WYROK SĄDU (siódma izba)

z dnia 14 lutego 2019 r.(*)

EFRR – Odmowa potwierdzenia wkładu finansowego na duży projekt – Artykuł 41 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1083/2006 – Ocena spójności dużego projektu z priorytetami programu operacyjnego – Artykuł 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 – Przekroczenie terminu

w sprawie T‑366/17

Rzeczpospolita Polska, reprezentowana przez B. Majczynę, działającego w charakterze pełnomocnika,

strona skarżąca,

przeciwko

Komisji Europejskiej, reprezentowanej przez B.-R. Killmanna, A. Kyratsou i M. Siekierzyńską, działających w charakterze pełnomocników,

strona pozwana,

mającej za przedmiot oparte na art. 263 TFUE żądanie stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2017) 1904 final z dnia 23 marca 2017 r. dotyczącej odmowy wniesienia wkładu finansowego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) na rzecz dużego projektu „Uruchomienie produkcji nowej generacji silnika Diesla przez Volkswagen Motor Polska” w ramach osi priorytetowej IV programu operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”,

SĄD (siódma izba)

w składzie: V. Tomljenović, prezes izby, A. Marcoulli (sprawozdawca) i A. Kornezov, sędziowie,

sekretarz: E. Coulon,

wydaje następujący

Wyrok

 Okoliczności powstania sporu

1        W dniu 1 października 2007 r. decyzją C(2007) 4562 Komisja Europejska przyjęła program operacyjny „Innowacyjna gospodarka” (zwany dalej „POIG”), przedstawiony przez Rzeczpospolitą Polską na podstawie art. 32 rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz.U. 2006, L 210, s. 25).

2        W następstwie przyjęcia przepisów krajowych wdrażających POIG Volkswagen Motor Polska sp. z o.o. (zwany dalej „wyznaczonym beneficjentem”) złożył w dniu 2 listopada 2010 r. wniosek o dofinansowanie projektu „Uruchomienie produkcji nowej generacji silnika Diesla przez Volkswagen Motor Polska” (zwany dalej „projektem”), a w dniu 13 września 2011 r. władze polskie podpisały z wyznaczonym beneficjentem umowę o przyznaniu dofinansowania na realizację projektu. Ze skargi wynika, że przedmiotem projektu była produkcja silnika Diesla EA 288, który po raz pierwszy w sektorze samochodowym miał spełniać normy emisji Euro 6 bez dodatkowego osprzętu w postaci systemu selektywnej redukcji katalitycznej (zwanego dalej „systemem SCR”), że do tej pory takie systemy stanowiły jedyną realną możliwość znacznego zredukowania tlenków azotu w spalinach i że ze względu na wady tych systemów koncern wyznaczonego beneficjenta zdecydował, że będzie prowadzić prace ukierunkowane na opracowanie nowego, bardzo innowacyjnego silnika redukującego tlenki azotu w miejscu ich powstawania. Projekt był realizowany w okresie od 1 października 2011 r. do 31 grudnia 2014 r.

3        Pismem z dnia 27 grudnia 2013 r. Rzeczpospolita Polska na podstawie art. 39–41 rozporządzenia nr 1083/2006 przekazała Komisji wniosek o potwierdzenie wkładu finansowego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (EFRR) na projekt jako duży projekt w ramach osi priorytetowej IV POIG, dotyczącej inwestycji w innowacyjne przedsiębiorstwa (zwany dalej „wnioskiem o potwierdzenie”).

4        Wiadomością przekazaną w informatycznym systemie wymiany danych SFC2007 z państwami członkowskimi w dziedzinie funduszy strukturalnych, przewidzianym w art. 39 rozporządzenia (WE) nr 1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia nr 1083/2006 oraz rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie EFRR (Dz.U. 2006, L 371, s. 1), w dniu 4 marca 2014 r. Komisja, po pierwsze, zwróciła się do władz polskich o dołączenie do wniosku o potwierdzenie nowych wersji studium wykonalności oraz analizy kosztów i korzyści, a po drugie, wskazała, że ocena tego wniosku zostaje zawieszona do czasu otrzymania owych dokumentów.

5        W dniu 4 lipca 2014 r. Rzeczpospolita Polska przekazała Komisji poprawioną wersję wniosku o potwierdzenie (zwaną dalej „poprawionym wnioskiem o potwierdzenie”) i dokumenty, o które zwróciła się ta ostatnia.

6        Pismem z dnia 27 stycznia 2015 r., skierowanym do Rzeczypospolitej Polskiej, Komisja, po pierwsze, zwróciła się o skorygowanie błędów stwierdzonych w analizie ekonomicznej i finansowej i o przedstawienie wyjaśnień dotyczących działań badawczo-rozwojowych w ramach projektu oraz zgodności projektu z polityką Unii w dziedzinie konkurencji, a po drugie, wskazała, że rozpatrzenie wniosku o potwierdzenie zostaje zawieszone do czasu otrzymania zadowalających odpowiedzi.

7        Pismem z dnia 2 kwietnia 2015 r. Rzeczpospolita Polska odpowiedziała na wezwania Komisji. W dniu 14 maja 2015 r. władze polskie przekazały Komisji dodatkowe informacje.

8        Pismami z dnia 3 czerwca i 3 sierpnia 2015 r. Komisja zwróciła się do władz polskich o informacje dotyczące pomocy publicznej przyznanej wyznaczonemu beneficjentowi na realizację projektu. Władze polskie udzieliły odpowiedzi w pismach z dnia 9 lipca i 10 sierpnia 2015 r.

9        Pismem z dnia 16 września 2015 r. Komisja zwróciła się do polskich władz o dodatkowe informacje na temat zgodności projektu z polityką Unii w dziedzinie konkurencji. Ponadto pismem z dnia 14 października 2015 r., po którym wysłano wiadomość elektroniczną w dniu 5 listopada 2015 r., Komisja zwróciła się do władz polskich o informacje na temat zgodności silników będących przedmiotem projektu z prawodawstwem Unii w dziedzinie ochrony środowiska.

