POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI
z dnia 14 marca 2008 r.(*)
Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Wniosek o zawieszenie wykonania – Dopuszczalność – Brak pilnego charakteru
W sprawie T‑1/08 R
Buczek Automotive sp. z o.o., z siedzibą w Sosnowcu (Polska), początkowo reprezentowana przez T. Gackowskiego, a następnie przez D. Szlachetko-Reiter, radców prawnych,
strona skarżąca,
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez K. Grossa, M. Kaduczaka oraz A. Stobiecką-Kuik, działających w charakterze pełnomocników,
strona pozwana,
mającej za przedmiot wniosek o zawieszenie wykonania decyzji Komisji C (2007) 5087 wersja ostateczna z dnia 23 października 2007 r. w sprawie pomocy państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali Grupy Technologie Buczek,
PREZES SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
wydaje następujące
Postanowienie
Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu
1 Spółka Technologie Buczek (zwana dalej „TB”) jest polskim producentem rur z siedzibą w województwie śląskim. Problemy finansowe doprowadziły TB w 2002 r. do opracowania planu restrukturyzacji. W oparciu o ten plan TB została zakwalifikowana do otrzymania pomocy państwa w ramach krajowego programu restrukturyzacji hutnictwa żelaza i stali w Polsce do 2006 r.
2 Wchodząca w skład grupy przedsiębiorstw TB była spółką dominującą kilku przedsiębiorstw zależnych, w tym Huty Buczek i skarżącej. W sierpniu 2006 r. została ogłoszona upadłość TB, ale spółce umożliwiono dalsze prowadzenie działalności gospodarczej.
3 Akt dotyczący warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U. 2003, L 236, s. 33) zawiera protokoły, które na mocy art. 60 tego Aktu stanowią jego integralną część i wśród których znajduje się protokół nr 8 w sprawie restrukturyzacji polskiego hutnictwa żelaza i stali (Dz.U. 2003, L 236, s. 948, zwany dalej „protokołem nr 8”).
4 Punkt 1 protokołu nr 8 wymienia warunki, w jakich pomoc państwa przyznawaną przez Polskę na restrukturyzację poszczególnych sektorów polskiego hutnictwa żelaza i stali uznaje się za zgodną ze wspólnym rynkiem. Protokół ten dopuszczał przyznawanie do 2003 r. pomocy państwa między innymi na rzecz grupy TB, dokonywane w oparciu o prawidłowe wprowadzenie w życie planu restrukturyzacji mającego na celu przywrócenie rentowności przedsiębiorstwa. Oprócz tego protokół nr 8 wyraźnie zakazuje przyznawania jakiejkolwiek pomocy na restrukturyzację od końca 2003 r. do końca 2006 r. Zgodnie z pkt 18 protokołu nr 8 Komisja podejmuje odpowiednie środki w celu zmuszenia przedsiębiorstw, których to dotyczy, do zwrotu wszelkiej pomocy przyznanej z naruszeniem warunków ustanowionych w tym protokole.
5 Po zakończeniu formalnego postępowania wyjaśniającego wszczętego na mocy art. 88 ust. 2 WE Komisja w dniu 23 października 2007 r. wydała decyzję C (2007) 5087 wersja ostateczna w sprawie pomocy państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali Grupy Technologie Buczek (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”).
6 W decyzji tej Komisja stwierdziła, że TB uzyskała pomoc państwa polegającą na tym, iż pewne polskie organy publicznoprawne nie ściągały od niej swoich wierzytelności (składek na ubezpieczenie społeczne i podatków). Komisja stwierdziła, że pomoc ta została przyznana na warunkach, których prywatny wierzyciel działający w warunkach rynkowych nie zaakceptowałby, ponieważ, mimo trudnej sytuacji TB, wierzyciele publiczni odroczyli spłatę wierzytelności w wysokości 20 761 643 złotych polskich (PLN), czyli około 5,8 mln EUR. Komisja twierdzi, iż w związku z tym, że wierzyciele ci posiadali zabezpieczenia na majątku TB, z których mogli skorzystać, oraz że poprzednio podejmowane próby restrukturyzacji nie powiodły się, a perspektywy poprawy sytuacji TB były ograniczone, wierzyciel prywatny w podobnej sytuacji zażądałby zwrotu długu.
