Language of document : ECLI:EU:T:2019:766

WYROK SĄDU (czwarta izba)

z dnia 24 października 2019 r.(*)

Skarga o stwierdzenie nieważności – Prawo instytucjonalne – Obowiązek powierzenia CdT prac tłumaczeniowych koniecznych dla funkcjonowania EUIPO – Rozwiązanie porozumienia między CdT a EUIPO – Opublikowanie ogłoszenia o przetargu na usługi tłumaczeniowe – Zarzut niedopuszczalności – Brak interesu prawnego – Częściowe umorzenie postępowania – Częściowa niedopuszczalność

W sprawie T‑417/18

Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej (CdT), reprezentowane przez J. Rikkert oraz M. Garniera, działających w charakterze pełnomocników,

strona skarżąca,

przeciwko

Urzędowi Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO) reprezentowanemu przez N. Bambarę oraz D. Hanfa, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

której przedmiotem jest, w pierwszej kolejności, oparta na art. 263 TFUE skarga o stwierdzenie nieważności, po pierwsze, pisma EUIPO z dnia 26 kwietnia 2018 r., w zakresie, w jakim urząd ten informuje o swoim zamiarze nieprzedłużenia po dniu 31 grudnia 2018 r. zawartego w 2016 r. porozumienia z CdT w sprawie prac tłumaczeniowych niezbędnych do funkcjonowania EUIPO, po drugie, pisma EUIPO z dnia 26 kwietnia 2018 r., w którym urząd informuje CdT o zamiarze podjęcia zapobiegawczo środków niezbędnych do zapewnienia ciągłości usług tłumaczeniowych po dniu 31 grudnia 2018 r., w szczególności poprzez opublikowanie ogłoszenia o przetargu, i po trzecie, decyzji EUIPO o opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej ogłoszenia o przetargu na usługi tłumaczeniowe pod numerem referencyjnym 2018/S 114‑258472, w drugiej kolejności – żądanie zakazania EUIPO podpisywania umów w ramach owego przetargu, oraz w trzeciej kolejności – żądanie stwierdzenia bezprawności ogłoszenia o przetargu na usługi tłumaczeniowe przez agencję lub jakikolwiek inny organ lub jednostkę organizacyjną Unii Europejskiej, których rozporządzenie założycielskie przewiduje, że usługi tłumaczeniowe będą świadczone przez CdT,

SĄD (czwarta izba),

w składzie: H. Kanninen, J. Schwarcz (sprawozdawca) i C. Iliopoulos, sędziowie,

sekretarz: M. Marescaux, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 22 maja 2019 r.,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej (CdT) jest jednostką organizacyjną utworzoną rozporządzeniem Rady (WE) nr 2965/94 z dnia 28 listopada 1994 r. (Dz.U. 1994, L 314, s. 1). Jego zadaniem jest świadczenie usług tłumaczeniowych na rzecz jednostek organizacyjnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 akapit pierwszy tego rozporządzenia, oraz na rzecz instytucji i organów Unii zgodnie z ust. 3 wspomnianego artykułu.

2        Zgodnie z motywem drugim rozporządzenia nr 2965/94 utworzenie jednego specjalistycznego centrum stanowi praktyczne rozwiązanie problemu zaspokajania potrzeb w zakresie tłumaczeń wielu organów mieszczących się w różnych miejscach na obszarze Unii.

3        Zgodnie z art. 2 ust. 1 akapit pierwszy rozporządzenia nr 2965/94 CdT „obsługuje działalność następujących agencji i biur w zakresie niezbędnych tłumaczeń:” Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM), obecnie Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1).

4        Ponadto art. 2 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 2965/94 stanowi, że CdT i organy wymienione w akapicie pierwszym tego samego ustępu, a zatem i EUIPO, zawierają „ustalenia [porozumienia] dotyczące sposobów ich współpracy”.

5        Rada Unii Europejskiej w deklaracji nr 1 do rozporządzenia nr 2965/94 podkreśla, że „przywiązuje największą wagę do prawidłowego stosowania zasad skuteczności i efektywności” [tłumaczenie nieoficjalne].

6        Artykuł 148 rozporządzenia 2017/1001 stanowi, że „[u]sługi w zakresie tłumaczeń wymagane dla funkcjonowania [EUIPO] zapewnia [CdT]”. Artykuł ten odpowiada dawnemu art. 121 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2009, L 78, s. 1), z późniejszymi zmianami.

7        W dniu 13 grudnia 2016 r. CdT i EUIPO zawarły porozumienie w rozumieniu art. 2 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 2965/94 (zwane dalej „porozumieniem z 2016 r.”).

8        Porozumienie z 2016 r. zastąpiło wcześniejsze porozumienie zawarte w dniu 30 listopada 2015 r.

9        W art. 11 porozumienia z 2016 r. przewidziano szczególną procedurę, którą należy stosować w przypadku braku zgody pomiędzy CdT a EUIPO.

10      Artykuł 15 porozumienia z 2016 r. przewidywał jego wejście w życie w dniu 1 stycznia 2017 r., jak również jego wygaśnięcie w dniu 31 grudnia tego samego roku, oraz postanawiał, że porozumienie zostanie automatycznie przedłużone na okres dwunastu miesięcy pod warunkiem, że nie zostanie wypowiedziane listem poleconym przez którąkolwiek ze stron na dwa miesiące przed jego wygaśnięciem.

11      W dniu 26 kwietnia 2018 r. EUIPO wystosowało do CdT pismo (zwane dalej „pismem z dnia 26 kwietnia 2018 r.”), w którym wyraziło swoje niezadowolenie z usług świadczonych przez CdT oraz z warunków, na jakich były one fakturowane. Ponadto EUIPO wyraziło zamiar rozwiązania porozumienia z 2016 r., a na wypadek gdyby nie było możliwe osiągniecie nowego porozumienia – zamiar wprowadzenia systemu umożliwiającego zapewnienie usługi tłumaczeniowej. W tym samym piśmie EUIPO zaproponowało CdT, aby jak najszybciej zorganizować spotkanie w celu zawarcia nowego porozumienia przed końcem 2018 r. Wymieniono kilka dodatkowych pism w celu ustalenia daty tego spotkania.

