POSTANOWIENIE PREZESA SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
z dnia 18 grudnia 2009 r.
Sprawa F‑92/09 R
U
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Służba publiczna – Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Żądanie zawieszenia wykonania decyzji o zwolnieniu – Pilny charakter – Fumus boni iuris
Przedmiot: Wniosek złożony na podstawie art. 242 WE, 243 WE, art. 157 EWEA, 158 EWEA, w którym U żąda, po pierwsze, zawieszenia decyzji Parlamentu z dnia 6 lipca 2009 r. o jej zwolnieniu, a po drugie, zastosowania środków tymczasowych.
Orzeczenie: Zawiesza się wykonanie decyzji o zwolnieniu skarżącej z dnia 6 lipca 2009 r. do wydania przez Sąd orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie. Nie ma potrzeby odrębnego orzekania w przedmiocie żądań dotyczących przywrócenia skarżącej do pracy ani w przedmiocie żądań zarządzenia jakiegokolwiek środka koniecznego do ochrony jej praw i interesów. Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Streszczenie
1. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Środki tymczasowe – Przesłanki zastosowania – „Fumus boni iuris” – Pilny charakter – Charakter kumulatywny – Kolejność badania i sposób weryfikacji
(art. 278 TFUE, 279 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)
2. Postępowanie w przedmiocie środka tymczasowego – Zawieszenie wykonania – Przesłanki zastosowania – Poważna i nieodwracalna szkoda – Ciężar dowodu
(art. 278 TFUE; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 102 § 2)
3. Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatki rodzinne – Dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu – Osoba traktowana jako dziecko pozostające na utrzymaniu
(regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 2 ust. 4, art. 17 ust. 2)
4. Urzędnicy – Zwolnienie z powodu nienależytego wykonywania obowiązków – Obowiązek staranności
1. Zgodnie z przepisami art. 102 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej we wnioskach dotyczących środków tymczasowych należy wskazać w szczególności okoliczności dowodzące pilnego charakteru oraz zarzuty dotyczące stanu faktycznego i prawnego uzasadniające prima facie (fumus boni iuris) zastosowanie wnioskowanych środków.
Przesłanki dotyczące pilnego charakteru oraz fumus boni iuris mają charakter kumulatywny, co oznacza, że wniosek o zastosowanie środków tymczasowych należy odrzucić, jeśli jedna z przesłanek nie jest spełniona.
Sędziemu rozpatrującemu wniosek o zastosowanie środków tymczasowych przysługuje ponadto szeroki zakres swobodnej oceny w ramach całościowej analizy i ma on – w świetle konkretnych okoliczności danego przypadku – swobodę w określeniu sposobu, w jaki poszczególne przesłanki powinny być zbadane oraz kolejności ich badania, gdyż żaden przepis prawa wspólnotowego nie narzuca mu z góry określonego schematu postępowania przy ocenie konieczności zarządzenia środków tymczasowych.
(zob. pkt 40–42)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑120/01 R De Nicola przeciwko EBI, 9 sierpnia 2001 r., RecFP s. I‑A‑171, II‑783, pkt 12, 13
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑38/06 R Bianchi przeciwko ETF, 31 maja 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑27, II‑A‑1‑93, pkt 20, 22
2. O ile szkody o charakterze czysto finansowym nie można co do zasady uznać za nieodwracalną czy nawet za trudną do naprawienia, ponieważ może ona stanowić przedmiot późniejszego odszkodowania, o tyle jednak do sędziego rozpatrującego wniosek o zastosowanie środków tymczasowych należy dokonanie oceny, po uwzględnieniu okoliczności właściwych dla sprawy, czy natychmiastowe wykonanie decyzji będącej przedmiotem wniosku o zawieszenie wykonania może wyrządzić skarżącemu poważną i nieodwracalną szkodę, której nie będzie już w stanie naprawić nawet orzeczenie stwierdzające nieważność decyzji, kończące postępowanie główne.
W niniejszej sprawie sędzia rozpatrujący wniosek o zastosowanie środków tymczasowych powinien upewnić się, w świetle okoliczności przypadku skarżącego, że skarżący dysponuje kwotą, która w normalnych warunkach powinna pozwolić mu stawić czoła wszystkim wydatkom niezbędnym do zaspokojenia jego elementarnych potrzeb do chwili wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.
