Language of document : ECLI:EU:F:2013:135

WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ (trzecia izba)

z dnia 25 września 2013 r.(*)

Służba publiczna – Członek personelu kontraktowego – Zatrudnienie – Ogłoszenie o przyjmowaniu zgłoszeń do pracy EPSO/CAST/02/2010 – Warunki zatrudnienia – Odpowiednie doświadczenie zawodowe – Oddalenie wniosku o zatrudnienie

W sprawie F‑158/12

mającej za przedmiot skargę wniesioną na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a,

Éric Marques, członek personelu kontraktowego Komisji Europejskiej, zamieszkały w Ennery (Francja), reprezentowany przez adwokatów A. Salerna oraz B. Cortese,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez C. Berardis-Kayser oraz G. Berscheida, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

SĄD DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba),

w składzie: S. Van Raepenbusch (sprawozdawca), prezes, R. Barents i K. Bradley, sędziowie,

sekretarz: X. Lopez Bancalari, administrator,

uwzględniając pisemny etap postępowania i po przeprowadzeniu rozprawy w dniu 12 czerwca 2013 r.,

wydaje następujący

Wyrok

1        W skardze, która wpłynęła do sekretariatu Sądu w dniu 24 grudnia 2012 r., Éric Marques żąda po pierwsze, stwierdzenia nieważności odmownej decyzji Komisji Europejskiej z dnia 6 marca 2012 r. w sprawie zatrudnienia go w charakterze członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej III, a po drugie, naprawienia szkody.

 Okoliczności faktyczne leżące u podstaw sporu

2        Skarżący posiada świadectwo ukończenia szkoły średniej, uprawniające do podjęcia nauki w szkole wyższej. W dniu 1 listopada 2006 r. został zatrudniony przez Komisję w charakterze członka personelu kontraktowego na podstawie art. 3a Warunków zatrudnienia innych pracowników Unii Europejskiej (zwanych dalej „WZIP”). Został zaszeregowany do grupy funkcyjnej I, o której mowa w art. 80 WZIP, i przydzielony na stanowisko w Luksemburgu (Luksemburg) w Biurze Infrastruktury i Logistyki w Luksemburgu (OIL), w którym wykonywał zadania związane z budżetem i finansami.

3        W dniu 17 maja 2010 r. Europejski Urząd Doboru Kadr (EPSO) wystosował ogłoszenie o przyjmowaniu zgłoszeń do pracy EPSO/CAST/02/10 (zwane dalej „ogłoszeniem”) w celu utworzenia bazy danych kandydatów na stanowiska członków personelu kontraktowego wykonujących przede wszystkim zadania asystentów ds. finansowych w Komisji Europejskiej.

4        Zgodnie z brzmieniem ogłoszenia asystenci ds. finansowych, którzy mieli zostać zatrudnieni, mieli podjąć się „zadań w zakresie wykonywania, redagowania, uzgadniania i innych zadań o charakterze technicznym” i powinni zostać zaszeregowani do grupy funkcyjnej III, o której mowa w art. 80 WZIP. Jeśli chodzi o wymagane wykształcenie, to w ogłoszeniu wskazano, że w dniu upływu terminu przyjmowania zgłoszeń, czyli w dniu 14 czerwca 2010 r., kandydaci powinni co najmniej posiadać „wykształcenie średnie potwierdzone świadectwem uprawniającym do podjęcia nauki w szkole wyższej oraz co najmniej trzyletnie odpowiednie doświadczenie zawodowe”. W ogłoszeniu opisano ponadto obowiązki asystenta ds. finansowych oraz kwalifikacje wymagane do ich wykonywania.

5        Skarżący pomyślnie przeszedł w 2010 r. przewidziane w ogłoszeniu dla asystentów ds. finansowych egzaminy kwalifikacyjne.

6        W dniu 30 maja 2011 r. EPSO przeprowadziło dodatkowy etap postępowania w sprawie naboru celem umożliwienia laureatom ogłoszenia wejścia do ścisłej grupy laureatów, z którymi mogłaby zostać zawarta umowa na czas nieokreślony.