12      W dniu 16 czerwca 2018 r. EUIPO opublikowało w suplemencie do Dziennika Urzędowego ogłoszenie o zamówieniu na świadczenie usług tłumaczeniowych (2018/S 114‑258472) (zwane dalej „ogłoszeniem o zamówieniu”), zawierające ogłoszenie o przetargu (zwane dalej „ogłoszeniem o przetargu”).

13      Punkt I.3 ogłoszenia o zamówieniu odsyłał do strony internetowej, na której dostępne były dokumenty zamówienia, a jego pkt II.1.1 wskazywał numer referencyjny AO/010/18.

14      Zgodnie z pkt II.1.4 ogłoszenia o zamówieniu „[celem przetargu było] uzyskanie usług tłumaczeniowych dotyczących znaków towarowych Unii Europejskiej, zarejestrowanych wzorów wspólnotowych i ogólnych dokumentów administracyjnych”.

15      Zgodnie z pkt II.2.6 i II.2.7 ogłoszenia o zamówieniu szacunkowa wartość zamówienia bez podatku od wartości dodanej (VAT) wynosiła 40,8 mln EUR, zaś początkowy okres obowiązywania określono na 48 miesięcy.

16      Zgodnie z pkt IV.2.2 ogłoszenia o zamówieniu termin składania ofert upłynął w dniu 23 lipca 2018 r.

 Przebieg postępowania i żądania stron

17      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 6 lipca 2018 r. CdT wniosło niniejszą skargę.

18      W skardze CdT wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności decyzji EUIPO z dnia 26 kwietnia 2018 r. o wypowiedzeniu porozumienia z 2016 r;

–        stwierdzenie nieważności decyzji Urzędu z dnia 26 kwietnia 2018 r. o „przypisaniu sobie prawa do wdrożenia wszelkich wstępnych środków koniecznych do zapewnienia ciągłości usług tłumaczeniowych, zwłaszcza poprzez publikację ogłoszeń o przetargu”;

–        stwierdzenie nieważności decyzji EUIPO o opublikowaniu ogłoszenia o przetargu;

–        zakazanie EUIPO podpisywania umów w ramach przetargu;

–        stwierdzenie niezgodności z prawem publikacji ogłoszenia o przetargu na usługi tłumaczeniowe przez agencję lub jakikolwiek inny organ lub jednostkę organizacyjną Unii, których rozporządzenie ustanawiające przewiduje, że usługi tłumaczeniowe będą świadczone przez CdT;

–        obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

19      Odrębnym pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 9 lipca 2018 r. CdT złożyło wniosek o zastosowanie środków tymczasowych. W dniu 17 lipca 2018 r. EUIPO przedstawiło uwagi dotyczące wniosku o zastosowanie środków tymczasowych.

20      Postanowieniem z dnia 20 lipca 2018 r., CdT/EUIPO (T‑417/18 R, niepublikowanym, EU:T:2018:502) prezes Sądu oddalił wniosek o zastosowanie środków tymczasowych.

21      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 19 września 2018 r. EUIPO podniosło na podstawie art. 130 § 1 regulaminu postępowania przed Sądem zarzut niedopuszczalności.

22      W swoim zarzucie niedopuszczalności EUIPO wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi w całości jako niedopuszczalnej;

–        obciążenie CdT kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania w przedmiocie środków tymczasowych.

23      Pismem złożonym w dniu 5 listopada 2018 r. CdT przedstawiło uwagi dotyczące zarzutu niedopuszczalności.

24      W uwagach dotyczących zarzutu niedopuszczalności CdT wnosi do Sądu o:

–        oddalenie zarzutu niedopuszczalności;

–        odrzucenie wszystkich żądań i wniosków EUIPO;

–        obciążenie EUIPO kosztami postępowania;

–        zarządzenie wszelkich innych środków wynikających z prawa.

25      W dniu 22 stycznia 2019 r. Sąd (czwarta izba) na wniosek sędziego sprawozdawcy w ramach środka organizacji postępowania przewidzianego w art. 89 regulaminu skierował do stron pytanie na piśmie. Strony odpowiedziały na to pytanie w wyznaczonym terminie.

26      Sąd (czwarta izba) postanowił zgodnie z art. 130 § 6 regulaminu postępowania otworzyć ustny etap postępowania, ograniczony do kwestii dopuszczalności odwołania.

27      Na rozprawie w dniu 22 maja 2019 r. wysłuchane zostały wystąpienia stron i ich odpowiedzi na pytania Sądu. Na wniosek Sądu podczas rozprawy w dniu 23 maja 2019 r. EUIPO poinformowało o nowym porozumieniu z CdT, podpisanym w dniu 7 grudnia 2018 r. i przyjętym na lata 2019 i 2020 (zwanym dalej „porozumieniem z 2018 r.”). Ustny etap postępowania został zamknięty w dniu 3 czerwca 2019 r.

 Co do prawa

28      W skardze CdT podnosi co do istoty, że EUIPO naruszyło art. 2 i 11 rozporządzenia nr 2965/94, art. 148 rozporządzenia 2017/1001 oraz art. 11 porozumienia z 2016 r.

29      W ramach zarzutu niedopuszczalności EUIPO wnosi zgodnie z art. 130 § 1 regulaminu postępowania o wydanie przez Sąd orzeczenia w przedmiocie niedopuszczalności i braku właściwości, bez rozpoznawania sprawy co do istoty. Po pierwsze, zdaniem EUIPO, z jednej strony akty zaskarżone przez CdT, a mianowicie pismo z dnia 26 kwietnia 2018 r. i ogłoszenie o zamówieniu, nie byłyby przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE, ponieważ były to akty o charakterze przygotowawczym, które nie stanowiły decyzji i nie dotyczyły bezpośrednio CdT, a z drugiej strony niedopuszczalność skargi wynika również z niewystarczającego charakteru argumentów prawnych przedstawionych przez CdT. Po drugie, jeżeli chodzi o brak właściwości Sądu, EUIPO twierdzi, że pismo z dnia 26 kwietnia 2018 r., sporządzone na podstawie art. 15 porozumienia z 2016 r., wpisuje się w ramy czysto umowne i nie stanowi jednego z aktów prawnych Unii, o których mowa w art. 288 TFUE i których stwierdzenia nieważności można domagać się na podstawie art. 263 TFUE.

