POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
z dnia 28 lutego 2012 r.
Sprawa F‑140/11 R
BK
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Wniosek o zawieszenie wykonania – Dochodzenie Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) – Wezwanie na przesłuchanie – Raport końcowy z dochodzenia – Akt niekorzystny – Niedopuszczalność skargi w postępowaniu głównym
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 278 TFUE i art. 157 EWEA, a także art. 279 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której BK żąda zawieszenia wykonania decyzji Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) z dnia 28 października 2011 r. w sprawie wezwania na przesłuchanie w ramach dochodzenia wewnętrznego w zakresie, w jakim rzeczona decyzja zawiera zapowiedź zamknięcia dochodzenia i sporządzenia raportu końcowego z tego dochodzenia.
Orzeczenie: Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zostaje oddalony. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Streszczenie
1. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Przesłanki dopuszczalności – Sporna decyzja, której skutki wyczerpały się częściowo w chwili wystąpienia z wnioskiem o zastosowanie środków tymczasowych – Wniosek w części niedopuszczalny
(art. 278 TFUE)
2. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Kompetencje sędziego orzekającego w przedmiocie środków tymczasowych – Wydawanie tymczasowych nakazów
(art. 279 TFUE)
3. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Przesłanki dopuszczalności – Dopuszczalność skargi w postępowaniu głównym – Brak znaczenia dla sprawy – Granice
(art. 278 TFUE, 279 TFUE)
4. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie – Akty wywołujące wiążące skutki prawne – Raport Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) zamykający dochodzenie – Zapowiedź zamknięcia dochodzenia i sporządzenia raportu końcowego – Decyzja w sprawie wezwania urzędnika do stawienia się na przesłuchanie informująca go o przedmiocie i zasadach tego przesłuchania – Wyłączenie
(rozporządzenie nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady, art. 4 ust. 1, 2, art. 9)
5. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – Fumus boni iuris – Pilny charakter – Charakter kumulatywny – Wyważenie wszystkich spornych interesów – Swobodna ocena przysługująca sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych
(art. 278 TFUE, 279 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)
6. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – Pilny charakter – Poważna i nieodwracalna szkoda – Ciężar dowodu
(art. 278 TFUE, 279 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)
1. W przypadku wyczerpania skutków części decyzji w chwili wystąpienia z wnioskiem o zastosowanie środków tymczasowych żądania dotyczące tej części są niedopuszczalne.
(zob. pkt 29)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawy połączone F‑5/11 R i F‑15/11 R Mariën przeciwko Komisji i SEAE, 27 maja 2011 r., pkt 39, 42
2. Sędzia orzekający w przedmiocie środków tymczasowych ma prawo wydawać tymczasowe nakazy nieprzesądzające w żaden sposób o orzeczeniu sędziego orzekającego w postępowaniu głównym.
(zob. pkt 31)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 118/83 R CMC i in. przeciwko Komisji, 5 sierpnia 1983 r., pkt 53
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑203/95 R Connolly przeciwko Komisji, 12 grudnia 1995 r., pkt 25
3. Kwestia dopuszczalności skargi w postępowaniu głównym nie powinna co do zasady być badana w ramach postępowania w przedmiocie środka tymczasowego, lecz jej rozstrzygnięcie winno nastąpić w ramach rozpoznania tej skargi. Rozstrzygnięcie w przedmiocie dopuszczalności na etapie postępowania w przedmiocie środka tymczasowego, w przypadku gdy dopuszczalność ta nie jest prima facie całkowicie wykluczona, przesądzałoby bowiem o orzeczeniu, które Sąd wyda w postępowaniu głównym.
Jednakże w szczególności w sytuacji, gdy podniesiony został zarzut oczywistej niedopuszczalności skargi, na której opiera się wniosek o zastosowanie środka tymczasowego, konieczne może się okazać ustalenie istnienia okoliczności uprawdopodabniających dopuszczalność tej skargi.
