ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

(πρώτο τμήμα)

της 16ης Ιανουαρίου 2007

Υπόθεση F-119/05

Charlotte Gesner

κατά

Γραφείου Εναρμόνισης στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (σήματα, σχέδια και υποδείγματα) (ΓΕΕΑ)

«Υπάλληλοι – Αναπηρία – Απόρριψη αίτησης για τη σύσταση επιτροπής αναπηρίας»

Αντικείμενο: Προσφυγή δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 ΕΑ, με την οποία η C. Gesner ζήτησε την ακύρωση της αποφάσεως του ΓΕΕΑ της 2ας Σεπτεμβρίου 2005, περί απορρίψεως της ενστάσεώς της κατά της αποφάσεως της 21ης Απριλίου 2005, με την οποία το ΓΕΕΑ απέρριψε την αίτησή της για τη σύσταση επιτροπής αναπηρίας.

Απόφαση: Ακυρώνει την απόφαση της 21ης Απριλίου 2005 με την οποία το ΓΕΕΑ απέρριψε την αίτηση της προσφεύγουσας για τη σύσταση επιτροπής αναπηρίας. Καταδικάζει το ΓΕΕΑ στα δικαστικά έξοδα.

Περίληψη

Υπάλληλοι – Αναπηρία – Έκτακτοι υπάλληλοι – Κίνηση της διαδικασίας αναγνωρίσεως αναπηρίας

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρο 59 § 4· Καθεστώς που εφαρμόζεται επί του Λοιπού Προσωπικού, άρθρα 31, εδ. 1, και 33 § 1)

Αν το Καθεστώς που εφαρμόζεται επί του Λοιπού Προσωπικού δεν προβλέπει άλλως, η έννοια της ανικανότητας όπως περιέχεται στο κείμενο αυτό ταυτίζεται με εκείνη του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων (στο εξής: ΚΥΚ). Η έννοια αυτή καλύπτει, επομένως, την περίπτωση του έκτακτου υπαλλήλου ο οποίος, όπως ο μόνιμος υπάλληλος, εμφανίζει αναπηρία που θεωρείται ολική και ο οποίος, για τον λόγο αυτόν, υποχρεώνεται να αναστείλει την άσκηση των καθηκόντων του. Συνεπώς, ο έκτακτος υπάλληλος που υποχρεώθηκε να αναστείλει την άσκηση των καθηκόντων του λόγω της καταστάσεως της υγείας του έχει δικαίωμα να ζητήσει την κίνηση της διαδικασίας εξετάσεως της ενδεχόμενης αναπηρίας του. Η μόνη περίπτωση στην οποία δεν ισχύει κάτι τέτοιο είναι αυτή της καταχρηστικής εκ μέρους του υποβολής της σχετικής αιτήσεως, ιδίως αν αποσκοπεί απλώς και μόνο στο να αμφισβητήσει, χωρίς κανένα νέο στοιχείο, τα προηγούμενα συμπεράσματα επιτροπής αναπηρίας που εξέτασε ήδη την περίπτωσή του.

Η κίνηση της διαδικασίας αυτής δεν υπόκειται σε καμιά προϋπόθεση προηγούμενης διάρκειας της άδειας ασθενείας. Αν προβλεπόταν τέτοια προϋπόθεση, δεν θα επέτρεπε, σε πολλές περιπτώσεις, στους έκτακτους υπαλλήλους που εμφανίζουν ξαφνική επιδείνωση της καταστάσεως της υγείας τους ή πέφτουν θύματα ατυχήματος να απολαύουν της καλύψεως των κινδύνων αυτών.

Η προϋπόθεση της προηγούμενης διάρκειας άδειας ασθενείας που προβλέπει το άρθρο 59, παράγραφος 4, του ΚΥΚ δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση που ζητεί την κίνηση της διαδικασίας αναγνωρίσεως της αναπηρίας ο έκτακτος υπάλληλος. Πράγματι, η διάταξη αυτή αφορά την περίπτωση κατά την οποία αποφασίζει να κινήσει τη διαδικασία αυτή η διοίκηση και εξαρτά τη σχετική απόφαση από την προϋπόθεση ότι οι απουσίες του μόνιμου υπαλλήλου ή μέλους του προσωπικού λόγω άδειας ασθενείας υπερβαίνουν μια ορισμένη διάρκεια. Έτσι, η διάταξη αυτή αποτελεί εγγύηση τόσο για το μέλος του προσωπικού όσο και για τη διοίκηση. Αφενός, παρέχει στο μέλος του προσωπικού εύλογο χρονικό διάστημα προκειμένου να αναρρώσει και να αναλάβει εκ νέου τα καθήκοντά του πριν την αναγνώριση της αναπηρίας του. Αφετέρου, παρέχει στη διοίκηση τη δυνατότητα να ζητήσει, μετά το πέρας της προθεσμίας αυτής, τη διαπίστωση της ανικανότητας του ενδιαφερομένου, ώστε να προβεί, ενδεχομένως, στην οριστική του αντικατάσταση στην εργασία του, αναγνωρίζοντας έτσι στην αρμόδια για τους διορισμούς αρχή τη δυνατότητα και όχι την υποχρέωση να απευθυνθεί στην επιτροπή ανικανότητας.

(βλ. σκέψεις 28 έως 30 και 32 έως 34)

Παραπομπή:

ΔΕΚ: 9 Ιουλίου 1975, 42/74 και 62/74, Vellozzi κατά Επιτροπής, Συλλογή τόμος 1975, σ. 285, σκέψεις 25 έως 27· 15 Ιανουαρίου 1981, 731/79, B. κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή 1981, σ. 107, σκέψη 7

ΠΕΚ: 16 Ιουνίου 2000, T‑84/98, C κατά Συμβουλίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 2000, σ. I‑A‑113 και II‑497, σκέψη 68