Αναίρεση που άσκησε στις 23 Μαρτίου 2016 η Proforec Srl κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (πρώτο τμήμα) στις 21 Ιανουαρίου 2016 στην υπόθεση T-120/15, Proforec κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-176/16 P)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Proforec Srl (εκπρόσωποι: G. Durazzo, M. Mencoboni, G. Pescatore, avvocati)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

να αναιρέσει τη διάταξη 704600, της 21ης Ιανουαρίου 2016, με την οποία απορρίφθηκε ως απαράδεκτη η προσφυγή ακυρώσεως στην υπόθεση T-120/15, για τους λόγους που προβάλλονται στην προσφυγή, στους οποίους παραπέμπουμε,

να κηρύξει την προσφυγή παραδεκτή και βάσιμη και να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να αποφανθεί επί της προσφυγής και προκειμένου να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα,

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα. Σε περίπτωση που απορριφθεί η παρούσα αναίρεση (quod non), κάθε διάδικος να φέρει τα δικαστικά του έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αιτήσεώς της αναιρέσεως η αναιρεσείουσα προβάλλει τρεις λόγους που αφορούν την απόρριψη λόγω απαραδέκτου:

ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ: Ο πρώτος λόγος αντλείται από εσφαλμένη, από νομικής και πραγματικής απόψεως, αιτιολόγηση της ελλείψεως εννόμου συμφέροντος. Στις σκέψεις 28 έως 31 της διάταξης, το Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης εσφαλμένως συμπέρανε ότι η αναιρεσείουσα δεν είχε έννομο συμφέρον να ζητήσει την ακύρωση του κανονισμού, βάσει αντίθετης προς τη λογική συλλογιστικής, κατά την οποία μόνον οι διανομείς δικαιούχοι τρίτων σημάτων μπορούν να ζητήσουν την ακύρωση και όχι απευθείας η Proforec.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ: Ο δεύτερος λόγος αντλείται από μη εφαρμογή εκ μέρους του Γενικού Δικαστηρίου του άρθρου 263, παράγραφος 4, ΣΛΕΕ, καθόσον το Γενικό Δικαστήριο δεν δέχθηκε ότι η αναιρεσείουσα είχε έννομο συμφέρον να ασκήσει την προσφυγή.

ΤΡΙΤΟΣ ΛΟΓΟΣ: Ο τρίτος λόγος αντλείται από ανεπαρκή αιτιολόγηση, στις σκέψεις 32 έως 35 της διάταξης περί απαραδέκτου, της ελλείψεως εννόμου συμφέροντος της αναιρεσείουσας, καθόσον το Γενικό Δικαστήριο περιέγραψε εσφαλμένα τα πραγματικά περιστατικά όσον αφορά την έλλειψη κινδύνου ασκήσεως αγωγής κατ’ αυτής, θεωρώντας ότι ο κίνδυνος αυτός δεν ήταν υπαρκτός κατά την ημερομηνία της ασκήσεως της προσφυγής, και μη αποφαινόμενο επί της προδήλου ελλείψεως νομιμότητας του κανονισμού ο οποίος δεν προβλέπει καμία μεταβατική περίοδο για τη διάθεση των αποθεμάτων και των συσκευασιών.

____________