 W przedmiocie prawidłowości podniesienia przez EUIPO zarzutu niedopuszczalności

30      W preambule do uwag dotyczących zarzutu dopuszczalności podniesionego przez EUIPO CdT wskazuje, że poddaje rozwadze Sądu kwestię dopuszczalności wspomnianego zarzutu w pełnej jego formie.

31      W tym względzie, zakładając, że poprzez takie wskazanie CdT zamierza zakwestionować prawidłowość zarzutu niedopuszczalności, należy zauważyć, że nie przedstawia ono żadnego argumentu na poparcie takiej nieprawidłowości.

 W przedmiocie właściwości Sądu do orzekania w sprawie niniejszej skargi

32      Według EUIPO porozumienie z 2016 r. nie zawiera żadnej klauzuli arbitrażowej przyznającej sądowi Unii jurysdykcję do orzekania w przypadku sporu związanego z tym porozumieniem, mimo że wprowadzenie takiej klauzuli było możliwe na podstawie art. 118 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 145 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001), mającego zastosowanie w dniu zawarcia porozumienia z 2016 r. EUIPO podkreśla, że klauzula ta stanowi konkretne zastosowanie przepisu o charakterze ogólnym przewidzianego w art. 272 TFUE. Według EUIPO w tych okolicznościach sąd Unii nie może uznać się za właściwy do stwierdzenia nieważności aktów o charakterze czysto umownym. W tym względzie EUIPO opiera się na wyroku z dnia 27 września 2012 r., Applied Microengineering/Komisja (T‑387/09, EU:T:2012:501, pkt 37).

33      CdT uważa, że skarga jest dopuszczalna w zakresie, w jakim odnosi się do pisma z dnia 26 kwietnia 2018 r., ponieważ jego stosunek z EUIPO nie wpisuje się w czysto umowne ramy, lecz przeciwnie, jest raczej stosunkiem międzyinstytucjonalnym, uregulowanym przez rozporządzenia nr 2965/94 i nr 2017/1001. Porozumienie z 2016 r. miałoby na celu jedynie konkretne wdrożenie zasad przewidzianych w tych rozporządzeniach.

34      W tym względzie należy ustalić, czy, jak twierdzi EUIPO, niniejsza skarga mieści się w czysto umownych ramach, w odniesieniu do których Sąd nie jest właściwy.

35      W rzeczywistości bowiem o ile na podstawie art. 263 TFUE sądy Unii kontrolują jedynie zgodność z prawem przyjętych przez instytucje aktów zmierzających do wywołania wiążących skutków prawnych w odniesieniu do osób trzecich poprzez zmianę w istotny sposób ich sytuacji prawnej (wyrok z dnia 17 czerwca 2010 r. CEVA/Commission, T‑428/07 i T‑455/07, EU:T:2010:240, pkt 51), o tyle kompetencja ta dotyczy jedynie wskazanych w art. 288 TFUE aktów przyjmowanych przez instytucje na warunkach określonych w traktacie i w następstwie skorzystania z przysługujących im prerogatyw władzy publicznej (zob. podobnie postanowienia: z dnia 10 maja 2004 r., Musée Grévin/Komisja, T‑314/03 i T‑378/03, EU:T:2004:139, pkt 62, 63, 81; z dnia 26 lutego 2007 r., Evropaïki Dynamiki/Komisja, T‑205/05, niepublikowane, EU:T:2007:59, pkt 39). Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem wydane przez instytucje akty, które wpisują się w czysto umowne ramy, z którymi są nierozerwalnie związane, ze względu na swój charakter nie znajdują się pośród aktów, o których mowa w art. 288 TFUE i o których stwierdzenie nieważności można wystąpić na podstawie art. 263 TFUE (postanowienie z dnia 10 maja 2004 r., Musée Grévin/Komisja, T‑314/03 i T‑378/03, EU:T:2004:139, pkt 64; wyrok z dnia 17 czerwca 2010 r., CEVA/Komisja, T‑428/07 i T‑455/07, EU:T:2010:240, pkt 52).

36      W niniejszej sprawie porozumienie z 2016 r. zostało przyjęte na podstawie art. 2 ust. 1 rozporządzenia 2965/94, co zostało potwierdzone przez EUIPO na rozprawie. Porozumienie to, które wyraźnie odwołuje się do wspomnianego rozporządzenia, wpisuje się w ramy tego przepisu, a także w ramy art. 148 rozporządzenia nr 2017/1001

37      Zgodnie z tymi dwoma ostatnimi przepisami CdT świadczy usługi tłumaczeniowe niezbędne do funkcjonowania EUIPO na mocy porozumienia określającego warunki ich współpracy.

38      Należy również zauważyć, że rozporządzenie nr 2965/94 wprowadza rozróżnienie między „ustaleniami [porozumieniami]”, zgodnie z jego art. 2 ust. 1 i 2, które CdT zawiera z organami, urzędami, agencjami lub instytucjami, o których mowa w tym przepisie i które określają warunki ich współpracy, oraz zwykłymi stosunkami umownymi, których warunki regulowane są odrębnym przepisem rozporządzenia nr 2965/94, a mianowicie art. 18 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia. Treść tego ostatniego przepisu przewiduje jedynie, że odpowiedzialność umowną CdT reguluje prawo właściwe dla danej umowy, a Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej jest właściwy do orzekania na podstawie klauzuli arbitrażowej zawartej w umowach zawartych przez CdT. Należy zauważyć, że wspomniany przepis mówi o umowach zawartych przez CdT, podczas gdy art. 2 rozporządzenia 2965/94 dotyczy porozumień zawartych z CdT.

39      Wreszcie, pomimo że w piśmie z dnia 26 kwietnia 2018 r. EUIPO powiadomiło o zamiarze nieprzedłużania porozumienia z 2016 r. na kolejny rok na podstawie art. 15 tego porozumienia (zob. pkt 10 powyżej), należy zauważyć, że taka okoliczność nie zmienia obowiązku przestrzegania przez EUIPO przepisów rozporządzeń nr 2965/94 i 2017/1001, w związku z czym okoliczności niniejszej sprawy nie mogą zostać uznane za wyłącznie umowne. W tym zakresie należy zauważyć, że podczas rozprawy EUIPO przyznało zasadniczo, że rozporządzenia nr 2965/94 i 2017/1001 nałożyły na EUIPO i CdT obowiązek zawarcia porozumienia w sprawie warunków ich współpracy. W związku z tym według EUIPO jedynie w pewnych wyjątkowych i pilnych sytuacjach może ono tymczasowo zapewnić świadczenie usług tłumaczeniowych do czasu rozstrzygnięcia przez Komisję Europejską jakiejkolwiek niezgodności pomiędzy nim a CdT.

