Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 16 lipca 2014 r. w sprawie T-52/12 Grecja przeciwko Komisji, wniesione w dniu 19 września 2014 r. przez Republikę Grecką

(Sprawa C-431/14 P)

Język postępowania: grecki

Strony

Wnosząca odwołanie: Republika Grecka (przedstawiciele: I. Chalkias i A. Vasilopoulou)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

Uwzględnienie niniejszego odwołania;

uchylenie w całości zaskarżonego wyroku Sądu Unii Europejskiej;

uwzględnienie skargi Republiki Greckiej zgodnie z tym, co zostało bardziej szczegółowo przedstawione;

stwierdzenie nieważności spornej decyzji Komisji Europejskiej;

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Pierwszy zarzut odwołania jest oparty na naruszeniu prawa Unii bądź na naruszeniu istotnych wymogów proceduralnych. Mówiąc dokładniej, w pierwszej części zarzutu wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd błędnie zinterpretował i zastosował pojęcie zasobów państwowych, o których mowa w art. 107 ust. 1 TFUE, bądź że Sąd popełnił błąd w ustaleniach faktycznych, uznając za takie kwotę składek obowiązkowych uiszczonych przez rolników będących beneficjentami pomocy i ubezpieczonych w Organismos Ellinikon Georgikon Asfaliseon (ELGA; greckim zakładzie ubezpieczeń rolniczych), podczas gdy w drugiej części tego samego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi, iż wyrok Sądu został wydany z naruszeniem istotnych wymogów proceduralnych, jako że Sąd nie zbadał ani nie uzasadnił w konkretny sposób, w jakim stopniu kwoty uiszczone tytułem składek przez rolników będących beneficjentami pomocy państwa uznanej za niezgodną z rynkiem wewnętrznym przysporzyły im nienależnej korzyści w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE, to jest korzyści mogącej zakłócić konkurencję, lub że Sąd błędnie zinterpretował i zastosował to postanowienie, odrzucając w milczący sposób argument, o którym mowa.

W drugim zarzucie odwołania wnosząca odwołanie utrzymuje, że zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem prawa Unii, a w szczególności że art. 107 ust. 1 TFUE został błędnie zastosowany i zinterpretowany przez Sąd, który uznał, że płatności wyrównawcze za rok 2009 stanowią dla beneficjentów selektywną korzyść gospodarczą mogącą zagrozić zakłóceniem konkurencji i handlu między państwami członkowskimi, nie uwzględniając przy tym nadzwyczajnych okolicznościach, w jakich znajdowała się wówczas i nadal znajduje gospodarka grecka.

W trzecim zarzucie odwołania wnosząca odwołanie twierdzi, że z jednej strony Sąd dokonał błędnej wykładni i błędnie zastosował art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE, ograniczając w odniesieniu do spornych płatności za rok 2009 zakres stosowania tego postanowienia do warunków komunikatu w sprawie tymczasowych wspólnotowych ram prawnych w zakresie pomocy państwa mimo nadzwyczajnych okoliczności, w jakich znajdowała się gospodarka grecka w okresie istotnym dla niniejszej sprawy (pierwsza część zarzutu trzeciego), a z drugiej strony, że zaskarżony wyrok zawiera niewystarczające uzasadnienie, gdyż w żaden sposób nie został zbadany zarzut Republiki Greckiej, zgodnie z którym decyzja Komisji Europejskiej jest nieproporcjonalna w zakresie, w jakim instytucja ta nakazuje w niej odzyskanie pomocy w grudniu 2011 r. (druga część zarzutu trzeciego).