(zob. pkt 32, 33)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑117/91 R Bosman przeciwko Komisji, 27 czerwca 1991 r., pkt 7
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑196/98 R Peña Abizanda i in. przeciwko Komisji, 4 lutego 1999 r., pkt 10 i przytoczone tam orzecznictwo; sprawy połączone T‑125/03 R i T‑253/03 R Akzo Nobel Chemicals i Akcros Chemicals przeciwko Komisji, 30 października 2003 r., pkt 56
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑120/06 R Dálnoky przeciwko Komisji, 14 grudnia 2006 r., pkt 41
4. Zarówno w sporach szczególnego rodzaju z zakresu europejskiej służby publicznej, jak i w sporach z zakresu ogólnego akt niekorzystny, a tym samym zaskarżalny, stanowią wyłącznie środki, które wywołują wiążące skutki prawne mogące wpłynąć na interesy skarżącego, zmieniając w istotny sposób jego sytuację prawną.
W tym względzie raport zamykający dochodzenie Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) nie zmienia sytuacji prawnej wymienionych w nim osób. Tym bardziej zapowiedzi zamknięcia dochodzenia i sporządzenia raportu końcowego nie można uznać za akt niekorzystny.
Ponadto decyzja OLAF‑u w sprawie wezwania urzędnika lub pracownika do stawienia się na przesłuchanie, informująca go dodatkowo o przedmiocie i zasadach tego przesłuchania, również nie zmienia jego sytuacji prawnej w sposób wystarczająco istotny, by stanowiła akt niekorzystny. Chodzi bowiem oczywiście o czynność przygotowawczą przeprowadzaną w toku dochodzenia, mogącego zaowocować ostateczną decyzją, którą właściwa instytucja lub właściwe krajowe organy wymiaru sprawiedliwości będą mogły wydać w świetle raportu OLAF‑u zamykającego to dochodzenie.
(zob. pkt 39, 41, 42)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑309/03 Camós Grau przeciwko Komisji, 6 kwietnia 2006 r., pkt 48, 49
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑261/09 P Komisja przeciwko Violetti i in., 20 maja 2010 r., pkt 46
5. Zgodnie z przepisami art. 102 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej we wnioskach dotyczących środków tymczasowych należy wskazać w szczególności okoliczności dowodzące pilnego charakteru oraz zarzuty dotyczące stanu faktycznego i prawnego uzasadniające prima facie (fumus boni iuris) zastosowanie wnioskowanych środków.
Przesłanki dotyczące pilnego charakteru i fumus boni iuris mają charakter kumulatywny, co oznacza, że wniosek o zastosowanie środków tymczasowych należy odrzucić, jeśli jedna z nich nie jest spełniona. W razie potrzeby sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zestawia również ze sobą wagę poszczególnych wchodzących w grę interesów.
W ramach takiej całościowej analizy sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych przysługuje szeroki zakres swobodnej oceny i ma on – w świetle konkretnych okoliczności danego przypadku – swobodę w określeniu sposobu, w jaki różne przesłanki powinny być zbadane, oraz kolejności ich badania, gdyż żaden przepis prawa nie narzuca mu z góry określonego schematu postępowania przy ocenie konieczności zarządzenia środków tymczasowych.
(zob. pkt 56–58)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑173/99 R Elkaïm i Mazuel przeciwko Komisji, 10 września 1999 r. pkt 18; sprawa T‑120/01 R De Nicola przeciwko EBI, 9 sierpnia 2001 r., pkt 12, 13
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑38/06 R Bianchi przeciwko ETF, 31 maja 2006 r., pkt 20, 22
6. Celem postępowania w przedmiocie zastosowania środków tymczasowych nie jest zagwarantowanie naprawienia szkody, lecz zapewnienie pełnej skuteczności wyroku co do istoty sprawy. Aby cel ten został osiągnięty, żądane środki muszą mieć charakter niecierpiących zwłoki w tym znaczeniu, że zastosowanie tych środków i wywarcie przez nie skutku przed ogłoszeniem wyroku w postępowaniu głównym jest niezbędne dla uniknięcia poważnej i nieodwracalnej szkody dla interesów skarżącego. Ponadto to do strony wnoszącej o zastosowanie środków tymczasowych należy wykazanie, że nie może oczekiwać na rozstrzygnięcie sprawy w postępowaniu głównym bez poniesienia szkody tego rodzaju.
(zob. pkt 60)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑320/02 R Esch-Leonhardt i in. przeciwko EBC, 19 grudnia 2002 r., pkt 27