POSTANOWIENIE SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)
z dnia 26 listopada 2014 r.
Sprawa F‑57/11 DEP
Gustav Eklund
przeciwko
Komisji Europejskiej
Służba publiczna – Postępowanie – Ustalenie kosztów – Koszty podlegające zwrotowi – Niezbędne wydatki – Honoraria wypłacane przez instytucję jej adwokatowi – Obowiązek ciążący na skarżącym, który ma pokryć te honoraria – Skuteczna ochrona sądowa – Prawo do sądu
Przedmiot: Wniosek o ustalenie kosztów złożony na podstawie art. 92 § 1 wówczas obowiązującego regulaminu postępowania (zwanego dalej „dawnym regulaminem postępowania”) przez Komisję Europejską w następstwie wyroku Eklund/Komisja (F‑57/11, EU:F:2012:145).
Orzeczenie: Wysokość kosztów podlegających zwrotowi przez G. Eklunda na rzecz Komisji Europejskiej w sprawie F‑57/11, Eklund/Komisja, zostaje ustalona na kwotę 5709 EUR, wraz z odsetkami za zwłokę naliczanymi od dnia doręczenia niniejszego postanowienia do dnia faktycznego dokonania płatności, według stopy stosowanej przez Europejski Bank Centralny do jego głównych operacji refinansowania obowiązującej w pierwszym dniu zapadalności płatności, powiększonej o trzy i pół punktu procentowego.
Streszczenie
1. Postępowanie sądowe – Koszty – Ustalenie – Koszty podlegające zwrotowi – Niezbędne wydatki poczynione przez strony – Pojęcie – Honoraria wypłacane przez instytucję jej adwokatowi – Zaliczenie
[statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 19 akapit pierwszy; załącznik I, art. 7 ust. 1; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 91 lit. b)]
2. Prawo Unii Europejskiej – Zasady – Prawo do skutecznej ochrony sądowej – Ustanowienie w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej – Wydatki poniesione przez instytucję w ramach postępowania przed sądem Unii – Obciążenie strony przeciwnej kosztami podlegającymi zwrotowi – Dopuszczalność
(Karta praw podstawowych Unii Europejskiej, art. 47 akapit drugi)
1. Z art. 19 akapit pierwszy statutu Trybunału, mającego zastosowanie wobec Sądu do spraw Służby Publicznej na podstawie art. 7 ust. 1 załącznika I do tego statutu, wynika, że instytucje Unii mogą swobodnie zdecydować o skorzystaniu z pomocy adwokata. Jego wynagrodzenie mieści się w pojęciu niezbędnych kosztów poniesionych w związku z postępowaniem, przy czym instytucja nie musi wykazać, że pomoc ta była obiektywnie uzasadniona.
W tym względzie, o ile fakt, że instytucja umocowała do reprezentowania jej kilku pełnomocników i adwokata, nie ma znaczenia przy ocenie, czy koszty te ewentualnie podlegają zwrotowi, ponieważ co do zasady nic nie pozwala na ich wykluczenie, o tyle fakt ten może mieć wpływ na określenie wysokości kosztów poniesionych na potrzeby postępowania, które ostatecznie podlegają zwrotowi. Każda inna ocena uzależniająca możliwość żądania przez instytucję zwrotu całości lub części honorarium wypłaconego adwokatowi od wykazania obiektywnej konieczności skorzystania z jego usług stanowiłaby w rzeczywistości pośrednie ograniczenie swobody gwarantowanej w art. 19 akapit pierwszy statutu Trybunału i oznaczałaby konieczność zastąpienia przez sąd Unii oceny instytucji i organów odpowiedzialnych za organizację ich służb swoją własną oceną. Tymczasem taka ocena jest niezgodna z art. 19 akapit pierwszy statutu Trybunału ani z prawem instytucji i organów Unii do decydowania o swojej wewnętrznej organizacji w kontekście prowadzenia spraw przed sądami Unii. Natomiast uwzględnienie udziału jednego lub kilku pełnomocników należących do personelu instytucji obok adwokata, o którym mowa, jest zgodne z uprawnieniami dyskrecjonalnymi przyznanymi sądowi Unii w postępowaniu w sprawie ustalenia kosztów na podstawie art. 91 lit. b) regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej.
(zob. pkt 34, 35)
Odesłanie
Trybunał, postanowienia: Dietz/Komisja, 126/76 DEP, EU:C:1979:158, pkt 6; Komisja/Kallianos, C‑323/06 P‑DEP, EU:C:2012:49, pkt 10, 11
Sąd Unii Europejskiej, postanowienia: Kerstens/Komisja, T‑498/09 P‑DEP, EU:T:2012:147, pkt 20; Marcuccio/Komisja, T‑278/07 P‑DEP, EU:T:2013:269, pkt 14, 15
2. Prawo do sądu stanowi ogólną zasadę prawa Unii, która obecnie jest wyrażona w art. 47 akapit drugi Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, odpowiadającym art. 6 ust. 1 konwencji o ochronie praw człowieka.
Ponadto z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka dotyczącego wykładni wspomnianego art. 6 ust. 1 wynika, że gwarantowane na mocy tego przepisu prawo do sądu jest prawem konkretnym i skutecznym, a nie teoretycznym czy iluzorycznym.
W związku z tym, o ile zwrot kosztów od strony, która została obciążona wyraźnie nadmiernymi kosztami, może wpływać na konkretne i skuteczne prawo do sądu, o tyle, po pierwsze, prawodawca Unii przewidział, w celu zapewnienia skutecznego środka zaskarżenia do sądu, że osoby, które całkowicie lub częściowo nie są w stanie ponieść kosztów pomocy prawnej i reprezentacji w postępowaniu przed Sądem do spraw Służby Publicznej, mogą skorzystać z pomocy w zakresie kosztów postępowania; po drugie, zasady postępowania przed tym Sądem zezwalają jedynie na odzyskanie niezbędnych wydatków poniesionych dla celów postępowania.
(zob. pkt 40–42)
Odesłanie
Trybunał, wyrok (szczególna procedura kontroli orzeczenia) Arango Jaramillo i in./EBI, C‑334/12 RX‑II, EU:C:2013:134, pkt 40, 42