10      Pismami z dnia 10 listopada i 16 grudnia 2015 r. Rzeczpospolita Polska odpowiedziała na wezwania Komisji.

11      Pismem z dnia 28 czerwca 2016 r. Komisja zwróciła się do władz polskich o dodatkowe informacje dotyczące zgodności silników objętych projektem z prawodawstwem Unii w dziedzinie ochrony środowiska.

12      Pismem z dnia 10 października 2016 r. Rzeczpospolita Polska odpowiedziała na wezwanie Komisji.

13      Pismem z dnia 15 grudnia 2016 r. Komisja poinformowała władze polskie, że zamierza odmówić potwierdzenia wkładu finansowego z EFRR na projekt, ponieważ nie jest on zgodny z priorytetami POIG ze względu na jego brak innowacyjności.

14      Pismem z dnia 2 lutego 2017 r. Rzeczpospolita Polska odpowiedziała na uwagi Komisji.

15      W dniu 23 marca 2017 r. Komisja przyjęła na podstawie art. 41 ust. 3 rozporządzenia nr 1083/2006 decyzję C(2017) 1904 final (zwaną dalej „zaskarżoną decyzją”), w której odmówiła przyznania wkładu finansowego EFRR na projekt (art. 1). Zaskarżona decyzja precyzuje, że wszelkie wydatki związane z projektem ujęte w deklaracji wydatków przed przyjęciem tej decyzji muszą zostać skorygowane w kolejnej deklaracji wydatków przedłożonej Komisji w następstwie wydania tej decyzji (art. 2). Zaskarżona decyzja jest skierowana do Rzeczpospolitej Polskiej (art. 3).

16      W zaskarżonej decyzji Komisja odmówiła potwierdzenia wkładu finansowego z EFRR na projekt, ponieważ był on niespójny z priorytetami POIG w rozumieniu art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006 ze względu na brak innowacyjnego charakteru (motywy 17–29 zaskarżonej decyzji).

 Przebieg postępowania i żądania stron

17      Pismem złożonym w sekretariacie Sądu w dniu 5 czerwca 2017 r. Rzeczpospolita Polska wniosła niniejszą skargę. Wnosi ona do Sądu o:

–        stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

–        obciążenie Komisji kosztami postępowania.

18      W dniu 4 września 2017 r. Komisja złożyła w sekretariacie Sądu odpowiedź na skargę. Komisja wnosi do Sądu o:

–        oddalenie skargi jako bezzasadnej;

–        obciążenie Rzeczypospolitej Polskiej kosztami postępowania.

19      Rzeczpospolita Polska złożyła replikę w dniu 23 października 2017 r., a Komisja duplikę w dniu 5 grudnia 2017 r.

20      Żadna ze stron nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy.

21      Na podstawie art. 106 § 3 regulaminu postępowania przed Sądem Sąd (siódma izba) postanowił wydać rozstrzygnięcie w przedmiocie skargi z pominięciem ustnego etapu postępowania.

 Co do prawa

22      Rzeczpospolita Polska podnosi na poparcie skargi dwa zarzuty, z których pierwszy dotyczy błędu w ocenie spójności projektu z priorytetami POIG w rozumieniu art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006, a drugi – naruszenia terminu przewidzianego w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006.

 Uwagi wstępne dotyczące ram prawnych oraz kontroli Sądu

23      W pierwszej kolejności należy przypomnieć, że rozporządzenie nr 1083/2006 reguluje działania EFRR, Europejskiego Funduszu Socjalnego (EFS) i Funduszu Spójności (zwanych dalej łącznie „funduszami”) na okres 2007–2013.

24      Należy wskazać, że zgodnie z art. 32 ust. 1–5 rozporządzenia nr 1083/2006 w każdym państwie członkowskim działalność funduszy przyjmuje formę programów operacyjnych opracowanych przez państwo członkowskie i przedłożonych Komisji do oceny i przyjęcia.

25      Zgodnie z art. 58, art. 59 ust. 1 i 2 i art. 70 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006 państwa członkowskie są odpowiedzialne za zarządzanie programami operacyjnymi i ich kontrolę i w tym celu wyznaczają w szczególności instytucję zarządzającą, instytucję certyfikującą, a także ewentualnie jedną lub kilka instytucji pośredniczących w celu wykonania części lub całości ich zadań oraz instytucję audytową. Zgodnie z art. 60 lit. a) rozporządzenia nr 1083/2006 instytucja zarządzająca odpowiada za zarządzanie programami operacyjnymi i ich realizację, a w szczególności za „zapewnienie, że [by] operacje są [były] wybierane do finansowania zgodnie z kryteriami mającymi zastosowanie do programu operacyjnego oraz że spełniają one mające zastosowanie zasady [Unii] i krajowe [by stosowały się one do mających zastosowanie zasad Unii i zasad krajowych] przez cały okres ich realizacji”.

26      Zgodnie z art. 63 i 65 rozporządzenia nr 1083/2006 dla każdego programu operacyjnego państwa członkowskie ustanawiają również komitet monitorujący, który upewnia się co do skuteczności i jakości realizacji programu operacyjnego, w szczególności poprzez analizę i zatwierdzenie kryteriów wyboru finansowanych operacji.

27      Zgodnie z art. 2 pkt 3 rozporządzenia nr 1083/2006 każda operacja, czyli projekt lub grupa projektów pozwalających na osiągnięcie celów programu operacyjnego, jest wybierana przez instytucję zarządzającą zgodnie z kryteriami ustanowionymi przez komitet monitorujący.

28      Na podstawie art. 56 ust. 3 rozporządzenia nr 1083/2006 wydatki są kwalifikowalne do wkładu funduszy wyłącznie wtedy, gdy zostały poniesione w związku z operacjami podjętymi na mocy decyzji instytucji zarządzającej lub na odpowiedzialność tej instytucji, zgodnie z kryteriami ustalonymi przez komitet monitorujący.

