Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 14 maja 2014 r. w sprawie T-198/12 Republika Federalna Niemiec przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 24 lipca 2014 r. przez Republikę Federalną Niemiec
(Sprawa C-360/14 P)
Język postępowania: niemiecki
Strony
Wnoszący odwołanie: Republika Federalna Niemiec (przedstawiciele: T. Henze, A. Lippstreu, pełnomocnicy, U. Karpenstein, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 14 maja 2014 r. w sprawie T-198/12 Republika Federalna Niemiec przeciwko Komisji Europejskiej mającej za przedmiot żądanie stwierdzenia nieważności w części decyzji Komisji 2012/160/UE z dnia 1 marca 2012 r. dotyczącej przepisów krajowych zgłoszonych przez rząd Republiki Federalnej Niemiec utrzymujących dopuszczalne wartości dla ołowiu, baru, arsenu, antymonu, rtęci, nitrozoamin i substancji zdolnych do tworzenia nitrozoamin w zabawkach po wejściu w życie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/48/WE w sprawie bezpieczeństwa zabawek1 w zakresie, w którym sąd oddalił skargę;
Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2012/160/EU z dnia 1 marca 2012 r. w zakresie, w jakim nie zatwierdza się w niej przepisów krajowych zgłoszonych w celu utrzymania dopuszczalnych wartości dla antymonu, arsenu i rtęci w zabawkach; pomocniczo, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;
Obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Strona wnosząca odwołanie podnosi trzy zarzuty:
Zarzut pierwszy: Sąd naruszył art. 114 ust. 4 TFUE w trójnasób. Naruszył on zasadę autonomicznej oceny ryzyka przez państwa członkowskie, w związku z tym, że z okoliczności, że u podstaw środków zgłoszonych przez wnoszącą odwołanie leży odmienna ocena ryzyka wywiódł brak ich zdatności. Ponadto sąd niezgodnie z prawem zażądał dowodu, że zagwarantowany w dyrektywie 2009/48/WE poziom ochrony jest jako taki niewystarczający. Wreszcie sąd oparł swe stwierdzenia na błędnym stanowisku prawnym w związku z tym, że odmówił dokonania ilościowego, opartego na dopuszczalnych wartościach porównania poziomu ochrony.
Zarzut drugi: Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia orzeczeń wynikający z art. 36 i art. 53 ust. 1 Statutu Trybunału. Po pierwsze jego uzasadnienie odnoszące się do tabeli przedłożonej przez Republikę Federalną Niemiec jest wewnętrznie sprzeczne, ponieważ opiera się na rzekomych błędach obliczeniowych i pomiarowych. Po drugie uzasadnienie jest niewystarczające, ponieważ sąd przyjął, że dokonane przez Republikę Federalną Niemiec porównanie dopuszczalnych wartości migracji nie ukazuje wyższego poziomu ochrony, nie rozpatrując przy tym znaczenia kategorii materiałów, które mogą być zeskrobane.
Zarzut trzeci: Sąd dopuścił się w trójnasób przeinaczenia stanu faktycznego, względnie dowodów. Po pierwsze, w sposób oczywiście błędny oddał on treść tabeli 3 przedłożonej przez stronę wnoszącą odwołanie. Po drugie w sposób oczywiście błędny przyjął, że przedłożona przez wnoszącą odwołanie tabela Bundesinstitut für Risikobewertung zawiera wartości dodane w sposób niedopuszczalny. Po trzecie, sąd w sposób oczywiście błędny zrozumiał stanowisko Komitetu Naukowego ds. Zagrożeń dla Zdrowia i Środowiska (SCHER) z dnia 1 lipca 2010 r., w związku z tym, że wywiódł z owego stanowiska stwierdzenie dotyczące wiarygodności dopuszczalnych wartości przyswajalności, których SCHER nie wyraził.
____________1 Dz.U. L 80, s. 19.