WYROK SĄDU (druga izba)
z dnia 13 listopada 2012 r.(*)
Wzór wspólnotowy – Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do wzoru – Zarejestrowane wzory wspólnotowe przedstawiające termosyfony dla grzejników – Wcześniejszy wzór – Podstawa unieważnienia – Brak indywidualnego charakteru – Brak innego całościowego wrażenia – Artykuł 6 i art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 – Nasycenie stanu sztuki wzorniczej – Obowiązek uzasadnienia
W sprawach połączonych T‑83/11 i T‑84/11
Antrax It Srl, z siedzibą w Resanie (Włochy), reprezentowana przez adwokata L. Gazzolę,
strona skarżąca,
przeciwko
Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM), reprezentowanemu początkowo przez G. Mannucciego i A. Folliarda‑Monguirala, a następnie przez A. Folliarda‑Monguirala i F. Mattinę, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
w której drugą stroną w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą OHIM, występującą przed Sądem w charakterze interwenienta, jest
The Heating Company (THC), z siedzibą w Dilsen (Belgia), reprezentowana przez adwokata J. Habera,
mających za przedmiot skargi na decyzje Trzeciej Izby Odwoławczej OHIM z dnia 2 listopada 2010 r. (sprawy R 1451/2009‑3 i R 1452/2009‑3) dotyczące postępowania w sprawie unieważnienia prawa do wzoru między The Heating Company (THC) a Antrax It Srl,
SĄD (druga izba),
w składzie: N.J. Forwood, prezes, F. Dehousse (sprawozdawca) i J. Schwarcz, sędziowie,
sekretarz: C. Heeren, administrator,
po zapoznaniu się ze skargami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniu 11 lutego 2011 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedziami na skargi złożonymi przez OHIM w sekretariacie Sądu w dniu 24 maja 2011 r.,
po zapoznaniu się z odpowiedziami na skargi złożonymi przez The Heating Company (THC) w sekretariacie Sądu w dniach 18 maja i 27 czerwca 2011 r.,
po zapoznaniu się z replikami złożonymi w sekretariacie Sądu w dniach 22 sierpnia i 19 września 2011 r.,
po zapoznaniu się z uwagami stron z dnia 25 i 29 maja 2012 r. w odpowiedzi na pytanie Sądu z dnia 11 maja 2012 r.,
po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 27 czerwca 2012 r.,
wydaje następujący
Wyrok
Okoliczności powstania sporu
1 Skarżąca, Antrax It Srl, jest właścicielem ośmiu wzorów wspólnotowych o numerach od 000593959‑0001 do 000593959‑0008, zgłoszonych w Urzędzie Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) w dniu 25 września 2006 r. i opublikowanych w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych w dniach 21 listopada 2006 r. i 20 kwietnia 2009 r.
2 Zgodnie z określeniami przyjętymi w złożonych przez skarżącą do OHIM zgłoszeniach wszystkie wzory przedstawiają wzory termosyfonów (modelli di termosifoni) stosowanych w „grzejnikach” należących do klasy 23.03 w rozumieniu Porozumienia z Locarno ustanawiającego międzynarodową klasyfikację wzorów przemysłowych z dnia 8 października 1968 r., ze zmianami.
3 Spośród nich jedynie wzory nr 000593959‑0001 oraz 000593959‑0002 (zwane dalej „zaskarżonymi wzorami”) są przedmiotem niniejszych spraw.
4 Zaskarżone wzory przedstawiają się następująco:
– wzór nr 000593959‑0002:
– wzór nr 000593959‑0001:
5 W dniu 16 kwietnia 2008 r. interwenient, The Heating Company (THC), złożył do OHIM wnioski o unieważnienie prawa do zaskarżonych wzorów, które zostały zarejestrowane pod nr ICD000005312 i ICD000005320. Wnioski te zostały złożone na podstawie art. 25 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 r. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. 2002, L 3, s. 1) – przepisu, który odsyła do art. 4–9 tego rozporządzenia.
6 Na poparcie wniosków o unieważnienie interwenient powołał przeciw zaskarżonym wzorom o numerach, odpowiednio, 000593959‑0002 i 000593959‑0001 wzory niemieckie noszące, odpowiednio, nr 4 i 5 (zwane dalej „wcześniejszymi wzorami”), objęte zbiorową rejestracją nr 40110481.8, opublikowaną w dniu 10 września 2002 r. i rozciągniętą na Francję, Włochy i Beneluks jako wzór międzynarodowy o numerze DM/060899.
7 Wcześniejsze wzory przedstawiają się następująco:
– wzór nr 4:
– wzór nr 5:
8 Decyzjami z dnia 30 września 2009 r. Wydział Unieważnień unieważnił zaskarżone wzory, stwierdzając, że były one pozbawione cechy nowości w rozumieniu art. 5 rozporządzenia nr 6/2002.
9 Decyzje te były przedmiotem odwołań, które skarżąca wniosła w dniu 27 listopada 2009 r.
10 Decyzjami z dnia 2 listopada 2010 r. (zwanymi dalej „zaskarżonymi decyzjami”) Trzecia Izba Odwoławcza OHIM uchyliła decyzje Wydziału Unieważnień, stwierdzając brak należytego uzasadnienia w przedmiocie podstawy unieważnienia dotyczącej braku cechy nowości, i unieważniła zaskarżone wzory ze względu na to, że nie posiadają one indywidualnego charakteru.
11 W szczególności Izba Odwoławcza, stwierdziwszy, że zaskarżone decyzje Wydziału Unieważnień nie zostały należycie uzasadnione w przedmiocie podstawy unieważnienia dotyczącej braku cechy nowości (art. 5 rozporządzenia nr 6/2002) i dlatego powinny były zostać uchylone, przeprowadziła ponowne badanie tej podstawy unieważnienia, po czym wykluczyła ją z tym uzasadnieniem, że różnice pomiędzy zaskarżonymi i wcześniejszymi wzorami (zwanymi dalej wspólnie „rozpatrywanymi wzorami”) nie stanowiły „zewnętrznego” aspektu tych projektów, jak na przykład kod identyfikacyjny produktu lub znak jego jakości, ale dotyczyły tych projektów, i z tego punktu widzenia nie można uznać ich za „nieistotne szczegóły” w rozumieniu art. 5 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002.
12 W dalszej kolejności Izba Odwoławcza zbadała podstawę unieważnienia dotyczącą braku indywidualnego charakteru [art. 25 ust. 1 lit. b) i art. 6 rozporządzenia nr 6/2002].