29      W drugiej kolejności, jeżeli państwo członkowskie wybierze duży projekt, czyli zgodnie z art. 39 rozporządzenia nr 1083/2006 „wydatki związane z operacją składającą się z szeregu robót, działań lub usług, której celem samym w sobie jest ukończenie niepodzielnego zadania o sprecyzowanym charakterze gospodarczym lub technicznym, która posiada jasno określone cele i której całkowity koszt przekracza kwotę 50 mln EUR” do jego finansowania przez EFRR lub przez Fundusz Spójności w ramach jednego lub wielu programów operacyjnych, to zgodnie z motywem 49 rozporządzenia nr 1083/2006 powinna istnieć możliwość zatwierdzenia go przez Komisję, aby przeprowadziła ona ocenę jego celu i oddziaływania, a także uzgodnień odnoszących się do planowanego wykorzystania zasobów Unii.

30      W tym celu art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006 przewiduje, że duży projekt jest przedstawiany Komisji przez państwo członkowskie lub jego instytucję zarządzającą, dostarczające informacje, o których mowa w art. 40 akapit pierwszy lit. a)–h) rozporządzenia nr 1083/2006, a mianowicie informacje o podmiocie odpowiedzialnym za jego wdrażanie i o charakterze inwestycji oraz jej opis, wartość finansową i lokalizację, wyniki studiów wykonalności, harmonogram realizacji, analizę kosztów i korzyści, analizę oddziaływania na środowisko, uzasadnienie wkładu publicznego i plan finansowy. Zgodnie z art. 40 ust. 2 lit. e) i art. 40 ust. 3 rozporządzenia nr 1828/2006 informacje te są przekazywane zgodnie ze wzorami wniosków o potwierdzenie zawartymi w załącznikach XXI i XXII do rozporządzenia nr 1828/2006, zatytułowanymi „Duży projekt – Wniosek o potwierdzenie pomocy na mocy art. 39–41 rozporządzenia […] nr 1083/2006”.

31      Zgodnie z art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006 Komisja dokonuje oceny dużego projektu, w razie potrzeby konsultując się z ekspertami zewnętrznymi, w tym z Europejskim Bankiem Inwestycyjnym (EBI), w świetle informacji, o których mowa w art. 40, jego spójności z priorytetami programu operacyjnego, jego wkładu w osiągnięcie celów tych priorytetów oraz jego spójności z innymi politykami Unii.

32      Zgodnie z art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006, pod warunkiem że wniosek został złożony zgodnie z art. 40 tego rozporządzenia, Komisja podejmuje decyzję możliwie najszybciej, ale nie później niż w terminie trzech miesięcy po złożeniu dużego projektu.

33      Artykuł 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 stanowi, że decyzja Komisji określa aspekt fizyczny projektu, podstawę ustalania poziomu współfinansowania oraz harmonogram dla wkładu finansowego EFRR lub Funduszu Spójności.

34      Zgodnie z art. 41 ust. 3 rozporządzenia nr 1083/2006 w przypadku, gdy Komisja odmawia wniesienia wkładu finansowego funduszy w duży projekt, powiadamia ona państwo członkowskie o powodach tej decyzji w terminie określonym w ust. 2 tego artykułu. Ponadto w tej ostatniej sytuacji, zgodnie z art. 78 ust. 4 rozporządzenia nr 1083/2006, w przypadku, gdy Komisja odmawia wniesienia wkładu finansowego w duży projekt i gdy państwo członkowskie już ujęło płatności dotyczące tego dużego projektu w przedłożonej Komisji deklaracji wydatków, należy odpowiednio skorygować deklarację wydatków złożoną po przyjęciu decyzji o odmowie.

35      W trzeciej kolejności – z orzecznictwa wynika, że w zakresie przyznania pomocy finansowej Unii Komisja posiada szerokie uprawnienia dyskrecjonalne co do oceny istnienia przesłanek uzasadniających przyznanie takiej pomocy (zob. wyrok z dnia 14 lutego 2008 r., Provincia di Imperia/Komisja, T‑351/05, EU:T:2008:40, pkt 86 i przytoczone tam orzecznictwo).

36      Ponadto Komisja posiada szerokie uprawnienia dyskrecjonalne, w sytuacji gdy w ramach stosowania przepisów dotyczących funduszy musi dokonywać oceny złożonych sytuacji faktycznych i księgowych (zob. podobnie wyrok z dnia 6 czerwca 2007 r., Mediocurso/Komisja, T‑251/05 i T‑425/05, niepublikowany, EU:T:2007:162, pkt 73 i przytoczone tam orzecznictwo), jak w przypadku, gdy musi ona dokonać oceny dużego projektu na podstawie informacji zawartych we wniosku o potwierdzenie, o których mowa w art. 40 rozporządzenia nr 1083/2006, spójności dużego projektu z priorytetami programu operacyjnego, jego wkładu w realizację celów tych priorytetów i jego spójności z innymi politykami Unii, aby przeprowadzić ocenę celów i oddziaływania tego dużego projektu, a także uzgodnień odnoszących się do planowanego wykorzystania zasobów Unii (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, niepublikowany, EU:T:2018:107, pkt 36).

37      Tym samym w sytuacji gdy Komisja jest zobowiązana do przeprowadzenia oceny dużego projektu i podjęcia decyzji na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 1083/2006, dysponuje ona szerokimi uprawnieniami dyskrecjonalnymi (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, niepublikowany, EU:T:2018:107, pkt 37).

38      W tych okolicznościach prowadzona przez Sąd kontrola sądowa ogranicza się do sprawdzenia, czy Komisja nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, i w tym celu do strony skarżącej należy przedstawienie okoliczności faktycznych lub prawnych, które mogą wykazać, że ocena Komisji jest obarczona takim błędem (zob. wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, niepublikowany, EU:T:2018:107, pkt 38 i przytoczone tam orzecznictwo).

