Language of document : ECLI:EU:C:2014:2206

Sprawa C‑91/13

Essent Energie Productie BV

przeciwko

Minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid

[wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez

Raad van State (Niderlandy)]

Układ stowarzyszeniowy EWG–Turcja – Artykuł 41 ust. 1 protokołu dodatkowego i art. 13 decyzji nr 1/80 – Zakres stosowania – Wprowadzenie nowych ograniczeń swobody przedsiębiorczości, swobody świadczenia usług i warunków dostępu do zatrudnienia – Zakaz – Swoboda świadczenia usług – Artykuły 56 TFUE i 57 TFUE – Delegowanie pracowników – Obywatele państwa trzeciego – Wymóg zezwolenia na pracę w przypadku udostępnienia siły roboczej

Streszczenie – wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 11 września 2014 r.

1.        Umowy międzynarodowe – Układ stowarzyszeniowy EWG–Turcja – Swoboda świadczenia usług – Zasada standstill zawarta w art. 41 ust. 1 protokołu dodatkowego – Bezpośrednia skuteczność – Zakres stosowania

(protokół dodatkowy do układu stowarzyszeniowego EWG–Turcja, art. 41 ust. 1)

2.        Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Ustalenie istotnych przepisów prawa Unii – Przeformułowanie pytań

(art. 267 TFUE)

3.        Swoboda świadczenia usług – Ograniczenia – Delegowanie pracowników będących obywatelami państwa trzeciego przez przedsiębiorstwo mające siedzibę w innym państwie członkowskim – Uregulowanie krajowe wymagające zezwolenia na pracę w przypadku udostępnienia siły roboczej – Niedopuszczalność – Nieproporcjonalny charakter tego wymogu

(art. 56 TFUE, 57 TFUE)

1.        Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 21, 31–34)

2.        Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 36)

3.        Artykuły 56 TFUE i 57 TFUE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu państwa członkowskiego, zgodnie z którym udostępnienie pracowników będących obywatelami państwa trzeciego przez przedsiębiorstwo mające siedzibę w innym państwie członkowskim przedsiębiorstwu korzystającemu, z siedzibą w pierwszym państwie członkowskim, które to przedsiębiorstwo wykorzystuje tych pracowników do realizacji robót na rachunek innego przedsiębiorstwa mającego siedzibę w tym samym państwie członkowskim, jest uzależnione od spełnienia wymogu uzyskania dla tych pracowników zezwolenia na pracę.

W istocie o ile państwo członkowskie ma możliwość sprawdzenia, czy przedsiębiorstwo mające siedzibę w innym państwie członkowskim świadczące na rzecz podmiotu korzystającego z usługi mającego siedzibę w pierwszym państwie członkowskim usługę polegającą na udostępnieniu pracowników będących obywatelami państwa trzeciego nie korzysta ze swobody świadczenia usług w celu innym niż świadczenie przedmiotowej usługi, jak i możliwość podjęcia niezbędnych środków kontroli w tym zakresie, to korzystanie z tych uprawnień nie może jednak umożliwiać temu państwu członkowskiemu ustanowienia nieproporcjonalnych wymogów. Stałe utrzymywanie przez państwo członkowskie wymogu zezwolenia na pracę w odniesieniu do obywateli państw trzecich udostępnionych przedsiębiorstwu mającemu siedzibę w tym państwie członkowskim przez przedsiębiorstwo mające siedzibę w innym państwie członkowskim wykracza jednakże poza to, co konieczne dla osiągnięcia celu realizowanego przez omawiane uregulowanie.

W tym kontekście nałożony na przedsiębiorstwo świadczące usługi obowiązek, aby dostarczyć władzom niderlandzkim informacje poświadczające, że dani pracownicy mają w państwie członkowskim, w którym to przedsiębiorstwo ich zatrudnia, uregulowaną sytuację, zwłaszcza jeśli chodzi o legalność pobytu, zezwolenie na pracę oraz zabezpieczenie socjalne, dawałoby tym władzom, w mniej restrykcyjny, ale zapewniający w podobny jak wymóg zezwolenia na pracę w postępowaniu głównym sposób gwarancje co do legalności sytuacji takich pracowników, a także co do tego, że wykonują oni swoją główną działalność zawodową w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę przedsiębiorstwo świadczące usługi.

Podobnie nałożony na przedsiębiorstwo świadczące usługi obowiązek, aby zawczasu sygnalizować władzom przyjmującego państwa członkowskiego obecność jednego lub większej liczby oddelegowanych pracowników, przewidywany czas ich obecności, a także to, czy świadczenie usługi uzasadnia oddelegowanie, stanowiłoby środek równie skuteczny, a mniej restrykcyjny niż wymóg zezwolenia na pracę. Wymóg taki pozwalałby tym władzom kontrolować, czy podczas oddelegowania przestrzegane są krajowe uregulowania z zakresu prawa zabezpieczeń społecznych, z uwzględnieniem także wymogów postawionych już przedsiębiorstwu zgodnie z przepisami prawa zabezpieczeń społecznych stosowanymi w państwie członkowskim siedziby tego przedsiębiorstwa.

(por. pkt 55–57, 59, 60; sentencja)