Sprawa C‑378/12

Nnamdi Onuekwere

przeciwko

Secretary of State for the Home Department

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Upper Tribunal (Immigration and Asylum Chamber), London]

Odesłanie prejudycjalne – Dyrektywa 2004/38/WE – Artykuł 16 ust. 2 i 3 – Prawo stałego pobytu obywateli państw trzecich będących członkami rodziny obywatela Unii – Uwzględnienie okresów odbywania kary pozbawienia wolności przez tych obywateli

Streszczenie – wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 16 stycznia 2014 r.

1.        Obywatelstwo Unii – Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich – Dyrektywa 2004/38 – Prawo stałego pobytu obywateli państwa trzeciego będących członkami rodziny obywatela Unii, którzy nabyli to prawo w przyjmującym państwie członkowskim – Nabycie tego prawa przez obywatela państwa trzeciego po upływie pięciu lat nieprzerwanego pobytu z obywatelem Unii w przyjmującym państwie członkowskim – Uwzględnienie okresów odbywania przez tego obywatela kary pozbawienia wolności w tym państwie członkowskim – Wyłączenie

(dyrektywa 2004/38 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 16 ust. 2)

2.        Obywatelstwo Unii – Prawo do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich – Dyrektywa 2004/38 – Prawo stałego pobytu obywateli państwa trzeciego będących członkami rodziny obywatela Unii, którzy nabyli to prawo w przyjmującym państwie członkowskim – Nabycie tego prawa przez obywatela państwa trzeciego po upływie pięciu lat nieprzerwanego pobytu z obywatelem Unii w przyjmującym państwie członkowskim – Przerwanie ciągłego pobytu okresami odbywania przez tego obywatela kary pozbawienia wolności w tym państwie członkowskim – Wyłączenie

(dyrektywa 2004/38 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 16 ust. 2, 3)

1.        Artykuł 16 ust. 2 dyrektywy 2004/38 w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich należy interpretować w ten sposób, że okresy odbywania kary pozbawienia wolności w przyjmującym państwie członkowskim przez obywatela państwa trzeciego będącego członkiem rodziny obywatela Unii, który nabył prawo stałego pobytu w tym państwie członkowskim podczas tych okresów, nie mogą być brane pod uwagę dla celów nabycia przez tego obywatela państwa trzeciego prawa stałego pobytu w rozumieniu tego przepisu.

W istocie nabycie zgodnie z art. 16 ust. 2 prawa stałego pobytu przez niektórych członków rodziny obywatela Unii, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich, zależy w każdym razie nie tylko od tego, czy obywatel ten sam spełnia warunki określone w art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38, ale także od tego, czy ci członkowie rodziny zamieszkiwali legalnie w rozpatrywanym okresie w sposób nieprzerwany „wraz z” wymienionym obywatelem, przy czym określenie „wraz z” wzmacnia warunek, zgodnie z którym wspomniani członkowie rodziny powinni towarzyszyć temuż obywatelowi lub do niego dołączać.

Prawodawca Unii uzależnił uzyskanie prawa stałego pobytu na podstawie art. 16 ust. 1 dyrektywy 2004/38 od integracji obywatela Unii w przyjmującym państwie członkowskim.

Taka idea integracji, która leży u podstaw nabycia prawa stałego pobytu, opiera się nie tylko na aspektach terytorialnych i czasowych, lecz także na czynnikach natury jakościowej, dotyczących stopnia zintegrowania z przyjmującym państwem członkowskim.

Tymczasem orzeczenie przez sąd krajowy bezwarunkowej kary pozbawienia wolności może świadczyć o nieposzanowaniu przez zainteresowaną osobę wartości wyrażonych przez społeczeństwo przyjmującego państwa członkowskiego w jego prawie karnym, tak że wzięcie pod uwagę okresów odbywania kary pozbawienia wolności dla celów nabycia przez członków rodziny obywatela Unii, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich, prawa stałego pobytu w rozumieniu art. 16 ust. 2 dyrektywy 2004/38 w oczywisty sposób byłoby sprzeczne z celem, do którego dąży ta dyrektywa, ustanawiając to prawo pobytu.

(por. pkt 23–27; pkt 1 sentencji)

2.        Artykuł 16 ust. 2 i 3 dyrektywy 2004/38 w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich należy interpretować w ten sposób, że okresy odbywania kary pozbawienia wolności w przyjmującym państwie członkowskim przez obywatela państwa trzeciego będącego członkiem rodziny obywatela Unii, który nabył prawo stałego pobytu w tym państwie członkowskim podczas tych okresów, przerywają ciągłość pobytu.

Zgodnie z art. 16 ust. 2 dyrektywy 2004/38 nabycie prawa stałego pobytu przez członków rodziny obywatela Unii, którzy nie są obywatelami jednego z państw członkowskich, zależy – poza innymi warunkami – od tego, czy wspomniani członkowie zamieszkiwali legalnie z tym obywatelem przez nieprzerwany okres pięciu lat. Ponadto ten warunek ciągłości legalnego zamieszkiwania odpowiada obowiązkowi integracji, który leży u podstaw nabycia prawa stałego pobytu.

(por. pkt 29, 30, 32; pkt 2 sentencji)