40      W tych okolicznościach niniejszy spór nie może zostać uznany za objęty zakresem ram czysto umownych. W konsekwencji Sąd jest właściwy do orzekania w przedmiocie niniejszej skargi.

 W przedmiocie dopuszczalności żądania skierowanego przeciwko pismu dnia 26 kwietnia 2018 r. w zakresie, w jakim powiadamia ono o zamiarze nieprzedłużania przez EUIPO porozumienia z 2016 r. po dniu 31 grudnia 2018 r.

41      EUIPO utrzymuje, że pismo z dnia 26 kwietnia 2018 r. nie stanowi aktu mającego na celu wywołanie skutków prawnych w rozumieniu art. 263 akapity czwarty i piąty TFUE. Podnoszona „niezgodność z prawem” tego pisma byłaby równoznaczna z pozbawieniem art. 15 porozumienia z 2016 r. jego treści. EUIPO podkreśla, że CdT nie podniosło zarzutu niezgodności z prawem tego artykułu w stosunku do art. 148 rozporządzenia nr 2017/1001. Ponadto pismo z dnia 26 kwietnia 2018 r. miałoby stanowić jednie akt przygotowawczy. Według EUIPO nawet jeżeli założyć, że pismo z dnia 26 kwietnia 2018 r. zostaje uznane za akt mające na celu wywołanie skutków prawnych i zakwalifikowane jako decyzja w odniesieniu do CdT, to i tak jego skutki byłyby przyszłe i niepewne.

42      CdT twierdzi, że pismo z dnia 26 kwietnia 2018 r., którego warunki były jasne i jednoznaczne, nie jest jedynie aktem przygotowawczym, lecz stanowczym i ostatecznym powiadomieniem o zakończeniu współpracy pomiędzy dwoma stronami. W związku z tym niniejsza decyzja dotyczyłaby tych obydwu stron bezpośrednio, a tym samym byłaby aktem podlegającym zaskarżeniu na podstawie art. 263 TFUE. Według CdT skutki pisma z dnia 26 kwietnia 2018 r. nie są w żaden sposób przyszłe i niepewne, ponieważ data rozwiązania porozumienia z 2016 r. została ustalona przez EUIPO. Niemniej jednak podpisanie nowej umowy było hipotetyczne i niepewne. W rzeczywistości brak przedłużenia porozumienia z 2016 r. oraz publikacja ogłoszenia o przetargu stanowiły zbiór zgodnych poszlak wskazujących na wolę rozwiązania przez EUIPO tego porozumienia w celu zakończenia współpracy z CdT, a w ten sposób wdrożenia umów o świadczenie usług tłumaczeniowych od dnia 1 stycznia 2019 r. Ponadto, kończąc współpracę z CdT, EUIPO skorzystało w sposób stanowiący nadużycie z art. 15 porozumienia z 2016 r., naruszając postanowienia rozporządzeń nr 2965/94 i 2017/1001.

43      W tym zakresie, jak już wskazano, aktami lub decyzjami, które mogą być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności w rozumieniu art. 263 TFUE, są środki wywołujące wiążące skutki prawne, które mogą dotyczyć interesów strony skarżącej poprzez znaczącą zmianę jej sytuacji prawnej (wyroki: z dnia 11 listopada 1981 r., IBM/Komisja, 60/81, EU:C:1981:264, pkt 9; z dnia 16 lipca 1998 r., Regione Toscana/Komisja, T‑81/97, EU:T:1998:180, pkt 21).

44      W szczególności w przypadku aktów bądź decyzji, których wydanie następuje w kilku etapach, w szczególności po zakończeniu postępowania wewnętrznego, aktami zaskarżalnymi są co do zasady jedynie te akty, które w sposób definitywny określają stanowisko instytucji po zakończeniu owego postępowania, z wyłączeniem aktów przygotowawczych, które służą jedynie przygotowaniu wydania ostatecznej decyzji (wyroki: z dnia 11 listopada 1981 r., IBM/Komisja, 60/81, EU:C:1981:264, pkt 10; z dnia 10 lipca 1990 r., Automec/Komisja, T‑64/89, EU:T:1990:42, pkt 42).

45      Ponadto zgodnie z utrwalonym orzecznictwem skarga o stwierdzenie nieważności wniesiona przez osobę fizyczną lub prawną jest dopuszczalna tylko wówczas, gdy strona skarżąca ma interes w stwierdzeniu nieważności zaskarżonego aktu. Interes ten zakłada, że stwierdzenie nieważności tego aktu może samo w sobie wywołać skutki prawne i że w wyniku skargi strona skarżąca będzie mogła uzyskać jakąś korzyść (wyroki: z dnia 17 września 2009 r., Komisja/Koninklijke FrieslandCampina, C‑519/07 P, EU:C:2009:556, pkt 63; z dnia 17 września 2015 r., Mory i in./Komisja, C‑33/14 P, EU:C:2015:609, pkt 55).

46      Interes prawny strony skarżącej musi powstać i być aktualny. Nie może on dotyczyć sytuacji przyszłej i hipotetycznej (wyrok z dnia 17 września 2015 r., Mory i in./Komisja, C‑33/14 P, EU:C:2015:609, pkt 56).

47      Wreszcie interes ten ze względu na przedmiot skargi powinien istnieć na etapie jej wnoszenia, pod rygorem jej niedopuszczalności, i aż do momentu wydania orzeczenia sądowego, pod rygorem umorzenia postępowania [wyrok z dnia 17 września 2015 r., Mory i in./Komisja, C‑33/14 P, EU:C:2015:609, pkt 57; postanowienie z dnia 23 maja 2019 r., Fujifilfilm Recording Media/EUIPO – iTernity (d: ternity), T‑609/18, niepublikowane, EU:T:2019:366, pkt 25].

