Odwołanie od postanowienia Sądu (druga izba) wydanego w dniu 12 września 2017 r. w sprawie T-247/16, Trasta Komercbanka AS i in. / Europejski Bank Centralny, wniesione w dniu 27 listopada 2017 r. przez Komisję Europejską
(Sprawa C-669/17 P)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: V. Di Bucci, A. Steiblytė, K. Ph. Wojcik, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Trasta Komercbanka AS, Ivan Fursin, Igors Buimisters, C & R Invest SIA, Figon Co. Ltd, GCK Holding Netherlands BV, Rikam Holding SA, Europejski Bank Centralny
Żądania wnoszącej odwołanie
uchylenie postanowienia Sądu (druga izba) z dnia 12 września 2017 r. w sprawie T-247/16, Trasta Komercbanka AS, Ivan Fursin, Igors Buimisters, SIA C & R Invest, Figon Co Limited, G.C.K J Holding Netherlands B.V. oraz Rikam Holding S.A. – SPF / Europejski Bank Centralny, w zakresie, w jakim oddala on zarzut niedopuszczalności w odniesieniu do skargi złożonej przez akcjonariuszy Trasta Komercbanka AS;
odrzucenie skargi wniesionej przez Ivana Fursina, Igorsa Buimistersa, SIA C & R Invest, Figon Co Limited, G.C.K J Holding Netherlands B.V. oraz Rikam Holding S.A. – SPF jako niedopuszczalnej;
obciążenie skarżących kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Sąd błędnie uznał, że niezbędne było uznanie za dopuszczalną skargi o stwierdzenie nieważności wniesionej przez akcjonariuszy instytucji kredytowej w likwidacji na decyzję o cofnięciu zezwolenia instytucji kredytowej w celu zapewnienia skutecznego środka prawnego. Tym samym nie uwzględnił innych środków prawnych przysługujących instytucji kredytowej, w postaci wniesionej w terminie skargi o stwierdzenie nieważności i wniosku o zastosowanie środków tymczasowych, oraz środków prawnych przysługujących akcjonariuszom w postaci skargi odszkodowawczej wobec Europejskiego Banku Centralnego przed sądami europejskimi i ewentualnie w postaci innych skarg przed sądami krajowymi.
Odwołanie jest oparte na dwóch następujących zarzutach:
Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył art. 263 TFUE w odniesieniu do przesłanki interesu prawnego. Stwierdzając, że bezpośredni akcjonariusze nie mieli możliwości skorzystać ze swoich praw do określenia zarządzania i polityki spółki w likwidacji, jak miałoby to miejsce gdyby spółka nadal funkcjonowała, Sąd błędnie odszedł od orzecznictwa, zgodnie z którym akcjonariusze nie mają interesu prawnego odrębnego od interesu ich spółki. Ponadto Sąd nie uwzględnił, że nawet akcjonariusze działającej spółki, a z pewnością akcjonariusze mniejszościowi, nie mają prawa do zmuszenia zarządu spółki do wniesienia skargi. Nie odróżnił on ponadto skutków decyzji nadzoru bankowego w sprawie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej od skutków późniejszej decyzji sądu krajowego o wszczęciu postępowania likwidacyjnego. Wreszcie Sąd błędnie uznał, że akcjonariusze spółki w likwidacji powinni mieć możliwość wykonywania swoich praw udziałowych w taki sam sposób jak akcjonariusze działającej spółki.
Wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył art. 263 akapit czwarty TFUE w odniesieniu do przesłanki, zgodnie z którą akt musi dotyczyć danej osoby indywidualnie i bezpośrednio.
W odniesieniu do pierwszej przesłanki Sąd po pierwsze nie uwzględnił, że możliwość mniej lub bardziej dokładnego ustalenia liczby, a nawet tożsamości osób, do których środek ma zastosowanie, w żaden sposób nie oznacza, że należy uważać, iż dotyczy ich indywidualnie, o ile środek ten jest stosowany na mocy określonej przez niego obiektywnej prawnej lub faktycznej sytuacji. Po drugie, Sąd błędnie stwierdził, że decyzja o cofnięciu zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej dotyczy akcjonariuszy instytucji kredytowej, podczas gdy dotyczy ona jedynie samej tej instytucji. Po trzecie, Sąd błędnie uznał, że decyzja Europejskiego Banku Centralnego ma wpływ na akcjonariuszy ze względu na ich określone szczególne cechy lub ze względu na faktyczną sytuację, która odróżnia ich od wszystkich innych osób, podczas gdy decyzja ta dotyczy jedynie instytucji kredytowej i nie ma wpływu na prawa akcjonariuszy. Wreszcie, nawet przy założeniu, że skierowane do spółki orzeczenie Sądu może dotyczyć jedynego akcjonariusza spółki bezpośrednio i indywidualnie, Sąd błędnie zrównał sytuację indywidualnych akcjonariuszy mniejszościowych z sytuacją jedynego akcjonariusza.
W odniesieniu do drugiej przesłanki Sąd po pierwsze dopuścił się błędu co do prawa uznając, że cofnięcie zezwolenia na prowadzenie działalności bankowej dotyczy akcjonariuszy bezpośrednio, nie dokonując rozróżnienia między skutkami tego cofnięcia a skutkami decyzji sądu krajowego o wszczęciu postępowania likwidacyjnego. Po drugie, Sąd błędnie uznał, że decyzja Europejskiego Banku Centralnego dotyczyła akcjonariuszy bezpośrednio ze względu na wagę jej skutków. Tym samym Sąd nie dokonał rozróżnienia między skutkami prawnymi decyzji, które są ograniczone do instytucji kredytowej, a jej skutkami ekonomicznymi, które jak najbardziej mogą rozciągać się na akcjonariuszy.
____________