WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(pierwsza izba)
z dnia 23 listopada 2010 r.
Sprawa F‑8/10
Johan Gheysens
przeciwko
Radzie Unii Europejskiej
Służba publiczna – Członek personelu kontraktowego do zadań pomocniczych – Nieprzedłużenie umowy – Obowiązek uzasadnienia
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 270 TFUE, znajdującego zastosowanie do traktatu EWEA zgodnie z jego art. 106a, w której J. Gheysens domaga się, między innymi, stwierdzenia nieważności odmownej decyzji w sprawie przedłużenia jego umowy o pracę na czas określony po dniu 30 września 2009 r.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Skarżący pokrywa całość kosztów.
Streszczenie
1. Postępowanie – Skarga wszczynająca postępowanie – Wymogi formalne
(statut Trybunału Sprawiedliwości, art. 21 akapit pierwszy, załącznik I, art. 7 ust. 3; regulamin postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej, art. 35 § 1 lit. e))
2. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – Pojęcie – Odmowna decyzja w sprawie przedłużenia umowy w charakterze członka personelu pomocniczego
(regulamin pracowniczy, art. 25, art. 90 ust. 1)
3. Urzędnicy – Personel kontraktowy – Zatrudnienie – Przedłużenie umowy zawartej na czas określony – Uznanie administracyjne – Kontrola sądowa – Granice
(warunki zatrudnienia innych pracowników, art. 88)
1. Na podstawie art. 35 § 1 lit. e) regulaminu postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej skarga powinna wskazywać przywołane zarzuty i argumenty co do prawa i stanu faktycznego. Te elementy winny być na tyle jasne i precyzyjne, by umożliwiały stronie pozwanej przygotowanie obrony, a Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi, jeśli zajdzie taka potrzeba bez dodatkowych informacji. W celu zagwarantowania pewności prawa i prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, aby skarga była dopuszczalna, konieczne jest, by istotne okoliczności faktyczne i prawne, będące podstawą jej złożenia, wynikały w sposób spójny i zrozumiały z samej treści skargi. Jest tak, tym bardziej że zgodnie z art. 7 ust. 3 załącznika I do statutu Trybunału Sprawiedliwości część pisemna postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej obejmuje zasadniczo tylko jedną wymianę pism procesowych, chyba że Sąd ten postanowi inaczej. Ta cecha szczególna postępowania przed Sądem do spraw Służby Publicznej wyjaśnia, dlaczego – w odróżnieniu od rozwiązań przyjętych w postępowaniu przed Trybunałem Sprawiedliwości lub Sądem zgodnie z art. 21 akapit pierwszy statutu Trybunału – zarzuty i argumenty nie mogą być przedstawione w skardze w streszczonej formie.
(zob. pkt 60)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑85/92 De Hoe przeciwko Komisji, 28 kwietnia 1993 r., Rec. s. II‑523, pkt 20
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑1/08 Nijs przeciwko Trybunałowi Obrachunkowemu, 26 czerwca 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑229, II‑A‑1‑1231, pkt 24; sprawy połączone F‑134/07 i F‑8/08 Adjemian i in. przeciwko Komisji, 4 czerwca 2009 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑149, II‑A‑1‑841, odwołanie w toku przed Sądem Unii Europejskiej, sprawa T‑325/09 P
2. Odmowna decyzja w sprawie przedłużenia umowy na czas określony jest aktem niekorzystnym w rozumieniu art. 25 regulaminu pracowniczego, jeżeli jest odrębna od samej umowy, a z takim przypadkiem mamy do czynienia w szczególności, jeżeli opiera się ona na nowych okolicznościach lub jeżeli stanowi zajęcie stanowiska przez administrację w następstwie wniosku zainteresowanego pracownika w odniesieniu do zapisanej w umowie możliwości jej przedłużenia. Taka decyzja odmowna musi być uzasadniona.
(zob. pkt 64)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa C‑150/03 P Hectors przeciwko Parlamentowi, 23 września 2004 r., Zb.Orz. s. I‑8691, pkt 40; sprawy połączone C‑561/08 P i C‑4/09 P Komisja przeciwko Potamianos, 23 października 2009 r., niepublikowana w Zbiorze, pkt 45, 46, 48
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑160/04 Potamianos przeciwko Komisji, 15 października 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑75, II‑A‑2‑469, pkt 21, 23; sprawa T‑404/06 P ETF przeciwko Landgren, 8 września 2009 r., Zb.Orz. s. II‑2841, pkt 143–170
3. Nieprzedłużenie umowy na czas określony wchodzi w zakres szerokich uprawnień dyskrecjonalnych właściwego organu, natomiast kontrola sądu Unii powinna ograniczyć się do sprawdzenia braku oczywistego błędu w ocenie lub nadużycia władzy. Przedłużenie umowy na czas określony stanowi wyłącznie możliwość pozostawioną uznaniu organu upoważnionego do zawierania umów, podporządkowaną wyłącznie wymogowi zgodności z interesem służby.
Właściwy organ jest zobowiązany przy podejmowaniu decyzji dotyczącej sytuacji pracownika uwzględnić wszystkie okoliczności mogące wpłynąć na tę decyzję, a w szczególności interes tego pracownika. Wynika to bowiem z obowiązku staranności administracji, który odzwierciedla równowagę wzajemnych praw i obowiązków, jaką regulamin pracowniczy i analogicznie warunki zatrudnienia innych pracowników wprowadziły w stosunkach między organem publicznym a jego pracownikami.
Natomiast zważywszy na zasadę, zgodnie z którą stałe stanowisko wpisane na listę budżetową instytucji powinno być, co do zasady, obsadzone w drodze zatrudnienia urzędnika, oraz na interes służby w zatrudnieniu urzędnika sprawującego obowiązki o stałym charakterze, ciągłość funkcjonowania służby nie stanowi wystarczającej przesłanki dla stwierdzenia oczywistego błędu w ocenie.
(zob. pkt 75, 76, 81)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑7/01 Pyres przeciwko Komisji, 6 lutego 2003 r., RecFP s. I‑A‑37, II‑239, pkt 50, 51, 64; sprawa T‑258/03 Mausolf przeciwko Europolowi, 1 marca 2005 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑45, II‑189, pkt 49
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑35/07 Klug przeciwko EMEA, 27 listopada 2008 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑1‑387, II‑A‑1‑2127, pkt 65–67