WYROK TRYBUNAŁU
z dnia 9 marca 1999 r.(*)
Swoboda przedsiębiorczości – Utworzenie oddziału przez spółkę, która nie prowadzi rzeczywistej działalności – Obejście prawa krajowego – Odmowa rejestracji
W sprawie C‑212/97
mającej za przedmiot skierowany do Trybunału, na podstawie art. 177 traktatu WE, przez Højesteret (Dania) wniosek o wydanie, w ramach zawisłego przed tym sądem sporu między:
Centros Ltd
a
Erhvervs‑ og Selskabsstyrelsen,
orzeczenia w trybie prejudycjalnym w przedmiocie wykładni art. 52, 56 i 58 traktatu WE,
TRYBUNAŁ,
w składzie: G.C. Rodríguez Iglesias, prezes, P.J.G. Kapteyn, J.P. Puissochet, G. Hirsch i P. Jann, prezesi izb, G.F. Mancini, J.C. Moitinho de Almeida, C. Gulmann, J.L. Murray, D.A.O. Edward, H. Ragnemalm, L. Sevón, M. Wathelet (sprawozdawca), R. Schintgen i K.M. Ioannou, sędziowie,
rzecznik generalny: A. La Pergola,
sekretarz: H. von Holstein, zastępca sekretarza,
rozważywszy uwagi na piśmie przedstawione:
– w imieniu Erhvervs‑ og Selskabsstyrelsen przez Kammeradvokaten, reprezentowanych przez Karstena Hagela‑Sørensena, adwokata w Kopenhadze,
– w imieniu rządu duńskiego przez Petera Bieringa, szefa wydziału w ministerstwie spraw zagranicznych, działającego w charakterze pełnomocnika,
– w imieniu rządu francuskiego przez Kareen Rispal‑Bellanger, zastępcę dyrektora w dyrekcji ds. prawnych ministerstwa spraw zagranicznych oraz Gautiera Mignota, sekretarza do spraw zagranicznych w tej samej dyrekcji, działających w charakterze pełnomocników,
– w imieniu rządu niderlandzkiego przez Adriaana Bosa, radcę prawnego w ministerstwie spraw zagranicznych, działającego w charakterze pełnomocnika,
– w imieniu rządu Zjednoczonego Królestwa przez Stephanie Ridley z Treasury Solicitor’s Department, działającą w charakterze pełnomocnika, wspieraną przez Derricka Wyatta, QC,
– w imieniu Komisji Wspólnot Europejskich przez radcę prawnego Antonia Caeira i Hansa Støvlbæka, członka służby prawnej, działających w charakterze pełnomocników,
uwzględniając sprawozdanie na rozprawę,
po wysłuchaniu uwag Erhvervs‑ og Selskabsstyrelsen reprezentowanego przez Karstena Hagela‑Sørensena, rządu francuskiego reprezentowanego przez Gautiera Mignota, rządu niderlandzkiego reprezentowanego przez Marca Fierstrę, radcę prawnego w ministerstwie spraw zagranicznych, działającego w charakterze pełnomocnika, rządu szwedzkiego reprezentowanego przez Erika Brattgårda, departementsråd w sekretariacie prawnym ministerstwa spraw zagranicznych, działającego w charakterze pełnomocnika, rządu Zjednoczonego Królestwa reprezentowanego przez Derricka Wyatta oraz Komisji reprezentowanej przez Antonia Caeira i Hansa Støvlbæka na rozprawie w dniu 19 maja 1998 r.,
po zapoznaniu się z opinią rzecznika generalnego na posiedzeniu w dniu 16 lipca 1998 r.,
wydaje następujący
Wyrok
1 Postanowieniem z dnia 3 czerwca 1997 r., które wpłynęło do Trybunału w dniu 5 czerwca 1997 r., Højesteret skierował do Trybunału, na podstawie art. 177 traktatu WE, pytanie prejudycjalne w przedmiocie wykładni art. 52, 56 i 58 tego traktatu.
2 Pytanie to zostało podniesione w ramach sporu między spółką Centros Ltd (zwaną dalej „Centros”), „private limited company”, zarejestrowaną w dniu 18 maja 1992 r. w Anglii i Walii, a Erhvervs‑ og Selskabsstyrelsen (głównym urzędem ds. handlu i spółek), który podlega duńskiemu ministerstwu handlu, w związku z udzieloną przez ten urząd odmową rejestracji w Danii oddziału Centros.