13 W ramach tego badania Izba Odwoławcza zdefiniowała poinformowanego użytkownika w rozumieniu art. 6 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 jako użytkownika, który kupuje grzejniki, aby zainstalować je w swoim mieszkaniu, i który ma możliwość obejrzenia i porównania różnych wzorów grzejników poprzez lekturę czasopism z dziedziny wzornictwa lub dekoracji wnętrz, odwiedzanie sklepów specjalistycznych bądź przeglądanie stron w Internecie (pkt 39 zaskarżonych decyzji).
14 Następnie Izba Odwoławcza wskazała, że „[rozpatrywane wzory] przedstawiają grzejniki składające się z dwóch poziomych kolektorów o okrągłym przekroju poprzecznym, połączonych w przedniej części (dla wzorów nr 000593959‑0002 i nr 4 oraz, odpowiednio, dla wzorów nr 000593959‑0001 i nr 5 w częściach tylnej i przedniej) szeregiem pionowych części (układy promienników) o prostokątnym przekroju poprzecznym, z niewielkimi odstępami pomiędzy nimi” (pkt 40 zaskarżonych decyzji).
15 Izba Odwoławcza doszła do następujących wniosków:
„41. [Rozpatrywane wzory] składają się z elementów o takim samym kształcie. Promienniki pionowe są prostokątne, kolektory są cylindryczne. Zewnętrzne boczne elementy kolektora również są identyczne.
42. Ogólny wygląd obu grzejników należy uznać za podobny lub też za niebędący w stanie wywołać na poinformowanym użytkowniku znacząco odmiennego całościowego wrażenia, niezależnie od tego, czy spojrzeć na ten grzejnik od przodu, z boku czy pod różnymi kątami, jak to często dzieje się w trakcie zwykłego używania”.
16 Izba Odwoławcza uznała następnie, że podkreślane przez skarżącą różnice pomiędzy rozpatrywanymi wzorami, które dotyczyły, po pierwsze, stosunku pomiędzy przednim rozmiarem promienników (zwanym dalej „szerokością”) i ich rozmiarem bocznym (zwanym dalej „głębokością”), po drugie, stosunku pomiędzy szerokością promienników i odstępem pomiędzy dwoma promiennikami, i po trzecie, stosunku pomiędzy średnicą kolektora i głębokością promienników, są wprawdzie niezaprzeczalne, jednak nie wystarczają – nawet rozpatrywane łącznie – do zmiany w oczach poinformowanego użytkownika całościowego wrażenia, jakie wywołują rozpatrywane wzory (pkt 43–47 zaskarżonych decyzji).
17 Izba Odwoławcza oddaliła argument, według którego należało uwzględnić ograniczony w tym przypadku stopień swobody twórcy, wskazując, że w szczególności w przypadku promienników można wyobrazić sobie różne konfiguracje ich przekrojów (pkt 48 zaskarżonych decyzji).
18 Izba Odwoławcza uznała, że zaskarżone wzory powinny zostać unieważnione z uwagi na brak indywidualnego charakteru.
Żądania stron
19 Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji w zakresie, w jakim na ich mocy zostały unieważnione zaskarżone wzory ze względu na to, że są pozbawione indywidualnego charakteru, i w konsekwencji stwierdzenie ważności tych wzorów;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji w zakresie, w jakim obciążyły skarżącą obowiązkiem zapłaty kosztów poniesionych przez interwenienta w postępowaniu przed OHIM;
– obciążenie OHIM i interwenienta obowiązkiem zwrotu skarżącej kosztów poniesionych w ramach niniejszych postępowań oraz wszystkimi innymi kosztami wynikającymi z prawa;
– obciążenie interwenienta obowiązkiem zwrotu skarżącej kosztów poniesionych w ramach postępowania przed OHIM oraz wszystkimi innymi kosztami wynikającymi z prawa.
20 OHIM wnosi do Sądu o:
– oddalenie skarg;
– obciążenie skarżącej kosztami niniejszego postępowania.
21 Interwenient wnosi do Sądu o:
– oddalenie skarg;
– obciążenie skarżącej kosztami niniejszego postępowania;
– obciążenie skarżącej kosztami poniesionymi w postępowaniu przed OHIM.
22 W pismach z dnia 13 kwietnia i 27 maja 2011 r. OHIM przekazał Sądowi, zgodnie z art. 133 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem, akta postępowań przed Trzecią Izbą Odwoławczą, zawierające akta postępowań przed Wydziałem Unieważnień.
23 Decyzją z dnia 29 lutego 2012 r. prezes drugiej izby Sądu, po wysłuchaniu stron, zarządził na mocy art. 50 § 1 regulaminu postępowania połączenie niniejszych spraw do łącznego rozpoznania w procedurze ustnej i do wydania wyroku.
Co do prawa
24 Skarżąca podnosi jedyny zarzut dotyczący zasadniczo naruszenia art. 6 rozporządzenia nr 6/2002.
W przedmiocie dopuszczalności dokumentów przedstawionych po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem
25 OHIM podważa dopuszczalność w postępowaniu przed Sądem dokumentów znajdujących się w załącznikach A3 i A4 do skargi, ponieważ dokumenty te nie zostały przedstawione w żadnej fazie postępowania przed OHIM.
26 Skarżąca odpowiada, że dokumenty te nie są nowymi dowodami, które zmieniałyby ramy sporu, a jedynie trójwymiarowym przedstawieniem rozpatrywanych wzorów, wykonanym wyłącznie dla ułatwienia wizualizacji podstawowych różnic pomiędzy tymi wzorami, które powodują wywoływanie na poinformowanym użytkowniku innego całościowego wrażenia. Czym innym jest przedstawienie w ramach postępowania przed Sądem dowodów wprowadzających nowe okoliczności czy też służących jako podstawa nowych, różnych od przedstawianych w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą twierdzeń, czym innym zaś dołączenie dokumentów mających na celu potwierdzenie argumentów już przedstawionych oraz wykazanie zarówno błędnego charakteru, jak i braku podstawy twierdzeń dokonanych przez OHIM w zaskarżonych decyzjach.
27 Należy zauważyć, że wbrew temu, co twierdzi skarżąca, dokumenty znajdujące się w załącznikach A3 i A4 do skargi stanowią nowe dowody, którymi nie dysponowała Izba Odwoławcza.