7 Przypominając, że przed ogłoszeniem upadłości TB przekazała całą rentowną działalność swoim przedsiębiorstwom zależnym, Komisja nakazała w szczególności tym ostatnim zwrot odpowiedniej części spornej pomocy z powodu tego, iż uzyskały z niej korzyści. Komisja twierdzi, że TB mogła w znacznym stopniu dokapitalizować skarżącą, ponieważ, co najmniej od początku 2005 r., nie odzyskano skutecznie od TB żadnych wierzytelności publicznych, chociaż to odzyskiwanie doprowadziło wcześniej do ogłoszenia jej upadłości.
8 Komisja dodała, że skarżąca przejęła od TB działalność w sektorze rur aluminiowych i chromowanych. W tym celu pracownicy TB zostali przeniesieni do przedsiębiorstwa skarżącej, a przedsiębiorstwo zostało dokapitalizowane kwotą 1,55 mln PLN. Ponadto skarżąca dzierżawi od TB, na podstawie umowy zawartej na czas nieokreślony, aktywa produkcyjne wykorzystywane do produkcji układów wydechowych na potrzeby przemysłu motoryzacyjnego. Na tej podstawie Komisja uznała, że skarżąca w oczywisty sposób korzysta z inwestycji zrealizowanych przez TB dzięki pomocy państwa przyznanej w odniesieniu do tych aktywów.
9 W art. 1 zaskarżonej decyzji Komisja stwierdza, że pomoc państwa w wysokości 20 761 643 PLN, przyznana bezprawnie przez Polskę na rzecz grupy TB, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem.
10 W art. 3 ust. 1 i 3 zaskarżonej decyzji Komisja nakazuje Polsce odzyskanie tej kwoty, powiększonej o odsetki za zwłokę, i wyjaśnia, że należy ją odzyskać w szczególności od spółek zależnych, proporcjonalnie do faktycznie otrzymanej przez nie pomocy, czyli od Huty Buczek – w wysokości 13 578 115 PLN (około 3,8 mln EUR), i od skarżącej – w wysokości 7 183 528 PLN (około 2 mln EUR).
11 Zgodnie z art. 4 i 5 zaskarżonej decyzji Polska ma obowiązek wykonać tę decyzję w terminie czterech miesięcy od daty jej doręczenia, a w terminie dwóch miesięcy od tej daty – poinformować Komisję o środkach podjętych w celu zastosowania się do tej decyzji.
12 Zgodnie z art. 6 zaskarżonej decyzji jest ona skierowana do Rzeczypospolitej Polskiej.
Przebieg postępowania i żądania stron
13 Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 8 stycznia 2008 r. skarżąca wniosła skargę mającą zasadniczo na celu stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim uznaje się w niej za niezgodną ze wspólnym rynkiem przyznaną jej pomoc państwa i nakazuje się Polsce odzyskanie od niej części tej pomocy.
14 W odrębnym piśmie złożonym w sekretariacie Sądu w tym samym dniu skarżąca wystąpiła z niniejszym wnioskiem o zastosowanie środka tymczasowego, w którym wniosła do prezesa Sądu o zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji do czasu ogłoszenia wyroku Sądu rozstrzygającego w sprawie skargi o stwierdzenie nieważności tej decyzji.
15 W uwagach pisemnych złożonych w sekretariacie Sądu w dniu 24 stycznia 2008 r. Komisja wniosła do prezesa Sądu o:
– tytułem żądania głównego, odrzucenie wniosku o zastosowanie środka tymczasowego jako niedopuszczalnego;
– tytułem żądania subsydiarnego, oddalenie tego wniosku w całości jako bezzasadnego;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
16 Po przedstawieniu uwag przez Komisję skarżącej umożliwiono przedstawienie jej uwag w przedmiocie niektórych kwestii, co ta uczyniła w piśmie z dnia 6 lutego 2008 r. W odpowiedzi na to Komisja w piśmie z dnia 13 lutego 2008 r. zajęła stanowisko w przedmiocie tych uwag.
17 Postanowieniem z dnia 13 lutego 2008 r., wydanym na mocy art. 105 § 2 regulaminu Sądu, wykonanie zaskarżonej decyzji zostało zawieszone do wydania postanowienia kończącego niniejsze postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego.