3 Z akt postępowania przed sądem krajowym wynika, że Centros od chwili jej założenia nie prowadziła żadnej działalności. Ponieważ ustawodawstwo Zjednoczonego Królestwa nie stawia spółkom z ograniczoną odpowiedzialnością żadnych wymagań ani co do ustanowienia, ani co do wniesienia minimalnego kapitału zakładowego, kapitał zakładowy Centros, wynoszący 100 GBP, nigdy nie został faktycznie wniesiony ani oddany do dyspozycji spółki. Podzielony jest on na dwa udziały objęte przez pana i panią Bryde, obywateli duńskich zamieszkałych w Danii. Pani Bryde jest dyrektorem Centros, której siedziba mieści się w Zjednoczonym Królestwie, w mieszkaniu przyjaciela pana Bryde.
4 W świetle prawa duńskiego Centros, jako „private limited company”, jest uznawana za zagraniczną spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością. Przepisy dotyczące rejestracji oddziałów („filialer”) tego rodzaju spółek są zawarte w anpartsselskabslov (ustawie o spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością).
5 Artykuł 117 tej ustawy stanowi w szczególności:
„1. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz spółki zagraniczne o podobnej formie prawnej, których siedziba znajduje się w jednym z państw członkowskich Wspólnot Europejskich, mogą prowadzić działalność w Danii za pośrednictwem oddziału”.
6 Latem 1992 r. pani Bryde zwróciła się do Erhvervs‑ og Selskabsstyrelsen o rejestrację oddziału Centros w Danii.
7 Erhvervs‑ og Selskabsstyrelsen odmówił rejestracji, podając jako uzasadnienie w szczególności okoliczność, że w rzeczywistości Centros, która nie prowadzi żadnej działalności handlowej w Zjednoczonym Królestwie, próbuje w ten sposób utworzyć w Danii nie oddział, lecz główny zakład, obchodząc przepisy krajowe, a w szczególności obowiązek wniesienia kapitału minimalnego, którego wysokość, zgodnie z ustawą nr 886 z dnia 21 grudnia 1991 r., została wyznaczona na 200 000 DKK.
8 Centros wniosła odwołanie od wydanej przez Erhvervs‑og Selskabsstyrelsen decyzji w sprawie odmowy rejestracji do Østre Landsret.
9 Jako że w wyroku z dnia 8 września 1995 r. Østre Landsret przyjął argumenty Erhvervs‑ og Selskabsstyrelsen, Centros wniosła odwołanie do Højesteret.
10 W ramach tego postępowania Centros utrzymuje, że spełnia warunki rejestracji oddziału spółki zagranicznej nałożone przez anpartsselskabslov. Ponieważ została zgodnie z prawem założona w Zjednoczonym Królestwie, ma ona prawo utworzenia oddziału w Danii na mocy art. 52 w związku z art. 58 traktatu.
11 Zdaniem Centros, fakt nieprowadzenia przez nią jakiejkolwiek działalności od chwili jej założenia w Zjednoczonym Królestwie pozostaje bez wpływu na przysługujące jej prawo swobodnego podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej. W wyroku z dnia 10 lipca 1986 r. w sprawie 79/85 Segers, Rec. str. 2375, Trybunał orzekł bowiem, że art. 52 i 58 traktatu nie dopuszczają, by organy jednego państwa członkowskiego odmawiały dyrektorowi spółki możliwości korzystania ze świadczeń krajowego systemu ubezpieczenia zdrowotnego z tego tylko powodu, że siedziba spółki mieściła się w innym państwie członkowskim, mimo że spółka nie prowadziła tam działalności handlowej.
12 Erhvervs‑ og Selskabsstyrelsen ze swej strony utrzymuje, że odmowa rejestracji nie stoi w sprzeczności z art. 52 i 58 traktatu, ponieważ celem utworzenia oddziału w Danii wydaje się być uniknięcie zastosowania się do przepisów krajowych dotyczących ustanowienia i wniesienia minimalnego kapitału zakładowego. Odmowa rejestracji jest poza tym usprawiedliwiona koniecznością ochrony wierzycieli publicznych lub prywatnych oraz kontrahentów spółki lub też koniecznością zwalczania oszukańczych bankructw.