28 Dokumenty te, przedstawione po raz pierwszy w postępowaniu przed Sądem, nie mogą zostać wzięte pod uwagę. Skarga do Sądu ma bowiem na celu dokonanie kontroli zgodności z prawem decyzji izb odwoławczych OHIM w rozumieniu art. 61 rozporządzenia nr 6/2002, a zatem zadaniem Sądu nie jest ponowne rozpoznanie stanu faktycznego w świetle dokumentów przedstawionych przed nim po raz pierwszy. Należy więc odrzucić wskazane powyżej dokumenty bez potrzeby zbadania ich mocy dowodowej [wyrok Sądu z dnia 18 marca 2010 r. w sprawie T‑9/07 Grupo Promer Mon Graphic przeciwko OHIM – PepsiCo (Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych), Zb.Orz. s. II‑981, pkt 24; zob. także analogicznie wyroki: Trybunału z dnia 13 marca 2007 r. w sprawie C‑29/05 P OHIM przeciwko Kaul, Zb.Orz. s. I‑2213, pkt 54; Sądu z dnia 23 maja 2007 r. w sprawie T‑342/05 Henkel przeciwko OHIM – SERCA (COR), niepublikowany w Zbiorze, pkt 31].
29 Jak podczas rozprawy podnosili OHIM i interwenient, taki sam wniosek nasuwa się w odniesieniu do dokumentów załączonych do uwag skarżącej z dnia 29 maja 2012 r., a przedstawionych po raz pierwszy na poparcie tezy skarżącej, iż zaistniało nasycenie stanu sztuki wzorniczej.
W przedmiocie jedynego zarzutu, dotyczącego naruszenia art. 6 rozporządzenia nr 6/2002
30 W ramach tego zarzutu skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza popełniła błędy w ocenie indywidualnego charakteru zaskarżonych wzorów. Różnice pomiędzy rozpatrywanymi wzorami sprawiają, że każdy z nich wywołuje na poinformowanym użytkowniku inne całościowe wrażenie, więc zaskarżone wzory nie są pozbawione indywidualnego charakteru.
31 OHIM i interwenient nie zgadzają się z argumentami skarżącej.
32 Zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia nr 6/2002 wzór jest chroniony jako wzór wspólnotowy w zakresie, w jakim jest nowy i posiada indywidualny charakter.
33 Zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 6/2002 uznaje się, że zarejestrowany wzór wspólnotowy posiada indywidualny charakter, jeśli całościowe wrażenie, jakie wywołuje na poinformowanym użytkowniku, różni się od wrażenia, jakie wywiera na takim użytkowniku wzór, który został udostępniony publicznie przed datą dokonania zgłoszenia wzoru do rejestracji lub, jeśli zastrzeżono pierwszeństwo, przed datą pierwszeństwa.
34 Artykuł 6 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 uściśla, że przy ocenie indywidualnego charakteru bierze się pod uwagę stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru.
35 Artykuł 63 rozporządzenia nr 6/2002 stanowi, że „[w] toku postępowania przed [OHIM] bada on stan faktyczny z urzędu. Jednakże w trakcie postępowania dotyczącego unieważnienia badania [OHIM] ograniczone są do okoliczności faktycznych, dowodów i argumentów przedstawionych przez strony”.
36 Po pierwsze, w odniesieniu do definicji poinformowanego użytkownika należy przypomnieć, że według orzecznictwa pojęcie poinformowanego użytkownika w rozumieniu art. 6 rozporządzenia nr 6/2002 nie odnosi się ani do wytwórcy, ani do sprzedawcy produktów, w których rozpatrywane wzory mają być zawarte lub zastosowane. Poinformowany użytkownik jest szczególnie uważny i dysponuje pewną wiedzą na temat stanu sztuki wzorniczej, to znaczy wcześniejszych wzorów związanych z danym produktem, które były udostępnione w dacie dokonania zgłoszenia spornego wzoru (ww. w pkt 28 wyrok w sprawie Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych, pkt 62).
37 Co więcej, przymiot „użytkownika” oznacza, że dana osoba używa produktu, w którym zawiera się wzór, zgodnie z przeznaczeniem tego produktu [wyrok Sądu z dnia 22 czerwca 2010 r. w sprawie T‑153/08 Shenzhen Taiden przeciwko OHIM – Bosch Security Systems (Wzór urządzenia komunikacyjnego), Zb.Orz. s. II‑2517, pkt 46].
38 Określenie „poinformowany” sugeruje ponadto, że nie będąc twórcą czy ekspertem technicznym, użytkownik zna różne wzory istniejące w danej branży, posiada pewien zakres wiedzy na temat elementów, jakie te wzory zwykle posiadają, i w związku z zainteresowaniem danymi produktami wykazuje stosunkowo wysoki poziom uwagi przy ich używaniu (ww. w pkt 37 wyrok w sprawie Wzór urządzenia komunikacyjnego, pkt 47).
39 Jednak okoliczność ta nie oznacza, że poinformowany użytkownik jest w stanie dokonać rozróżnienia – wychodząc poza doświadczenie, jakie zgromadził w związku z użytkowaniem danego produktu – między aspektami wyglądu produktu podyktowanymi jego funkcją techniczną a tymi, które są dowolne (ww. w pkt 37 wyrok w sprawie Wzór urządzenia komunikacyjnego, pkt 48).
40 W wyroku z dnia 20 października 2011 r. w sprawie C‑281/10 P PepsiCo przeciwko Grupo Promer Mon Graphic, Zb.Orz. s. I‑10153, pkt 53, Trybunał wskazał, że pojęcie poinformowanego użytkownika powinno być rozumiane jako pojęcie pośrednie między pojęciem przeciętnego konsumenta, które jest stosowane w dziedzinie znaków towarowych, od którego to konsumenta nie wymaga się posiadania szczególnej wiedzy i który z reguły nie porównuje bezpośrednio kolidujących ze sobą znaków towarowych, a znawcą w danej dziedzinie, ekspertem, który posiada szczegółowe kompetencje techniczne. Tak więc pojęcie poinformowanego użytkownika może być rozumiane jako określające nie użytkownika wykazującego przeciętną uwagę, lecz jako [określające] osobę szczególnie uważną, czy to z racji swojego osobistego doświadczenia, czy posiadanej rozległej wiedzy o danym sektorze.
41 W niniejszej sprawie Izba Odwoławcza zdefiniowała poinformowanego użytkownika jako użytkownika, który kupuje grzejniki, aby zainstalować je w swoim mieszkaniu. Izba Odwoławcza dodała, że powinien on być „poinformowany” w tym znaczeniu, że miał możliwość obejrzenia i porównania różnych wzorów grzejników poprzez lekturę czasopism z dziedziny wzornictwa lub dekoracji wnętrz, odwiedzanie sklepów specjalistycznych oraz przeglądanie stron internetowych. Innymi słowy, w opinii Izby Odwoławczej taka osoba, nie będąc specjalistą w dziedzinie wzorów przemysłowych (jakim byłby architekt lub dekorator wnętrz), zna ofertę na rynku, trendy w modzie i podstawowe cechy charakterystyczne produktu (pkt 39 zaskarżonych decyzji).