39      Z orzecznictwa wynika również, że w sytuacji gdy instytucje Unii dysponują szerokim zakresem uznania, poszanowanie gwarancji przyznanych przez porządek prawny Unii w postępowaniach administracyjnych nabiera fundamentalnego znaczenia (wyrok z dnia 7 maja 1992 r., Pesquerias De Bermeo i Naviera/Komisja, C‑258/90 i C‑259/90, EU:C:1992:199, pkt 26).

40      W świetle tych elementów normatywnych i orzeczniczych należy ocenić zgodność z prawem zaskarżonej decyzji.

 W przedmiocie zarzutu pierwszego, dotyczącego zasadniczo błędu w ocenie spójności projektu z priorytetami POIG w rozumieniu art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006

41      Pierwszy zarzut skargi dotyczy zasadniczo oceny Komisji zawartej w motywach 17–29 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którą projekt nie jest spójny z priorytetami POIG w rozumieniu art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006.

42      Na wstępie należy zauważyć, że w zaskarżonej decyzji:

–        Komisja wskazała, że „projektami wspieranymi przez oś priorytetową IV w ramach POIG są jedynie najbardziej innowacyjne projekty wykorzystujące najnowocześniejsze rozwiązania technologiczne” lub że innymi słowy „[ś]rodki zawarte w tej osi priorytetowej powinny charakteryzować się wysokim poziomem innowacyjności rozumianej jako innowacyjność o przełomowym charakterze, mierzonej przez okres użytkowania na świecie lub stopień rozpowszechnienia danego rozwiązania w danej branży na świecie” (motyw 18);

–        Komisja zaznaczyła, że zgodnie z informacjami przekazanymi we wniosku o potwierdzenie, celem projektu była produkcja innowacyjnego silnika Diesla EA 288, którego innowacyjny charakter wynikał z jego procesu produkcji w oparciu o projekt modułowy, jak i jego efektywności ekologicznej, ze względu na fakt, że jako pierwszy silnik na świecie spełniałby normy emisji Euro 6 bez wyposażenia w formie systemu SCR (motyw 20);

–        Komisja wskazała jednak, że dochodzenia przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych w 2015 r. w sprawie emisji z silników Diesla zwróciły jej uwagę na fakt, że samochody amerykańskie wyposażone w silnik EA 189 koncernu wyznaczonego beneficjenta od rocznika 2009 r. uzyskały już certyfikat zgodności jako spełniające normy emisji Tier 2 Bin 5, przewidujące bardziej restrykcyjny pułap emisji tlenków azotu niż normy emisji Euro 6, oraz że kilka z tych modeli nie korzystało z systemu SCR (motyw 22). Komisja dodała, że w chwili złożenia wniosku o potwierdzenie w 2013 r. przynajmniej sześć innych marek nienależących do koncernu wyznaczonego beneficjenta sprzedawało pojazdy z silnikiem Diesla spełniające normy emisji Euro 6 bez systemu SCR (motyw 23). Komisja stwierdziła więc, że wbrew twierdzeniom zawartym we wniosku o potwierdzenie, silnik EA 288 nie był pierwszym silnikiem na świecie, który spełniał normy emisji Euro 6 bez systemu SCR, biorąc pod uwagę nie tylko fakt, że silnik EA 189 koncernu wyznaczonego beneficjenta spełniał od 2009 r. bardziej ambitne normy emisji tlenków azotu, i to bez systemu SCR, ale również w momencie złożenia wniosku o potwierdzenie inni producenci pojazdów spełniali normy emisji Euro 6 bez systemu SCR (motyw 24);

–        Komisja wskazała również, że domniemana innowacyjność nie była uzasadniona, gdyż zgodnie z informacjami dostarczonymi przez wyznaczonego beneficjenta, wszelkie przyszłe pojazdy wyposażone w silnik EA 288 będą wyposażone w system wtórnej obróbki spalin, taki jak system SCR, w celu spełnienia norm emisji (motyw 25);

–        Komisja wskazała, że przyznaje wprawdzie, iż wniosek o potwierdzenie opisuje nie tylko innowacyjny charakter produktu, ale również innowacyjny charakter procesu, technologii lub organizacji, niemniej ze względu na to, że nie dowiedziono zasadności głównego celu projektu powiązanego z innowacyjnością silnika, pozostałe innowacyjne elementy projektu nie były przedmiotem jej analizy (motyw 26);

–        Komisja wyjaśniła, iż uznała, że momentem, w odniesieniu do którego należy ocenić spójność projektu z priorytetami POIG, jest moment, w którym Rzeczpospolita Polska złożyła wniosek o potwierdzenie, ponieważ zgodnie z art. 41 rozporządzenia nr 1083/2006 Komisja powinna była ocenić projekt na podstawie informacji zawartych w tym wniosku (motyw 27). Niemniej Komisja wskazała też, że nawet gdyby należało oceniać innowacyjność projektu w odniesieniu do momentu, w którym wyznaczony beneficjent złożył wniosek o dofinansowanie do władz polskich w dniu 2 listopada 2010 r., wynik oceny pozostałby taki sam, ponieważ nawet w 2010 r. projektu nie można było uznać za innowacyjny, biorąc pod uwagę fakt, że już w 2009 r. silnik Diesla koncernu wyznaczonego beneficjenta bez systemu SCR uzyskał certyfikat zgodności z amerykańskimi normami emisji Tier 2 Bin 5, które były bardziej rygorystyczne niż normy emisji Euro 6 (motyw 28);

–        na podstawie tych ustaleń Komisja stwierdziła, że projekt nie jest spójny z priorytetami POIG w rozumieniu art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006 (motywy 17 i 29).