13 W tych okolicznościach Højesteret postanowił zawiesić postępowanie i zwrócić się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:
„Czy w zgodzie z art. 52 oraz art. 56 i 58 traktatu WE pozostaje odmowa rejestracji oddziału spółki założonej zgodnie z prawem w jednym państwie członkowskim, o kapitale zakładowym w wysokości 100 GBP (około 1000 DKK) i istniejącej zgodnie z ustawodawstwem tego państwa członkowskiego, jeżeli nie prowadzi ona żadnej działalności handlowej, a celem utworzenia tego oddziału jest prowadzenie w pełnym zakresie jej działalności w państwie, w którym ten oddział zostanie utworzony, oraz jeżeli istnieją przesłanki, by uznać, że tego rodzaju postępowanie ma na celu uniknięcie założenia spółki w innym państwie członkowskim, które wiązałoby się z koniecznością wniesienia kapitału minimalnego w wysokości 200 000 DKK (obecnie 125 000 DKK)?”.
14 Za pomocą tego pytania sąd krajowy zmierza zasadniczo do ustalenia, czy art. 52 i 58 traktatu nie dopuszczają, by państwo członkowskie odmówiło rejestracji oddziału spółki założonej zgodnie z ustawodawstwem innego państwa członkowskiego, w którym znajduje się jej siedziba, jeżeli nie prowadzi ona w tym państwie działalności handlowej, a celem utworzenia oddziału jest umożliwienie tej spółce prowadzenia w pełnym zakresie jej działalności w państwie, w którym ten oddział zostanie utworzony, co pozwoliłoby uniknąć konieczności zakładania spółki i obejść uregulowania dotyczące zakładania spółek, które w zakresie wnoszenia minimalnego kapitału zakładowego są tam bardziej surowe.
15 Tytułem wstępu należy zauważyć, że Erhvervs‑ og Selskabsstyrelsen nie kwestionuje prawa spółek akcyjnych czy spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, których siedziba znajduje się w jednym z państw członkowskich, do prowadzenia ich działalności w Danii za pośrednictwem oddziału. W założeniu zatem akceptuje rejestrację w Danii oddziału spółki utworzonej zgodnie z prawem innego państwa członkowskiego. Uściślił on także, że gdyby Centros prowadziła działalność handlową w Anglii i Walii, to wyraziłby zgodę na rejestrację oddziału tej spółki w Danii.
16 W opinii rządu duńskiego art. 52 traktatu nie znajduje zastosowania do postępowania przed sądem krajowym, ponieważ chodzi tu o sytuację o charakterze wyłącznie wewnętrznym Danii. Państwo Bryde, obywatele duńscy, założyli bowiem spółkę w Zjednoczonym Królestwie, gdzie nie prowadzi ona żadnej rzeczywistej działalności, wyłącznie w celu podjęcia działalności w Danii za pośrednictwem oddziału i uniknięcia w ten sposób zastosowania duńskich przepisów dotyczących zakładania spółek z ograniczoną odpowiedzialnością. W takich okolicznościach założenie przez obywateli jednego państwa członkowskiego spółki w innym państwie członkowskim nie stanowi elementu zewnętrznego istotnego w świetle prawa wspólnotowego, a w szczególności swobody przedsiębiorczości.
17 Należy w tym względzie zauważyć, że sytuacja, w której spółka założona zgodnie z prawem jednego państwa członkowskiego, w którym ma swą siedzibę statutową, pragnie utworzyć oddział w innym państwie członkowskim, podlega prawu wspólnotowemu. Bez znaczenia pozostaje w tym zakresie fakt, że spółka została założona w jednym państwie członkowskim wyłącznie w celu ustanowienia jej w innym państwie, w którym miałaby prowadzić swą zasadniczą, a nawet pełną działalność gospodarczą (zob. ww. wyrok w sprawie Segers, pkt 16).
18 Okoliczność, że małżonkowie Bryde założyli spółkę Centros w Zjednoczonym Królestwie po to, by uniknąć podporządkowania się duńskim przepisom, które wymagają minimalnego kapitału zakładowego, co zresztą nie zostało zakwestionowane ani w uwagach na piśmie, ani podczas rozprawy, nie wyklucza jednak, że utworzenie przez tę brytyjską spółkę oddziału w Danii wynika ze swobody przedsiębiorczości w rozumieniu art. 52 i 58 traktatu. Zastosowanie art. 52 i 58 traktatu jest bowiem kwestią odrębną od tej, czy państwo członkowskie może przedsięwziąć środki w celu zapobieżenia, by niektórzy z jego obywateli, wykorzystując możliwości, jakie otwiera traktat, próbowali dokonywać nadużycia polegającego na uchylaniu się od stosowania ustawodawstwa krajowego.
