WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

(druga izba)

z dnia 2 kwietnia 2009 r.

Sprawa F-129/07

Georges-Stravros Kremlis

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Służba publiczna – Urzędnicy – Zatrudnienie – Wybór postępowania – Dyrektor przedstawicielstwa – Wakat – Oddelegowanie w interesie służby – Brak właściwości – Zakres stosowania procedury oddelegowania

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której G.S. Kremlis żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2006 r. odrzucającej jego kandydaturę na wakujące stanowisko dyrektora przedstawicielstwa Komisji w Atenach (Grecja) i powołującej na to stanowisko pana P.

Orzeczenie: Postępowanie w sprawie żądań stwierdzenia nieważności decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2006 r. w zakresie, w jakim powołuje się w niej pana P. na wakujące stanowisko dyrektora przedstawicielstwa Komisji w Atenach (Grecja), zostaje umorzone. Stwierdza się nieważność decyzji Komisji z dnia 21 grudnia 2006 r. w zakresie, w jakim odrzucono w niej kandydaturę skarżącego na wakujące stanowisko dyrektora przedstawicielstwa Komisji w Atenach. Komisja zostaje obciążona całością kosztów.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Oddelegowanie w interesie służby

(regulamin pracowniczy, art. 37 akapit pierwszy lit. a) tiret drugie)

2.      Urzędnicy – Skarga – Interes prawny – Skarga na odrzucenie kandydatury na stanowisko dyrektora przedstawicielstwa Komisji – Odrzucenie kandydatury na podstawie niewłaściwej procedury – Dopuszczalność

1.      „Polityczny i wrażliwy charakter” funkcji wykonywanych przez dyrektorów przedstawicielstw Komisji nie może sam w sobie stanowić wystarczającego uzasadnienia dla posłużenia się statusem oddelegowania urzędnika. Taka wykładnia art. 37 akapit pierwszy lit. a) tiret drugie regulaminu pracowniczego sprowadzałaby się do umożliwienia oddelegowania przy odpowiednich komisarzach odpowiednio wszystkich urzędników wykonujących w instytucji funkcje „polityczne i wrażliwe”, należących do personelu kierowniczego wyższego szczebla i w ten sposób zagrażałaby samej strukturze europejskiej służby publicznej, ustalonej w art. 35 regulaminu pracowniczego, podważając w szczególności przejrzystość stosunków hierarchicznych.

Ponadto oddelegowanie w interesie służby „w celu udzielenia tymczasowej pomocy osobie zajmującej stanowisko przewidziane w traktatach” wymaga istnienia stosunku zaufania intuitu personae pomiędzy tą osobą a oddelegowanym urzędnikiem, który to stosunek oznacza nawiązanie bezpośrednich i ścisłych relacji pomiędzy zainteresowanymi, w zależności od metod pracy praktykowanych u danego członka i tych stosowanych w jego gabinecie. Okoliczność, że sprawozdania sporządzane przez dyrektora przedstawicielstwa są bezpośrednio przesyłane do komisarza, że kontakty telefoniczne, wymiana e-maili lub spotkania mają miejsce pomiędzy dyrektorem przedstawicielstwa i komisarzem lub członkami jego gabinetu, lub też że treść tego rodzaju wymian informacji jest poufna, nie pozwala na wykazanie charakteru intuitu personae stosunku pracy pomiędzy komisarzem a danym dyrektorem przedstawicielstwa.

Zastosowanie art. 37 akapit pierwszy lit. a) tiret drugie regulaminu pracowniczego zależy wyłącznie od warunków zawartych w tym przepisie, ale nie od konsekwencji administracyjnych wynikających z jego zastosowania. Każda inna wykładnia pozwalałaby na posłużenie się art. 37 regulaminu pracowniczego w celu innym niż zakładany, a więc na legitymizację obejścia procedury.

(zob. pkt 74, 77, 79, 81)

2.      Uprawnienie do powoływania na stanowiska dyrektora przedstawicielstwa Komisji należy do dyrektora generalnego ds. komunikacji Komisji, natomiast – w odniesieniu do tych samych stanowisk – w przypadku gdy dyrektor przedstawicielstwa jest oddelegowany do gabinetu członka Komisji, uprawnienie to przysługuje członkowi Komisji odpowiedzialnemu za sprawy personelu i administracji, w porozumieniu z przewodniczącym Komisji, zgodnie z decyzją organu powołującego. Ponieważ to rozróżnienie może samo w sobie mieć wpływ na wynik jakiegokolwiek postępowania prowadzącego do mianowania, skarżący, którego kandydatura powinna była zostać oceniona w ramach jednej procedury, a została odrzucona na podstawie drugiej, zachowuje interes prawny w zapobieżeniu powtórzeniu się zarzucanej niezgodności z prawem w przyszłości w ramach podobnego postępowania w sprawie naboru.

(zob. pkt 85)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑362/05 P Wunenburger przeciwko Komisji, 7 czerwca 2007 r., Zb.Orz. s. I‑4333, pkt 50

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑370/03 Wunenburger przeciwko Komisji, 5 lipca 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑189, II‑853, pkt 20