7        Skarżący pomyślnie przeszedł dodatkowe testy kwalifikacyjne w 2011 r.

8        W dniu 24 października 2011 r. ustanowiona w ramach OIL komisja ds. naboru stwierdziła, że profil i kwalifikacje skarżącego odpowiadały „poziomowi kompetencji oczekiwanych od członka personelu w grupie funkcyjnej III”. W konsekwencji OIL wystąpił z wnioskiem o jego zatrudnienie w charakterze asystenta ds. finansowych w grupie funkcyjnej III.

9        W dniu 1 grudnia 2011 r. kierownik wydziału służb odpowiedzialnych za stołówkę, Foyer i centrum fitness OIL, pod którego kierownictwem skarżący wykonywał pracę, sporządził pismo, w którym stwierdził, że faktycznie wykonywane przez skarżącego zadania „w sposób oczywisty stanowiły doświadczenie zawodowe istotne dla zakwalifikowania w grupie funkcyjnej III”. W tym samym piśmie wspomniany kierownik wydziału opisał faktycznie sprawowane przez skarżącego obowiązki.

10      W dniu 1 lutego 2012 r. kierownik wydziału ds. personelu, komunikacji, konferencji oraz bhp OIL wskazał Dyrekcji Generalnej (DG) ds. Zasobów Ludzkich i Bezpieczeństwa Komisji, że „o ile niektóre przydzielone [skarżącemu] zadania mogłyby być interpretowane jako mieszczące się [w grupie funkcyjnej] III, o tyle należy wziąć pod uwagę to, że wykonuje [on] głównie zadania administracyjne [mieszczące się w grupie] funkcyjnej […] I”.

11      W dniu 6 marca 2012 r. DG ds. Zasobów Ludzkich i Bezpieczeństwa Komisji poinformowała OIL, że „analiza doświadczenia zawodowego [skarżącego] nie pozw[oliła] na wykazanie, że nabył on w dniu 14 czerwca 2010 r. trzyletnie doświadczenie zawodowe równorzędne [z zadaniami mieszczącymi się w grupie funkcyjnej] III”. W konsekwencji Komisja podjęła decyzję o oddaleniu wniosku OIL o zatrudnienie skarżącego w charakterze asystenta ds. finansowych w grupie funkcyjnej III (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”).

12      W dniu 5 czerwca 2012 r. skarżący złożył zażalenie na zaskarżoną decyzję na podstawie art. 90 ust. 2 Regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, znajdującego zastosowanie do członków personelu pomocniczego na mocy art. 117 WZIP.

13      Organ upoważniony do zawierania umów zatrudnienia (autorité habilitée à conclure les contrats, zwany dalej „AHCC”) oddalił zażalenie w dniu 11 września 2012 r. Uznał on bowiem, że zarówno pisma obu kierowników wydziałów OIL, odpowiednio, z dnia 1 grudnia 2011 r. oraz z dnia 1 lutego 2012 r., jak i wszystkie informacje zawarte w aktach osobowych skarżącego, w tym opisy stanowisk, jakie zajmował, nie pozwalały na stwierdzenie, że zadania, jakie wykonywał przed dniem 14 czerwca 2010 r., były zadaniami „równorzędnego poziomu z [zadaniami mieszczącymi się w grupie funkcyjnej] III”. Według AHCC zadania te mieściły się w większości w grupie funkcyjnej I, a nawet w grupie funkcyjnej II, ale nie w grupie funkcyjnej III.

 Żądania stron

14      Skarżący wnosi do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        zobowiązanie Komisji do naprawienia szkody materialnej, spowodowanej wspomnianą decyzją;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

15      Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi;

–        obciążenie skarżącego kosztami postępowania.

 Co do prawa

 W przedmiocie żądań stwierdzenia nieważności

16      Na poparcie żądań stwierdzenia nieważności skarżący podnosi dwa zarzuty. Pierwszy zarzut dotyczy naruszenia art. 82 ust. 2 lit. b) WZIP, art. 2 pkt 1 lit. c) ogólnych przepisów wykonawczych z dnia 7 kwietnia 2004 r. dotyczących procedur regulujących nabór i zatrudnienie personelu kontraktowego w Komisji, opublikowanych w Informacjach Administracyjnych nr 49-2004 (dispositions générales d’exécution, zwanych dalej „DGE z 2004 r.”), art. 1 pkt 3 lit. c) załącznika I do ogólnych przepisów wykonawczych z dnia 2 marca 2011 r. do art. 79 ust. 2 WZIP regulujących warunki zatrudnienia personelu kontraktowego w Komisji na mocy art. 3a i 3b WZIP, opublikowanych w Informacjach Administracyjnych nr 33-2011 (zwanych dalej „DGE z 2011 r.”), jak również postanowień ogłoszenia. Zarzut drugi dotyczy oczywistego błędu w ocenie.