43      Rzeczpospolita Polska podnosi, że Komisja w ramach tej oceny popełniła trzy istotne błędy, które odpowiadają zasadniczo trzem częściom zarzutu pierwszego. Po pierwsze, Komisja błędnie przyjęła moment odniesienia dla oceny stopnia innowacyjności projektu. Po drugie, Komisja dokonała błędnej oceny innowacyjności projektu. Po trzecie, Komisja błędnie ograniczyła zakres oceny projektu do innowacyjności produktu.

 W przedmiocie pierwszej części zarzutu pierwszego, dotyczącej błędnego momentu odniesienia

44      Rzeczpospolita Polska w pierwszym zastrzeżeniu podnosi, że ocena dużego projektu powinna być dokonana przez Komisję według stanu istniejącego w dniu złożenia przez wyznaczonego beneficjenta wniosku o dofinansowanie, to jest w dniu 2 listopada 2010 r. W niniejszym wypadku Komisja błędnie oceniła innowacyjność projektu na dzień złożenia wniosku o potwierdzenie – 27 grudnia 2013 r., zamiast na dzień złożenia władzom polskim wniosku o dofinansowanie przez wyznaczonego beneficjenta – 2 listopada 2010 r., co wypacza wyniki oceny, podważa pewność prawa, utrudnia, a wręcz uniemożliwia uzyskanie dofinansowania projektów w branżach rozwijających się najbardziej dynamicznie i rzutuje negatywnie na działania władz krajowych. Zdaniem Rzeczypospolitej Polskiej skoro Komisja ocenia wniosek potwierdzający na podstawie faktów przedstawionych we wniosku przedłożonym przez beneficjenta w państwie członkowskim, data właściwa dla oceny takiego wniosku będzie zawsze wcześniejsza niż data złożenia wniosku do Komisji.

45      W zastrzeżeniu drugim Rzeczpospolita Polska kwestionuje motyw 28 zaskarżonej decyzji, w którym Komisja uznała, że projekt nie byłby innowacyjny, nawet gdyby został oceniony w świetle okoliczności faktycznych istniejących w dniu 2 listopada 2010 r. W tym względzie podnosi ona, że twierdzenie Komisji, zgodnie z którym projekt jest innowacyjny tylko wówczas, gdy wdraża dane rozwiązanie po raz pierwszy, nie ma żadnego poparcia w przepisach prawa określających warunki dofinansowania dużych projektów. Zdaniem Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z kryteriami wyboru przyjętymi przez komitet monitorujący projekt musiał spełniać jedynie warunek, by wdrażane rozwiązanie nie było stosowane na świecie przez okres dłuższy niż trzy lata lub by jego stopień rozprzestrzenienia na świecie nie przekraczał 15%, który to warunek był spełniony w niniejszym wypadku zgodnie z opinią Politechniki Wrocławskiej z dnia 29 października 2010 r. Dodaje ona, że Komisja nie może pomijać kryteriów wyboru, które mają znaczenie i są wiążące także dla niej. O istnieniu związku kryteriów wyboru z oceną dużego projektu przez Komisję świadczy okoliczność, że przedstawiciel Komisji ma możliwość udziału w pracach komitetu monitorującego. Artykuł 41 rozporządzenia nr 1083/2006 nie jest samoistną podstawą do oceny dużego projektu, gdyż nie można pominąć innych przepisów tego rozporządzenia. Zakwestionowanie projektu wybranego przez państwo członkowskie na podstawie kryteriów wyboru narusza zasadę lojalnej współpracy.

46      Komisja kwestionuje argumenty Rzeczypospolitej Polskiej.

47      Co się tyczy pierwszego zastrzeżenia, opartego na tym, że Komisja powinna była ocenić projekt w świetle okoliczności faktycznych istniejących w chwili złożenia przez wyznaczonego beneficjenta wniosku o dofinansowanie, na wstępie należy przypomnieć, że zgodnie z art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006 Komisja dokonuje oceny dużego projektu na podstawie informacji przekazanych przez państwo członkowskie zgodnie z art. 40 tego rozporządzenia. Jak wskazuje art. 94 ust. 1 tego rozporządzenia, wniosek o potwierdzenie musi odpowiadać wszystkim wymogom wspomnianego art. 40. Tak więc to zainteresowane państwo członkowskie jest zobowiązane przedłożyć Komisji informacje wymagane w tym przepisie i na nim spoczywa ciężar dowodu w tym względzie.

48      W szczególności art. 40 rozporządzenia nr 1083/2006 przewiduje, że państwo członkowskie dostarcza Komisji we wniosku o potwierdzenie komplet informacji na temat dużego projektu, a mianowicie informacje o podmiocie odpowiedzialnym za jego wdrożenie [art. 40 akapit pierwszy lit. a)], informacje o charakterze inwestycji, jej opis, wartość finansową i lokalizację [art. 40 akapit pierwszy lit. b)], wyniki analiz wykonalności [art. 40 akapit pierwszy lit. c)], harmonogram realizacji [art. 40 akapit pierwszy lit. d)], analizę kosztów i korzyści [art. 40 akapit pierwszy lit. e)], analizę oddziaływania na środowisko [art. 40 akapit pierwszy lit. f)], uzasadnienie wkładu publicznego [art. 40 akapit pierwszy lit. g)] i plan finansowy [art. 40 akapit pierwszy lit. h)].

49      Z powyższego wynika, że spójność i wkład dużego projektu w rozumieniu art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006 oraz jego oddziaływanie, cele i planowane wykorzystanie zasobów Unii zgodnie z motywem 49 tego rozporządzenia są oceniane przez Komisję na podstawie informacji dotyczących charakterystyki dużego projektu przedstawionej Komisji przez państwo członkowskie we wniosku o potwierdzenie i ewentualnie uzupełnionej w trakcie procedury oceny.

