedsiębiorstw znajdujących się w Austrii, a także cennik sprzedaży zawierający produkt „Bud Strong”;
– złożone pod przysięgą oświadczenie dyrektora generalnego tej samej spółki zajmującej się importem piwa do Austrii z dnia 7 grudnia 2001 r., do którego załączonych było osiem faktur skarżącej (z dnia 5 czerwca 1998 r., 11 grudnia 1998 r., 1 marca 1999 r., 18 maja 1999 r., 16 listopada 1999 r., 23 listopada 1999 r., 14 kwietnia 2000 r. i 20 czerwca 2000 r.) oraz osiem faktur dotyczących odsprzedaży towaru przez spółkę zajmującą się importem na rzecz przedsiębiorstw znajdujących się w Austrii;
– złożone pod przysięgą oświadczenie jednego z pracowników skarżącej z dnia 15 kwietnia 2005 r. poświadczające wielkość obrotów zrealizowanych w związku ze sprzedażą produktu „Bud Super Strong” w Austrii w latach 1997–2004, do którego załączonych było kilka przedstawionych wcześniej faktur wystawionych przez skarżącą wspomnianej powyżej spółce zajmującej się importem piwa do Austrii, a także jedna nowa faktura (z dnia 21 października 1999 r.) oraz przykłady wykazów towarów przeznaczonych do wysyłki do wspomnianej powyżej spółki zajmującej się importem piwa do Austrii, która miała miejsce w latach 1998, 1999, 2001 i 2002.
59 Po pierwsze, należy zauważyć, podobnie jak to uczyniły OHIM i Anheuser-Busch, że dokumenty dostarczone przez skarżącą w toku postępowania administracyjnego poświadczają jedynie bardzo niewielką sprzedaż, zarówno pod względem wielkości, jak i obrotów. I tak faktury włączone do akt sprawy ukazują sprzedaż 22,96 hektolitra rozważanego towaru w latach 1997 i 1998. Jeżeli chodzi o rok 1999, faktury poświadczają wielkość sprzedaży wynoszącą 15,5 hektolitra i 5,14 hektolitra dla okresu przed dniem 28 lipca 1999 r. (okres, który należy wziąć pod uwagę w ramach sprawy T‑255/06 RENV). Wynika z tego, że omawiana sprzedaż wynosiła przeciętnie 12,82 hektolitra rocznie. Zakładając, że należałoby uwzględnić także wielkość sprzedaży w roku 1999, wspomnianą w złożonym pod przysięgą oświadczeniu jednego z pracowników skarżącej, przy czym wielkość sprzedaży dla tego roku wyniosła 51,48 hektolitra, daje to w sumie przeciętną 24,81 hektolitra na rok. Tę wielkość sprzedaży trzeba przełożyć na konsumpcję piwa w Austrii, która zgodnie z danymi przedstawionymi w zaskarżonych decyzjach, które to dane nie zostały zakwestionowane przez skarżącą, wyniosła w rozpatrywanym okresie ponad 9 milionów hektolitrów rocznie. Jeśli chodzi o obroty, złożone pod przysięgą oświadczenie jednego z pracowników skarżącej wskazuje na kwotę 44 546,76 koron czeskich (CZK) w 1999 r., czyli około 1200 EUR (w dniu 31 grudnia 1999 r.). Kwota ta, biorąc pod uwagę dokumenty zawarte w aktach sprawy, była jeszcze niższa w latach 1997 i 1998.
60 Po drugie, jeżeli chodzi o zawarte w aktach sprawy wycinki prasowe, dotyczą one wyłącznie krótkiego okresu, obejmującego mianowicie miesiące od maja do września 1997 r. Ponadto nie przedstawiono żadnego dowodu, który pozwalałby dokładnie ustalić zasięg tych publikacji w znaczeniu geograficznym lub odbiorców, do których były skierowane.
