WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(w składzie jednego sędziego)

z dnia 24 marca 2015 r.

Sprawa F‑61/14

Carola Maggiulli

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Awans – Postępowanie w sprawie awansu (2013) – Decyzja o nieawansowaniu – Porównanie osiągnięć

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której C. Maggiulli żąda stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej w sprawie nieawansowania jej do grupy zaszeregowania AD 13 w postępowaniu w sprawie awansu w 2013 r.

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Carola Maggiulli pokrywa własne koszty i zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Komisję Europejską.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Uznanie administracyjne – Zakres – Uwzględnienie sprawozdań z oceny – Inne elementy, które mogą zostać uwzględnione

(regulamin pracowniczy, art. 45 ust. 1)

2.      Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Uznanie administracyjne – Kontrola sądowa – Granice – Oczywisty błąd w ocenie – Pojęcie

(regulamin pracowniczy, art. 45 ust. 1)

1.      Na podstawie art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego, celem awansowania urzędnika do wyższej grupy zaszeregowania w ramach grupy funkcyjnej, w której jest on zatrudniony organ powołujący przy porównywaniu osiągnięć urzędników uwzględnia w szczególności sprawozdania dotyczące urzędników, znajomość języków obcych innych niż języki, których biegłą znajomość urzędnicy zadeklarowali i posługiwanie się nimi w wykonywaniu obowiązków oraz, w stosownych przypadkach, poziom obowiązków wykonywanych przez urzędników mających prawo do ubiegania się o awans. Są to trzy główne okoliczności faktyczne, jakie należy obowiązkowo brać pod uwagę przy porównaniu osiągnięć. W przypadku równorzędnych osiągnięć urzędników uprawnionych do ubiegania się o awans ocenianych na podstawie trzech kryteriów wskazanych wyraźnie w art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego organ powołujący może jednak pomocniczo uwzględniać inne elementy, takie jak wiek kandydatów i ich staż pracy w grupie zaszeregowania lub w służbie.

(zob. pkt 28)

Odesłanie

Sąd Pierwszej Instancji, wyrok Casini/Komisja, T‑132/03, EU:T:2005:324, pkt 57

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: Bouillez i in./Rada, F‑53/08, EU:F:2010:37, pkt 50; AC/Rada, F‑9/10, EU:F:2011:160, pkt 25

2.      W celu porównania osiągnięć urzędników przedstawionych do awansu organowi powołującemu przysługuje szeroki zakres uznania, a kontrola sądu Unii powinna się w tym kontekście ograniczać do zbadania, czy w świetle sposobów i środków, przy których zastosowaniu administracja mogła dokonać oceny, utrzymała się ona w rozsądnych granicach i czy nie skorzystała ze swego uprawnienia w sposób oczywiście błędny. Sąd do spraw Służby Publicznej nie może więc zastąpić dokonanej przez ten organ oceny kwalifikacji i osiągnięć kandydatów swoją oceną. Zatem zadaniem sądu Unii nie jest kontrola zasadności dokonanej przez administrację oceny umiejętności zawodowych urzędnika, ponieważ zawiera ona złożone oceny wartościujące, które przez sam swój charakter nie mogą podlegać obiektywnemu sprawdzeniu. Sąd do spraw Służby Publicznej nie powinien tym bardziej przeprowadzać szczegółowej oceny wszystkich akt kandydatów mających prawo do ubiegania się o awans w celu upewnienia się, że podziela wnioski, do których doszedł organ powołujący, ponieważ czyniąc to, przekroczyłby ramy kontroli zgodności z prawem, do której jest właściwy, zastępując tym samym własną oceną osiągnięć kandydatów mających prawo do ubiegania się o awans ocenę organu powołującego.

Jednakże uznanie, które przysługuje w taki sposób administracji, ograniczone jest koniecznością starannego i bezstronnego porównania osiągnięć w interesie służby i zgodnie z zasadą równego traktowania. Choć regulamin pracowniczy uprawnia organ powołujący do przeprowadzenia takiej oceny z zastosowaniem procedury lub metody, którą uzna za najwłaściwszą, to w praktyce porównanie winno być prowadzone na zasadzie równości i na podstawie porównywalnych źródeł informacji.

W kontekście kontroli sprawowanej przez sąd Unii nad decyzjami podejmowanymi przez administrację w dziedzinie awansów błąd jest oczywisty, gdy jest łatwy do zauważenia i może zostać oczywiście stwierdzony w świetle kryteriów, od których prawodawca uzależnił decyzje dotyczące awansu i na podstawie art. 45 ust. 1 regulaminu pracowniczego. Zatem, aby wykazać, że administracja popełniła oczywisty błąd w ocenie stanu faktycznego, dający podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji, dowody, które jest obowiązana przedstawić strona skarżąca, muszą wystarczyć do pozbawienia wiarygodności dokonanej przez administrację oceny. Innymi słowy, jeżeli mimo przedstawionych przez stronę skarżącą dowodów podważaną ocenę można jednak uznać za prawdziwą lub wiarygodną, zarzut oczywistego błędu należy oddalić.

(zob. pkt 29–31)

Odesłanie

Sąd Pierwszej Instancji, wyrok Casini/Komisja, EU:T:2005:324, pkt 52, 53

Sąd Unii Europejskiej, wyroki: Canga Fano/Rada, T‑281/11 P, EU:T:2013:252, pkt 35, 41, 42 i przytoczone tam orzecznictwo; Stols/Rada, T‑95/12 P, EU:T:2014:3, pkt 31

Sąd do spraw Służby Publicznej, wyroki: AC/Rada, EU:F:2011:160, pkt 22, 24; Buxton/Parlament, F‑50/11, EU:F:2012:51, pkt 38; postanowienie Debaty/Rada, F‑47/13, EU:F:2013:215, pkt 33