48      W niniejszej sprawie należy zbadać, czy skarga przeciwko pismu z dnia 26 kwietnia 2018 r., w zakresie, w jakim powiadamia ono o zamiarze nieprzedłużania przez EUIPO porozumienia z 2016 r., spełnia warunki dopuszczalności.

49      W tym względzie należy zauważyć, że w odpowiedzi na pytania pisemne skierowane przez Trybunał do stron w dniu 22 stycznia 2019 r. CdT i EUIPO wskazały w szczególności na fakt, że po negocjacjach zostało osiągnięte porozumienie na lata 2019 i 2020, a mianowicie porozumienie z 2018 r.

50      W tych okolicznościach, nawet bez konieczności oceniania, czy pismo z dnia 26 kwietnia 2018 r. zawierało ostateczną decyzję, czy też, jak twierdzi EUIPO, był to jedynie akt przygotowawczy o niepewnych skutkach, który nie dotyczył bezpośrednio CdT, należy zastanowić się nad tym, czy skarżąca po zawarciu nowego porozumienia z 2018 r. nadal ma interes prawny (zob. podobnie wyrok z dnia 17 września 2015 r., Mory i in./Komisja, C‑33/14 P, EU:C:2015:609, pkt 57).

51      Należy stwierdzić przede wszystkim, że – jak wynika z pisma wprowadzającego do porozumienia z 2018 r., skierowanego w dniu 6 grudnia 2018 r. przez dyrektora wykonawczego EUIPO do dyrektor CdT – podpisanie porozumienia z 2018 r. jest rezultatem wysiłków współpracy podjętych przez te dwie jednostki organizacyjne.

52      Po drugie, z art. 15 porozumienia z 2018 r. jasno wynika, że rzeczywiście obejmuje on, jak wskazały strony w odpowiedzi na pytania Sądu skierowane na rozprawie, okres od 1 stycznia 2019 r. do 31 grudnia 2020 r. Zgodnie z tym samym artykułem sześć miesięcy przed tą ostatnią datą strony muszą rozpocząć negocjacje w celu zawarcia nowego porozumienia.

53      Wreszcie z porozumienia z 2018 r. wynika również, że współpraca między EUIPO i CdT, obejmująca usługi tłumaczeniowe świadczone przez CdT, jest planowana i ograniczona. Porozumienie z 2018 r. zawiera szczegółowe elementy, dotyczące w szczególności procedur, według których należy postępować przy dokonywaniu tłumaczeń, a ponadto załączniki techniczne dotyczące terminów, cen, tak zwanych usług wielojęzycznych i innych usług.

54      W tych okolicznościach niezależnie od tego, czy pismo z dnia 26 kwietnia 2018 r. stanowiło akt podlegający zaskarżeniu i czy zawierało ostateczną decyzję o rozwiązaniu porozumienia z 2016 r., należy stwierdzić, że po piśmie z dnia 26 kwietnia 2018 r. nie było okresu, w trakcie którego stosunki pomiędzy CdT a EUIPO nie byłyby uregulowane przez porozumienie podpisane przez obydwie agencje. Porozumienie z 2016 r. obowiązywało bowiem do dnia 31 grudnia 2018 r., a nowe porozumienie z 2018 r. weszło w życie bezpośrednio w dniu 1 stycznia 2019 r. (zob. pkt 52 powyżej). W związku z tym nawet jeżeliby przyjąć, że CdT miało początkowo interes prawny we wniesieniu skargi przeciwko decyzji jakoby zawartej w piśmie z dnia 26 kwietnia 2018 r., to należy jednak stwierdzić, że utraciło ono ów interes z powodu zawarcie nowego porozumienia z 2018 r. W każdym razie nie wiadomo, w jaki sposób stwierdzenie nieważności decyzji zawartej w piśmie z dnia 26 kwietnia 2018 r. miałoby poprawić sytuację CdT. W szczególności CdT nie może powoływać się na interes w wydaniu przyjęciu przez Sąd wyroku mającego wyłącznie deklaratywny charakter, przypominającego o obowiązku współpracy między EUIPO a CdT. Podobnie, wbrew niepopartym dowodami twierdzeniom CdT, nie można stwierdzić, że pismo z dnia 26 kwietnia 2018 r. skutkowało zagrożeniem dla istnienia CdT.

55      W tych okolicznościach należy stwierdzić, że interes CdT w uzyskaniu stwierdzenia nieważności decyzji EUIPO o rozwiązaniu porozumienia z 2016 r. jakoby zawartej w piśmie z dnia 28 kwietnia 2018 r. w żadnym wypadku nie utrzymywał się po zawarciu porozumienia z 2018 r.

 W przedmiocie dopuszczalności skargi skierowanej przeciwko pismu z dnia 26 kwietnia 2018 r. w zakresie, w jakim informuje ono CdT o zamiarze EUIPO podjęcia tytułem środka zapobiegawczego środków niezbędnych do zapewnienia ciągłości usług tłumaczeniowych po dniu 31 grudnia 2018 r.

56      EUIPO twierdzi zasadniczo, że w piśmie z dnia 26 kwietnia 2018 r. ograniczono się do zajęcia tymczasowego stanowiska, a tym samym nie było to akt niekorzystny. Zdaniem EUIPO nadal pozostawały otwarte alternatywne dla ogłoszenia o przetargu drogi.

57      CdT utrzymuje, że pismo z dnia 26 kwietnia 2018 r. wywołało w stosunku do niego skutki prawne. Decyzja EUIPO o upoważnieniu siebie do jednostronnego podjęcia niezbędnych środków była sprzeczna z prawem, ponieważ naruszała rozporządzenia nr 2965/94 i 2017/1001, a także art. 11 porozumienia z 2016 r. Alternatywny środek polegający na internalizacji usług tłumaczeniowych w ramach EUIPO uzasadniałby ustanowienie stosownej liczby stanowisk w tym urzędzie i pozbawiałby istoty ogół przepisów stanowiących, że CdT pełni rolę jedynego wyspecjalizowanego centrum mającego na celu zaspokojenie potrzeb tłumaczeniowych EUIPO. Według CdT EUIPO dwukrotnie zakończyło ich stosunek, po pierwsze, w piśmie z dnia 26 kwietnia 2018 r., oraz po drugie, kontynuując postępowanie przetargowe. EUIPO z naruszeniem zasad wyrażonych w rozporządzeniach nr 2965/94 i 2017/1001 rozpoczęło w piśmie z dnia 26 kwietnia 2018 r. proces obejmujący kilka kolejnych decyzji prowadzących do opublikowania ogłoszenia o przetargu.