19 Natomiast w kwestii, czy – jak utrzymują małżonkowie Bryde – odmowa rejestracji w Danii oddziału ich spółki utworzonej zgodnie z prawem innego państwa członkowskiego, w którym znajduje się jej siedziba, stanowi ograniczenie swobody przedsiębiorczości, należy przypomnieć, że swoboda przedsiębiorczości zagwarantowana obywatelom Wspólnoty przez art. 52 traktatu obejmuje przysługujące im prawo podejmowania i wykonywania działalności prowadzonej na własny rachunek, jak również zakładania przedsiębiorstw i zarządzania nimi, na warunkach określonych przez ustawodawstwo państwa przyjmującego dla własnych obywateli. Ponadto na mocy art. 58 traktatu spółki założone zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego i mające swą statutową siedzibę, zarząd lub główny zakład wewnątrz Wspólnoty są traktowane jak osoby fizyczne mające obywatelstwo państwa członkowskiego.
20 Wynika z tego bezpośrednio, że spółki te mają prawo prowadzenia działalności w innym państwie członkowskim za pośrednictwem agencji, oddziału lub filii, przy czym lokalizacja ich siedziby statutowej, zarządu lub głównego zakładu, podobnie jak obywatelstwo osób fizycznych, służy do określenia ich powiązania z porządkiem prawnym danego państwa członkowskiego (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Segers, pkt 13; wyroki: z dnia 28 stycznia 1986 r. w sprawie 270/83 Komisja przeciwko Francji, Rec. str. 273, pkt 18; z dnia 13 lipca 1993 r. w sprawie C‑330/91 Commerzbank, Rec. str. I‑4017, pkt 13, oraz z dnia 16 lipca 1998 r. w sprawie C‑264/96 ICI, Rec. str. I‑4695, pkt 20).
21 Zatem praktyka państwa członkowskiego polegająca na odmowie, w określonych okolicznościach, rejestracji oddziału spółki, której siedziba znajduje się w innym państwie członkowskim, prowadzi do ograniczenia korzystania przez spółkę założoną zgodnie z ustawodawstwem tego państwa członkowskiego z prawa przedsiębiorczości przyznanego jej na mocy art. 52 i 58 traktatu.
22 W konsekwencji taka praktyka stanowi przeszkodę w korzystaniu ze swobód zagwarantowanych przez te postanowienia.
23 W opinii władz duńskich małżonkowie Bryde nie mogą jednakże powołać się na wspomniane postanowienia, jako że zamierzone utworzenie spółek miałoby na celu jedynie obejście zastosowania przepisów krajowych regulujących zakładanie spółek z ograniczoną odpowiedzialnością i tym samym stanowiłoby nadużycie prawa przedsiębiorczości. Królestwo Danii ma w konsekwencji prawo do podjęcia środków przeciwdziałających takiemu nadużyciu poprzez odmowę rejestracji oddziału.
24 Prawdą jest, iż z orzecznictwa Trybunału wynika, że państwo członkowskie ma prawo do podejmowania środków uniemożliwiających niektórym jego obywatelom próby, w ramach uprawnień przyznanych na mocy traktatu, dokonania nadużycia polegającego na uchylaniu się od stosowania obowiązującego w tym państwie ustawodawstwa i że podmioty prawa nie powinny w sposób stanowiący nadużycie lub oszustwo powoływać się na normy wspólnotowe (zob. w szczególności w dziedzinie swobody świadczenia usług wyroki: z dnia 3 grudnia 1974 r. w sprawie 33/74 Van Binsbergen, Rec. str. 1299, pkt 13; z dnia 3 lutego 1993 r. w sprawie C‑148/91 Veronica Omroep Organisatie, Rec. str. I‑487, pkt 12 oraz z dnia 5 października 1994 r. w sprawie C‑23/93 TV10, Rec. str. I‑4795, pkt 21; w dziedzinie swobody przedsiębiorczości wyroki: z dnia 7 lutego 1979 r. w sprawie 115/78 Knoors, Rec. str. 399, pkt 25, i z dnia 3 października 1990 r. w sprawie C‑61/89 Bouchoucha, Rec. str. I‑3551, pkt 14; w dziedzinie swobodnego przepływu towarów wyrok z dnia 10 stycznia 1985 r. w sprawie 229/83 Leclerc i in., Rec. str. 1, pkt 27; w dziedzinie zabezpieczenia społecznego wyrok z dnia 2 maja 1996 r. w sprawie C‑206/94 Paletta, Rec. str. I‑2357, pkt 24; w dziedzinie swobodnego przepływu pracowników wyrok z dnia 21 czerwca 1988 r. w sprawie 39/86 Lair, Rec. str. 3161, pkt 43; w dziedzinie wspólnej polityki rolnej wyrok z dnia 3 marca 1993 r. w sprawie C‑8/92 General Milk Products, Rec. str. I‑779, pkt 21; w dziedzinie prawa spółek wyrok z dnia 12 maja 1998 r. w sprawie C‑367/96 Kefalas i in., Rec. str. I‑2843, pkt 20).