18 Strony przedstawiły uwagi ustne na rozprawie w dniu 28 lutego 2008 r.
Co do prawa
19 Na mocy postanowień art. 242 WE i art. 243 WE w związku z art. 225 ust. 1 WE Sąd może, jeśli uzna, że wymagają tego okoliczności, zarządzić zawieszenie wykonania zaskarżonego przed nim aktu lub zarządzić niezbędne środki tymczasowe.
20 Artykuł 104 § 2 regulaminu stanowi, że we wnioskach o zastosowanie środka tymczasowego należy określić przedmiot sporu, wskazać okoliczności świadczące o pilnym charakterze, a także uprawdopodobnić z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania środka. Sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych może zatem zawiesić wykonanie aktu i zastosować środki tymczasowe, jeśli uprawdopodobniono z faktycznego i prawnego punktu widzenia konieczność zastosowania takich środków (fumus boni iuris) i wykazano ich pilny charakter, czyli to, że ich ustanowienie i wywarcie przez nie skutków przed wydaniem orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie jest niezbędne w celu uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów skarżącego. Przesłanki te są kumulatywne, co oznacza, że wnioski o zastosowanie środka tymczasowego winny zostać oddalone, gdy którakolwiek z nich nie jest spełniona [postanowienie prezesa Trybunału z dnia 14 października 1996 r. w sprawie C‑268/96 P(R) SCK i FNK przeciwko Komisji, Rec. s. I‑4971, pkt 30].
21 Z uwagi na to, że żaden przepis prawa wspólnotowego nie narzuca sędziemu rozpatrującemu wniosek o zastosowanie środków tymczasowych ustalonego schematu badania, czy istnieje konieczność zastosowania tych środków, w trakcie dokonywania takiego całościowego badania dysponuje on dużą swobodą oceny i ma prawo decydować, biorąc pod uwagę okoliczności każdej konkretnej sprawy, o sposobie dokonywania oceny, czy te poszczególne przesłanki zostały spełnione, jak też o kolejności, w jakiej należy badać spełnienie tych przesłanek [postanowienia prezesa Trybunału z dnia 19 lipca 1995 r. w sprawie C‑149/95 P(R) Komisja przeciwko Atlantic Container Line i in., Rec. s. I‑2165, pkt 23].
22 W okolicznościach niniejszej sprawy w pierwszej kolejności należy dokonać analizy przesłanek dopuszczalności.
W przedmiocie dopuszczalności
23 Podkreślając, że skarżąca złożyła wniosek o zastosowanie środka tymczasowego nie we własnym imieniu, lecz w imieniu TB, Komisja uważa, że wniosek ten należy uznać za niedopuszczalny, ponieważ skarżąca nie ma uzasadnionego interesu w powoływaniu się na zagrożenie interesów, które nie mają w jej przypadku osobistego charakteru. Komisja twierdzi ponadto, że skarżąca nie przedstawiła żadnej okoliczności świadczącej o pilnym charakterze sprawy w odniesieniu do TB.
24 W tym względzie należy przypomnieć, że środek tymczasowy można zastosować jedynie w przypadku pilnego charakteru sprawy, który to charakter należy oceniać w odniesieniu do konieczności zapobieżenia poważnej i nieodwracalnej szkodzie, jaką ponieść może strona wnosząca o zastosowanie tego środka (postanowienie prezesa Trybunału z dnia 8 maja 1991 r. w sprawie C‑356/90 R Belgia przeciwko Komisji, Rec. s. I‑2423, pkt 20). Na tej stronie spoczywa też ciężar dowodu, że oczekiwanie na zakończenie postępowania głównego spowoduje poniesienie przez nią osobiście szkody powodującej poważne i nieodwracalne dla niej skutki (postanowienie prezesa Trybunału z dnia 15 czerwca 1987 r. w sprawie 142/87 R Belgia przeciwko Komisji, Rec. s. 2589, pkt 23 oraz ww. postanowienie z dnia 8 maja 1991 r. w sprawie Belgia przeciwko Komisji, pkt 23).