42 Należy stwierdzić, że ta definicja, do której ponadto przychyla się skarżąca, jest prawidłowa.
43 Po drugie, w odniesieniu do oceny indywidualnego charakteru wzoru art. 6 ust. 2 rozporządzenia nr 6/2002 stanowi, że przy takiej ocenie należy wziąć pod uwagę stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru.
44 Stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru należy określać ze szczególnym uwzględnieniem wymagań związanych z właściwościami wynikającymi z funkcji technicznej danego produktu lub jego części, a także przepisów prawnych mających zastosowanie do takiego produktu. Wspomniane wymagania prowadzą do standaryzacji niektórych właściwości, które stają się w ten sposób wspólne wzorom stosowanym w danym produkcie [ww. w pkt 28 wyrok w sprawie Przedstawienie okrągłej podstawki do celów promocyjnych, pkt 67; wyrok Sądu z dnia 9 września 2011 r. w sprawie T‑11/08 Kwang Yang Motor przeciwko OHIM – Honda Giken Kogyo (Wyobrażenie silnika spalinowego wewnętrznego spalania), niepublikowany w Zbiorze, pkt 32].
45 Stąd też im większa swoboda twórcy przy opracowywaniu wzoru, tym rzadziej drobne różnice pomiędzy porównywanymi wzorami wystarczają, aby wywołać inne całościowe wrażenie na poinformowanym użytkowniku. Odwrotnie, im bardziej ograniczona jest swoboda twórcy przy opracowywaniu wzoru, tym mniejsze różnice pomiędzy porównywanymi wzorami wystarczają, aby wywołać inne całościowe wrażenie na poinformowanym użytkowniku. Tak więc wysoki stopień swobody twórcy przy opracowywaniu wzoru wzmacnia tezę, że porównywane wzory, nie różniąc się znacząco od siebie, wywołują na poinformowanym użytkowniku takie samo całościowe wrażenie (ww. w pkt 44 wyrok w sprawie Wyobrażenie silnika spalinowego wewnętrznego spalania, pkt 33).
46 W pkt 48 zaskarżonych decyzji Izba Odwoławcza uznała, że argument skarżącej, iż zakres swobody twórcy był w tym przypadku ograniczony, nie jest przekonujący. Izba Odwoławcza stwierdziła, że w szczególności w przypadku promienników można wyobrazić sobie różne konfiguracje ich przekrojów, na co wskazują pozostałe wzory skarżącej objęte rejestracjami o numerach od 000593959‑0003 do 000593959‑0008.
47 Należy stwierdzić, że stanowisko Izby Odwoławczej jest prawidłowe.
48 W odniesieniu do projektu promienników ani nie zostało wykazane, ani nawet nie było podnoszone, że swoboda twórcy doznała szczególnych ograniczeń. Przeciwnie, okazuje się, że jeżeli chodzi o przekrój promiennika, twórca może dokonać wyboru spośród bardzo różnorodnych kształtów, czego przykładem są wzory skarżącej o numerach od 00593959‑0003 do 000593959‑0008.
49 W odniesieniu do projektu kolektorów skarżąca nie wykazała istnienia wymogów technicznych bądź prawnych ograniczających swobodę twórcy. Tym samym twierdzenie skarżącej, iż „nie jest przypadkiem, że średnica kolektorów grzejników wytwarzanych przez [interwenienta], [skarżącą] i znaczną większość producentów grzejników jest stała i wynosi 34 bądź 35 mm”, nie stanowi dowodu na istnienie ograniczeń technicznych bądź prawnych, które nakazywałyby producentom grzejników stosowanie takiej średnicy, a przeciwnie, wyraźnie oznacza, że użycie innej średnicy kolektora – niezależnie nawet od wykorzystania kształtu przekroju innego niż cylindryczny – nie tylko było możliwe, ale wręcz było stosowane.
50 Te rozważania potwierdza również zawarta w replice odpowiedź skarżącej na uwagę przedstawioną przez OHIM i interwenienta na temat braku dowodu ograniczeń technicznych bądź prawnych w tym względzie. Odpowiadając na tę uwagę, skarżąca wskazuje, że „przynajmniej do celów niniejszego postępowania produkty interwenienta i skarżącej mają taką samą średnicę kolektora, co jest prawdziwym punktem odniesienia przy porównywaniu dwóch modeli grzejników”. Należy jednak stwierdzić, że ewentualna okoliczność, iż grzejniki produkowane przez strony w oparciu o zaskarżone wzory posiadałyby kolektory o tej samej średnicy, nie umniejsza w niczym temu, że w przypadku kolektorów nie stwierdzono żadnego technicznego czy prawnego ograniczenia swobody twórcy.
51 W odniesieniu wreszcie do szczegółów ułożenia promienników i kolektorów nie zostało stwierdzone istnienie ograniczeń prawnych bądź technicznych w tym zakresie.
52 Z powyższych rozważań wynika, tak jak wskazuje OHIM, że co do zasady Izba Odwoławcza słusznie uznała w pkt 48 zaskarżonych decyzji, że stopień swobody twórcy nie został ograniczony.
53 Po trzecie, należy zbadać kwestionowaną przez skarżącą ocenę indywidualnego charakteru zaskarżonych wzorów przeprowadzoną przez Izbę Odwoławczą.
54 Skarżąca podnosi, że Izba Odwoławcza pomyliła się, twierdząc, iż w rozpatrywanych wzorach „zewnętrzne boczne elementy kolektorów również są identyczne” (pkt 41 zaskarżonych decyzji). W rzeczywistości kolektory w zaskarżonych wzorach zostały przedstawione jako przerywane linie, ponieważ nie mają określonej długości, a w każdym razie, w odróżnieniu od wcześniejszych wzorów, nie posiadają zewnętrznych elementów bocznych. Tym samym okoliczność, że w odróżnieniu od wcześniejszych wzorów zaskarżone wzory nie posiadają zewnętrznych elementów, stanowi pierwszą zasadniczą różnicę pomiędzy rozpatrywanymi wzorami, której Izba Odwoławcza niesłusznie nie wzięła pod uwagę.
55 Należy na wstępie stwierdzić, że – jak przyznaje przed Sądem OHIM – zaskarżone wzory nie zawierają żadnego zastrzeżenia dotyczącego końcówek kolektorów i w szczególności ewentualnego zewnętrznego elementu, jaki tworzą kolektory względem ostatniego promiennika. Ten brak zastrzeżenia należy wnioskować z przerywanych linii kończących rysunki kolektorów w zaskarżonych wzorach.
