POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
UNII EUROPEJSKIEJ (trzecia izba)

z dnia 12 grudnia 2013 r.

Sprawa F‑58/12

Luigi Marcuccio

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Decyzja w sprawie przeniesienia w stan spoczynku z powodu niepełnosprawności – Stwierdzenie nieważności przez Sąd ze względu na brak uzasadnienia – Żądanie wykonania wyroku – Wniosek o przywrócenie do pracy – Uchylenie wyroku Sądu – Brak interesu prawnego – Artykuł 266 TUE – Pozaumowna odpowiedzialność instytucji – Skarga w części oczywiście niedopuszczalna, a w części oczywiście pozbawiona podstawy prawnej

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której L. Marcuccio żąda zasadniczo stwierdzenia nieważności odmownej decyzji Komisji Europejskiej w sprawie swego wniosku z dnia 25 marca 2011 r. o przywrócenie do pracy i odszkodowanie.

Orzeczenie:      Skarga zostaje odrzucona, w części jako oczywiście niedopuszczalna, a w części jako oczywiście pozbawiona jakiejkolwiek podstawy prawnej. Luigi Marcuccio pokrywa własne koszty i zostaje obciążony kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

Streszczenie

1.      Skargi urzędników – Interes prawny – Konieczność posiadania istniejącego i aktualnego interesu prawnego – Ocena w chwili wniesienia skargi – Skarga mogąca przynieść korzyść skarżącemu

(regulamin pracowniczy, art. 90, 91)

2.      Skargi urzędników – Wyrok stwierdzający nieważność – Skutki – Obowiązek podjęcia działań zapewniających wykonanie wyroku – Zakres

(art. 266 TFUE)

1.      Aby urzędnik lub były urzędnik mógł dochodzić w ramach skargi wniesionej na mocy art. 90, 91 regulaminu pracowniczego stwierdzenia nieważności aktu dla niego niekorzystnego w rozumieniu art. 90 ust. 2 regulaminu pracowniczego, musi on wykazać w chwili wniesienia skargi istniejący, aktualny i wystarczająco istotny interes prawny w uzyskaniu stwierdzenia nieważności takiego aktu, bowiem interes taki wymaga, aby w wyniku uwzględnienia żądań skargi osoba ta mogła osiągnąć jakąś korzyść.

(zob. pkt 23)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawy połączone T‑35/05, T‑61/05, T‑107/05, T‑108/05 i T‑139/05, Agne-Dapper i in. przeciwko Komisji i in., 29 listopada 2006 r., pkt 35 i przytoczone tam orzecznictwo

Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑475/11 P Marcuccio przeciwko Komisji, 11 września 2013 r., pkt 13–18

2.      Aby zastosować się do przewidzianego w art. 266 TFUE obowiązku, dana instytucja powinna podjąć środki, których wymaga wykonanie wyroku stwierdzającego nieważność, korzystając przy tym, pod kontrolą sądu Unii, z przysługującego jej w tym względzie zakresu uznania, z poszanowaniem zarówno sentencji i uzasadnienia wyroku, jak i przepisów prawa Unii.

W kontekście wykonania wyroku stwierdzającego – z uwagi na brak uzasadnienia – nieważność decyzji w sprawie przeniesienia w stan spoczynku z powodu niezdolności do pracy i wydania, w danym wypadku, nowej należycie uzasadnionej decyzji w przedmiocie niezdolności do pracy, to przede wszystkim na zainteresowanej instytucji spoczywa sprawdzenie stanu zdrowia zainteresowanego.

(zob. pkt 33, 34)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑503/04 Pessoa e Costa przeciwko Komisji, 19 października 2006 r., pkt 69, 70 i przytoczone tam orzecznictwo