WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ

(pierwsza izba)

z dnia 8 lipca 2008 r.

Sprawa F-76/07

Gerhard Birkhoff

przeciwko

Komisji Wspólnot Europejskich

Służba publiczna – Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie zdrowotne – Pokrycie kosztów leczenia – Wymiana wózka inwalidzkiego – Zakres kontroli sprawowanej przez Sąd

Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której G. Birkhoff, były urzędnik Komisji, żąda stwierdzenia nieważności odmownej decyzji biura ds. rozliczeń z dnia 8 listopada 2006 r. w sprawie udzielenia mu wymaganej zgodnie z przepisami uprzedniej zgody w celu uzyskania zwrotu kosztów zakupu wózka inwalidzkiego.

Orzeczenie:         Stwierdza się nieważność decyzji biura ds. rozliczeń z dnia 8 listopada 2006 r. Komisja pokrywa całość kosztów postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Zabezpieczenie społeczne – Ubezpieczenie zdrowotne – Koszty leczenia – Zwrot

(regulamin pracowniczy, art. 59, art. 72 ust. 1; załącznik II, art. 7; przepisy dotyczące ubezpieczenia chorobowego, art. 20, 27)

2.      Urzędnicy – Skarga – Skarga na decyzję wydaną z naruszeniem prawa, lecz która może znajdować uzasadnienie na innej podstawie – Okoliczność niestojąca na przeszkodzie stwierdzeniu nieważności – Wyjątek – Ograniczona swoboda administracji

1.      Chociaż sądowi wspólnotowemu nie łatwo jest sprawować kontrolę nad zasadnością ocen lekarskich wydanych przez lekarzy zakładowych biur ds. rozliczeń, niemniej oceny te, nawet jeśli zostały wydane w zgodnych z przepisami okolicznościach, nie są ani ostateczne, ani wyłączone spod kontroli sądu, w odróżnieniu od ocen lekarskich wydawanych przez komitet ds. inwalidztwa, o którym mowa w art. 7 załącznika II do regulaminu pracowniczego, lub przez niezależnego lekarza, o którym mowa w art. 59 regulaminu pracowniczego. Oceny lekarskie wyrażone jednostronnie przez lekarza instytucji nie dają bowiem tych samych gwarancji zachowania równowagi między stronami i obiektywizmu, jak oceny komitetu ds. inwalidztwa, zważywszy na jego skład, lub lekarza arbitra, zważywszy na sposób, w jaki jest on wyznaczany. Ponadto ani regulamin pracowniczy, ani wspólne przepisy nie przewidują możliwości zakwestionowania ocen lekarskich wydanych w przedmiocie wniosków o zwrot kosztów leczenia przez lekarzy zakładowych biur ds. rozliczeń przed organem medycznym dającym takie same gwarancje równowagi i obiektywizmu, jak komitet ds. inwalidztwa lub niezależny lekarz.

Dlatego też odmowa udzielenia przez biuro ds. rozliczeń zgody na pokrycie kosztów leczenia objętych przepisami dotyczącymi ubezpieczenia chorobowego urzędników Wspólnot Europejskich, jak również opinia lekarza zakładowego biura ds. rozliczeń, stanowiąca w danym przypadku podstawę tej odmowy, podlegają kontroli sądu wspólnotowego, która jest wprawdzie ograniczona, lecz obejmuje błąd dotyczący okoliczności faktycznych, naruszenie prawa oraz oczywisty błąd w ocenie.

(por. pkt 50–52)

Odesłanie:

Trybunał: sprawa 156/80 Morbelli przeciwko Komisji, 21 maja 1981 r., Rec. s. 1357, pkt 15–20; sprawa 2/87 Biedermann przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 19 stycznia 1988 r., Rec. s. 143, pkt 8

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑43/89 Gill przeciwko Komisji, 23 marca 1993 r., Rec. s. II‑303, pkt 36; sprawa T‑34/99 Pipeaux przeciwko Parlamentowi, 11 maja 2000 r., RecFP s. I‑A‑79, II‑337, pkt 29, 30; sprawa T‑191/01 Hecq przeciwko Komisji, 12 maja 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑147, II‑659, pkt 64– 78; sprawa T‑376/022 O przeciwko Komisji, 3 listopada 2004 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑349, II‑1595, pkt 29

Sąd do Spraw Służby Publicznej: sprawa F‑99/06 López Teruel przeciwko OHIM, 22 maja 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 74, 76; sprawa F‑10/07 Botos przeciwko Komisji, 18 września 2007 r., dotychczas nieopublikowana w Zbiorze, pkt 40–50

2.      W ramach skarg wnoszonych przez urzędników okoliczność, że decyzja administracyjna wydana z naruszeniem prawa może znajdować uzasadnienie prawne na innej podstawie, nie może stanąć na przeszkodzie stwierdzeniu nieważności tej decyzji. Sytuacja przedstawiałaby się inaczej, gdyby administracji nie przysługiwało jakiekolwiek uznanie i gdyby w związku z tym stwierdzenie nieważności spornej decyzji nie mogło prowadzić do niczego innego, jak tylko do konieczności wydania przez administrację nowej decyzji, co do istoty identycznej z decyzją podlegającą stwierdzeniu nieważności. Podstawę, na której wydano sporną decyzję, można bowiem zastąpić w toku instancji inną podstawą jedynie, jeśli organ administracji miał ograniczoną swobodę przy wydawaniu omawianej decyzji.

(por. pkt 64)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑99/95 Stott przeciwko Komisji, 12 grudnia 1996 r., Rec. s. II‑2227, pkt 32