25 Z powyższego wynika, że sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych może uwzględnić, w ramach badania przesłanki pilnego charakteru sprawy, podniesioną we wniosku o zastosowanie środków tymczasowych poważną i nieodwracalną szkodę tylko w takim zakresie, w jakim może ona zostać wyrządzona interesom strony, która wnosi o zastosowanie środków tymczasowych (postanowienie prezesa Sądu z dnia 1 lutego 2006 r. w sprawie T‑417/05 R Endesa przeciwko Komisji, dotychczas niepublikowane w Zbiorze, pkt 37). Wniosek o zawieszenie wykonania jest więc dopuszczalny wyłącznie w przypadku, w którym, i w zakresie, w jakim strona skarżąca wskaże we właściwy sposób powody, z jakich decyzja, o której zawieszenie wykonania wnosi, może jej osobiście wyrządzić poważną i nieodwracalną szkodę, jeśli nie zostanie zawieszona (zob. podobnie i analogicznie wyrok Trybunału z dnia 28 stycznia 1986 r. w sprawie 169/84 Cofaz i in. przeciwko Komisji, Rec. s. 391, pkt 28).
26 W tych okolicznościach należy stwierdzić niedopuszczalność żądań mających na celu zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji w całości, ponieważ dotyczą one kwot pieniężnych podlegających zapłacie przez spółki inne niż skarżąca, a sama skarżąca ograniczyła się do przedstawienia okoliczności mających świadczyć o pilnym charakterze w zakresie jej dotyczącym.
27 Niniejszy wniosek o zastosowanie środków tymczasowych jest zatem dopuszczalny jedynie w zakresie żądań dotyczących zawieszenia odzyskania części spornej pomocy państwa od samej skarżącej.
Co do istoty sprawy
W przedmiocie pilnego charakteru
– Argumenty uczestników
28 We wniosku o zastosowanie środków tymczasowych skarżąca stwierdza, że nie dysponuje środkami finansowymi umożliwiającymi jej zwrot kwoty w wysokości 7 183 528 PLN, powiększonej o odsetki. Skarżąca wyciąga z tego wniosek, że w przypadku niezastosowania wnioskowanego zawieszenia wykonania będzie ona zmuszona sprzedać znaczną część swojego majątku trwałego, co doprowadzi do ogłoszenia jej upadłości przed rozstrzygnięciem sporu w postępowaniu głównym.
29 W piśmie z dnia 6 lutego 2008 r. skarżąca podkreśla, że w trakcie zgromadzenia ogólnego w dniu 5 lutego 2008 r. udziałowcy skarżącej – czyli spółka Severstallat (nieco ponad 50%), Eurofaktor (około 27%) oraz Centrala Zaopatrzenia Hutnictwa (około 22%) – podjęli uchwałę o rozwiązaniu spółki ze względu na jej ogólną sytuację finansową oraz wezwali zarząd do zbadania stanu spółki pod kątem ewentualnego wniosku o ogłoszenie jej upadłości.
30 W odniesieniu do prawdopodobieństwa upadłości Komisja utrzymuje, że ocena tego, czy skarżąca ma interes w dalszym prowadzeniu działalności, musi uwzględniać faktyczną sytuację finansową grupy, do której ona należy, tak by określić, czy ponosi ona ryzyko odniesienia poważnej i nieodwracalnej szkody (zob. podobnie postanowienie prezesa Sądu z dnia 2 sierpnia 2006 r. w sprawie T‑69/06 R Aughinish Alumina przeciwko Komisji, dotychczas niepublikowane w Zbiorze, pkt 69 wraz z cytowanym orzecznictwem). Komisja twierdzi zaś, że skarżąca nie zajęła stanowiska w przedmiocie sytuacji finansowej grupy, w skład której wchodzi.
31 Na podstawie ogólnodostępnych informacji Komisja twierdzi, że sytuacja finansowa spółki Severstallat, która od 7 stycznia 2008 r. posiada nieco ponad 50% majątku skarżącej, jest bardzo dobra. W tym względzie Komisja wyjaśnia, że Severstallat to łotewska spółka stanowiąca część rosyjskiego konsorcjum Severstal, prowadzącego działalność w sektorze stalowym. To nadzwyczaj dobrze prosperujące konsorcjum miało zapłacić syndykowi masy upadłościowej TB kwotę w wysokości 54 mln PLN (około 15,5 mln EUR) za nabycie udziałów w TB. Komisja twierdzi, że spółka Centrala Zaopatrzenia Hutnictwa, która posiada około 22% majątku skarżącej, również znajduje się w bardzo dobrej kondycji finansowej.
