Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 15 lipca 2015 r. w sprawie T- 393/10 Westfälische Drahtindustrie GmbH i in./Komisja Europejska, wniesione w dniu 30 września 2015 r. przez Westfälische Drahtindustrie GmbH i in.
(Sprawa C-523 P)
Język postępowania: niemiecki
Strony
Wnoszący odwołanie: Westfälische Drahtindustrie GmbH, Westfälische Drahtindustrie Verwaltungsgesellschaft mbH & Co. KG, Pampus Industriebeteiligungen GmbH & Co. KG (przedstawiciel: C. Stadler, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim nie uwzględnia on żądań wnoszących odwołanie;
pomocniczo, uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i stwierdzenie nieważności art. 2 pkt 8 decyzji Komisji C (2010) 4387 final z dnia 30 czerwca 2010 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 TFUE oraz w art. 53 Porozumienia EOG sprawa COMP/38.344 – Stal sprężająca) w brzmieniu zmienionym decyzją Komisji C(2010) 6676 final z dnia 30 czerwca 2010 r. i decyzją Komisji C(2011) 2269 final z dnia 4 kwietnia 2011 r., jak również pisma dyrektora generalnego dyrekcji generalnej ds. konkurencji z dnia 14 lutego 2011 r. w zakresie dotyczącym wnoszących odwołanie;
pomocniczo, obniżenie kary grzywny nałożonej na wnoszące odwołanie w art. 2 pkt 8 ww. decyzji Komisji;
pomocniczo, zwrócenie sprawy do Sądu w celu wydania ponownego rozstrzygnięcia w zakresie żądań wymienionych w pkt 1 i 2,
obciążenie pozwanej w postępowaniu w pierwszej instancji kosztami w ramach całego sporu.
Zarzuty i główne argumenty
Odwołanie skierowane jest przeciwko wyrokowi Sądu Unii Europejskiej (szósta izba) z dnia 15 lipca 2015 r.
Spółki Westfälische Drahtindustrie GmbH, Westfälische Drahtindustrie Verwaltungsgesellschaft mbH & Co. KG i Pampus Industriebeteiligungen GmbH & Co. KG na poparcie swojego odwołania podnoszą następujące zarzuty:
Po pierwsze, Sąd naruszył art. 261 TFUE i art. 31 rozporządzenia nr 1/2003 1 , system podziału kompetencji i równowagi między instytucjami oraz zasadę gwarancji skutecznej ochrony prawnej, ponieważ błędnie zinterpretował granicę przysługującego mu prawa do nieograniczonego orzekania i nie dokonał w sprawie kontroli zaskarżonej decyzji Komisji; przyjął natomiast własną niezależne rozstrzygnięcie w sprawie grzywny. W ten sposób Sąd postawił się w miejsce administracji i pozbawił wnoszące odwołanie możliwości obrony przed błędnymi ustaleniami dotyczącymi stanu faktycznego, ponieważ odwołania od orzeczeń Sąd są ograniczone do kwestii prawnych.
Po drugie, zaskarżony wyrok narusza art. 261 TFUE i art. 31 rozporządzenia nr 1/2003 w zakresie, w jakim Sąd błędnie przyjął datę istotną dla oceny stanu faktycznego i prawnego i w jakim – ponadto błędnie, jak już wskazano powyżej – w ramach wykonywania swojego prawa nieograniczonego orzekania oparł się na stanie faktycznym i prawnym z chwili ogłoszenia wyroku albo na faktach, jakie wystąpiły w latach 2011 - 2013, a zatem po wydaniu zaskarżonej decyzji Komisji. Stanowisko Sądu nie znajduje uzasadnienia w przytaczanym „podobnieˮ przez niego orzecznictwie; z orzecznictwa sądów Unii wynika raczej, że dodatkowe informacje mogą być brane pod uwagę z jednej strony wyłącznie na korzyść danego przedsiębiorstwa i z drugiej strony jedynie jeśli były już dostępne w chwili wydawania decyzji Komisji.Po trzecie, Sąd naruszając zasadę proporcjonalności oraz zasadę równego traktowania nie uwzględnił praw podstawowych przysługujących wnoszącym odwołanie. Sąd nie uwzględniając zasady, o której mowa w pkt 35 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, zgodnie z którą przedsiębiorstwa zmuszone do uiszczenia grzywny w ratach muszą generalnie być w stanie zapłacić ją w okresie 3-5 lat, Sąd nałożył na wnoszące odwołanie grzywnę w nieodpowiedniej wysokości, które to podmioty mogły ją uiścić jedynie po upływie bardzo długiego okresu. Ponadto Sąd w ramach swojej analizy w oparciu o zasadę równego traktowania w celu stosowania zasad sformułowanych w związku z pkt 35 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien oraz dla celów ustalenia miarodajnej daty, Sąd błędnie zinterpretował porównywalny charakter analizowanych sytuacji.Wreszcie, Sąd w zaskarżonym wyroku naruszył również podstawowe prawo procesowe do zapewnienia skutecznej ochrony prawnej wnoszących odwołanie, ponieważ w ramach wykonywania swojego prawa nieograni
czonego orzekania ograniczył się do obliczeń grzywny zastosowanych przez Komisję i faktów przytoczonych przez strony. Kontrola tego rodzaju nie ma nieograniczonego i zupełnego charakteru, do którego zobowiązana jest niezależną instancja w celu zapewnienia skutecznej ochrony prawnej przeciwko decyzjom Komisji w przedmiocie nałożenia kary grzywny.
____________1 Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. L 1, s. 1).