WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ UNII EUROPEJSKIEJ
(pierwsza izba)

z dnia 12 grudnia 2013 r.

Sprawa F‑22/12

Mark Hall

przeciwko

Komisji Europejskiej

i

Europejskiemu Kolegium Policyjnemu (CEPOL)

Służba publiczna – Wynagrodzenie – Dodatki rodzinne – Dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu – Dodatek edukacyjny – Dzieci małżonki skarżącego niemieszkające w domu pary – Przesłanki przyznania

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której M. Hall żąda stwierdzenia nieważności dorozumianej decyzji odmownej z dnia 25 marca 2011 r. oraz wyraźnej decyzji odmownej z dnia 11 lipca 2011 r. Komisji Europejskiej w sprawie wniosku o przyznanie dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu i dodatku edukacyjnego na troje dzieci żony za okres, w którym mieszkali oni jeszcze na Filipinach, oraz odszkodowania i zadośćuczynienia za brak wypłaty ww. dodatków.

Orzeczenie:      Skarga zostaje odrzucona jako niedopuszczalna w zakresie, w jakim była skierowana przeciwko Europejskiemu Kolegium Policyjnemu. Stwierdza się nieważność odmownych decyzji Komisji Europejskiej: dorozumianej z dnia 25 marca 2011 r., jak również wyraźnej z dnia 11 lipca 2011 r., w sprawie wniosku o przyznanie dodatku na dziecko pozostające na utrzymaniu i dodatku edukacyjnego na troje dzieci żony M. Halla za okres, w którym zamieszkiwali oni jeszcze na Filipinach. Skarga skierowana przeciwko Komisji Europejskiej zostaje w pozostałym zakresie oddalona. Komisja Europejska pokrywa własne koszty oraz zostaje obciążona kosztami poniesionymi przez M. Halla. M. Hall pokrywa koszty poniesione przez Europejskie Kolegium Policyjne.

Streszczenie

Urzędnicy – Wynagrodzenie – Dodatki rodzinne – Dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu – Przesłanki przyznania – Rzeczywiste łożenie na utrzymanie – Ograniczona swoboda administracji

(regulamin pracowniczy, załącznik VII, art. 2)

Artykuł 2 ust. 3, 5 załącznika VII do regulaminu pracowniczego dotyczy sytuacji, gdy na dziecko urzędnika z konieczności przysługuje dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu, ponieważ przepisy te opierają się na założeniu, że określone w nich dziecko przez sam fakt bycia małoletnim, uczniem, lub przez to, że jest dotknięte chorobą lub inwalidztwem, faktycznie znajduje się na utrzymaniu urzędnika. Nie wynika z tego jednak, że instytucja jest zwolniona z obowiązku sprawdzenia, iż przesłanka faktycznego utrzymywania dziecka przez urzędnika, określona w art. 2 ust. 2 załącznika VII do regulaminu pracowniczego, jest spełniona. Jedynie gdy przesłanka ta jest spełniona, można uznać, że organ powołujący ma ograniczoną swobodę w trzech przypadkach, o których mowa w art. 2 ust. 3 lit. a) i b) oraz art. 2 ust. 5 tego załącznika. Nie można bowiem uznać, że małoletnie dziecko znajduje się na utrzymaniu urzędnika ani nie może na nie przysługiwać dodatek na dziecko pozostające na utrzymaniu, jeżeli inna osoba, publiczna lub prywatna, zapewnia w pełni jego faktyczne utrzymanie.

(zob. pkt 39–41)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa C‑132/90 P Schwedler przeciwko Parlamentowi, 28 listopada 1991 r., pkt 19–24; sprawa C‑70/91 P Rada przeciwko Brems, 7 maja 1992 r., pkt 5

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑134/99 Skrzypek przeciwko Komisji, 11 lipca 2000 r., pkt 66