WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 20 września 2011 r.
Sprawa F‑45/06 REV
Sandrine De Buggenoms i in.
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Postępowanie – Skarga o wznowienie postępowania – Artykuł 119 regulaminu postępowania przed Sądem – Orzeczenie Sądu – Skarga o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem o wykreśleniu sprawy w następstwie cofnięcia skargi – Powaga rzeczy osądzonej – Brak – Badanie niedopuszczalności z urzędu
Przedmiot: Skarga o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem prezesa pierwszej izby Sądu z dnia 16 września 2010 r. o wykreśleniu sprawy F‑45/06 Avendano i in. przeciwko Komisji.
Orzeczenie: Skarga o wznowienie postępowania zostaje odrzucona jako niedopuszczalna. Strona skarżąca w postępowaniu o wznowienie postępowania pokrywa koszty poniesione przez Komisję. Rada, interwenient w postępowaniu o wznowienie postępowania, pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Postępowanie – Wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem – Skarga o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem o wykreśleniu sprawy w następstwie cofnięcia skargi – Niedopuszczalność
(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 44, załącznik I, art. 7; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 74, art. 89 § 5, art. 119)
2. Postępowanie – Reprezentacja stron – Pełnomocnictwo procesowe – Brak wymogu przedłożenia
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 35 § 5, art. 39 § 1 akapit trzeci, art. 74)
3. Prawo Unii – Zasady – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Zakres
(art. 6 ust. 1 TUE; Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 47, art. 52 ust. 7)
1. Z uwagi na to, że postanowienie z uzasadnieniem zawierające orzeczenie o umorzeniu postępowania lub kończące postępowanie w sprawie ze względu na brak właściwości sądu Unii albo niedopuszczalność lub oczywistą bezzasadność skargi wywołuje skutki analogiczne do wyroku, skarga o wznowienie postępowania na podstawie art. 44 statutu Trybunału Sprawiedliwości, znajdującego zastosowanie do Sądu do spraw Służby Publicznej na mocy art. 7 załącznika I do tego statutu, mogłaby zostać skierowana przeciwko takiemu postanowieniu, nawet jeśli nie przewiduje tego wprost brzmienie wspomnianego art. 44. Podobnie brzmienie art. 119 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej nie ogranicza skargi o wznowienie postępowania do wyroków Sądu, lecz stanowi, że można wnieść o wznowienie postępowania zakończonego orzeczeniem Sądu.
Choć jednak brzmienie przytoczonego art. 119 dotyczy, bez różnicowania na wyroki i postanowienia, wszystkich orzeczeń Sądu jako możliwego przedmiotu skargi o wznowienie postępowania, nie zmienia to faktu, że w systemie sądowniczym Unii wznowienie postępowania nie stanowi środka odwoławczego, ale nadzwyczajny środek zaskarżenia umożliwiający podważenie powagi rzeczy osądzonej, z jakiej korzystają ostateczny wyrok lub ostateczne postanowienie.
W tym względzie, ponieważ postanowienie o wykreśleniu sprawy wydane na podstawie art. 74 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej nie zawiera rozstrzygnięcia ani w przedmiocie dopuszczalności, ani co do istoty sprawy, nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej, a więc nie może być utożsamiane z postanowieniem z uzasadnieniem wywołującym skutki analogiczne do wyroku. Orzekając w drodze postanowienia na podstawie wskazanego art. 74 o wykreśleniu sprawy z rejestru Sądu, prezes Sądu ogranicza się bowiem do uznania wyrażonej przez skarżącego woli cofnięcia skargi. W takim postanowieniu jedynymi postanowieniami mającymi wpływ na strony sporu są te, w których prezes Sądu rozstrzyga w przedmiocie kosztów zgodnie z przepisami art. 89 § 5 regulaminu postępowania.
(zob. pkt 31–33, 35, 36, 38, 39, 41)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑130/91 REV ISAE/VP i Interdata przeciwko Komisji, 7 marca 1995 r., pkt 6; sprawy połączone C‑199/94 P i C‑200/94 P‑REV Inpesca przeciwko Komisji, 5 marca 1998 r., pkt 16; sprawa C‑12/05 P‑REV Meister przeciwko OHIM, 29 listopada 2007 r., pkt 16; sprawa C‑255/06 P‑REV Yedaş Tarim ve Otomotiv Sanayi ve Ticaret przeciwko Radzie i Komisji, 2 kwietnia 2009 r., pkt 15–17
2. Zgodnie z brzmieniem art. 35 § 5 i art. 39 § 1 akapit trzeci regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej adwokat lub radca prawny wspierający lub reprezentujący stronę nie musi dopełnić przed Sądem żadnych innych formalności poza poświadczeniem swego statusu adwokata lub radcy prawnego, i nie ma obowiązku przedkładania prawidłowo wystawionego pełnomocnictwa, chyba że poświadczenie takiego pełnomocnictwa jest wymagane w razie jego zakwestionowania. W związku z tym, ponieważ adwokat lub radca prawny nie musi co do zasady przedkładać dokumentu poświadczającego prawidłowe udzielenie mu pełnomocnictwa przez klienta ani w celu wniesienia skargi, ani w celu zawiadomienia Sądu, że klient pragnie cofnąć skargę, skoro o decyzji tego ostatniego Sąd może zgodnie z przepisami art. 74 wskazanego regulaminu zostać zawiadomiony nawet ustnie w trakcie rozprawy, istnienie, zakres, a nawet cofnięcie pełnomocnictwa procesowego udzielanego adwokatowi lub radcy prawnemu przez klienta stanowią, z wyjątkiem ich zakwestionowania, kwestie niepodlegające badaniu przez Sąd.
(zob. pkt 45, 46)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 14/64 Barge przeciwko Wysokiej Władzy, 16 lutego 1965 r.
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑139/89 Virgili‑Schettini przeciwko Parlamentowi, 26 września 1990 r.
3. Jeśli chodzi o prawo do skutecznego środka prawnego, z wyjaśnień dotyczących art. 47 karty praw podstawowych, które zgodnie z art. 6 ust. 1 akapit trzeci TUE i art. 52 ust. 7 rzeczonej karty należy uwzględniać w celu dokonywania jej wykładni, wynika, że akapit drugi omawianego artykułu odpowiada art. 6 ust. 1 europejskiej konwencji praw człowieka, choć w prawie Unii prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy nie jest ograniczone do spraw odnoszących się do praw i obowiązków o charakterze cywilnym. Z kolei podstawą art. 47 akapit pierwszy karty praw podstawowych jest artykuł 13 europejskiej konwencji praw człowieka, jednakże w prawie Unii ochrona jest bardziej rozległa, ponieważ gwarantuje prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem, a nie tylko do skutecznego środka odwoławczego do właściwego organu krajowego. Prawo do skutecznego środka prawnego w rozumieniu art. 47 akapit pierwszy karty praw podstawowych nie jest ograniczone do ochrony praw podstawowych, lecz obejmuje również ochronę wszystkich praw i swobód zagwarantowanych prawem Unii.
(zob. pkt 53)