58      W tym względzie CdT nie może twierdzić, że pismo z dnia 26 kwietnia 2018 r. wywarło wiążące skutki prawne mogące wpłynąć na jego interesy poprzez zmianę w znaczący sposób jego sytuacji prawnej, przez to, że EUIPO „zastrzegło sobie prawo” do zapobiegawczego podjęcia, na wypadek gdyby negocjacje nie zakończyły się przed końcem 2018 r., środków koniecznych dla zapewnienia ciągłości usług tłumaczeniowych po 31 grudnia 2018 r.

59      W rzeczywistości bowiem, jak przyznało EUIPO podczas rozprawy, w chwili wysyłania pisma z dnia 26 kwietnia 2018 r. nie podjęto żadnej konkretnej decyzji w tej kwestii. Pismo to posługuje się niepewnym sformułowaniem odnośnie do środków, do jakich przyjęcia EUIPO zastrzegło sobie prawo tytułem zapobiegawczym. Ponadto z odpowiedzi EUIPO na pytania Trybunału wynika, że z powodu przyjęcia nowego porozumienia z 2018 r. wprowadzenie szczególnych środków w celu zapewnienia usług tłumaczeniowych, jakich potrzebowałoby EUIPO w przypadku braku ciągłości usług tłumaczeniowych świadczonych przez CdT, nie okazało się konieczne.

60      Wreszcie przy założeniu, że opublikowanie przez EUIPO ogłoszenia o zamówieniu zawierającego ogłoszenie o przetargu było interpretowana przez CdT jako jeden ze szczególnych środków przyjętych w celu zapewnienia usług tłumaczeniowych, jakich potrzebowało EUIPO, należy odesłać do analizy poniżej.

 W przedmiocie dopuszczalności skargi skierowanej przeciwko decyzji EUIPO o rozpoczęciu postępowania przetargowego

61      EUIPO twierdzi, że ogłoszenie o zamówieniu nie zmienia znacząco sytuacji prawnej CdT, a zatem nie może być przedmiotem skargi o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 TFUE. W opinii EUIPO CdT nie nabyło i nie zachowało interesu prawnego.

62      CdT twierdzi, że jego skarga nie jest skierowana przeciwko ogłoszeniu o zamówieniu, lecz przeciwko decyzji o rozpoczęciu postępowania przetargowego, która została wydana z naruszeniem rozporządzeń nr 2965/94 i 2017/1001. Jego interes prawny miałby być bezpośredni i szczególny, ponieważ zostało ono wyraźnie wymienione w tych rozporządzeniach jako wyłączny dostawca usług tłumaczeniowych dla EUIPO. Istniejący między tymi dwoma jednostkami organizacyjnymi stosunek został również wyjaśniony w pkt 38, 39 i 50 postanowienia z dnia 20 lipca 2018 r., CdT/EUIPO (T‑417/18 R, niepublikowanego, EU:T:2018:502). Ponadto zdaniem CdT decyzja o opublikowaniu ogłoszenia o przetargu spowodowała poważne szkody dla jego reputacji, w szczególności dlatego, że pozostałe agencje Unii, będące jego klientami, były świadome obowiązujących ram prawnych.

63      Wreszcie CdT twierdzi, że jego interes prawny został nabyty i jest aktualny, ponieważ naruszenie rozporządzeń nr 2965/94 i 2017/1001 przez EUIPO skonkretyzowało się w chwili publikacji ogłoszenia o przetargu. Podczas gdy EUIPO w sposób oczywisty zamierzało zmienić usługodawcę, jego twierdzenie, zgodnie z którym orientowało się ono jedynie w „tendencji na rynku”, świadczy o jego złej wierze. Bezpośredni i natychmiastowy interes CdT jest ustalony w ten sposób, że w braku unieważnienia ogłoszenia o przetargu z dniem 1 stycznia 2019 r. nie będzie ono już rentowne, a w przypadku gdyby EUIPO podpisało umowy wynikające z przetargu, istnienie CdT byłoby zagrożone. CdT domaga się, aby każda ze stron została przywrócona do sytuacji prawnej, w jakiej znajdowała się przed ocenianą przez nie jako niezgodna z prawem publikacją ogłoszenia o przetargu.

64      W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że co do zasady publikacja ogłoszenia o zamówieniu nie może stanowić decyzji, która może stanowić przedmiot skargi o stwierdzenie nieważności lub niekorzystnego aktu w rozumieniu art. 263 TFUE, ponieważ takie ogłoszenia o zamówieniu dają jedynie zainteresowanym osobom możliwość udziału w postępowaniu i złożenia oferty (zob. podobnie wyroki: z dnia 8 października 2008 r., Sogelma/AER, T‑411/06, EU:T:2008:419, pkt 86; z dnia 29 października 2015 r., Direct Way i Direct Way Worldwide/Parlament, T‑126/13, EU:T:2015:819, pkt 27).

65      W niniejszej sprawie należy w szczególności ocenić, czy CdT jest uprawnione do zaskarżenia decyzji o wszczęciu postępowania przetargowego podjętej przez EUIPO, zdaniem CdT, jakoby z naruszeniem rozporządzeń nr 2965/94 i 2017/1001, przy czym CdT po pierwsze, twierdzi, że zostało wskazane w owych rozporządzeniach jako „wyłączny” dostawca usług tłumaczeniowych dla EUIPO, oraz po drugie, żąda stwierdzenia nieważności ogłoszenia o zamówieniu jako wyspecjalizowana agencja Unii, a nie jako oferent.

66      W tym względzie należy stwierdzić, bez konieczności wypowiadania się co do określonego jako wyłączny charakteru stosunku między CdT i EUIPO w odniesieniu do prac tłumaczeniowych niezbędnych do funkcjonowania tego urzędu, że z publikacji ogłoszenia o zamówieniu, w tym z ogłoszenia o przetargu, nie wynika, że wykluczono dalsze prowadzenie, równocześnie z postępowaniem przetargowym, negocjacji pomiędzy EUIPO i CdT, takich jak przewidziane w piśmie z dnia 26 kwietnia 2018 r. Ponadto, jak to potwierdziło EUIPO w odpowiedzi na pytanie Sądu podczas rozprawy, postępowanie przetargowe nie zakończyło się jeszcze w dniu zawarcia porozumienia z 2018 r.