17      W swoim zarzucie pierwszym skarżący utrzymuje, że do zakwalifikowania w grupie funkcyjnej III art. 82 ust. 2 lit. b) WZIP, art. 2 pkt 1 lit. b) DGE z 2004 r. i art. 1 pkt 3 lit. c) załącznika I do DGE z 2011 r. wymagają, poza świadectwem ukończenia szkoły średniej, jedynie trzyletniego „odpowiedniego doświadczenia zawodowego”. Żądanie przez Komisję, by wymagane doświadczenie było na „równorzędnym poziomie” z zadaniami wykonywanymi w omawianej grupie funkcyjnej, nie znajduje żadnej podstawy prawnej. Według skarżącego w DGE z 2004 r. i z 2011 r. nie sformułowano bardziej rygorystycznego wymogu niż wymóg „trzyletniego odpowiedniego doświadczenia zawodowego” w celu zaszeregowania członków personelu kontraktowego do grupy. Chodziłoby jednak o warunki dodatkowe w stosunku do doświadczenia zawodowego wymaganego jako minimalny warunek zatrudnienia.

18      Komisja odpowiada, że art. 82 ust. 2 WZIP ustanawia wyłącznie warunki minimalne, a więc może ona wymagać wyższego poziomu kwalifikacji. Poza tym zawarty w DGE z 2004 r. i w DGE z 2011 r., jak również w ogłoszeniu wymóg „odpowiedniego doświadczenia zawodowego” można interpretować jako wymóg posiadania doświadczenia na poziomie równorzędnym z poziomem, który kandydat pragnie osiągnąć, czyli w niniejszym wypadku doświadczenie na poziomie grupy funkcyjnej III. Taka wykładnia znajduje potwierdzenie w art. 7 ust. 3 DGE z 2004 r. Wreszcie wspomniany w ogłoszeniu wymóg „odpowiedniego doświadczenia zawodowego” nie pozostaje bez związku z określonym tam profilem asystenta ds. finansowych w grupie funkcyjnej III.

19      W tym względzie Sąd przypomina, że o ile administracji przysługuje szeroki zakres uznania odnośnie do ustalenia, czy wcześniejsze doświadczenie zawodowe kandydata może zostać uwzględnione w ramach jego zatrudnienia w charakterze członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej III, o tyle powinna ona korzystać z tego uznania między innymi z poszanowaniem wszystkich obowiązujących przepisów (wyrok Sądu z dnia 28 października 2010 r. w sprawie F‑6/09 Fares przeciwko Komisji, pkt 38, 39).

20      Należy zauważyć, że art. 82 ust. 2 WZIP stanowi, co następuje:

„Do zatrudnienia członka personelu kontraktowego wymagane jest co najmniej:

[…]

b)      w grupie funkcyjnej II i III:

(i)      wykształcenie na poziomie pomaturalnym potwierdzone dyplomem; lub

(ii)      wykształcenie średnie potwierdzone świadectwem dające dostęp do studiów wyższych oraz odpowiednie co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe; lub

(iii)      jeżeli jest to uzasadnione interesem służby, równorzędne wykształcenie lub doświadczenie zawodowe.

[…]”.

21      Co się tyczy DGE, należy ustalić, które z nich: z 2004 r. czy z 2011 r. znajdują zastosowanie w niniejszym wypadku, ponieważ, chociaż mają one ten sam przedmiot, istnieją między nimi nieznaczne różnice, co do między innymi pojęcia „odpowiedniego doświadczenia zawodowego” uściślonego w DGE z 2011 r.