– Ocena sędziego rozpatrującego wniosek o zastosowanie środka tymczasowego
32 Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że pilny charakter powinien być oceniany pod kątem konieczności wydania orzeczenia tymczasowego, celem uniknięcia poniesienia przez stronę wnoszącą o zastosowanie środka tymczasowego poważnej i nieodwracalnej szkody. Nieuchronność szkody nie musi być ustalona z całkowitą pewnością, wystarczy, by była ona przewidywalna z wystarczającym stopniem prawdopodobieństwa (zob. postanowienie prezesa Sądu z dnia 7 czerwca 2007 r. w sprawie T‑346/06 R IMS przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowane w Zbiorze, pkt 121 i 123 wraz z cytowanym orzecznictwem). Jednak strona, która się na to powołuje, jest zobowiązana udowodnić istnienie okoliczności faktycznych mogących uzasadnić prawdopodobieństwo wystąpienia poważnej i nieodwracalnej szkody [postanowienia prezesa Trybunału z dnia 14 grudnia 1999 r. w sprawie C‑335/99 P(R) HFB i in. przeciwko Komisji, Rec. s. I‑8705, pkt 67; postanowienia prezesa Sądu z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie T‑151/01 R Duales System Deutschland przeciwko Komisji, Rec. s. II‑3295, pkt 188 oraz z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie T‑34/02 R B przeciwko Komisji, Rec. s. II‑2803, pkt 86].
33 Z utrwalonego orzecznictwa wynika również, że szkoda finansowa jedynie w wyjątkowych okolicznościach może być postrzegana jako nieodwracalna lub jako dająca się z trudnością naprawić, ze względu na to, że, co do zasady, możliwa jest późniejsza zapłata odszkodowania pieniężnego [postanowienie prezesa Trybunału z dnia 11 kwietnia 2001 r. w sprawie C‑471/00 P(R) Komisja przeciwko Cambridge Healthcare Supplies, Rec. s. I‑2865, pkt 113; postanowienie prezesa Sądu z dnia 15 czerwca 2001 r. w sprawie T‑339/00 R Bactria przeciwko Komisji, Rec. s. II‑1721, pkt 94]. W takiej sytuacji wnioskowany środek tymczasowy jest zasadny jedynie wówczas, gdy okaże się, że w braku takiego środka skarżący znajdzie się w sytuacji mogącej stanowić zagrożenie dla samego jego istnienia przed wydaniem wyroku kończącego postępowanie główne (postanowienie prezesa Sądu z dnia 3 grudnia 2002 r. w sprawie T‑181/02 R Neue Erba Lautex przeciwko Komisji, Rec. s. II‑5081, pkt 84 wraz z cytowanym orzecznictwem).
34 W odniesieniu do ewentualnej niewypłacalności przedsiębiorstwa rozstrzygnięto jednak, że nie musi ona pociągać za sobą spełnienia przesłanki pilnego charakteru. W ramach analizy możliwości finansowych danego przedsiębiorstwa ocena jego sytuacji majątkowej może bowiem być dokonana przy uwzględnieniu, w szczególności, cech charakterystycznych grupy, z którą się ono wiąże poprzez swoich akcjonariuszy, co może prowadzić sędziego rozpatrującego wniosek o zastosowanie środków tymczasowych do uznania, że przesłanka pilnego charakteru nie została spełniona mimo przewidywanej niewypłacalności przedsiębiorstwa [postanowienie prezesa Trybunału z dnia 18 października 2002 r. w sprawie C‑232/02 P(R) Komisja przeciwko Technische Glaswerke Ilmenau, Rec. s. I‑8977, pkt 56 wraz z cytowanym orzecznictwem].
35 W niniejszym przypadku należy odnotować, że pełnomocnik procesowy skarżącej, który reprezentuje przed sędzią rozpatrującym wniosek o zastosowanie środków tymczasowych również Hutę Buczek, w piśmie z dnia 22 lutego 2008 r. oświadczył, iż skarżąca w dniu 8 lutego 2008 r. złożyła do właściwego sądu wniosek o ogłoszenie upadłości.