(zob. pkt 47, 49, 50)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑549/93 R D. przeciwko Komisji, 30 listopada 1993 r., Rec. s. II‑1347, pkt 45; sprawa T‑211/98 R Willeme przeciwko Komisji, 10 lutego 1999 r., RecFP s. I‑A‑15, II‑57, pkt 37; sprawa T‑200/03 R V przeciwko Komisji, 28 listopada 2003 r., RecFP s. I‑A‑317, II‑1549, pkt 57
3. Artykuł 2 ust. 4 załącznika VII do regulaminu pracowniczego przewiduje, że osoba, do której utrzymania urzędnik jest zobowiązany z mocy prawa i której utrzymanie wiąże się z wysokimi wydatkami, może, na mocy szczególnej decyzji organu powołującego zawierającej uzasadnienie i opartej na odpowiednich dowodach, w drodze wyjątku, być traktowana tak jak dziecko pozostające na utrzymaniu urzędnika. Jednakże okoliczność, że urzędnik nie zwrócił się z wnioskiem o to, by jeden z członków jego rodziny był traktowany jak dziecko na utrzymaniu na podstawie tych przepisów, nie pozwala ustalić, że wspomniany urzędnik nie zapewnia wsparcia finansowego swojej rodzinie zamieszkałej w państwie jego pochodzenia.
Ponadto art. 17 ust. 2 załącznika VII do regulaminu pracowniczego przewiduje, że część wynagrodzenia urzędnika może być przelewana do innego państwa członkowskiego niż państwo, w którym wykonuje on swe obowiązki zawodowe, na rzecz dziecka na utrzymaniu lub osoby, wobec której urzędnik ma udokumentowane zobowiązania na mocy orzeczeń sądu lub decyzji właściwego organu administracyjnego. Niemniej jednak okoliczność, że urzędnik nie twierdził, że spełnia warunki wyszczególnione w tym przepisie celem przelewu części swego wynagrodzenia na konto rodziny zamieszkałej w państwie jego pochodzenia, również nie pozwala ustalić, że omawiany urzędnik nie zapewnia jej wsparcia finansowego.
(zob. pkt 59, 60)
4. W sytuacji gdy istnieje wątpliwość co do zdrowotnego podłoża trudności, jakie napotyka urzędnik przy wykonywaniu powierzonych mu zadań, obowiązek staranności wymaga od administracji dołożenia należytych starań w celu usunięcia wątpliwości, zanim zostanie wydana decyzja o zwolnieniu tego urzędnika.
Poza tym wymóg ten został wyrażony w regulaminie wewnętrznym samego Parlamentu w odniesieniu do ulepszonej procedury, stosowanej w ramach wykrywania, zarządzania i rozwiązywania potencjalnych przypadków nienależytego wypełniania przez urzędników obowiązków zawodowych, ponieważ art. 8 wspomnianego regulaminu przewiduje, że w pewnych przypadkach oceniający ostatniej instancji jest zobowiązany zwrócić się do służb medycznych Parlamentu, jeśli powziął wiadomość o faktach mogących sugerować, że zachowanie zarzucane urzędnikowi mogło mieć podłoże zdrowotne.
Ponadto obowiązki, jakie na administrację nakłada obowiązek staranności, są znacznie większe, jeśli ma się do czynienia ze szczególną sytuacją urzędnika, co do którego istnieją wątpliwości w kwestii jego zdrowia psychicznego, a w konsekwencji zdolności do odpowiedniej obrony jego własnych interesów, tym bardziej jeśli zainteresowany znajduje się w sytuacji zagrożenia zwolnieniem, a zatem w sytuacji dużej niepewności.
(zob. pkt 75–77)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑145/01 Latino przeciwko Komisji, 26 lutego 2003 r., RecFP s. I‑A‑59, II‑337, pkt 93
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑17/05 de Brito Sequeira Carvalho przeciwko Komisji, 13 grudnia 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑149, II‑A‑1‑577, pkt 72