67      W tych okolicznościach, bez konieczności wypowiadania się przez Sąd odnośnie do wyjaśnienia EUIPO, zgodnie z którym wspomniane ogłoszenie o zamówieniu miało na celu umożliwienie mu uzyskania bardziej precyzyjnych informacji co do cen omawianych usług na rynku w celu prowadzenia negocjacji z CdT z pełnym rozeznaniem w tej kwestii, należy zauważyć, że interes prawny skarżącego nie może dotyczyć sytuacji przyszłej i hipotetycznej (wyrok z dnia 17 września 2015 r., Mory i in./Komisja, C‑33/14 P, EU:C:2015:609, pkt 56), a mianowicie sytuacji, która wynikałaby z ewentualnego udzielenia spornego zamówienia konkretnemu oferentowi. W niniejszej sprawie sama okoliczność, że CdT żąda stwierdzenia nieważności ogłoszenia o przetargu jako wyspecjalizowana agencja Unii, a nie jako oferent, nie zmienia w żaden sposób tej oceny, ponieważ CdT nadal musi wykazać, że spełnia przesłanki wymagane w art. 263 akapit czwarty TFUE.

68      Ponadto EUIPO słusznie twierdzi, że publikacja ogłoszenia o zamówieniu zawierającego ogłoszenie o przetargu nie zobowiązuje go do udzielenia przedmiotowego zamówienia.

69      Należy bowiem stwierdzić, że z ogłoszenia o przetargu wynika, że EUIPO nie było nim związane w dniu jego publikacji. Wyraźnie wskazano, że zobowiązania umowne EUIPO będą miały zastosowanie dopiero od momentu podpisania umowy z wybranym oferentem. Przewidziano również, że do czasu wspomnianego podpisania umowy EUIPO może albo odstąpić od opublikowanego zamówienia, albo zakończyć postępowanie przetargowe. Ponadto EUIPO potwierdziło na rozprawie, że nie było pewne, czy w wyniku postępowania przetargowego zostanie podpisana umowa. Według EUIPO zależało to bowiem od skutków związanych z wdrożeniem nowego porozumienia z 2018 r. oraz z wynikających z niego transformacji.

70      W tych okolicznościach fakt, że EUIPO i CdT podpisały nowe porozumienie na lata 2019 i 2020, mimo że CdT wiedziało o istnieniu postępowania przetargowego, jedynie potwierdza to, w braku jakiegokolwiek dowodu lub wyrażonego liczbowo oszacowania pozwalającego na konkretną ocenę wpływu publikacji ogłoszenia o zamówieniu zawierającego ogłoszenie o przetargu na renomę CdT, że wspomniana publikacja nie miała na nią negatywnego wpływu. CdT nie może również czerpać korzyści z twierdzenia, zgodnie z którym EUIPO „nie odwołało wszczętego przez siebie postępowania przetargowego”. W związku z tym należy odrzucić twierdzenie, że CdT nie byłoby dłużej rentowne po dniu 1 stycznia 2019 r.

71      Jeżeli chodzi o stanowisko CdT przedstawione w odpowiedzi na pisemne pytania Sądu porównujące z jednej strony zmniejszoną liczbę akt dotyczących znaków towarowych Unii Europejskiej, jaka została mu przesłana przez EUIPO do tłumaczenia w okresie od października 2018 r. do stycznia 2019 r., oraz z drugiej strony statystyki opublikowane przez EUIPO wykazujące wzrost liczby wniosków o rejestrację znaków towarowych Unii Europejskiej złożonych w tym samym okresie, należy stwierdzić, że owo stanowisko nie ma w żadnym wypadku skutków dla kwestii dopuszczalności. Ponadto stanowisku temu nie towarzyszą żadne dane liczbowe i nie dotyczy ono okresu objętego nowym porozumieniem obowiązującym od dnia 1 stycznia 2019 r.

72      Wreszcie, wbrew twierdzeniom CdT, ogłoszenie o przetargu nie może być postrzegane jako oznaczające, iż CdT nie będzie już rentowne z dniem 1 stycznia 2019 r. oraz że „każde ewentualnie zawarte porozumienie zostałoby wówczas zasadniczo pozbawione treści, ponieważ prace tłumaczeniowe byłyby od tej chwili wykonywane przez wybranych przez EUIPO oferentów”. W tym zakresie należy zauważyć, że na rozprawie CdT potwierdziło, iż dzięki podpisaniu porozumienia z 2018 r. jego sytuacja „nie była już tak katastroficzna”. Zawarcie porozumienia z 2018 r. i jego treść podważają zatem zarzuty CdT.

73      W tych okolicznościach należy stwierdzić, iż CdT nie wykazało, że powoływana decyzja EUIPO o jednostronnym rozwiązaniu stosunków między stronami i o opublikowaniu ogłoszenia o przetargu miała na nie negatywny wpływ.

 W przedmiocie dopuszczalności żądania CdT, aby zakazać EUIPO zawierania umów w ramach przetargu

74      EUIPO utrzymuje, że CdT nie przedstawia żadnego zarzutu na poparcie swojego żądania zakazania mu podpisywania umów, które mogłyby zostać zawarte po podjęciu decyzji o udzieleniu zamówienia potencjalnie wybranemu oferentowi w następstwie postępowania wszczętego w drodze ogłoszenia o zamówieniu zawierającego ogłoszenie o przetargu.

75      CdT twierdzi, że jak najbardziej przedstawiło zarzuty na poparcie skargi. Wskazało ono bowiem, że decyzje o jednostronnym wypowiedzeniu istniejącego między stronami stosunki i o opublikowaniu ogłoszenia o przetargu zostały wydane z naruszeniem rozporządzeń nr 2965/94 i 2017/1001. W związku z tym każda kolejna decyzja, w tym decyzja o udzieleniu zamówienia i zawarciu umowy na tej podstawie, również byłaby niezgodna z prawem i pozbawiona podstawy prawnej. Argument, zgodnie z którym Sąd, zakazując EUIPO podpisywania przyszłych umów wynikających z przetargu, nałożyłby na nie obowiązek „zaniechania”, jest bezskuteczny. W istocie chodziło bowiem o logiczną konsekwencję stwierdzenia nieważności przetargu.

