POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

z dnia 16 listopada 2011 r.

Sprawa F‑61/11 R

Daniele Possanzini

przeciwko

Europejskiej Agencji Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (Frontex)

Służba publiczna – Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Wniosek o zawieszenie wykonania – Niedopuszczalność skargi w postępowaniu głównym – Wyważenie wchodzących w grę interesów

Przedmiot:      Wniosek złożony na podstawie art. 278 TFUE i art. 157 EWEA, a także art. 279 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w którym D. Possanzini żąda w istocie zawieszenia wykonania decyzji odmownych Frontexu w sprawie przedłużenia jego umowy o pracę w charakterze członka personelu tymczasowego.

Orzeczenie:      Wniosek skarżącego o zastosowanie środka tymczasowego zostaje oddalony. Rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Streszczenie

1.      Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Przesłanki dopuszczalności – Dopuszczalność skargi w postępowaniu głównym – Brak znaczenia dla sprawy – Granice

(art. 278 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)

2.      Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – „Fumus boni iuris”– Pilny charakter – Charakter kumulatywny – Wyważenie wszystkich spornych interesów – Kolejność badania i sposób weryfikacji – Swobodna ocena przysługująca sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych – Charakter tymczasowy środka

(art. 278 TFUE, 279 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102)

1.      Kwestia dopuszczalności skargi w postępowaniu głównym nie powinna co do zasady być badana w ramach postępowania w przedmiocie środka tymczasowego, lecz jej rozstrzygnięcie winno nastąpić w ramach rozpoznania tej skargi, chyba że skarga ta już na wstępie wydaje się oczywiście niedopuszczalna. Rozstrzygnięcie w przedmiocie dopuszczalności na etapie postępowania w przedmiocie środka tymczasowego, w przypadku gdy dopuszczalność ta nie jest prima facie całkowicie wykluczona, przesądzałoby bowiem o orzeczeniu, które Sąd wyda w postępowaniu głównym.

Ponadto, nawet jeśli strona pozwana nie podniosła oczywistej niedopuszczalności skargi w postępowaniu głównym, nie można wykluczyć, że sędzia rozpoznający wniosek o zastosowanie środków tymczasowych orzeknie w tej kwestii, ponieważ niedopuszczalność skargi mającej na celu przeprowadzenie kontroli sądowej aktu prawnego stanowi bezwzględną przeszkodę procesową, którą sąd Unii może, a nawet powinien, brać pod uwagę z urzędu.

(zob. pkt 17, 18)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑196/98 R Peña Abizanda i in. przeciwko Komisji, 4 lutego 1999 r., pkt 10 i przytoczone tam orzecznictwo

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑120/06 R Dálnoky przeciwko Komisji, 14 grudnia 2006 r., pkt 41

2.      Przesłanki pilności i fumus boni iuris mają charakter kumulatywny, dlatego wniosek o zastosowanie środków tymczasowych należy oddalić, jeżeli jedna z tych przesłanek nie jest spełniona. W razie potrzeby sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych zestawia również ze sobą wagę poszczególnych wchodzących w grę interesów.

W ramach takiej całościowej analizy sędziemu orzekającemu w przedmiocie środków tymczasowych przysługuje szeroki zakres swobodnej oceny i ma on – w świetle konkretnych okoliczności danego przypadku – swobodę w określeniu sposobu, w jaki różne przesłanki powinny być zbadane, oraz kolejności ich badania, gdyż żaden przepis prawa nie narzuca mu z góry określonego schematu postępowania przy ocenie konieczności zarządzenia środków tymczasowych.

Gdy w ramach wniosku o zastosowanie środków tymczasowych sędzia rozpatrujący wniosek, przed którym podnosi się istnienie ryzyka poniesienia przez wnioskodawcę poważnej i nieodwracalnej szkody, waży poszczególne wchodzące w grę interesy, powinien on w szczególności zbadać, czy ewentualne stwierdzenie nieważności spornej decyzji przez sędziego orzekającego co do istoty sprawy umożliwi odwrócenie skutków sytuacji, którą wywołałoby natychmiastowe wykonanie tej decyzji, i a contrario, czy zawieszenie wykonania tej decyzji może przeszkodzić w jej pełnym wykonaniu w razie, gdyby skarga w postępowaniu głównym została odrzucona.

W zakresie swoich skutków samo zawieszenie wykonania odmowy przedłużenia z pracownikiem umowy o pracę nie zmieniłoby sytuacji zainteresowanego, ponieważ nie mogłoby mu samodzielnie nadać jakiegokolwiek uprawnienia do przedłużenia umowy ani nawet umożliwić ponownego rozpatrzenia jego sytuacji. Takie zawieszenie byłoby więc jako takie pozbawione skutku, a zatem zainteresowany nie miałby w nim interesu.

(zob. pkt 41, 42, 50, 51)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 206/89 R S. przeciwko Komisji, 31 lipca 1989 r., pkt 14, 15

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑173/99 R Elkaïm i Mazuel przeciwko Komisji, 10 września 1999 r., pkt 18; sprawa T‑120/01 R De Nicola przeciwko EBI, 9 sierpnia 2001 r., pkt 12; sprawa T‑65/08 R Hiszpania przeciwko Komisji, 30 kwietnia 2008 r., pkt 82 i przytoczone tam orzecznictwo

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑38/06 R Bianchi przeciwko ETF, 31 maja 2006 r., pkt 20