WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(druga izba)

z dnia 29 września 2011 r.

Sprawa F‑72/10

Mario Paulo da Silva Tenreiro

przeciwko

Komisji Europejskiej

Służba publiczna – Urzędnicy – Zatrudnienie – Artykuł 7 ust. 1 regulaminu pracowniczego – Artykuł 29 ust. 1 lit. a) i b) regulaminu pracowniczego – Oczywisty błąd w ocenie – Nadużycie władzy – Uzasadnienie

Przedmiot:      Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA na mocy jego art. 106a, w której M.P. da Silva Tenreiro żąda po pierwsze stwierdzenia nieważności decyzji Komisji Europejskiej w sprawie odrzucenia jego kandydatury na wolne stanowisko dyrektora dyrekcji E ds. sprawiedliwości w dyrekcji generalnej (DG) ds. sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa, a także decyzji w sprawie powołania na to stanowisko K., a po drugie, decyzji Komisji w sprawie zakończenia procedury naboru na stanowisko dyrektora dyrekcji F ds. bezpieczeństwa w DG ds. sprawiedliwości, wolności i bezpieczeństwa, a także decyzji w sprawie powołania na to stanowisko P.

Orzeczenie:      Skarga zostaje oddalona. Skarżący zostaje obciążony kosztami postępowania.

Streszczenie

1.      Urzędnicy – Wakat – Obsadzenie stanowiska w drodze awansu lub przeniesienia – Porównanie osiągnięć kandydatów

(regulamin pracowniczy, art. 7 ust. 1, art. 29 ust. 1)

2.      Urzędnicy – Ogłoszenie o naborze na stanowisko – Ustalenie minimalnych kwalifikacji wymaganych na stanowisku do obsadzenia

(regulamin pracowniczy, art. 29)

1.      Korzystanie z szerokiego zakresu uznania, jaki przysługuje organowi powołującemu przy powoływaniu na stanowisko, wymaga, by organ ten skrupulatnie i bezstronnie przeanalizował akta kandydatów i sumiennie przestrzegał wymogów wskazanych w ogłoszeniu o naborze, tak że ma on obowiązek wykluczenia z postępowania kandydatów, którzy tych wymogów nie spełniają. Ogłoszenie o naborze stanowi bowiem ramy prawne, które organ ten sam sobie narzuca i których musi rygorystycznie przestrzegać.

W celu skontrolowania, czy organ powołujący nie przekroczył granic wskazanych ram prawnych, sąd Unii powinien najpierw zbadać, jakie warunki były wymagane w ogłoszeniu o naborze, a następnie sprawdzić, czy kandydat wybrany przez organ powołujący na wskazane stanowisko rzeczywiście te wymogi spełniał. Wreszcie powinien on zbadać, czy organ ten nie dopuścił się oczywistego błędu w ocenie odnośnie do umiejętności skarżącego, gdy dokonał wyboru innego kandydata.

Taka analiza winna jednak ograniczać się do tego, czy w świetle względów, które mogły wpłynąć na ocenę administracji, utrzymała się ona w rozsądnych granicach i nie skorzystała ze swego uznania w sposób oczywiście błędny. Ocena kwalifikacji kandydatów dokonana przez sąd Unii nie może zatem zastąpić oceny organu powołującego.

(zob. pkt 48–50)

Odesłanie:

Trybunał: sprawy połączone 341/85, 251/86, 258/86, 259/86, 262/86, 266/86, 222/87 i 232/87 van der Stijl i Cullington przeciwko Komisji, 28 lutego 1989 r., pkt 51

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑169/89 Frederiksen przeciwko Parlamentowi, 11 grudnia 1991 r., pkt 69; sprawa T‑21/96 Giannini przeciwko Komisji, 19 marca 1997 r., pkt 20; sprawa T‑159/96 Wenk przeciwko Komisji, 12 maja 1998 r., pkt 63–65, 72; sprawa T‑152/00 E przeciwko Komisji, 19 września 2001 r., pkt 29; sprawa T‑174/02 Wieme przeciwko Komisji, 14 października 2003 r., pkt 38; sprawa T‑248/02 Faita przeciwko KES, 11 listopada 2003 r., pkt 71; sprawa T‑370/03 Wunenburger przeciwko Komisji, 5 lipca 2005 r., pkt 51; sprawa T‑45/04 Tzirani przeciwko Komisji, 4 lipca 2006 r., pkt 46, 48, 49

2.      Organowi powołującemu przysługuje szeroki zakres uznania przy określaniu umiejętności wymaganych na podlegających obsadzeniu stanowiskach i dopiero oczywisty błąd w ocenie przy określaniu minimalnych wymaganych w tym celu warunków może prowadzić do niezgodności z prawem ogłoszenia o naborze.

(zob. pkt 61)

Odesłanie:

Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑132/89 Gallone przeciwko Radzie, 16 października 1990 r., pkt 27; sprawa T‑135/00 Morello przeciwko Komisji, 12 grudnia 2002 r., pkt 69; sprawa T‑93/03 Konidaris przeciwko Komisji, 11 lipca 2007 r., pkt 72