22      Należy w tym względzie przypomnieć, że oceny zgodności danego aktu z prawem dokonuje się w świetle okoliczności faktycznych i prawnych istniejących w chwili jego wydania (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 11 lipca 2007 r. w sprawie T‑58/05 Centeno Mediavilla i in. przeciwko Komisji, pkt 151; wyrok Sądu z dnia 29 września 2011 r. w sprawie F‑70/05 Mische przeciwko Komisji, pkt 70). Tymczasem DGE z 2011 r. zostały wydane i weszły w życie w dniu 2 marca 2011 r., a tym samym obowiązywały w chwili, gdy wydana została zaskarżona decyzja, czyli w dniu 6 marca 2012 r. W tym czasie DGE z 2011 r. uchyliły DGE z 2004 r. Wprawdzie DGE z 2004 r. obowiązywały w chwili publikacji ogłoszenia, w dniu 14 czerwca 2010 r., kiedy to powinny zostać spełnione warunki dopuszczenia, to jednak w tamtym momencie AHCC nie wydał żadnej ostatecznej decyzji dotyczącej tego, czy skarżący mógł powoływać się na odpowiednie doświadczenie wymagane do bycia zatrudnionym w grupie funkcyjnej III. Ponadto zawarte w art. 14 DGE z 2011 r. przepisy tymczasowe regulują problem pomyślnego przejścia egzaminów kwalifikacyjnych przed wejściem w życie wspomnianych DGE, kwestię już zawartych umów, trudność wynikającą z zobowiązań podjętych w oparciu o odstępstwo zawarte w DGE z 2004 r., sytuację młodych ekspertów na delegacji oraz korzystanie ze stypendiów.

23      Przepisy tymczasowe przewidziane w art. 14 DGE z 2011 r. nie dotyczą natomiast kwestii oceny minimalnych kwalifikacji zatrudnienia wymaganych do ubiegania się o stanowisko członka personelu kontraktowego w różnych grupach funkcyjnych, a konkretnie w grupie funkcyjnej III. Tymczasem przepis tymczasowy podlega zasadniczo ścisłej wykładni, ponieważ stanowi odstępstwo od norm i zasad mających charakter stały, które znajdowałyby bezpośrednie zastosowanie do rozpatrywanych sytuacji w braku tego systemu (postanowienie Sądu Unii Europejskiej z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie T‑641/11 P Mische przeciwko Komisji, pkt 45; wyroki Sądu z dnia 30 września 2010 r.: w sprawie F‑29/05 Vivier przeciwko Komisji, pkt 67, 68 i przytoczone tam orzecznictwo; w sprawie F‑107/05 Toth przeciwko Komisji, pkt 71, 72 i przytoczone tam orzecznictwo). W braku szczególnych okoliczności uzasadniających szeroką wykładnię art. 14 DGE z 2011 r., z powyższych uwag wynika, że w chwili wydania zaskarżonej decyzji AHCC powinien był dokonać oceny nabytego przez skarżącego doświadczenia w dniu 14 czerwca 2010 r. w świetle DGE z 2011 r.

24      Po uściśleniu tej kwestii należy stwierdzić, że art. 1 ust. 3 lit. c) załącznika I do DGE z 2011 r. stanowi, iż „minimalne kwalifikacje do zatrudnienia członka personelu kontraktowego” stanowią:

„[W] grupie funkcyjnej III:

i)      wykształcenie pomaturalne potwierdzone dyplomem;

lub

ii)      wykształcenie średnie potwierdzone świadectwem, umożliwiające podjęcie studiów wyższych oraz odpowiednie co najmniej trzyletnie doświadczenie zawodowe. W tym kontekście doświadczenie zawodowe uważa się za odpowiednie, jeśli zostało nabyte w obszarach działalności Komisji […] po uzyskaniu świadectwa czy dyplomu umożliwiającego podjęcie zatrudnienia w tej grupie,

lub

iii)      wyjątkowo i gdy jest to uzasadnione interesem służby, wykształcenie zawodowe lub równorzędne doświadczenia zawodowe; corocznie wspólny komitet otrzymuje informację na temat korzystania z tego przepisu”.

25      Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem dla dokonania wykładni przepisu prawa Unii trzeba uwzględnić nie tylko jego treść, ale także jego kontekst oraz cel, do którego zmierza regulacja, której część stanowi ów przepis (wyrok Trybunału z dnia 17 listopada 1983 r. w sprawie 292/82 Merck, pkt 12; wyrok Sądu Unii Europejskiej z dnia 8 lipca 2010 r. w sprawie T‑160/08 P Komisja przeciwko Putterie-De-Beukelaerowi, pkt 70; wyrok Sądu z dnia 10 marca 2011 r. w sprawie F‑27/10 Begue i in. przeciwko Komisji, pkt 40).

