Sprawa C‑561/11

Fédération Cynologique Internationale

przeciwko

Federación Canina Internacional de Perros de Pura Raza,

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado de lo Mercantil n° 1 de Alicante y n° 1 de Marca Comunitaria)

Wspólnotowe znaki towarowe – Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 – Artykuł 9 ust. 1 – Pojęcie stron trzecich – Właściciel późniejszego wspólnotowego znaku towarowego

Streszczenie – wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 21 lutego 2013 r.

1.        Pytania prejudycjalne – Właściwość sądu krajowego – Ocena niezbędności oraz znaczenia zadanych pytań

(art. 267 TFUE)

2.        Pytania prejudycjalne – Właściwość Trybunału – Granice – Pytania pozbawione w sposób oczywisty znaczenia dla sprawy i pytania hipotetyczne zadane w kontekście wykluczającym użyteczną odpowiedź – Pytania pozbawione związku z przedmiotem sporu przed sądem krajowym

(art. 267 TFUE)

3.        Pytania prejudycjalne – Wystąpienie do Trybunału – Pytanie zadane z urzędu przez sąd krajowy – Dopuszczalność

(art. 267 TFUE)

4.        Wspólnotowy znak towarowy – Skutki wspólnotowego znaku towarowego – Prawa przyznane przez znak towarowy – Prawo zakazu używania znaku towarowego – Każda osoba trzecia – Pojęcie – Właściciel późniejszego wspólnotowego znaku towarowego – Zaliczenie – Powództwo dotyczące naruszenia – Konieczność czekania na stwierdzenie nieważności późniejszego wspólnotowego – Brak

(rozporządzenie Rady nr 207/2009, art. 9 ust. 1)

1.        Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 26)

2.        Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 27)

3.        Zobacz tekst orzeczenia.

(por. pkt 30)

4.        Artykuł 9 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego należy interpretować w ten sposób, że prawo wyłączne właściciela wspólnotowego znaku towarowego do zakazania wszelkim osobom trzecim używania w obrocie handlowym oznaczeń identycznych z jego znakiem towarowym lub do niego podobnych obejmuje osobę trzecią będącą właścicielem późniejszego wspólnotowego znaku towarowego, bez konieczności uprzedniego unieważnienia tego ostatniego znaku towarowego.

Z brzmienia art. 9 ust. 1 oraz z ogólnej systematyki tego rozporządzenia wynika, że właściciel wspólnotowego znaku towarowego musi móc zakazać właścicielowi późniejszego wspólnotowego znaku towarowego jego używania. Wniosku tego nie podważa okoliczność, iż właściciel późniejszego wspólnotowego znaku towarowego również korzysta z prawa wyłącznego na podstawie art. 9 ust. 1 rozporządzenia. W tej kwestii przepisy rozporządzenia należy interpretować w świetle zasady pierwszeństwa, zgodnie z którą wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy ma pierwszeństwo przed późniejszym wspólnotowym znakiem towarowym. W szczególności z art. 8 ust. 1 i z art. 53 ust. 1 rozporządzenia wynika bowiem, że w przypadku konfliktu między dwoma znakami towarowymi domniemuje się, iż to znak towarowy zarejestrowany jako pierwszy spełnia wszystkie warunki wymagane dla uzyskania ochrony wspólnotowej przed znakiem towarowym zarejestrowanym w drugiej kolejności.

Prawdą jest, iż procedura rejestracji wspólnotowych znaków towarowych, ustanowiona w art. 36–45 rozporządzenia, obejmuje ocenę merytoryczną mającą na celu uprzedzające rejestrację określenie, czy wspólnotowy znak towarowy spełnia warunki uzyskania ochrony. Jednakże okoliczność ta nie ma decydującego znaczenia.

Po pierwsze, mimo gwarancji oferowanych przez procedurę rejestracji wspólnotowych znaków towarowych nie można całkowicie wykluczyć, że oznaczenie mogące naruszyć wcześniejszy wspólnotowy znak towarowy zostanie zarejestrowane jako wspólnotowy znak towarowy. Zdarza się tak w szczególności, gdy właściciel wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego nie wniósł sprzeciwu na podstawie art. 41 rozporządzenia lub gdy sprzeciw ten nie został przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) poddany ocenie merytorycznej z powodu nieposzanowania wymogów proceduralnych określonych w art. 41 ust. 3.

Po drugie, możliwość wytoczenia przez właściciela wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego powództwa dotyczącego naruszenia względem właściciela późniejszego wspólnotowego znaku towarowego nie może pozbawiać sensu ani wniesienia do Urzędu wniosku o unieważnienie, ani mechanizmu uprzedniej kontroli, istniejących w ramach procedury rejestracji wspólnotowych znaków towarowych.

Wreszcie prawo wyłączne przewidziane w art. 9 ust. 1 rozporządzenia zostało przyznane właścicielowi znaku, aby umożliwić mu ochronę jego szczególnych interesów jako właściciela znaku, tzn. umożliwić mu zadbanie o to, by znak ten mógł pełnić właściwe mu funkcje. Tymczasem, jeżeli właściciel wcześniejszego wspólnotowego znaku towarowego dla zakazania używania przez osoby trzecie oznaczenia naruszającego funkcje jego znaku towarowego miałby czekać na stwierdzenie nieważności późniejszego wspólnotowego znaku towarowego, której ta osoba trzecia jest właścicielem, ochrona przyznawana mu przez art. 9 ust. 1 rozporządzenia byłaby znacząco osłabiona.

(por. pkt 37–40, 42, 44–46, 48, 50–52; sentencja)