Sprawa C‑607/11

ITV Broadcasting Ltd i in.

przeciwko

TVCatchup Ltd

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Justice (England & Wales) (Chancery Divison)]

Dyrektywa 2001/29/WE – Artykuł 3 ust. 1 – Nadawanie przez osobę trzecią za pośrednictwem Internetu programów komercyjnych nadawców telewizyjnych – „Live streaming” – Publiczne udostępnianie

Streszczenie – wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 7 marca 2013 r.

Zbliżanie ustawodawstw – Prawo autorskie i prawa pokrewne – Dyrektywa 2001/29 – Harmonizacja niektórych aspektów prawa autorskiego i praw pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym – Publiczne udostępnianie – Pojęcie – Nadawanie przez osobę trzecią za pośrednictwem Internetu programów komercyjnych nadawców telewizyjnych – Włączenie – Retransmisja mająca charakter zarobkowy, dokonywana przez podmiot konkurujący z pierwotnym nadawcą – Brak wpływu

(Dyrektywa 2001/29, art. 3 ust. 1)

Pojęcie publicznego udostępniania w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono retransmisję utworów zawartych w naziemnym przekazie telewizyjnym:

– dokonywaną przez podmiot inny niż pierwotny nadawca,

– za pomocą przekazu internetowego udostępnionego abonentom tego podmiotu, którzy mogą odbierać tę retransmisję poprzez połączenie się z jego serwerem,

– pomimo że owi abonenci znajdują się w obszarze odbioru tego naziemnego przekazu telewizyjnego i mogą zgodnie z prawem odbierać ten przekaz w swoich odbiornikach telewizyjnych.

W istocie podanie utworów do wiadomości poprzez retransmisję w Internecie naziemnego przekazu telewizyjnego jest dokonywane stosownie do szczególnego technicznego sposobu przekazu, który różni się od sposobu przekazu pierwotnego udostępnienia. Musi ono zostać zatem uznane za „udostępnienie” w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29. Taka retransmisja nie może być zwolniona z konieczności uzyskania zezwolenia autorów retransmitowanych utworów, ponieważ są one publicznie udostępniane.

W tym względzie pojęcie publiczności, do którego odwołuje się art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29, oznacza, iż chodzi o nieokreśloną liczbę potencjalnych odbiorców, i zakłada dodatkowo dość znaczną liczbę osób. Co się tyczy w szczególności tego ostatniego kryterium, należy mieć na uwadze kumulatywny skutek wynikający z podania utworów do wiadomości potencjalnych odbiorców. W tym kontekście nie ma znaczenia to, czy potencjalni odbiorcy mają dostęp do udostępnianego utworu dzięki połączeniu „jeden na jeden”. Technika ta nie wyklucza bowiem równoczesnego dostępu wielu osób do tego samego utworu.

Ponadto przesłanka nowej publiczności nie ma znaczenia w wypadku równoległego podania do wiadomości w Internecie utworów zawartych w przekazie naziemnym. W istocie każda z tych dwóch transmisji wymaga indywidualnego i odrębnego zezwolenia uprawnionych autorów, ponieważ każda z nich jest dokonywana w szczególnych warunkach technicznych, stosownie do odmiennego sposobu transmisji utworów chronionych, i każda jest przeznaczona dla pewnej publiczności.

Na taką wykładnię art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29 nie ma wpływu okoliczność, że taka retransmisja jest finansowana z reklam, a zatem ma charakter zarobkowy, ani okoliczność, że retransmisja jest dokonywana przez podmiot bezpośrednio konkurujący z pierwotnym nadawcą.

Zarobkowy charakter nie ma zatem decydującego znaczenia dla uznania takiej retransmisji za udostępnianie w rozumieniu art. 3 ust. 1 dyrektywy 2001/29.

(por. pkt 26, 27, 30, 32–34, 39, 40, 43, 44, 47; sentencja)