Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 30 kwietnia 2014 r. w sprawie T-179/09 Dunamenti Erőmű Zrt przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 21 lipca 2014 r. przez Dunamenti Erőmű Zrt
(Sprawa C-357/14 P)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnosząca odwołanie: Dunamenti Erőmű Zrt (przedstawiciele: adwokaci J. Philippe, F.H. Boret, A.C. Guyon)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
uchylenie wyroku Sądu z dnia 30 kwietnia 2014 r. w sprawie T-179/09 w zakresie, w jakim potwierdzono w nim decyzję Komisji 2009/609/WE z dnia 4 czerwca 2008 r. w sprawie pomocy państwa C 41/05 udzielonej przez Węgry w ramach długoterminowych umów o zakup energii1 , w której to decyzji umowy te zostały uznane za pomoc państwa bezprawnie przyznaną i niezgodną ze wspólnym rynkiem;
wydanie ostatecznego orzeczenia i stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2009/609/WE z dnia 4 czerwca 2008 r. w sprawie pomocy państwa C 41/05 udzielonej przez Węgry w ramach długoterminowych umów o zakup energii w części, w jakiej umowy te zostały w niej uznane za pomoc państwa bezprawnie przyznaną i niezgodną ze wspólnym rynkiem lub, ewentualnie, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; oraz
obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem i Trybunałem.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi pięć zarzutów. W zaskarżonym wyroku Sąd oddalił skargę wnoszącej odwołanie mającą zasadniczo na celu stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2009/609/WE z dnia 4 czerwca 2008 r. w sprawie pomocy państwa C 41/05 udzielonej przez Węgry w ramach długoterminowych umów o zakup energii lub, ewentualnie, stwierdzenie nieważności art. 2 i 5 tej decyzji.
W zarzucie pierwszym wnosząca odwołanie kwestionuje ocenę Sądu, zgodnie z którą umowa o zakup energii może zostać uznana za nową pomoc, choć nie ustalił wcześniej, czy taka umowa stanowiła w ogóle pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.
W zarzucie drugim wnosząca odwołanie kwestionuje wniosek Sądu, że Komisja nie popełniła błędu, stwierdzając, iż moment przystąpienia Węgier do Unii Europejskiej stanowi odpowiedni okres odniesienia, aby uznać dany środek za pomoc państwa zgodnie z kryteriami ustalonymi w art. 107 ust. 1 TFUE. Jej zdaniem Sąd naruszył prawo, uznając, że załącznik IV ustanawia regułę, zgodnie z którą okresem odpowiednim do dokonania oceny, czy środek państwowy stanowi pomoc państwa, jest moment przystąpienia Węgier do UE. Znaczenie art. IV zostało przeinaczone, gdyż nie przewiduje on ani nie sugeruje, iż analiza, czy środek stanowi pomoc państwa, powinna być przeprowadzana w dacie przystąpienia.
W zarzucie trzecim wnosząca odwołanie zauważa, że Sąd naruszył prawo, uznając, iż przysporzona została korzyść w rozumieniu art. 107 ust. 1, nie biorąc pod uwagę okoliczności panujących w momencie zawarcia umowy o zakup energii. Sąd popełnił błąd, dochodząc do wniosku, że korzyść została przysporzona, gdy i) Magyar Villamos Művek (MVM) działała jako inwestor prywatny przy zawieraniu umowy o zakup energii, co stanowiło środek przygotowawczy mający ułatwić prywatyzację Dunamenti, oraz (ii) w każdym razie, nawet gdyby umowa o zakup energii wiązała się z przysporzeniem korzyści (co wnosząca odwołanie kwestionuje), została ona zwrócona poprzez sprzedaż Dunamenti.
W zarzucie czwartym wnosząca odwołanie kwestionuje dokonaną przez Sąd ocenę ryzyka wynikającego z obowiązku minimalnego poboru ciążącego na MVM. Sąd naruszył prawo, wywodząc istnienie korzyści z obowiązku minimalnego poboru ciążącego na MVM bez udowodnienia istnienia ryzyka strukturalnego.
W zarzucie piątym wnosząca odwołanie kwestionuje potwierdzenie przez Sąd metodologii przyjętej przez Komisję do celów obliczenia wysokości pomocy. Sąd naruszył prawo, podtrzymując przepisaną metodologię poprzez określenie kwot, które podlegają zwrotowi, jako różnicę w przychodach, a nie jako różnicę w zyskach, gdyż to zróżnicowanie może doprowadzić do podważenia samego istnienia pomocy państwa.
____________1 Dz.U. L 225, s. 53.