36 Podczas rozprawy w dniu 28 lutego 2008 r. ten sam pełnomocnik procesowy potwierdził tę informację i wyjaśnił, że skarżąca utraciła swoich klientów, i ta zmiana, uznana za nieodwracalną, spowodowała złożenie przez nią wniosku o ogłoszenie upadłości. W odpowiedzi na pytanie sędziego rozpatrującego wniosek o zastosowanie środka tymczasowego pełnomocnik procesowy potwierdził, że postanowienie z dnia 13 lutego 2008 r. wydane na mocy art. 105 § 2 regulaminu i zawieszające wykonanie zaskarżonej decyzji nie miało żadnego wpływu na ten wniosek o ogłoszenie upadłości, ponieważ nie został on cofnięty w następstwie wydania wspomnianego postanowienia.
37 W tych okolicznościach należy stwierdzić, że przesłanki pilnego charakteru ustalone w orzecznictwie powołanym w pkt 32–34 powyżej nie zostały spełnione. W związku bowiem z tym, że, mimo wydania wyżej wspomnianego postanowienia zawieszającego wykonanie zaskarżonej decyzji, skarżąca nie cofnęła wniosku o ogłoszenie upadłości, nie można mówić o konieczności wydania orzeczenia tymczasowego w celu uniknięcia wyrządzenia skarżącej poważnej i nieodwracalnej szkody. Ponieważ skarżąca sama wszczęła postępowanie zagrażające jej istnieniu, zastosowanie żądanego środka tymczasowego nie mogłoby usunąć tego zagrożenia.
38 W każdym razie, w odniesieniu do informacji przedstawionych przez skarżącą w celu wykazania istnienia poważnej szkody należy przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem przesłanki przewidziane w art. 104 § 2 regulaminu wymagają, aby najbardziej istotne okoliczności stanu faktycznego i stanu prawnego, na których opiera się wniosek o zastosowanie środków tymczasowych, wynikały w sposób spójny i zrozumiały z samej treści tego wniosku (postanowienia prezesa Sądu z dnia 7 maja 2002 r. w sprawie T‑306/01 R Aden i in. przeciwko Radzie i Komisji, Rec. s. II‑2387, pkt 52; z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie T‑175/03 R Schmitt przeciwko AER, RecFP s. I‑A‑175 i II‑883, pkt 18 oraz z dnia 23 maja 2005 r. w sprawie T‑85/05 R Dimos Ano Liosion i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II‑1721, pkt 37). W tym względzie należy stwierdzić, że w niniejszym wniosku o zastosowanie środka tymczasowego skarżąca nie przedstawiła żadnej okoliczności umożliwiającej dokonanie oceny sytuacji finansowej grupy, do której należała ona w tym okresie.
39 Także na rozprawie w dniu 28 lutego 2008 r. skarżąca nie przestawiła dokładnych informacji, w szczególności finansowych, dotyczących jej przynależności do grupy spółek, które ją obecnie kontrolują, w szczególności tych dotyczących spółki Severstallat, która posiada większość jej majątku.
40 Takie dokładne informacje powinny były zaś zostać przedstawione niezwłocznie po nabyciu przez Severstallat ponad 50% majątku skarżącej, tym bardziej że Komisja stwierdziła, iż konsorcjum, do którego należy Severstallat, wydaje się bardzo dobrze prosperować. Argument przedstawiony przez skarżącą nie umożliwia zatem sędziemu rozpatrującemu wniosek o zastosowanie środka tymczasowego dokonania oceny wagi powoływanej szkody (zob. podobnie postanowienie prezesa Sądu z dnia 26 lutego 2007 r. w sprawie T‑416/06 R Sumitomo Chemical Agro Europe przeciwko Komisji, dotychczas niepublikowane w Zbiorze, pkt 71 i 72).
41 Z całości powyższych uwag wynika, że skarżąca nie udowodniła, iż w obecnym stanie poniosłaby poważną i nieodwracalną szkodę, jeśli wnioskowane zawieszenie wykonania zaskarżonej decyzji nie zostanie zastosowane.
42 Wniosek o zastosowanie środka tymczasowego należy zatem oddalić z powodu braku pilnego charakteru, bez konieczności badania, czy pozostałe przesłanki zawieszenia zostały spełnione.
Z powyższych względów
PREZES SĄDU
postanawia, co następuje:
1) Wniosek zostaje oddalony.
2) Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Sporządzono w Luksemburgu w dniu 14 marca 2008 r.