ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(τρίτο τμήμα)

της 30ής Σεπτεμβρίου 2014

Υπόθεση F‑37/14

Priit Ojamaa

κατά

Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

«Υπαλληλική υπόθεση — Υπάλληλοι — Αρμόδια για τους διορισμούς αρχή — Βλαπτική πράξη — Προδήλως απαράδεκτο»

Αντικείμενο:      Προσφυγή που άσκησε ο P. Ojamaa δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο έχει εφαρμογή στη Συνθήκη ΕΚΑΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, και με την οποία ζητεί την ακύρωση της αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να μην του επιτρέψει να μεταφέρει στο 2013, καθ’ υπέρβαση του ορίου των δώδεκα ημερών, τις ημέρες άδειας που δεν είχε χρησιμοποιήσει το 2012.

Απόφαση:      Η προσφυγή απορρίπτεται ως προδήλως απαράδεκτη. Ο P. Ojamaa φέρει τα δικαστικά έξοδά του και καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Περίληψη

1.      Υπαλληλικές προσφυγές — Βλαπτική πράξη — Έννοια — Απόφαση της Διοικήσεως που μπορεί να θεωρηθεί ως απόφαση της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής — Εμπίπτει

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 90 § 2)

2.      Υπάλληλοι — Βλαπτική απόφαση — Υποχρέωση της Διοικήσεως να ενημερώνει τον ενδιαφερόμενο για τα μέσα παροχής ένδικης προστασίας και τις προθεσμίες ασκήσεώς τους — Δεν υφίσταται

1.      Για να μπορεί μια πράξη να χαρακτηριστεί βλαπτική πράξη υπό την έννοια του άρθρου 90, παράγραφος 2, του ΚΥΚ, πρέπει να έχει εκδοθεί από την αρμόδια για τους διορισμούς αρχή ή κατ’ εξουσιοδότησή της. Πρόκειται για ζήτημα δημόσιας τάξης, το οποίο μπορεί να εξετάζεται από το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης αυτεπαγγέλτως.

Συναφώς, αν ληφθούν υπόψη αφενός η ιδιότητα του οργάνου που απευθύνει στον ενδιαφερόμενο την επίμαχη πράξη και το γεγονός ότι η αρμόδια για τους διορισμούς αρχή επικυρώνει, κατόπιν διοικητικής ένστασης του ενδιαφερομένου, την εν λόγω πράξη, δεν μπορεί να υποστηρίζεται ότι κακώς ο ενδιαφερόμενος προσβάλλει την εν λόγω πράξη, θεωρώντας εσφαλμένα ότι προέρχεται από την αρμόδια αρχή.

(βλ. σκέψεις 20 και 22)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: αποφάσεις Gerin κατά Επιτροπής, 806/79, EU:C:1980:264, σκέψη 4, και Erdini κατά Συμβουλίου, 65/83, EU:C:1984:24, σκέψη 7

ΓΔΕΕ: απόφαση Devillez κ.λπ. κατά Κοινοβουλίου, T‑46/90, EU:T:1993:54, σκέψη 13

ΔΔΔΕΕ: διάταξη Pedeferri κ.λπ. κατά Επιτροπής, F‑57/10, EU:F:2011:104, σκέψη 14

2.      Καμιά ρητή διάταξη του δικαίου της Ένωσης δεν επιβάλλει στα θεσμικά όργανα γενική υποχρέωση να ενημερώνουν τους αποδέκτες των πράξεων σχετικά με τις επιτρεπόμενες ένδικες προσφυγές ή με τις προθεσμίες εντός των οποίων μπορούν να ασκούνται οι προσφυγές αυτές και δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι η μη ύπαρξη τέτοιας διάταξης αποτελεί την αιτία συγγνωστής πλάνης του προσφεύγοντος σχετικά με τα μέσα παροχής ένδικης προστασίας και τις προθεσμίες ασκήσεώς τους.

(βλ. σκέψη 29)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: διάταξη Braun-Neumann κατά Κοινοβουλίου, T‑306/08 P, EU:T:2009:6, σκέψη 34

ΔΔΔΕΕ: διάταξη Barthel κ.λπ. κατά Δικαστηρίου, F‑84/11, EU:F:2012:160, σκέψη 35