50      W niniejszej sprawie, jak wynika z motywów 27 i 28 zaskarżonej decyzji, Komisja zbadała innowacyjność projektu zasadniczo w świetle sytuacji istniejącej w chwili, w której Rzeczpospolita Polska przedłożyła Komisji wniosek o potwierdzenie, to jest w dniu 27 grudnia 2013 r., a dodatkowo w świetle sytuacji istniejącej w chwili, w której wyznaczony beneficjent przedłożył Rzeczypospolitej Polskiej wniosek o dofinansowanie, to jest w dniu 2 listopada 2010 r.

51      W tym względzie Komisja wskazała, że nawet gdyby innowacyjność projektu należało oceniać w świetle sytuacji istniejącej w 2010 r., wynik oceny byłby taki sam jak w 2013 r., ponieważ nawet w 2010 r. projekt nie mógłby zostać uznany za innowacyjny z uwagi na ustalenia dokonane w zaskarżonej decyzji w odniesieniu do silnika Diesla EA 189, który uzyskał certyfikat zgodności w Stanach Zjednoczonych w 2009 r. Z zastrzeżeniem zbadania jej zasadności taka ocena braku innowacyjności projektu w świetle sytuacji istniejącej w 2010 r. na podstawie okoliczności dotyczących roku 2009 jest tym bardziej słuszna dla późniejszego okresu.

52      W konsekwencji, z zastrzeżeniem zbadania zasadności tego dodatkowego uzasadnienia, co jest w szczególności przedmiotem drugiego zastrzeżenia pierwszej części zarzutu pierwszego oraz drugiej części zarzutu pierwszego, nawet przy założeniu, że w okolicznościach niniejszej sprawy Komisja popełniła błąd, przyjmując w swoim rozumowaniu dzień 27 grudnia 2013 r. jako datę właściwą, taki błąd nie może automatycznie prowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

53      Jeżeli bowiem należałoby oddalić drugie zastrzeżenie, pierwsze zastrzeżenie zarzutu pierwszego należałoby również oddalić jako bezskuteczne.

54      Co się tyczy drugiego zastrzeżenia, dotyczącego okoliczności, że Komisja błędnie uznała, iż projekt nie był innowacyjny w świetle sytuacji istniejącej w 2010 r., należy stwierdzić, że taki zarzut dotyczy zasadności tej oceny, podobnie jak druga część zarzutu pierwszego. Z tego względu Sąd uważa za wskazane zbadanie tego drugiego zastrzeżenia wraz z drugą częścią poniżej.

 W przedmiocie drugiej części zarzutu pierwszego, dotyczącej błędnej oceny innowacyjności projektu

55      Rzeczpospolita Polska podnosi z jednej strony, że teza Komisji przedstawiona w motywach 20–26 zaskarżonej decyzji, zgodnie z którą rozwiązania muszą być realizowane „jako pierwsze na świecie”, nie znajduje oparcia ani w kryteriach wyboru, ani w POIG, ani w rozporządzeniu nr 1083/2006 oraz rozporządzeniu (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 5 lipca 2006 r. w sprawie EFRR i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1783/1999 (Dz.U. 2006, L 210, s. 1). Zdaniem Rzeczypospolitej Polskiej kryteria wyboru doprecyzowują POIG, który konkretyzuje przepisy rozporządzeń nr 1083/2006 i 1080/2006. Otóż projekt spełnia kryteria innowacyjności przewidziane w mających zastosowanie przepisach, w szczególności w POIG.

56      W szczególności przede wszystkim ocena Komisji nie powinna naruszać kryteriów wyboru ustalonych przez komitet monitorujący. Wręcz przeciwnie, Komisja powinna uwzględnić je w swojej ocenie. W niniejszej sprawie kryteria te wymagały bezwzględnie, by inwestycja polegała na nabyciu lub wdrożeniu rozwiązania, które nie byłoby stosowane na świecie przez okres dłuższy niż trzy lata lub którego stopień rozpowszechnienia na świecie w danej branży nie przekraczałby 15%, a fakultatywnie, by inwestycja polegała na nabyciu lub wdrożeniu rozwiązania stosowanego na całym świecie nie dłużej niż jeden rok lub którego stopień rozpowszechnienia na świecie w danej branży nie przekracza 5%. Projekt spełnia wszystkie wymagane kryteria wyboru.

57      Następnie zgodnie z art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1083/2006 cel „Konwergencja” zmierza w szczególności do poprawy rozwoju innowacyjności. Podobnie zgodnie z art. 4 rozporządzenia nr 1080/2006 wśród priorytetów służących realizacji celu „Konwergencja” znajduje się w szczególności innowacyjność.

58      W końcu z POIG wynika, że zarówno innowacje „o charakterze przełomowym” wykorzystywane po raz pierwszy, jak i „innowacje o innym charakterze” mogą korzystać z dofinansowania EFRR. Pojęcie innowacyjności w rozumieniu POIG nie jest więc ograniczone do inwestycji o charakterze przełomowym w skali światowej. Ponadto projekt wpisuje się w ramy osi priorytetowej IV POIG, gdyż przyczynia się do osiągnięcia celów tej osi, a mianowicie zwiększenia zdolności innowacyjnej, zwiększenia konkurencyjności polskiej gospodarki, wzmocnienia roli nauki w rozwoju gospodarczym, zwiększenia udziału innowacyjnych produktów polskiej gospodarki na rynku międzynarodowym i utworzenia stabilnych i wysokich jakościowo miejsc pracy.

