Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Rechtbank Den Haag, zittingsplaats ‘s-Hertogenbosch (Κάτω Χώρες) στις 16 Δεκεμβρίου 2019 – LH κατά Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

(Υπόθεση C-921/19)

Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική

Αιτούν δικαστήριο

Rechtbank Den Haag, zittingsplaats ‘s-Hertogenbosch

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Προσφεύγων: LH

Καθού: Staatssecretaris van Justitie en Veiligheid

Προδικαστικά ερωτήματα

Συνάδει προς το άρθρο 40, παράγραφος 2, της οδηγίας περί διαδικασιών¹ σε συνδυασμό με το άρθρο 4, παράγραφος 2, της οδηγίας περί αναγνώρισης ² καθώς και προς τα άρθρα 47 και 52 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης η θέσπιση από την υπηρεσία ασύλου κράτους μέλους ρυθμίσεων κατά τις οποίες πρωτότυπα έγγραφα ουδέποτε δύνανται να αποτελούν νέα στοιχεία ή πορίσματα εφόσον δεν μπορεί να εξακριβωθεί η γνησιότητά τους; Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως: Διαφέρει η κατάσταση στην προκειμένη περίπτωση αν ο αιτών υποβάλει στο πλαίσιο μεταγενέστερης αίτησης αντίγραφα εγγράφων ή έγγραφα προερχόμενα από πηγή που δεν μπορεί αντικειμενικά να ελεγχθεί;

Έχει το άρθρο 40 της οδηγίας περί διαδικασιών σε συνδυασμό με το άρθρο 4, παράγραφος 2, της οδηγίας περί αναγνώρισης την έννοια ότι επιτρέπεται στην υπηρεσία ασύλου κράτους μέλους κατά την εξέταση εγγράφων και την αξιολόγηση της αποδεικτικής τους αξίας να διακρίνει με βάση το αν τα έγγραφα αυτά υποβάλλονται στο πλαίσιο πρώτης αίτησης ή μεταγενέστερης αίτησης; Επιτρέπεται σε κράτος μέλος να μην ανταποκριθεί περαιτέρω στο καθήκον συνεργασίας κατά την υποβολή εγγράφων στο πλαίσιο μεταγενέστερης αίτησης όταν δεν μπορεί να εξακριβωθεί η γνησιότητα των εγγράφων αυτών;

____________

¹     Οδηγία 2013/32/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2013, σχετικά με κοινές διαδικασίες για τη χορήγηση και ανάκληση του καθεστώτος διεθνούς προστασίας (ΕΕ 2013, L 180, σ. 60).

²     Οδηγία 2011/95/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2011, σχετικά με τις απαιτήσεις για την αναγνώριση των υπηκόων τρίτων χωρών ή των απάτριδων ως δικαιούχων διεθνούς προστασίας, για ένα ενιαίο καθεστώς για τους πρόσφυγες ή για τα άτομα που δικαιούνται επικουρική προστασία και για το περιεχόμενο της παρεχόμενης προστασίας (EE 2011, L 337, σ. 9).