25 Jednakże, mimo że w takich okolicznościach sądy krajowe mogą, analizując odrębnie każdy przypadek i opierając się na obiektywnych przesłankach, wziąć pod uwagę zachowanie danych osób stanowiące nadużycie lub oszustwo i odmówić im, w stosownym przypadku, możliwości zastosowania przywołanych przez te osoby przepisów prawa wspólnotowego, muszą one jednocześnie, w ramach oceny takiego zachowania, rozważyć cele tych przepisów (ww. wyrok w sprawie Paletta, pkt 25).
26 W odniesieniu do postępowania przed sądem krajowym należy zaznaczyć, że przepisy krajowe, których zastosowania zainteresowani usiłowali uniknąć, są przepisami regulującymi zakładanie spółek, a nie przepisami określającymi wykonywanie pewnych rodzajów działalności zawodowej. Tymczasem postanowienia traktatu dotyczące swobody przedsiębiorczości mają dokładnie na celu umożliwienie spółkom założonym zgodnie z ustawodawstwem danego państwa członkowskiego i mającym siedzibę statutową, zarząd lub główny zakład na terenie Wspólnoty prowadzenia działalności w innych państwach członkowskich za pośrednictwem agencji, oddziału lub filii.
27 Wobec powyższego okoliczność, że obywatel państwa członkowskiego, pragnąc utworzyć spółkę, decyduje się ją założyć w państwie członkowskim, którego przepisy są najmniej surowe, i utworzyć oddziały w innych państwach członkowskich, sama w sobie nie jest nadużyciem prawa przedsiębiorczości. Prawo założenia spółki zgodnie z ustawodawstwem jednego państwa członkowskiego i tworzenia oddziałów w innych państwach członkowskich jest bowiem nierozłącznie związane z korzystaniem, w ramach jednolitego rynku, ze swobody przedsiębiorczości zagwarantowanej przez traktat.
28 W tym względzie okoliczność, że prawo spółek nie zostało całkowicie zharmonizowane w obrębie Wspólnoty, pozostaje bez znaczenia; ponadto Rada ma ciągle możliwość, na podstawie uprawnień przyznanych jej przez art. 54 ust. 3 lit. g) traktatu WE, dokończenia procesu tej harmonizacji.
29 Poza tym z pkt 16 ww. wyroku w sprawie Segers wynika, że fakt, iż spółka nie prowadzi żadnej działalności w państwie członkowskim, w którym znajduje się jej siedziba, a prowadzi działalność wyłącznie w państwie członkowskim, w którym zlokalizowany jest jej oddział, nie jest wystarczający, aby wykazać istnienie zachowania stanowiącego nadużycie lub oszustwo, pozwalającego temu ostatniemu państwu członkowskiemu na odmowę spółce możliwości zastosowania przepisów wspólnotowych odnoszących się do prawa przedsiębiorczości.
30 W tych okolicznościach odmowa ze strony państwa członkowskiego rejestracji oddziału spółki założonej zgodnie z prawem innego państwa członkowskiego, w którym znajduje się jej siedziba, z tego powodu, że oddział ma jej pozwolić na prowadzenie pełnego zakresu działalności gospodarczej w państwie przyjmującym, co w konsekwencji pozwoliłoby na ominięcie przepisów krajowych dotyczących zakładania spółek i wniesienia minimalnego kapitału przez ten drugi zakład, pozostaje w sprzeczności z art. 52 i 58 traktatu, ponieważ uniemożliwia ona wprowadzenie w życie prawa do swobodnego ustanawiania drugich zakładów, którego poszanowanie mają właśnie zapewnić art. 52 i 58.