59      Z drugiej strony Rzeczpospolita Polska podnosi, że w dniu złożenia wniosku o dofinansowanie projektu przez beneficjenta nie było na rynku europejskim silników Diesla spełniających normy emisji Euro 6 bez systemu SCR. Twierdzenie Komisji, że samochody amerykańskie koncernu wyznaczonego beneficjenta od 2009 r. były wyposażone w silnik Diesla o podobnych właściwościach, oznacza, że projekt spełniał wymóg innowacyjności przewidziany w kryteriach wyboru, gdyż okoliczności przedstawione przez Komisję miały miejsce zaledwie rok przed złożeniem wniosku. Gdyby sformułowanie użyte we wniosku stanowiło przeszkodę, Komisja mogła zażądać uaktualnienia wniosku; natomiast podejście Komisji było nadmiernie rygorystyczne. Zdaniem Rzeczypospolitej Polskiej fakt, że silniki beneficjenta na etapie realizacji przestały być pierwszymi na świecie, nie przekreśla innowacyjności projektu. Ponadto, jak wskazano w opinii Politechniki Wrocławskiej, projekt umożliwia dostosowanie silnika do bardziej rygorystycznych norm emisji Euro 7 i BIN2. Poza tym zdaniem Rzeczypospolitej Polskiej silniki EA 288 i EA 189 cechują się różnymi osiągnięciami technicznymi: ten pierwszy spełnia normy emisji spalin Euro 6, podczas gdy drugi – Euro 5. Na emisję spalin składa się kilka parametrów (emisje dwutlenku węgla, tlenków azotu, cząstek stałych i zużycia paliwa) i w tym zakresie silnik EA 288 cechuje się lepszymi osiągnięciami niż silnik EA 189. Stanowisko Komisji jest więc niezrozumiałe. Skarżąca dodaje, że dane z rynku amerykańskiego nie mają znaczenia dla oceny innowacyjności projektu. Rzeczpospolita Polska twierdzi również, że fakt, iż wszystkie modele powinny być wyposażone w silniki posiadające system oczyszczania spalin, nie przeczy innowacyjności projektu, ponieważ technologia wykorzystywana w silnikach EA 288 pozwala uzyskać coraz wydajniejsze silniki. Rzeczpospolita Polska podnosi również, że Komisja nie przedstawiła żadnych argumentów dla uzasadnienia swej oceny, a w szczególności nie wyjaśniła, na czym oparła swą ocenę, ani nie wyjaśniła, skąd czerpała wiedzę o rynkach motoryzacyjnych amerykańskim i europejskim.

60      Komisja kwestionuje argumenty Rzeczypospolitej Polskiej.

61      Argumenty przedstawione przez Rzeczpospolitą Polską w ramach drugiej części zarzutu pierwszego koncentrują się zasadniczo na dwóch zastrzeżeniach, dotyczących, po pierwsze, naruszenia mających zastosowanie przepisów zawartych w rozporządzeniach nr 1083/2006 i 1080/2006, w POIG i w kryteriach wyboru, a po drugie, błędnej oceny charakterystyki projektu.

62      Ponadto, jak wskazano w pkt 54 powyżej, właśnie w ramach badania tych dwóch zastrzeżeń drugiej części, a w szczególności pierwszego z nich, należy zbadać przypomniane już w pkt 45 powyżej argumenty przedstawione przez Rzeczpospolitą Polską w ramach drugiego zastrzeżenia pierwszej części.

–       W przedmiocie zastrzeżenia dotyczącego naruszenia mających zastosowanie przepisów

63      W pierwszej kolejności, co się tyczy rozporządzeń nr 1083/2006 i nr 1080/2006, należy zauważyć, że wbrew temu, co sugeruje Rzeczpospolita Polska, zaskarżona decyzja nie odmawia potwierdzenia wkładu finansowego z EFRR na projekt ze względu na to, że nie jest on zgodny z przepisami rozporządzeń nr 1083/2006 i 1080/2006 przywołanych przez Rzeczpospolitą Polską, ale ze względu na to, że nie jest spójny z priorytetami POIG w rozumieniu art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006 z powodu braku innowacyjnego charakteru. W związku z tym odesłania dokonane przez Rzeczpospolitą Polską do art. 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia nr 1083/2006 i art. 4 rozporządzenia nr 1080/2006 są pozbawione znaczenia w niniejszej sprawie.

64      W drugiej kolejności, co się tyczy POIG, należy zauważyć, po pierwsze, że wbrew temu, co sugeruje Rzeczpospolita Polska, zaskarżona decyzja nie opiera się na tym, iż projekt nie przyczynia się do osiągnięcia celów osi priorytetowej IV POIG w rozumieniu art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006, lecz na fakcie, że nie jest on spójny z priorytetami POIG w rozumieniu tego przepisu, a to ze względu na brak innowacyjnego charakteru. W związku z tym argumenty Rzeczypospolitej Polskiej zmierzające do wykazania, że projekt przyczynia się do osiągnięcia celów osi priorytetowej IV POIG, są pozbawione znaczenia w niniejszej sprawie.

65      Po drugie, argumenty Rzeczypospolitej Polskiej zmierzające do wykazania, że POIG pozwala na finansowanie projektów, których innowacyjny charakter nie jest „przełomowy” – ale również „inny” – czy też projektów, których innowacyjność nie jest wdrażana „jako pierwsza na świecie”, także nie mogą być uwzględnione w niniejszej sprawie. Wbrew temu, co sugeruje Rzeczpospolita Polska, z zaskarżonej decyzji wynika bowiem, że Komisja odmówiła potwierdzenia wkładu finansowego z EFRR na projekt, ponieważ, jak wynika z motywu 28 zaskarżonej decyzji, „nie [może] być uznany za innowacyjny”.

66      W tym względzie, jak słusznie podnosi Komisja, to władze polskie we wniosku o potwierdzenie oświadczyły konkretnie, że silnik będący przedmiotem projektu jest innowacyjny, ponieważ jest pierwszym silnikiem na świecie, który spełnia normy emisji Euro 6 bez systemu RCS (zob. także opis projektu zawarty we wniosku o potwierdzenie przedstawiony w pkt 101 poniżej). W tych okolicznościach nie można uznać, że Komisja wymagała od projektu szczególnie wysokiego poziomu innowacyjności, ponieważ ograniczyła się ona jedynie do sprawdzenia oświadczeń władz polskich i – z zastrzeżeniem zbadania zasadności tej oceny – do uznania, że oświadczenia te nie są należycie uzasadnione.

