Language of document : ECLI:EU:F:2010:160

WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)

z dnia 9 grudnia 2010 r.


Sprawa F‑88/08


Monique Vandeuren

przeciwko

Europejskiej Fundacji Kształcenia (ETF)

Służba publiczna – Personel Europejskiej Fundacji Kształcenia – Członek personelu tymczasowego – Umowa na czas nieokreślony – Zwolnienie – Wymóg istnienia ważnej przyczyny – Likwidacja stanowiska pracy – Obowiązek staranności – Przeniesienie z urzędu

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której M. Vandeuren żąda zasadniczo stwierdzenia nieważności decyzji ETF z dnia 23 października 2007 r. w sprawie rozwiązania z nią umowy o pracę z dniem 31 sierpnia 2008 r. oraz zasądzenia od ETF odszkodowania i zadośćuczynienia.

Orzeczenie: Stwierdza się nieważność decyzji z dnia 23 października 2007 r. w sprawie zwolnienia skarżącej. W pozostałym zakresie skarga zostaje oddalona. ETF zostaje obciążona kosztami postępowania.


Streszczenie


1.      Urzędnicy – Skarga – Zarzuty

2.       Urzędnicy – Personel tymczasowy – Rozwiązanie umowy na czas nieokreślony – Ograniczenie zakresu działalności agencji Unii – Obowiązek zbadania możliwości przeniesienia danego pracownika

3.       Urzędnicy – Pozaumowna odpowiedzialność instytucji – Wyrządzenie krzywdy poprzez niezgodne z prawem zwolnienie – Zadośćuczynienie za krzywdę – Przesłanki


1.      Okoliczność, że zasada dobrej administracji nie przyznaje prawa jednostkom, chyba że stanowi ono wyraz konkretnego uprawnienia, nie powoduje niedopuszczalności zarzutu lub części zarzutu opartych na jej naruszeniu, z tym skutkiem, że argumenty przedstawione na poparcie takiego zarzutu lub jego części nie są rozpatrywane. Dopiero bowiem przy badaniu tych argumentów co do istoty możliwe jest ustalenie, czy administracja naruszyła konkretne uprawnienie będące wyrazem zasady dobrej administracji.

(zob. pkt 40)


2.      Ograniczenie zakresu działalności agencji Unii może stanowić ważną przyczynę zwolnienia pracownika zatrudnionego na podstawie umowy na czas nieokreślony, jednakże pod warunkiem, że omawiana agencja nie dysponowała stanowiskiem, na które dany pracownik mógł zostać z urzędu przeniesiony. Jedynie w takiej sytuacji zwolnienie ze względu na ograniczenie zakresu działalności danej agencji jest uzasadnione.

W tym względzie nie ma znaczenia fakt, że w przypadku pojawienia się wakatu przepisy wewnętrzne przewidują szczególne procedury naboru dotyczące przeniesienia pracowników w ramach agencji. Zanim bowiem zostanie opublikowane ogłoszenie o naborze na stanowisko w drodze przeniesienia w ramach agencji, administracja ma zawsze możliwość dokonania przeniesienia z urzędu w interesie służby, nie naruszając przy tym zasady równego traktowania, ponieważ pracownicy przenoszeni z urzędu z inicjatywy administracji nie znajdują się w tej samej sytuacji co pracownicy ubiegający się o przeniesienie. Również bez znaczenia jest okoliczność, że podjęto działania wspierające. Jakkolwiek bowiem ich wprowadzenie niewątpliwie przyczynia się do zapewnienia poszanowania zasady staranności, która wiąże administrację, okoliczność ta nie zwalnia właściwego organu z obowiązku, by jego decyzje w sprawie zwolnienia były wydawane na podstawie ważnych przyczyn.

W związku z powyższym rzeczona agencja – zanim pracownik zatrudniony na podstawie umowy na czas nieokreślony zostanie zwolniony przez agencję Unii ze względu na to, że zakres zadań, do których wykonywania był on przydzielony, został agencji odebrany lub przekazany innej jednostce – ma obowiązek zbadania, czy nie można przenieść zainteresowanego z urzędu na inne stanowisko, już istniejące lub które ma zostać wkrótce utworzone, w szczególności w następstwie przyznania omawianej agencji nowych kompetencji.

W trakcie tego badania administracja powinna wyważyć interes służby, który wymaga zatrudnienia osoby najodpowiedniejszej do obsadzenia stanowiska już istniejącego lub stanowiska, które ma zostać wkrótce utworzone, względem interesu pracownika, którego dotyczy planowane zwolnienie. W tym celu w ramach przysługującego jej uznania administracja powinna brać pod uwagę rozmaite kryteria, do których zaliczają się: wymagania stanowiska w świetle kwalifikacji i zdolności do pełnienia określonych funkcji przez pracownika; okoliczność, czy umowa o pracę zainteresowanego pracownika wyszczególnia, że został on zatrudniony w celu obsadzenia określonego stanowiska; jego sprawozdania z oceny; a także jego wiek, staż służbowy i liczba lat składkowych brakujących do nabycia przez niego uprawnień emerytalnych.

(zob. pkt 60–64)

Odesłanie:

Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑55/06 de Albuquerque przeciwko Komisji, 25 stycznia 2007 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑35, II‑A‑1‑183, pkt 93, 94; sprawa F‑74/06 Longinidis przeciwko Cedefop, 24 kwietnia 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑125, II‑A‑1‑655, pkt 138

3.       Choć ze swej natury zwolnienie zawsze może wywoływać poczucie odrzucenia, frustracji i niepewności co do przyszłości u zwalnianego urzędnika lub pracownika, to z faktu uznania przez sąd Unii danego zwolnienia za niezgodne z prawem nie może automatycznie wynikać uprawnienie do uzyskania pieniężnego zadośćuczynienia. Jedynie w obliczu szczególnych okoliczności można bowiem stwierdzić, że zachowanie pracodawcy wywołało u pracownika poczucie krzywdy wykraczające poza to, co zwykle czuje zwalniana osoba, w szczególności jeżeli wspomniany pracodawca oparł zwolnienie na uzasadnieniu zawierającym ocenę zdolności lub zachowania pracownika, która mogłaby go krzywdzić.

(zob. pkt 73)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑223/99 Dejaiffe przeciwko OHIM, 12 grudnia 2000 r., RecFP s. I‑A‑277, II‑1267, pkt 91