31 Należałoby także zastanowić się, czy omawiana praktyka krajowa mogłaby być usprawiedliwiona argumentami, na które powołują się władze duńskie.
32 Powołując się zarówno na art. 56 traktatu, jak i na orzecznictwo Trybunału odnoszące się do nadrzędnych wymogów interesu publicznego, Erhvervs‑ og Selskabsstyrelsen utrzymuje, że przewidziany dla spółek z ograniczoną odpowiedzialnością obowiązek ustanowienia i wniesienia minimalnego kapitału zakładowego ma podwójny cel: z jednej strony chodzi o wzmocnienie stabilności finansowej spółek w celu ochrony wierzycieli publicznych przed ryzykiem niemożności odzyskania wierzytelności publicznych, ponieważ, w odróżnieniu od wierzycieli prywatnych, ci pierwsi nie mogą uzyskać zabezpieczenia wierzytelności poprzez ustanowienie zastawu lub kaucji, a z drugiej strony, w bardziej ogólnym ujęciu, chodzi o ochronę wszystkich wierzycieli, publicznych lub prywatnych, poprzez zapobieganie oszukańczym bankructwom spowodowanym niewypłacalnością spółek, których kapitał początkowy był niewystarczający.
33 Erhvervs‑ og Selskabsstyrelsen dodaje, że nie dysponuje mniej surowymi środkami pozwalającymi osiągnąć ten podwójny cel. Innym sposobem ochrony wierzycieli, bardziej surowym niż obowiązek wniesienia minimalnego kapitału zakładowego, byłoby wprowadzenie uregulowań pozwalających na odwołanie się, w pewnych okolicznościach, do osobistej odpowiedzialności wspólników.
34 Po wykazaniu, że podnoszone przyczyny nie wchodzą w zakres art. 56 traktatu, należy przypomnieć, że zgodnie z orzecznictwem Trybunału przepisy krajowe mogące utrudniać lub zniechęcać do korzystania z podstawowych swobód chronionych na mocy traktatu muszą spełniać cztery warunki: muszą być stosowane w sposób niedyskryminacyjny, muszą być uzasadnione nadrzędnymi względami interesu ogólnego, muszą prowadzić do realizacji celu, jakiemu służą, i nie mogą wykraczać poza zakres konieczny do jego osiągnięcia (zob. wyroki: z dnia 31 marca 1993 r. w sprawie C‑19/92 Kraus, Rec. str. I‑1663, pkt 32 i z dnia 30 listopada 1995 r. w sprawie C‑55/94 Gebhard, Rec. str. I‑4165, pkt 37).
35 W przypadku postępowania przed sądem krajowym przesłanki te nie są spełnione. Przede wszystkim wspomniana praktyka nie jest w stanie doprowadzić do osiągnięcia celu w postaci ochrony wierzycieli, któremu ma służyć, bo gdyby przedmiotowa spółka prowadziła działalność w Zjednoczonym Królestwie, jej oddział zostałby zarejestrowany w Danii niezależnie od faktu, że wierzyciele duńscy narażeni byliby na takie samo ryzyko.
36 Następnie, ponieważ spółka będąca podmiotem postępowania przed sądem krajowym przedstawia się jako spółka prawa angielskiego, a nie jako spółka prawa duńskiego, jej wierzyciele są poinformowani, że podlega ona ustawodawstwu innemu niż to, które obowiązuje w Danii w zakresie zakładania spółek z ograniczoną odpowiedzialnością i mogą odwołać się do określonych przepisów prawa wspólnotowego, które ich chronią, jak na przykład do czwartej dyrektywy Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r., wydanej na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) traktatu, w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek (Dz.U. L 222, str. 11) oraz jedenastej dyrektywy Rady 89/666/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. dotyczącej wymogów ujawniania informacji w odniesieniu do oddziałów utworzonych w państwie członkowskim przez niektóre rodzaje spółek podlegające prawu innego państwa (Dz.U. L 395, str. 36).
37 Poza tym, wbrew temu, co zostało przedstawione przez władze duńskie, środki mniej surowe lub w mniejszym stopniu naruszające podstawowe swobody, dające na przykład wierzycielom publicznym prawną możliwość uzyskania koniecznych zabezpieczeń, mogły być przedsięwzięte.