61 Po trzecie, co się tyczy faktur wystawionych przez spółkę zajmującą się importem przedsiębiorstwom znajdującym się w Austrii, poświadczają one sprzedaż w ośmiu miastach na obszarze Austrii (siedmiu, jeśli wziąć pod uwagę jedynie sprzedaż poprzedzającą dzień 28 lipca 1999 r. w ramach sprawy T‑255/06 RENV). W tym względzie należy zauważyć, że nawet jeżeli rozpatrywany towar został sprzedany do kilku miast na obszarze Austrii, sprzedaż dokonana poza Wiedniem, na co wskazują faktury, była nieznacząca pod względem wielkości (24 butelki sprzedane w sześciu miastach i 240 butelek sprzedanych w jednym mieście). Na tę nieznaczącą sprzedaż należy spojrzeć z perspektywy właściwego okresu sprzedaży rozpatrywanych towarów (między dwoma a trzema latami, w zależności od sprawy) i przeciętnej konsumpcji piwa w Austrii (ponad 9 milionów hektolitrów rocznie).
62 Po czwarte, jeżeli chodzi o koszty sprzedaży wskazane w złożonym pod przysięgą oświadczeniu jednego z pracowników skarżącej, odnoszą się one do ogółu towarów sprzedawanych przez skarżącą na terytorium Austrii. A zatem na tej podstawie nie można, co przyznała na rozprawie sama skarżąca, określić kwot związanych ze sprzedażą towaru rozpatrywanego w niniejszym przypadku.
63 Po piąte, co się tyczy cennika załączonego do złożonego pod przysięgą oświadczenia dyrektora generalnego spółki zajmującej się importem piwa do Austrii, w którym wymieniony jest produkt „Bud Strong”, pomijając już to, że odnosi się on do dużej liczby marek piwa, nie przedstawiono żadnego elementu, który pozwoliłby określić zakres lub okres dystrybucji omawianego towaru.
64 Zważywszy na powyższe, należy stwierdzić, że skarżąca nie przedstawiła w niniejszej sprawie dowodu na to, że w przypadku terytorium Austrii przywoływane oznaczenie miało zasięg większy niż lokalny w rozumieniu art. 8 ust. 4 rozporządzenia nr 40/94.
65 Pozostałe argumenty wysunięte przez skarżącą nie mogą podważyć tego wniosku. W szczególności, co się tyczy podniesionej przez skarżącą okoliczności, że produkcja towaru związanego z nazwą pochodzenia jest ograniczona, podobnie jak jego eksport, należy zauważyć, że jeśli chodzi konkretnie o sytuację skarżącej, co sama przyznała na rozprawie, rozmiar jej produkcji przekracza milion hektolitrów rocznie, a połowa z tego jest przedmiotem eksportu poza Republikę Czeską. Argument skarżącej nie znajduje zatem poparcia w faktach, jeżeli chodzi o konkretne okoliczności niniejszej sprawy.
66 Zważywszy na powyższe i bez potrzeby rozpoznania uzupełniających argumentów OHIM i Anheuser-Busch podnoszonych w ich pismach, należy zatem oddalić skargi w sprawach T‑225/06 RENV i T‑255/06 RENV.
W przedmiocie kosztów
67 W wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym Trybunał orzekł, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie. W związku z tym do Sądu należy rozstrzygnięcie w niniejszym wyroku o całości kosztów związanych z poszczególnymi postępowaniami, w myśl art. 121 regulaminu postępowania.
68 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponadto na podstawie art. 87 § 3 regulaminu postępowania w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań każdej ze stron albo w wypadkach szczególnych Sąd może postanowić, że koszty zostaną rozdzielone albo że każda ze stron poniesie swoje własne koszty.
69 W niniejszym przypadku, mimo że żądania skarżącej nie zostały uwzględnione, należy podkreślić, iż zaskarżone decyzje dotknięte były kilkoma błędami. Błędy te skłoniły Sąd do uwzględnienia w jego wyroku pierwszej części i drugiego argumentu drugiej części jedynego zarzutu (zob. pkt 20–24 powyżej). Błędy wskazane w tym zakresie przez Sąd zostały potwierdzone przez Trybunał w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym (zob. pkt 26). Zważywszy na powyższe, właściwa ocena okoliczności niniejszej sprawy wymaga postanowienia, że każda ze stron pokryje własne koszty.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Skargi zostają oddalone.
2) Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Forwood | Dehousse | Schwarcz |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 22 stycznia 2013 r.
Podpisy