76      W tym względzie należy przypomnieć, że w ramach skargi o stwierdzenie nieważności opartej na art. 263 TFUE właściwość sądu Unii ogranicza się do kontroli zgodności z prawem zaskarżonego aktu i że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sąd nie może w ramach wykonywania swoich kompetencji kierować nakazów do instytucji Unii (wyroki: z dnia 8 lipca 1999 r., DSM/Komisja, C‑5/93 P, EU:C:1999:364, pkt 36; z dnia 24 lutego 2000 r., ADT Projekt/Komisja, T‑145/98, EU:T:2000:54, pkt 83). W przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonego aktu do danej instytucji należy podjęcie na podstawie art. 266 TFUE środków zapewniających wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność (wyroki: z dnia 27 stycznia 1998 r., Ladbroke Racing/Komisja, T‑67/94, EU:T:1998:7, pkt 200; z dnia 10 września 2008 r., Evropaïki Dynamiki/Komisja, T‑465/04, niepublikowany, EU:T:2008:324, pkt 35). To samo orzecznictwo ma zastosowanie w drodze analogii do jednostek organizacyjnych Unii.

77      W niniejszej sprawie Trybunał zauważa, że z jednej strony, jak stwierdzono w pkt 73 powyżej, CdT nie wykazało rzeczywistego i aktualnego interesu w zaskarżeniu decyzji EUIPO o opublikowaniu ogłoszenia o zamówieniu zawierającego ogłoszenie o przetargu. Z drugiej strony stwierdzono już, że EUIPO nie jest zobowiązane do udzielenia odnośnego zamówienia i że w związku z tym nie było wiadomo z góry, czy zawarłoby umowę z oferentem, a także że nie była znana ewentualna liczba przyznanych tłumaczeń.

78      Wreszcie w każdym wypadku hipotetyczne pokrywanie się z porozumieniem z 2018 r., do którego mogłoby dojść w wyniku ewentualnego przyszłego udzielenia zamówienia oferentowi po zakończeniu postępowania przetargowego, nie jest objęte niniejszym zarzutem niedopuszczalności.

79      W związku z tym żądanie CdT, aby zakazać EUIPO zawierania umów w ramach przetargu, jest niedopuszczalne.

 W przedmiocie żądania CdT, aby stwierdzić niezgodność z prawem publikacji ogłoszenia o przetargu na usługi tłumaczeniowe przez agencję lub jakikolwiek inny organ lub jednostkę organizacyjną Unii, których rozporządzenie ustanawiające przewiduje, że usługi tłumaczeniowe będą świadczone przez CdT

80      EUIPO utrzymuje, że z utrwalonego orzecznictwa wynika, że w ramach kontroli zgodności z prawem opartej na art. 263 TFUE Sąd nie jest właściwy do wydawania wyroków deklaratywnych. Ponadto nie istnieje żaden środek prawny pozwalający Sądowi Unii na wydanie orzeczenia mającego na celu „uznanie” opublikowania ogłoszenia o zamówieniu za dotknięte niezgodnością z prawem.

81      CdT wskazuje, że nie zwraca się do Trybunału o stwierdzenie niezgodności z prawem wszystkich publikacji ogłoszeń o zamówieniu, lecz jedynie publikacji ogłoszenia o przetargu na usługi tłumaczeniowe w ramach agencji i jednostek organizacyjnych Unii, których rozporządzenie ustanawiające przewiduje, że usługi tłumaczeniowe będą zapewnione przez CdT.

82      Należy zauważyć, że niniejsze żądanie CdT należy interpretować albo jako zmierzające do uzyskania wyroku deklaratywnego, albo jako zmierzające do skierowania przez Sąd nakazów do EUIPO lub innych jednostek organizacyjnych Unii, co jest sprzeczne z orzecznictwem przypomnianym powyżej w pkt 76.

83      W związku z tym należy odrzucić niniejsze żądanie CdT jako niedopuszczalne.

84      Z uwagi na powyższe należy umorzyć postępowanie w zakresie żądania skargi w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o rozwiązaniu porozumienia z 2016 r. W pozostałym zakresie skarga jest niedopuszczalna.

 W przedmiocie kosztów

85      Zgodnie z art. 135 § 2 regulaminu postępowania Sąd może obciążyć stronę, nawet jeśli ta wygrała sprawę, częścią lub całością kosztów postępowania, jeżeli jest to uzasadnione jej postępowaniem, również przed wniesieniem skargi, w szczególności jeżeli strona przeciwna poniosła koszty, które zdaniem Sądu wynikały z takiego działania pierwszej strony, które nie miało uzasadnienia lub było podjęte w złej wierze.

86      W niniejszym przypadku postawa prezentowane przez EUIPO podczas negocjacji z CdT w sprawie wzajemnej współpracy w dziedzinie usług tłumaczeniowych postawiła CdT w sytuacji niepewności, która doprowadziła je do wniesienia niniejszej skargi, ponieważ nie miało ono pewności co do kontynuacji współpracy z EUIPO od dnia 1 stycznia 2019 r. W tych okolicznościach Sąd obciąża EUIPO poza jego własnymi kosztami również połową kosztów poniesionych przez CdT, w tym kosztów związanych z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych w sprawie T‑417/18 R.

Z powyższych względów

SĄD (czwarta izba)

orzeka, co następuje:

1)      Należy umorzyć postępowanie w zakresie żądania skargi w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji rozwiązującej porozumienie zawarte w dniu 13 grudnia 2016 r. pomiędzy Centrum Tłumaczeń dla Organów Unii Europejskiej (CdT) i Urzędem Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO).

2)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)      EUIPO pokrywa koszty własne oraz połowę kosztów poniesionych przez CdT, w tym koszty związane z postępowaniem w przedmiocie środków tymczasowych w sprawie T417/18 R.

Kanninen

Schwarcz

Iliopoulos

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 24 października 2019 r.

Podpisy


*      Język postępowania: francuski.