26      W niniejszym wypadku należy na wstępie zauważyć, że uściślając, iż kandydaci powinni posiadać „co najmniej trzyletnie odpowiednie doświadczenie zawodowe”, ogłoszenie powtarza sformułowanie użyte zarówno w art. 82 ust. 2 lit. b) WZIP, jak również w art. 1 ust. 3 lit. c) załącznika I do DGE z 2011 r.

27      W braku dyplomu potwierdzającego wykształcenie na poziomie szkoły wyższej art. 82 ust. 2 lit. b) WZIP wymaga „odpowiedniego doświadczenia zawodowego” w sytuacji, gdy zainteresowany posiada „wykształcenie średnie potwierdzone świadectwem, dające dostęp do studiów wyższych”, albo, jeśli nie ma to miejsca, „równorzędne wykształcenie [zawodowe] lub doświadczenie zawodowe”. W art. 1 ust. 3 lit. c) załącznika I do DGE z 2011 r. dokonano tego samego rozróżnienia i znajduje to potwierdzenie w różnych wersjach językowych WZIP oraz DGE z 2011 r. (między innymi w niemieckiej: „einschlägige Berufserfahrung” i „gleichwertige […] Berufserfahrung”, w angielskiej: „appropriate professional experience” i „equivalent level”, we włoskiej: „esperienza professionale adeguata” i „esperienza professionale di livello equivalente” oraz w niderlandzkiej: „relevante beroepservaring” i „gelijkwaardige beroepservaring”).

28      Tymczasem należy stwierdzić, że jeśli prawodawca i organ administracyjny używają w tym samym akcie o charakterze generalnym dwóch odrębnych terminów, względy spójności i pewności prawa stoją na przeszkodzie temu, by nadać im to samo znaczenie. Znajduje to a fortiori zastosowanie w sytuacji, gdy terminy te oddają różny sens w języku potocznym. Tak właśnie jest w wypadku przymiotników „odpowiedni” i „równorzędny”. W powszechnym użyciu przymiotnik „odpowiedni” oznacza „dostosowany do określonego użycia”, co potwierdza art. 1 ust. 3 lit. c) ppkt (ii) zdanie drugie załącznika I do DGE z 2011 r. Natomiast przymiotnik „równorzędny” oznacza „tej samej wartości”, a tym samym ma bardziej ograniczony zakres.

29      Ponadto z ww. wyroku w sprawie Fares przeciwko Komisji wynika, że art. 82 ust. 2 lit. b) ppkt iii) WZIP należy rozumieć w ten sposób, iż jeśli uzasadnia to interes służby, instytucja może udzielić dostępu do zatrudnienia w grupie funkcyjnej III kandydatowi, który nie posiada ani dyplomu szkoły wyższej, ani świadectwa ukończenia szkoły średniej umożliwiającego podjęcie nauki w szkole wyższej, lecz który posiada wykształcenie zawodowe lub doświadczenie zawodowe nieodpowiadające kryteriom przewidzianym w art. 82 ust. 2 lit. b) ppkt (i) oraz (ii), ale których poziom jest z nimi równorzędny (ww. w pkt 19 wyrok w sprawie Fares przeciwko Komisji, pkt 50).

30      Innymi słowy, w art. 82 ust. 2 lit. b) ppkt (iii) WZIP, a także w art. 1 ust. 3 lit. c) załącznika I do DGE z 2011 r. oraz w ogłoszeniu, które powtarza ich przepisy, wymóg równorzędności odsyła do kryteriów dotyczących poziomu wykształcenia, a w odpowiednim wypadku do doświadczenia zawodowego wymienionego w art. 82 ust. 2 lit. b) ppkt (i) oraz (ii), a nie bezpośrednio do zadań mieszczących się w grupie funkcyjnej III, jak utrzymywała Komisja w zaskarżonej decyzji i w decyzji oddalającej zażalenie.