56 Co więcej, twierdzenie związane z brakiem zastrzeżenia dotyczącego końcówek zbiorników jest spójne z okolicznością, że – co dosłownie wynika ze zgłoszeń dokonanych przez skarżącą – zaskarżone wzory nie są wzorami „grzejników”, ale, bardziej zawężająco, wzorami „termosyfonów” (modelli di thermosifoni) mających zastosowanie w grzejnikach.
57 W tym kontekście należy stwierdzić, że odwołanie do „grzejników” (radiatori per riscaldamento), zastosowane z urzędu przez OHIM w rejestracjach opublikowanych w Biuletynie Wzorów Wspólnotowych, wynika z czysto administracyjnych działań podjętych przez OHIM w celu sklasyfikowania tych rejestracji według nieobowiązkowej terminologii klasyfikacji wprowadzonej porozumieniem z Locarno (pkt 2 powyżej). Działanie OHIM nie zastąpiło ani też nie unieważniło opisu zaskarżonych wzorów, to jest modeli termosyfonów, wskazanych w zgłoszeniach [zob. w tym zakresie art. 36 ust. 6 rozporządzenia nr 6/2002 i art. 3 rozporządzenia Komisji (WE) nr 2245/2002 z dnia 21 października 2002 r. wykonującego rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002 w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. L 341, s. 28)]
58 Z powyższych rozważań wynika, że występujące w niniejszej sprawie nawiązania do zewnętrznych elementów rozpatrywanych wzorów – czy to dotyczące tego, że są one lub mogłyby być identyczne, czy wręcz przeciwnie, dotyczące ich odmienności – wykraczają poza ramy ochrony, o którą wystąpiono dla zaskarżonych wzorów, i są zatem pozbawione znaczenia dla sprawy.
59 Stąd też Izba Odwoławcza błędnie uznała w pkt 41 zaskarżonych decyzji, że „zewnętrzne boczne elementy kolektorów [w rozpatrywanych wzorach] są identyczne”.
60 Niezależnie od tego, co twierdzi OHIM, punkt widzenia przyjęty przez Izbę Odwoławczą w pkt 41 zaskarżonych decyzji jest jedną z podstaw do uznania w pkt 42 zaskarżonych decyzji, że „ogólny wygląd obu [rozpatrywanych wzorów] należy uznać za podobny lub też za niewywołujący na poinformowanym użytkowniku znacząco odmiennego całościowego wrażenia”.
61 Nadal jednak ta błędna ocena Izby Odwoławczej nie mogłaby pociągać za sobą nieważności zaskarżonych decyzji, gdyby okazało się, że pozostałe rozważania Izby Odwoławczej zawarte w tych decyzjach – dotyczące kształtów, odstępów i proporcji pomiędzy promiennikami a kolektorami – w stopniu zgodnym z wymogami prawa uzasadniają wniosek, że zaskarżone wzory nie posiadają indywidualnego charakteru.
62 Co się tyczy tych pozostałych rozważań, Izba Odwoławcza wskazała przede wszystkim, że wszystkie rozpatrywane wzory charakteryzuje przedstawienie dwóch poziomych kolektorów o przekroju cylindrycznym, połączonych w przedniej części (w przypadku wzorów nr 000593959‑0002 i nr 4), jak również w tylnej części (w przypadku wzorów nr 000593959‑0001 i nr 5) ciągiem elementów pionowych (promienniki) o przekroju prostokątnym, z niewielkimi odstępami pomiędzy promiennikami (pkt 40 zaskarżonych decyzji).
63 Izba Odwoławcza stwierdziła, że rozpatrywane wzory składają się z elementów o takim samym kształcie. Izba Odwoławcza nawiązała do faktu, że promienniki pionowe są prostokątne, a kolektory – cylindryczne (pkt 41 zaskarżonych decyzji).
64 Izba Odwoławcza uznała następnie, że podkreślane przez skarżącą różnice w proporcjach rozpatrywanych wzorów, które dotyczyły, po pierwsze, stosunku pomiędzy szerokością a głębokością promienników, po drugie, stosunku pomiędzy szerokością promienników i odstępem pomiędzy dwoma promiennikami, oraz po trzecie, stosunku pomiędzy średnicą kolektora i głębokością promienników, są wprawdzie niezaprzeczalne, jednak nie wystarczają – nawet rozpatrywane łącznie – do zmiany w oczach poinformowanego użytkownika całościowego wrażenia, jakie wywołują rozpatrywane wzory (pkt 43–47 zaskarżonych decyzji).
65 Wobec tych rozważań skarżąca powtarza w zasadzie argumentację, którą przedstawiła już przed OHIM, opierającą się na różnicach proporcji przyjętych w rozpatrywanych wzorach, które zdaniem skarżącej są wystarczająco istotne do wywołania na poinformowanym użytkowniku znacząco innego całościowego wrażenia. Skarżąca porównuje więc stosunek głębokości do szerokości promienników (2,2 do 1 w przypadku wcześniejszych wzorów i 1,7 do 1 w przypadku zaskarżonych wzorów) i stosunek odstępu pomiędzy dwoma promiennikami do ich szerokości (1 do 1 w przypadku wcześniejszych wzorów oraz 0,6 do 1 w przypadku zaskarżonych wzorów).
66 Według skarżącej jest niezaprzeczalne, że wcześniejsze wzory charakteryzują się większą głębokością niż zaskarżone wzory oraz że we wcześniejszych wzorach odstępy między promiennikami są większe niż między promiennikami w zaskarżonych wzorach. Wynika z tego wyraźna i znacząca różnica w odniesieniu do całościowego wrażenia wywieranego na poinformowanym użytkowniku.
67 Tytułem wstępu trzeba zaznaczyć, że ochrona, o którą wniesiono, obejmuje wzory, niezależnie od konkretnych rozmiarów produktów, w których wzory te mają być stosowane, a co więcej, że skarżąca nie przedstawiła żadnego dowodu ograniczeń prawnych bądź technicznych, które nakazywałyby stosowanie równej średnicy w kolektorach grzejników (zob. w tym zakresie pkt 49 i 50 powyżej).
68 W tym kontekście należy dodać, że okoliczność, iż skarżąca jest jak najbardziej uprawniona do przedstawienia w załącznikach A2 do skarg rzutów rozpatrywanych wzorów w skali pozwalającej zrównać średnice kolektorów, nie zmienia faktu, że w żaden sposób nie dowiedziono, by z uwagi na ograniczenia techniczne bądź prawne należało produkować kolektory o równej średnicy.
