WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(druga izba)
z dnia 30 września 2013 r.
Sprawa F‑38/12
BP
przeciwko
Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (FRA)
Służba publiczna – Personel Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej – Członek personelu kontraktowego – Nieprzedłużenie umowy zawartej na czas określony ze skutkiem zawarcia umowy na czas nieokreślony – Przeniesienie do innego departamentu do czasu wygaśnięcia umowy – Skarga o stwierdzenie nieważności – Skarga o odszkodowanie i zadośćuczynienie
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, w której BP żąda stwierdzenia nieważności decyzji dyrektora Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „FRA” lub „Agencją”) z dnia 27 lutego 2012 r. o niezawarciu z nią kolejnej umowy o pracę w charakterze członka personelu kontraktowego ze skutkiem na czas nieokreślony oraz o jej przeniesieniu do innych służb agencji na sześć ostatnich miesięcy trwania umowy, jak również zasądzenia od FRA odszkodowania i zadośćuczynienia.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. BP pokrywa całość własnych kosztów i zostaje obciążona całością kosztów poniesionych przez Agencję Praw Podstawowych Unii Europejskiej.
Streszczenie
1. Skargi urzędników – Personel kontraktowy – Zarzuty – Zarzut dotyczący nadużycia władzy, podniesiony na poparcie skargi na decyzję o nieprzedłużeniu umowy o pracę po przekazaniu informacji
(regulamin pracowniczy, art. 22a)
2. Skargi urzędników – Akt niekorzystny – Decyzja o nieprzedłużeniu umowy na czas określony – Prawo zainteresowanego do bycia wysłuchanym
(regulamin pracowniczy, art. 90 ust. 2, art. 91 ust. 1; decyzja 2009/13 Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej)
3. Urzędnicy – Decyzja niekorzystna – Obowiązek uzasadnienia – Zakres
(regulamin pracowniczy, art. 25)
4. Urzędnicy – Organizacja służb – Obsadzanie stanowisk – Uznanie administracyjne – Granice – Interes służby – Przestrzeganie równoważności stanowisk
(regulamin pracowniczy, art. 7 ust. 1)
5. Urzędnicy – Organizacja służb – Obsadzanie stanowisk – Przeniesienie urzędnika z urzędu w interesie służby ze względu na trudności w kontaktach międzyludzkich – Naruszenie interesu służby – Brak
(regulamin pracowniczy, art. 7 ust. 1)
6. Postępowanie sądowe – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne – Jasne i precyzyjne przedstawienie podnoszonych zarzutów – Zarzut przedstawiony w ramach jednego z żądań – Uwzględnienie w ramach innego żądania – Niedopuszczalność
(regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 35 § 1)
1. Artykuł 22a ust. 3 regulaminu pracowniczego stanowi, że urzędnik, który na podstawie ust. 1 omawianego przepisu przekazał informację o faktach mogących wzbudzić podejrzenie co do nielegalnej działalności lub o postępowaniu mogącym stanowić poważne zaniedbanie w wypełnianiu zobowiązań urzędników Unii nie ponosi żadnych negatywnych skutków ze strony instytucji, pod warunkiem że działał w dobrej wierze. Tym samym okoliczność, że niekorzystna dla urzędnika decyzja zostaje chronologicznie wydana w następstwie przekazania przez tego urzędnika informacji w ramach art. 22a regulaminu pracowniczego powinna skłonić Sąd Unii, w sytuacji gdy wniesiono do niego skargę na rozpatrywaną decyzję, na której poparcie podniesiono zarzut dotyczący nadużycia władzy, do zbadania omawianego zarzutu ze szczególną wnikliwością. Jednakże przepisy te nie zapewniają urzędnikowi, który przekazał na podstawie art. 22a ust. 1 regulaminu pracowniczego informacje na temat faktów mogących wzbudzić podejrzenie co do nielegalnej działalności, ochrony przed wydaniem jakiejkolwiek decyzji mogącej wywoływać niekorzystne skutki względem niego, lecz jedynie przed decyzjami wydanymi ze względu na takie przekazanie informacji.
(zob. pkt 87–89)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑2/09 Menghi przeciwko Enisie, 24 lutego 2010 r., pkt 138
2. W sytuacji gdy umowa o pracę z pracownikiem przewiduje możliwość zawarcia kolejnej umowy, decyzja o niezawarciu kolejnej umowy z członkiem personelu tymczasowego lub z członkiem personelu kontraktowego stanowi decyzję powodującą niekorzystne skutki dla zainteresowanego.
Decyzja 2009/13 Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej dotycząca procedury zawierania kolejnych umów o pracę z personelem kontraktowym przewiduje wysłuchanie zainteresowanego na dwóch etapach; najpierw podczas spotkania z kierownikiem departamentu, a następnie w drodze pisma motywacyjnego, jakie przesyła on dyrektorowi wspomnianej Agencji na siedem miesięcy przed upływem terminu umowy. W swoim piśmie motywacyjnym zainteresowany może wypowiedzieć się i przedstawić wszelkie powody, które przemawiają na rzecz decyzji, która byłaby dla niego korzystna.