31      Wreszcie brzmienie art. 82 ust. 2 lit. b) WZIP wynika z rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 723/2004 z dnia 22 marca 2004 r. zmieniającego Regulamin pracowniczy urzędników Wspólnot Europejskich i Warunki zatrudnienia innych pracowników Wspólnot (Dz.U. L 124, s. 1). Tymczasem, o ile rozporządzenie to kładzie akcent w swym motywie drugim na to, że „Wspólnota powinna posiadać wysokiej jakości administrację publiczną”, o tyle nie jest możliwe wywnioskowanie z tego ogólnego celu, że wymóg odpowiedniego doświadczenia zawodowego umożliwiającego dostęp do stanowisk w grupie funkcyjnej III powinien być rozumiany jako bardziej rygorystyczny wymóg doświadczenia na poziomie równorzędnym z tym, które może zostać nabyte w tej tylko grupie funkcyjnej.

32      Z powyższego wynika, że wykładni art. 82 ust. 2 lit. b) WZIP, art. 1 ust. 3 lit. c) załącznika I do DGE z 2011 r., a także ogłoszenia należy dokonywać w ten sposób, iż kandydat na członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej III powinien móc się powoływać na trzyletnie doświadczenie zawodowe, dostosowane do obowiązków stanowiska do obsadzenia, lecz niekoniecznie równorzędne z nimi.

33      Wykładni tej nie podważa brzmienie art. 7 ust. 3 DGE z 2004 r., który uściśla: „Doświadczenie zawodowe, aby zostało uwzględnione [do celów zaszeregowania do grupy], powinno być nabyte w ramach zajęcia odpowiadającego co najmniej poziomowi kwalifikacji wymaganych do podjęcia pracy w danej grupie funkcyjnej oraz pozostawać w związku z jednym z obszarów działalności instytucji. Zostaje uwzględnione od dnia, w którym zainteresowany spełnił minimalne kwalifikacje wymagane do bycia zatrudnionym, takie jak zdefiniowane w art. 2 (w tym, w odpowiednim wypadku, każdy wymóg nałożony na mocy tego przepisu w obszarze doświadczenia zawodowego)”.

34      Artykuł 7 ust. 3 DGE z 2004 r. nie tylko już nie obowiązywał w chwili, gdy została wydana zaskarżona decyzja, lecz ponadto ograniczał się do uściślenia, iż aby doświadczenie zawodowe zostało uwzględnione do celów zaszeregowania członków personelu kontraktowego do grupy, powinno być nabyte w ramach zajęcia odpowiadającego co najmniej poziomowi kwalifikacji wymaganych do podjęcia pracy w danej grupie funkcyjnej, czyli w ramach zajęcia odpowiadającego „odpowiedniemu doświadczeniu zawodowemu”, o którym mowa w art. 2 ust. 1 lit. b) DGE z 2004 r.

35      W niniejszym wypadku AHCC miał zatem rozstrzygnąć, czy w świetle badania in concreto zadań wykonywanych przez skarżącego w jego wcześniejszej pracy (ww. w pkt 19 wyrok w sprawie Fares przeciwko Komisji, pkt 63, 64), nabył on w dniu 14 czerwca 2010 r. trzyletnie doświadczenie zawodowe dostosowane do wykonywania obowiązków asystenta ds. finansowych w grupie funkcyjnej III, opisanych w ogłoszeniu, a nie ustalać, czy mógł on już powoływać się na doświadczenie tej samej wartości co w ten sposób przedstawione obowiązki.

36      Z tego wynika, że w związku z odmową zatrudnienia skarżącego przez AHCC w charakterze asystenta ds. finansowych w grupie funkcyjnej III z tym uzasadnieniem, iż nie nabył on „w dniu 14 czerwca 2010 r. trzyletnie[go] doświadczeni[a] zawodow[ego] równorzędn[ego] [z zadaniami mieszczącymi się w grupie funkcyjnej] III”, AHCC naruszył postanowienia art. 82 ust. 2 lit. b) WZIP, art. 1 ust. 3 lit. c) załącznika I do DGE z 2011 r. i ogłoszenia.

37      Pierwszy zarzut jest zatem zasadny.

38      Skarżący podnosi w swoim zarzucie drugim, że w zaskarżonej decyzji dopuszczono się oczywistego błędu w ocenie. Utrzymuje, że jego doświadczenie zawodowe było faktycznie „równorzędne” z doświadczeniem wynikającym z wykonywania zadań mieszczących się w grupie funkcyjnej III i że znacząco wykraczało poza wymagane trzy lata. W tym względzie opiera się on na opisie stanowisk, jakie zajmował, i na ocenach swych przełożonych zawartych w sprawozdaniach z oceny za 2007 r., 2009 r. i 2010 r., jak również na piśmie kierownika wydziału, w którym pracował, z dnia 1 grudnia 2011 r.