69 Następnie twierdzenia skarżącej, która uważa, że wcześniejsze wzory są „głębsze” niż zaskarżone wzory lub że w przypadku wcześniejszych wzorów zastosowano „większe odstępy” pomiędzy promiennikami niż w zaskarżonych wzorach, czy też że na metr bieżący termosyfonu w przypadku zaskarżonych wzorów przypadają „44 promienniki”, podczas gdy na metr bieżący termosyfonu we wcześniejszych wzorach przypadają „24 promienniki oczywiście większe i rozmieszczone w większych odstępach”, są pozbawione jakiegokolwiek znaczenia, ponieważ stanowią porównania przeprowadzone na konkretnych rozmiarach, obliczonych na podstawie – niedowiedzionego – założenia, że kolektory przedstawione na rozpatrywanych wzorach na pewno mają równą średnicę.
70 Z tych samych powodów skarżąca błędnie podnosi, że Izba Odwoławcza nieodpowiednio zbadała wymiary rozpatrywanych wzorów, ponieważ nie dokonała ich porównania, przyjmując za podstawę taki sam rozmiar kolektorów przedstawionych na tych wzorach.
71 Ostatecznie jedyne znaczenie dla tej sprawy z punktu widzenia porównania całościowego wrażenia wywoływanego przez rozpatrywane wzory mają – poza rozważaniami dotyczącymi wyboru kształtu oraz ułożenia promienników i kolektorów – rozważania dotyczące różnic w proporcjach wewnętrznych tych różnych wzorów.
72 Korzystając z tych wstępnych uwag, należy zauważyć, że faktycznie prawdą jest, z czym zgadza się także Izba Odwoławcza, iż pomiędzy rozpatrywanymi wzorami istnieją pewne różnice dotyczące proporcji wewnętrznych tych wzorów.
73 Tak więc Izba Odwoławcza, powtarzając argumenty przedstawione przez skarżącą w postępowaniu przed OHIM, wskazuje na różnice w stosunku głębokości do szerokości promienników (2,2 do 1 w przypadku wcześniejszych wzorów i 1,7 do 1 w przypadku zaskarżonych wzorów) (pkt 44 zaskarżonych decyzji), w stosunku odstępu pomiędzy dwoma promiennikami do ich szerokości (1 do 1 w przypadku wcześniejszych wzorów oraz 0,6 do 1 w przypadku zaskarżonych wzorów) (pkt 45 zaskarżonych decyzji), a także w stosunku średnicy kolektora do głębokości promiennika (poniżej jednego w przypadku wcześniejszych wzorów i powyżej jednego w przypadku zaskarżonych wzorów) (pkt 46 zaskarżonych decyzji).
74 Izba Odwoławcza uznaje zasadniczo, że różnice te, bez względu na to, czy rozpatrywane osobno, czy razem, nie są na tyle istotne, by zmienić całościowe wrażenie, jakie wywołują rozpatrywane wzory (pkt 44–47 zaskarżonych decyzji).
75 W tych okolicznościach Izba Odwoławcza przeszła do obalenia stanowiska skarżącej, zgodnie z którym stopień swobody twórcy był ograniczony (pkt 48 zaskarżonych decyzji).
76 Na tym etapie analizy oceny prowadzonej przez Izbę Odwoławczą trzeba wskazać, że jakkolwiek to ostatnie twierdzenie Izby Odwoławczej jest prawidłowe (zob. pkt 46–52 powyżej), to nadal nie została rozwiązana inna kwestia podniesiona przez skarżącą w postępowaniu przed OHIM, a mająca znaczenie dla zbadania stopnia uwagi, jaką poinformowany użytkownik poświęca różnicom pomiędzy rozpatrywanymi wzorami.
77 Jak wynika bowiem z samych zaskarżonych decyzji, skarżąca wysuwała – zarówno w postępowaniu przed Wydziałem Unieważnień (zob. pkt 4 zdanie drugie zaskarżonych decyzji), jak i w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą [zob. pkt 11 lit. c) zdanie drugie zaskarżonych decyzji] – argument, że w dziedzinie wzornictwa rynek grzejników i kolektorów został już nasycony, co powoduje w konsekwencji, że różnice w wewnętrznych proporcjach rozpatrywanych wzorów, dalekie od tego, by móc je uznać za nieznaczące w porównaniu do elementów wspólnych tym wzorom, są, wręcz przeciwnie, natychmiastowo dostrzegalne przez poinformowanego użytkownika i sprawiają, że owe wzory wywołują inne całościowe wrażenie.
78 Z zaskarżonych decyzji wynika również, że w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą skarżąca przypomniała, iż twierdzenia te zostały obszernie zilustrowane w postępowaniu przed Wydziałem Unieważnień, który ich nie uwzględnił, choćby w celu ich obalenia [pkt 11 lit. c) in fine zaskarżonych decyzji].
79 Trzeba również stwierdzić, że Izba Odwoławcza, chociaż wyraźnie przytacza wspomniane argumenty skarżącej dotyczące nasycenia stanu sztuki wzorniczej, nie przedstawia w zaskarżonych decyzjach w ich przedmiocie żadnego uzasadnienia, nawet dla oddalenia tych argumentów z uwagi na brak dowodów.
80 W szczególności i przeciwnie do twierdzeń OHIM zawartych w odpowiedzi na skargę złożoną przed Sądem w pkt 48 zaskarżonych decyzji nie poruszono tej kwestii, a jedynie odniesiono się do ograniczenia swobody twórcy poprzez ograniczenia techniczne bądź prawne, co stanowi odrębne zagadnienie.
81 Stwierdzenie, że swoboda twórcy nie podlegała ograniczeniom technicznym czy też prawnym, w żaden sposób nie rozwiązuje bowiem kwestii, czy de facto doszło do „nasycenia stanu sztuki wzorniczej” z uwagi na istnienie innych wzorów termosyfonów lub grzejników o identycznych cechach charakterystycznych jak cechy rozpatrywanych wzorów – nasycenia stanu sztuki wzorniczej, które sprawiłoby, że poinformowany użytkownik byłby bardziej wrażliwy na różnice w proporcjach wewnętrznych tych poszczególnych wzorów.
82 OHIM i interwenient, w odpowiedzi na zadane przez Sąd pytanie odnośnie do uzasadnienia zaskarżonych decyzji w przedmiocie twierdzeń skarżącej dotyczących nasycenia stanu sztuki wzorniczej, nie kwestionują braku uzasadnienia zaskarżonych decyzji w tym zakresie. Przeciwnie, w swych uwagach z dnia 29 maja 2012 r. OHIM przyznaje co do zasady brak uzasadnienia.