38 Wreszcie fakt, że państwu członkowskiemu nie wolno odmówić rejestracji oddziału spółki utworzonej zgodnie z ustawodawstwem jednego państwa członkowskiego, w którym ma swą siedzibę, nie wyklucza, że to pierwsze państwo może przyjąć dowolny środek zapobiegający oszustwom lub każący je bądź wobec samej spółki, w stosownym przypadku przy współpracy z państwem członkowskim, w którym została ona założona, bądź wobec jej wspólników, którym udowodniono, że w rzeczywistości zamierzają, poprzez założenie spółki, uniknąć wywiązania się z zobowiązań wobec wierzycieli prywatnych lub publicznych mających siedzibę na terytorium danego państwa członkowskiego. W każdym razie zwalczenie oszustw nie może usprawiedliwiać praktyki odmawiania rejestracji oddziału spółki, której siedziba znajduje się w innym państwie członkowskim.
39 Na zadane pytanie należy zatem odpowiedzieć, że art. 52 i 58 traktatu nie dopuszczają, by państwo członkowskie odmówiło rejestracji oddziału spółki założonej zgodnie z ustawodawstwem innego państwa członkowskiego, w którym znajduje się jej siedziba, lecz w którym nie prowadzi ona działalności handlowej, a celem utworzenia oddziału jest umożliwienie tej spółce prowadzenia w pełnym zakresie jej działalności w państwie, w którym ten oddział zostanie utworzony, co pozwoliłoby uniknąć konieczności zakładania tam spółki i obejść uregulowania dotyczące zakładania spółek, które w zakresie wnoszenia minimalnego kapitału zakładowego są tam bardziej surowe. Niemniej jednak taka wykładnia nie wyklucza, że władze danego państwa członkowskiego mogą przyjąć dowolny środek zapobiegający oszustwom lub każący je bądź wobec samej spółki, w stosownym przypadku przy współpracy z państwem członkowskim, w którym została ona założona, bądź wobec jej wspólników, którym udowodniono, że w rzeczywistości zamierzają, poprzez założenie spółki, uniknąć wywiązania się z zobowiązań wobec wierzycieli prywatnych lub publicznych mających siedzibę na terytorium danego państwa członkowskiego.
W przedmiocie kosztów
40 Koszty poniesione przez rządy: duński, francuski, niderlandzki, szwedzki i Zjednoczonego Królestwa, jak również przez Komisję, które przedstawiły Trybunałowi swoje uwagi, nie podlegają zwrotowi. Dla stron postępowania przed sądem krajowym niniejsze postępowanie ma charakter incydentalny, dotyczy bowiem kwestii podniesionej przed sądem krajowym, do niego zatem należy rozstrzygnięcie o kosztach.
Z powyższych względów
TRYBUNAŁ,
rozstrzygając w przedmiocie pytania przedłożonego mu przez Højesteret postanowieniem z dnia 3 czerwca 1997 r., orzeka, co następuje:
Artykuły 52 i 58 traktatu WE nie dopuszczają, by państwo członkowskie odmówiło rejestracji oddziału spółki założonej zgodnie z ustawodawstwem innego państwa członkowskiego, w którym znajduje się jej siedziba, lecz w którym nie prowadzi ona działalności handlowej, a celem utworzenia oddziału jest umożliwienie tej spółce prowadzenia w pełnym zakresie jej działalności w państwie, w którym ten oddział zostanie utworzony, co pozwoliłoby uniknąć konieczności zakładania tam spółki i obejść uregulowania dotyczące zakładania spółek, które w zakresie wnoszenia minimalnego kapitału zakładowego są tam bardziej surowe. Niemniej jednak taka wykładnia nie wyklucza, że władze danego państwa członkowskiego mogą przyjąć dowolny środek zapobiegający oszustwom lub każący je bądź wobec samej spółki, w stosownym przypadku przy współpracy z państwem członkowskim, w którym została ona założona, bądź wobec jej wspólników, którym udowodniono, że w rzeczywistości zamierzają, poprzez założenie spółki, uniknąć wywiązania się z zobowiązań wobec wierzycieli prywatnych lub publicznych mających siedzibę na terytorium danego państwa członkowskiego.
Rodríguez Iglesias | Kapteyn | Puissochet |
Moitinho de Almeida | Gulmann | Murray |
Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 9 marca 1999 r.
R. Grass | | G.C. Rodríguez Iglesias |