39      W związku z tym, że zarzut pierwszy jest zasadny i że wynika z niego, iż AHCC powinien był ograniczyć się do zbadania, czy doświadczenie zawodowe skarżącego mogło zostać zakwalifikowane jako „odpowiednie” do wykonywania opisanych w ogłoszeniu obowiązków asystenta ds. finansowych w grupie funkcyjnej III, Sąd nie może, pod rygorem oparcia uzasadnienia na nieścisłym założeniu co do prawa, ustalić, czy Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie, gdy uznała, że nie mógł on powoływać się na doświadczenie zawodowe „równorzędne [z zadaniami mieszczącymi się w grupie funkcyjnej] III”.

 W przedmiocie żądań odszkodowawczych

40      Skarżący utrzymuje, że zaskarżona decyzja spowodowała szkodę materialną, ponieważ w jej braku zostałby zatrudniony w charakterze członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej III w październiku 2011 r. z wyższym wynagrodzeniem niż pobierane przez niego na stanowisku w grupie funkcyjnej I.

41      Należy jednak zauważyć, że trzeba stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, ponieważ AHCC odmówił zatrudnienia skarżącego w charakterze asystenta ds. finansowych w grupie funkcyjnej III na podstawie błędnej wykładni art. 82 ust. 2 lit. b) WZIP, art. 1 ust. 3 lit. c) załącznika I do DGE z 2011 r. oraz ogłoszenia. Ponadto zgodnie z art. 266 TFUE, w przypadku orzeczenia o nieważności aktu przyjętego przez daną instytucję, jest ona zobowiązana „do podjęcia środków, które zapewnią wykonanie wyroku”, którego jest ona adresatem. Wreszcie, AHCC przysługuje szeroki zakres uznania w sytuacji, gdy ma on ustalić, czy faktycznie wykonane przez kandydata do zatrudnienia w charakterze członka personelu kontraktowego na stanowisku w grupie funkcyjnej III zadania mogą stanowić co najmniej trzyletnie odpowiednie doświadczenie zawodowe.

42      W tych okolicznościach, ponieważ Komisja ma ponownie, w świetle uzasadnienia niniejszego wyroku, skorzystać ze swego uznania w zakresie oceny doświadczenia zawodowego, na jakie powołuje się skarżący, Sąd nie może, nie zastępując oceny Komisji swoją oceną, zasądzić od niej kwoty odpowiadającej różnicy pomiędzy wynagrodzeniem pobieranym przez skarżącego na stanowisku w grupie funkcyjnej I a wynagrodzeniem, do jakiego byłby uprawniony w grupie funkcyjnej III.

 W przedmiocie kosztów

43      Zgodnie z art. 87 § 1 regulaminu postępowania, z zastrzeżeniem odmiennych postanowień rozdziału ósmego tytułu drugiego tego regulaminu, kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę. Na podstawie art. 87 § 2, jeżeli wymagają tego względy słuszności, Sąd może zdecydować, że strona przegrywająca sprawę zostanie obciążona tylko częścią kosztów, a nawet że nie zostanie nimi obciążona w ogóle.

44      Z uzasadnienia przedstawionego w niniejszym wyroku wynika, że Komisja przegrała sprawę w istotnym zakresie. Ponadto skarżący wyraźnie wniósł o obciążenie Komisji kosztami. Ponieważ okoliczności sprawy nie uzasadniają zastosowania przepisów art. 87 § 2 regulaminu postępowania, należy obciążyć Komisję jej własnymi kosztami oraz kosztami poniesionymi przez skarżącego.

Z powyższych względów

SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba)

orzeka, co następuje:

1)      Stwierdza się nieważność odmownej decyzji Komisji Europejskiej z dnia 6 marca 2012 r. w sprawie zatrudnienia Érica Marquesa w charakterze członka personelu kontraktowego w grupie funkcyjnej III.

2)      W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona.

3)      Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez Érica Marquesa.

Van Raepenbusch

Barents

Bradley

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 25 września 2013 r.

Sekretarz

 

       Prezes

W. Hakenberg

 

       S. Van Raepenbusch


* Język postępowania: francuski.