83 Jednocześnie w swych uwagach z dnia 29 maja 2012 r. oraz później w trakcie rozprawy OHIM twierdzi, po pierwsze, że skarżąca nie utrzymywała, iż nasycenie stanu sztuki wzorniczej mogło wpływać na postrzeganie wzoru przez poinformowanego użytkownika, a jedynie iż z tego nasycenia mogło wynikać ograniczenie zakresu swobody twórców, a po drugie, że to ostatnie twierdzenie jest błędne.
84 Pomocniczo OHIM, popierany przez interwenienta, podnosi, że tak czy inaczej skarżąca nie wykazała nasycenia stanu sztuki wzorniczej, a OHIM nie jest zobowiązany do odniesienia się do takich argumentów, nieistotnych lub niemających znaczenia dla sprawy. OHIM powołuje się także na ww. w pkt 37 wyrok w sprawie Wzór urządzenia komunikacyjnego, pkt 58, wskazując, że w wyroku tym Sąd wykluczył znaczenie nasycenia stanu sztuki wzorniczej wynikające po prostu z istnienia pewnej tendencji w dziedzinie wzornictwa i wręcz potwierdził zasadę, że występowanie takiej tendencji nie ma znaczenia dla oceny indywidualnego charakteru.
85 W odniesieniu do pierwszego twierdzenia OHIM przedstawionego w uwagach z dnia 29 maja 2012 r. oraz później w czasie rozprawy, dotyczącego tego, co skarżąca podnosiła bądź czego nie podnosiła w postępowaniu przed Wydziałem Unieważnień, uznać należy, że twierdzenie to bezpośrednio obalają zarówno wnioski zawarte w pkt 77–79 powyżej, jak i dokonane przez OHIM w pkt 15 odpowiedzi na skargę odniesienie do argumentu wysuwanego przez skarżącą w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, a dotyczącego nasycenia stanu sztuki wzorniczej. Nie można więc zaprzeczyć, że skarżąca podniosła w postępowaniu przed OHIM istnienie nasycenia stanu sztuki wzorniczej, które może mieć wpływ na postrzeganie rozpatrywanych wzorów przez poinformowanego użytkownika, i że OHIM doskonale zidentyfikował ten argument.
86 Dalej, drugie twierdzenie OHIM, że z nasycenia stanu sztuki wzorniczej nie może wynikać ograniczenie swobody twórców, jest pozbawione znaczenia dla sprawy.
87 Jedyną istotną kwestią będzie ustalenie, czy Izba Odwoławcza zbadała argument skarżącej, według której doszło do nasycenia stanu sztuki wzorniczej, co mogło wpływać na postrzeganie rozpatrywanych wzorów przez poinformowanego użytkownika. Tymczasem, jak zostało to już stwierdzone, odpowiedź na to pytanie, dotyczące tego, czy OHIM rozpatrzył tę kwestię, jest przecząca.
88 W argumentach podniesionych pomocniczo OHIM, popierany przez interwenienta, podkreśla, że skarżąca tak czy inaczej nie wykazała w postępowaniu przed OHIM nasycenia stanu sztuki wzorniczej oraz że OHIM nie jest zobowiązany do odniesienia się do argumentów pozbawionych znaczenia dla sprawy.
89 Jeżeli chodzi w pierwszej kolejności o twierdzenie, że OHIM nie jest zobowiązany do odniesienia się do argumentów pozbawionych znaczenia dla sprawy, należy stwierdzić, jak zostało już wskazane w pkt 81 powyżej, że ewentualne nasycenie stanu sztuki wzorniczej, wynikające z przywoływanego faktu istnienia innych wzorów termosyfonów lub grzejników, które jako całość posiadają te same cechy charakterystyczne co rozpatrywane wzory, miało znaczenie w zakresie, w jakim mogło uwrażliwić poinformowanego użytkownika na różnice w wewnętrznych proporcjach tych poszczególnych wzorów.
90 W odniesieniu do argumentu, że skarżąca nie udowodniła przed OHIM nasycenia stanu sztuki wzorniczej, należy stwierdzić, że takie twierdzenie jest, jak podnosi zasadniczo skarżąca, próbą spóźnionego uzasadnienia zaskarżonych decyzji, co jest niedopuszczalne w postępowaniu przed Sądem. Według utrwalonego orzecznictwa bowiem uzasadnienie powinno co do zasady być przekazane zainteresowanemu w tym samym czasie co niekorzystny dla niego akt prawny, przy czym jego brak nie może zostać usunięty w ten sposób, że zainteresowany dowie się o uzasadnieniu aktu w trakcie postępowania przed sądem Unii Europejskiej (wyroki Trybunału: z dnia 26 listopada 1981 r. w sprawie 195/80 Michel przeciwko Parlamentowi Europejskiemu, Rec. s. 2861, pkt 22; z dnia 28 czerwca 2005 r. w sprawach połączonych C‑189/02 P, C‑202/02 P, od C‑205/05 P do C‑208/02 P i C‑213/02 P Dansk Rørindustri i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. I‑5452, pkt 463; wyrok Sądu z dnia 12 grudnia 2006 r. w sprawie T‑228/02 Organisation des Modjahedines du peuple d’Iran przeciwko Radzie, Zb.Orz. s. II‑4665, pkt 139).
91 Ponadto ten argument OHIM, zgodnie z którym nasycenie stanu sztuki wzorniczej nie zostało dowiedzione w postępowaniu administracyjnym, należy oddalić w zakresie, w jakim mógłby on być postrzegany – tak samo jak żądania i argumenty oraz nowe dokumenty przedstawione przez skarżącą w uwagach z dnia 29 maja 2012 r. – jako skierowana do Sądu zachęta, by sam zbadał on istnienie nasycenia stanu sztuki wzorniczej oraz ocenił jego wpływ na postrzeganie rozpatrywanych wzorów przez poinformowanego użytkownika.
92 Należy bowiem przypomnieć, że przyznana Sądowi kompetencja o charakterze reformatoryjnym nie skutkuje przyznaniem mu uprawnienia do zastąpienia własną oceną oceny dokonanej przez izbę odwoławczą, a tym bardziej do dokonania oceny, w przedmiocie której rzeczona izba odwoławcza nie przedstawiła jeszcze swojego stanowiska. Wykonanie kompetencji o charakterze reformatoryjnym powinno w konsekwencji ograniczyć się zasadniczo do sytuacji, w których Sąd, po przeprowadzeniu kontroli oceny dokonanej przez izbę odwoławczą, jest w stanie określić na podstawie elementów stanu faktycznego i prawnego, jakie zostały ustalone, decyzję, jaką powinna była wydać izba odwoławcza (wyrok Trybunału z dnia 5 lipca 2011 r. w sprawie C‑263/09 P Erwin przeciwko OHIM, Zb.Orz. s. I‑5853, pkt 72).