Opinia kierownika departamentu, której kopię otrzymuje zainteresowany i w odniesieniu do której zainteresowany pragnie przedstawić swoje stanowisko, stanowi akt przygotowujący decyzję o niezawarciu kolejnej umowy. Ponieważ nie chodzi tu o akt niekorzystny dla zainteresowanego w rozumieniu art. 90 ust. 2 i art. 91 ust. 1 regulaminu pracowniczego, nie można skutecznie żądać prawa do przedstawienia uwag odnośnie do jej treści.
(zob. pkt 103, 106–108)
Odesłanie:
Sąd Unii Europejskiej: sprawa T‑236/02 Marcuccio przeciwko Komisji, 14 września 2011 r., pkt 133, odwołanie w toku przed Trybunałem, sprawa C‑617/11 P
3. Obowiązek uzasadnienia określony w art. 25 akapit drugi regulaminu pracowniczego, stanowiący powtórzenie ogólnego obowiązku określonego w art. 296 TFUE, ma na celu, po pierwsze, dostarczenie zainteresowanemu wystarczających wskazówek dla oceny zasadności niekorzystnego dla niego aktu i możliwości wniesienia skargi do Sądu, a po drugie, umożliwienie Sądowi dokonania kontroli nad zgodnością aktu z prawem. Zakres obowiązku uzasadnienia należy w każdym przypadku oceniać nie tylko przy uwzględnieniu zaskarżonej decyzji, ale także w zależności od konkretnych okoliczności związanych z tą decyzją.
Decyzja jest wystarczająco uzasadniona, gdy została wydana w kontekście znanym zainteresowanemu, pozwalającym mu zrozumieć zakres środka wobec niego podjętego. Tak jest w przypadku, gdy ta decyzja została poprzedzona spotkaniami z przełożonymi dotyczącymi rozpatrywanej sytuacji. Ponadto spełnia wymogi uzasadnienia decyzja, która odsyła do będącego już w posiadaniu zainteresowanego dokumentu, zawierającego informacje stanowiące podstawę decyzji instytucji.
(zob. pkt 124, 125)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑93/04 Kallianos przeciwko Komisji, 17 maja 2006 r., pkt 100, 101
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑49/08 Giannini przeciwko Komisji, 2 lipca 2009 r., pkt 117; sprawa F‑97/09 Taillard przeciwko Parlamentowi, 30 listopada 2010 r., pkt 33
4. Instytucjom przysługuje szeroki zakres uznania w zakresie organizacji ich służb w zależności od powierzonych im zadań oraz – z uwagi na te zadania – w zakresie przydziału do pracy personelu pozostającego do ich dyspozycji, jednakże pod warunkiem że przydział ten odbywa się w interesie służby i w poszanowaniu równoważności stanowisk pracy.
Przeniesienie urzędnika z urzędu nie jest uzależnione od wyrażenia przez niego zgody. Taki warunek skutkowałby ograniczeniem swobody instytucji w zakresie organizacji ich służb i dostosowania tej organizacji do rozwoju potrzeb.
(zob. pkt 132, 133)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑98/96 Costacurta przeciwko Komisji, 22 stycznia 1998 r., pkt 36, 40 i przytoczone tam orzecznictwo
5. Pojęcie interesu służby odnosi się do właściwego funkcjonowania instytucji w ogólności, a w szczególności do konkretnych wymogów stanowiska do obsadzenia. Należy uznać, że przeniesienia urzędnika z urzędu celem rozwiązania sytuacji administracyjnej, która stała się niemożliwa do zniesienia, dokonano w interesie służby. W sytuacji gdy trudności w kontaktach międzyludzkich powodują napięcia szkodzące prawidłowemu funkcjonowaniu służby, mogą one uzasadniać, właśnie w interesie służby, przeniesienie urzędnika, a przy tym nie istnieje konieczność ustalenia, kto ponosi odpowiedzialność za rozpatrywane zajścia ani jaki jest stopień prawdziwości zarzutów formułowanych przez strony konfliktu.
(zob. pkt 140–142)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑13/95 Kyrpitsis przeciwko KES, 18 kwietnia 1996 r., pkt 51; ww. sprawa Costacurta przeciwko Komisji, pkt 39 i przytoczone tam orzecznictwo
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawy połączone F‑88/09 i F‑48/10 Z przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 5 grudnia 2012 r., pkt 123, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑88/13 P
6. Zarzut podniesiony w ramach nieodpowiedniego żądania jest niedopuszczalny, ponieważ po pierwsze, do sądu Unii nie należy przypisywanie, według własnego uznania, argumentów i zarzutów skargi do jednego lub innego żądania, a po drugie, sposób, w jaki ten zarzut został przedstawiony, może mieć wpływ na prawo do obrony strony pozwanej.
(zob. pkt 148, 149)