ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

(τρίτο τμήμα)

της 28ης Σεπτεμβρίου 2011

Υπόθεση F‑12/11

André Hecq

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση — Επαγγελματική νόσος — Συνταξιοδότηση λόγω αναπηρίας — Αίτηση επιστροφής στην επαγγελματική δραστηριότητα — Αγωγή αποζημιώσεως»

Αντικείμενο:      Προσφυγή-αγωγή, ασκηθείσα βάσει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο εφαρμόζεται στη Συνθήκη ΕΚΑΕ δυνάμει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο Α. Hecq ζητεί, κατ’ ουσίαν, να ακυρωθεί η σιωπηρή απόφαση της Επιτροπής της 15ης Απριλίου 2010 περί απορρίψεως του από 15 Δεκεμβρίου 2009 αιτήματός του, πρώτον, να επανέλθει στα επαγγελματικά του καθήκοντα, δεύτερον, να του καταβληθεί ποσό ίσο προς της διαφορά μεταξύ, αφενός, των αποδοχών που θα είχε λάβει εάν είχε παραμείνει εν ενεργεία από την 1η Αυγούστου 2003 και, αφετέρου, της συντάξεως αναπηρίας που εισέπραξε από την ημερομηνία αυτή πλέον τόκων υπερημερίας και, τρίτον, να του καταβληθεί αποζημίωση ύψους 50 000 ευρώ.

Απόφαση:      Η προσφυγή-αγωγή απορρίπτεται ως προδήλως απαράδεκτη. Ο προσφεύγων-ενάγων φέρει το σύνολο των δικαστικών εξόδων.

Περίληψη

1.      Υπάλληλοι — Προσφυγή — Προθεσμίες — Εκπρόθεσμη άσκηση — Έναρξη νέας προθεσμίας — Προϋπόθεση — Νέο και ουσιώδες γεγονός

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 90 § 1)

2.      Υπάλληλοι — Κοινωνική ασφάλιση — Ασφάλιση κατά ατυχημάτων και επαγγελματικών νόσων — Αναπηρία — Διαφορετικά καθεστώτα

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 73 και 78· ρύθμιση σχετικά με την ασφάλιση κατά των κινδύνων ατυχήματος και επαγγελματικής νόσου, άρθρο 25)

3.      Υπάλληλοι — Προσφυγή — Αγωγή αποζημιώσεως — Λόγοι — Παράνομη απόφαση της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής που δεν προσβλήθηκε εμπροθέσμως — Απαράδεκτο

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 και 91)

1.      Ένας υπάλληλος δεν μπορεί, υποβάλλοντας αίτημα, βάσει του άρθρου 90, παράγραφος 1, του ΚΥΚ, ενώπιον της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής, να επανενεργοποιήσει, προς όφελός του, δικαίωμα ασκήσεως ένδικης προσφυγής κατά αποφάσεως που κατέστη απρόσβλητη μετά την παρέλευση των προθεσμιών εντός των οποίων ήταν δυνατή η προσβολή της.

Η ύπαρξη νέου και ουσιώδους γεγονότος δικαιολογεί, βεβαίως, την υποβολή αιτήματος επανεξετάσεως μιας αποφάσεως που κατέστη απρόσβλητη.

Εντούτοις, απόφαση της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής περί μη αναγνωρίσεως ποσοστού αναπηρίας στον ενδιαφερόμενο βάσει του άρθρου 73 του ΚΥΚ, καίτοι αποτελεί αναμφισβήτητα νέο γεγονός, δεν μπορεί να εκληφθεί ως ουσιώδες γεγονός στο πλαίσιο της διαδικασίας που κινήθηκε δυνάμει του άρθρου 78 του ΚΥΚ.

(βλ. σκέψεις 41 έως 43)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: 26 Σεπτεμβρίου 1985, 231/84, Valentini κατά Επιτροπής, σκέψη 14

ΓΔΕΕ: 22 Σεπτεμβρίου 1994, T‑495/93, Carrer κ.λπ. κατά Δικαστηρίου, σκέψη 20· 14 Ιουλίου 1998, T‑42/97, Lebedef κατά Επιτροπής, σκέψη 25

2.      Το άρθρο 25 της ρυθμίσεως σχετικά με την ασφάλιση έναντι των κινδύνων ατυχήματος και επαγγελματικής νόσου των υπαλλήλων διευκρινίζει ότι η αναγνώριση ολικής ή μερικής διαρκούς αναπηρίας, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 73 του ΚΥΚ και της εν λόγω ρυθμίσεως, δεν προδικάζει κατά κανένα τρόπο την εφαρμογή του άρθρου 78 του ΚΥΚ και αντιστρόφως. Τα άρθρα 73 και 78 του ΚΥΚ επιδιώκουν διαφορετικούς σκοπούς και στηρίζονται σε διακρινόμενες μεταξύ τους έννοιες.

(βλ. σκέψεις 44 και 54)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: 14 Σεπτεμβρίου 2011, F‑12/09, A κατά Επιτροπής, σκέψεις 146 έως 150 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

3.      Υπάλληλος ο οποίος παρέλειψε να προσβάλει βλαπτική για αυτόν πράξη ασκώντας εμπροθέσμως προσφυγή ακυρώσεως δεν μπορεί να διορθώσει αυτή την παράλειψη και, υπό ορισμένη έννοια, να δημιουργήσει νέα προθεσμία ασκήσεως προσφυγής μέσω της υποβολής αιτήματος αποζημιώσεως.

Ομοίως, υπάλληλος που δεν προσέβαλε εμπροθέσμως απόφαση της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής που τον θίγει δεν μπορεί να επικαλεστεί την υποτιθέμενη έλλειψη νομιμότητάς της στο πλαίσιο αγωγής αποζημιώσεως. Υπάλληλος ο οποίος επιθυμεί να ασκήσει αγωγή αποζημιώσεως έχουσα ως έρεισμα την έλλειψη νομιμότητας, με την οποία βαρύνεται μια βλαπτική πράξη, οφείλει να θέσει σε κίνηση την προβλεπόμενη από τον ΚΥΚ διαδικασία προ της ασκήσεως της αγωγής εντός τριών μηνών από την κοινοποίηση της πράξεως αυτής, όσον αφορά τόσο την υλική ζημία όσο και την ηθική βλάβη.

(βλ. σκέψεις 50 και 51)

Παραπομπή:

ΔΕΕ: 7 Οκτωβρίου 1987, 401/85, Schina κατά Επιτροπής, σκέψη 9

ΓΔΕΕ: 24 Ιανουαρίου 1991, T‑27/90, Latham κατά Επιτροπής, σκέψη 38· 27 Ιουνίου 1991, T‑156/89, Valverde Mordt κατά Δικαστηρίου, σκέψη 144· 13 Ιουλίου 1993, T‑20/92, Moat κατά Επιτροπής, σκέψη 46· 28 Ιουνίου 2005, T‑147/04, Ross κατά Επιτροπής, σκέψη 48

ΔΔΔΕΕ: 21 Φεβρουαρίου 2008, F‑4/07, Σκουλίδη κατά Επιτροπής, σκέψη 70