93 Wreszcie, co się tyczy odwołania się przez OHIM do ww. w pkt 37 wyroku w sprawie Wzór urządzenia komunikacyjnego, pkt 58, należy wskazać, że odwołanie to jest pozbawione znaczenia dla sprawy.
94 W sprawie Wzór urządzenia komunikacyjnego argument strony skarżącej sprowadzał się zasadniczo do tego, że swoboda twórcy była ograniczona między innymi z konieczności dostosowania się do ogólnej tendencji występującej w dziedzinie wzornictwa (ww. w pkt 37 wyrok w sprawie Wzór urządzenia komunikacyjnego, pkt 52 in fine). Sąd oddalił ten argument, wskazując, że ogólna tendencja w dziedzinie wzornictwa ma znaczenie co najwyżej w związku z odbiorem estetycznym danego wzoru i może zatem ewentualnie wywoływać wpływ na sukces komercyjny produktu, w którym się zawiera (ww. w pkt 37 wyrok w sprawie Wzór urządzenia komunikacyjnego, pkt 58).
95 Tym samym Sąd nie zgodził się jedynie z tym, że ogólna tendencja w dziedzinie wzornictwa może być uznana za czynnik ograniczający swobodę twórcy, ponieważ to właśnie ta swoboda umożliwia twórcy odkrywanie nowych kształtów, tendencji czy też wprowadzanie innowacji w ramach już istniejącej tendencji.
96 Sąd absolutnie nie chciał natomiast stwierdzić w ww. w pkt 37 wyroku w sprawie Wzór urządzenia komunikacyjnego, że okoliczność występowania nasycenia stanu sztuki wzorniczej należy uznać za pozbawioną znaczenia przy badaniu indywidualnego charakteru wzoru. Sąd co najwyżej wykluczył z oceny indywidualnego charakteru wszystkie rozważania dotyczące estetyki danego wzoru czy sukcesu komercyjnego produktu, w którym wzór ten się zawiera (zob. podobnie ww. w pkt 37 wyrok w sprawie Wzór urządzenia komunikacyjnego, pkt 58 in fine).
97 Z powyższych rozważań wynika, że chociaż zaskarżone decyzje wyraźnie wymieniają argument skarżącej dotyczący nasycenia stanu sztuki i mimo że argument ten miał znaczenie dla oceny indywidualnego charakteru zaskarżonych wzorów, brak jest w nich jakiegokolwiek uzasadnienia odnoszącego się do tego twierdzenia.
98 Tymczasem według utrwalonego orzecznictwa obowiązek uzasadnienia, który ma za zadanie, po pierwsze, zapewnić zainteresowanemu wskazówki wystarczające do ustalenia, czy akt jest zasadny, lub ewentualnie czy nie zawiera wady pozwalającej na zakwestionowanie jego ważności przed sądem Unii, a po drugie, zapewnić sądowi możliwość kontroli zgodności z prawem tego aktu (wyrok Trybunału z dnia 2 października 2003 r. w sprawie C‑199/99 P Corus UK przeciwko Komisji Europejskiej, Rec. s. I‑11177, pkt 145; ww. w pkt 90 wyrok w sprawach połączonych Dansk Rørindustri i in. przeciwko Komisji Europejskiej, pkt 462), stanowi istotną zasadę prawa Unii, od której można odstąpić wyłącznie z nadrzędnych względów (zob. wyrok Sądu z dnia 29 września 2005 r. w sprawie T‑218/02 Napoli Buzzanca przeciwko Komisji Europejskiej, RecFP s. I‑A‑267, II‑1221, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo).
99 W tym kontekście, z którego wynika, że oprócz dopuszczenia się błędów w ocenie omówionych w pkt 59–61 powyżej Izba Odwoławcza nie uzasadniła zaskarżonych decyzji w przedmiocie kwestii mającej znaczenie dla oceny indywidualnego charakteru zaskarżonych wzorów, należy stwierdzić nieważność tych decyzji w zakresie, w jakim na ich mocy zaskarżone wzory zostały unieważnione, oddalając skargi w pozostałym zakresie.
W przedmiocie kosztów
100 Zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Ponieważ w głównej mierze OHIM przegrał niniejszą sprawę, należy –zgodnie z żądaniem skarżącej – obciążyć go kosztami postępowania.
101 Zgodnie z art. 87 § 4 akapit trzeci regulaminu postępowania interwenient popierający żądania OHIM pokrywa własne koszty.
102 Ponadto skarżąca zażądała, aby interwenient został obciążony kosztami poniesionymi przez nią w związku z postępowaniem administracyjnym przed OHIM. W tym zakresie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 136 § 2 regulaminu postępowania niezbędne koszty poniesione przez strony w związku z postępowaniem przed izbą odwoławczą uznaje się za koszty podlegające zwrotowi. Nie dotyczy to jednak kosztów poniesionych w związku z postępowaniem przed Wydziałem Sprzeciwów. Wynika z tego, że wniosek skarżącej o obciążenie interwenienta – z uwagi na to, że jego żądania nie zostały uwzględnione – kosztami postępowania administracyjnego przed OHIM może zostać uwzględniony jedynie w odniesieniu do niezbędnych kosztów poniesionych przez skarżącą w związku z postępowaniem przed Izbą Odwoławczą.
Z powyższych względów
SĄD (druga izba)
orzeka, co następuje:
1) Stwierdza się nieważność decyzji Trzeciej Izby Odwoławczej Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (OHIM) z dnia 2 listopada 2010 r. (sprawy R 1451/2009‑3 i R 1452/2009‑3) w zakresie dotyczącym unieważnienia wzorów nr 000593959‑0001 i 000593959‑0002.
2) W pozostałym zakresie skargi zostają oddalone.
3) OHIM pokrywa, poza własnymi kosztami, koszty poniesione przez Antrax It Srl w postępowaniu przed Sądem.
4) The Heating Company (THC) pokrywa, poza własnymi kosztami poniesionymi w postępowaniu przed Sądem, koszty poniesione przez Antrax It w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą.
Forwood | Dehousse | Schwarcz |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 13 listopada 2012 r.
Podpisy