67      Po trzecie, argumenty Rzeczypospolitej Polskiej zmierzające do wykazania, że projekt ma efekt dyfuzji innowacji, są również pozbawione znaczenia w niniejszej sprawie, ponieważ Komisja nie oparła się na braku takiego efektu dyfuzji.

68      Jeśli chodzi, w trzeciej kolejności, o kryteria selekcji, należy najpierw przypomnieć, że jak wynika z przepisów wskazanych w pkt 25–28 powyżej, każda operacja, która ma być finansowana przez fundusze w ramach programu operacyjnego, jest wybierana przez instytucję zarządzającą wyznaczoną przez dane państwo członkowskie i że wybór ten dokonywany jest na podstawie kryteriów ustalonych przez komitet monitorujący ustanowiony przez dane państwo członkowskie. Dane państwo członkowskie poprzez wyznaczone do tego instytucje powinno zatem najpierw ustalić kryteria wyboru operacji, które mają być finansowane przez fundusze w ramach programu operacyjnego, a następnie wybrać te operacje (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, niepublikowany, EU:T:2018:107, pkt 46).

69      Z drugiej strony, jak wynika z przepisów przywołanych w pkt 29–34 powyżej, operacje stanowiące duże projekty, a mianowicie te, których całkowity koszt przekracza 50 mln EUR, po ich wybraniu przez państwo członkowskie są oceniane przez Komisję celem potwierdzenia lub odmówienia państwu członkowskiemu przyznania wkładu EFRR lub Funduszu Spójności (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, niepublikowany, EU:T:2018:107, pkt 47).

70      Niemniej jak wynika z rozporządzenia nr 1083/2006, ta prowadzona przez Komisję ocena różni się od wyboru dokonywanego przez państwo członkowskie zarówno pod względem jej zasad, jak i jej celu (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, niepublikowany, EU:T:2018:107, pkt 48).

71      Po pierwsze, jedynie w kontekście relacji między Komisją i państwem członkowskim prowadzone są działania, w ramach których Komisja ocenia i potwierdza przyznanie państwu członkowskiemu wkładu finansowego z EFRR na duży projekt lub go odmawia. Komisja nie dokonuje wyboru projektów, które są proponowane władzom krajowym przez wnioskodawców, lecz przeprowadza jedynie, i to wyłącznie względem państw członkowskich, ocenę dużych projektów, które zostały już wybrane przez władze krajowe i przedłożone jej do zatwierdzenia wkładu finansowego w ramach EFRR lub Funduszu Spójności (wyroki: z dnia 4 maja 2017 r., Green Source Poland/Komisja, T‑512/14, EU:T:2017:299, pkt 37, 52; z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, niepublikowany, EU:T:2018:107, pkt 49).

72      Po drugie, ocena Komisji ma na celu nie zweryfikowanie wyboru dokonanego przez państwo członkowskie w świetle kryteriów wyboru ustalonych przez komitet monitorujący, lecz zbadanie w świetle informacji przewidzianych w tym celu w art. 40 rozporządzenia nr 1083/2006 i zawartych we wniosku o potwierdzenie, jak wskazuje motyw 49 wspomnianego rozporządzenia, celu i oddziaływania dużego projektu, a także uzgodnień odnoszących się do planowanego wykorzystania zasobów Unii, poprzez przeprowadzenie zgodnie z art. 41 ust. 1 wspomnianego rozporządzenia oceny dużego projektu na podstawie tych informacji, jego spójności z priorytetami programu operacyjnego, jego wkładu w osiągnięcie celów tych priorytetów i jego spójności z innymi politykami Unii (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, niepublikowany, EU:T:2018:107, pkt 50).

73      Wynika z tego, że wbrew temu, co utrzymuje Rzeczpospolita Polska, dokonując oceny dużego projektu i podejmując decyzję na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 1083/2006, Komisja nie jest ograniczona kryteriami wyboru ustalonymi przez państwo członkowskie (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, niepublikowany, EU:T:2018:107, pkt 51).

74      Wniosku tego nie podważają argumenty Rzeczypospolitej Polskiej.

75      Przede wszystkim, co się tyczy przepisów rozporządzenia nr 1083/2006 przywołanych przez Rzeczpospolitą Polską, należy stwierdzić, że nie dotyczą one oceny dużego projektu przez Komisję na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 1083/2006. Artykuł 32 rozporządzenia nr 1083/2006 dotyczy bowiem jedynie opracowania i zatwierdzenia programu operacyjnego (zob. pkt 24 powyżej). Podobnie art. 60 lit. a) rozporządzenia nr 1083/2006 dotyczy jedynie faktu, że instytucja zarządzająca zapewnia, by projekty były wybierane zgodnie z właściwymi kryteriami wyboru (zob. pkt 25 powyżej). Artykuł 65 lit. a) rozporządzenia nr 1083/2006 dotyczy wyłącznie zatwierdzenia kryteriów wyboru przez komitet monitorujący (zob. pkt 26 powyżej). Przepisy te w żaden sposób nie ograniczają więc prowadzonej przez Komisję na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 1083/2006 oceny do kryteriów wyboru ustalonych przez państwo członkowskie.

76      Następnie, co się tyczy argumentu Rzeczypospolitej Polskiej, że przedstawiciel Komisji uczestniczy w pracach komitetu monitorującego, należy w pierwszej kolejności stwierdzić, że komitet monitorujący, który jest ustanawiany przez państwo członkowskie, nie pełni żadnej funkcji w ramach prowadzonej przez Komisję procedury oceny dużego projektu na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 1083/2006. Następnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 65 rozporządzenia nr 1083/2006 zadaniem komitetu monitorującego nie jest wybór indywidualnych operacji, lecz jedynie zbadanie i zatwierdzenie kryteriów wyboru dotyczących programu operacyjnego, gdyż wybór operacji spoczywa na instytucji zarządzającej. W końcu, choć prawdą jest, że zgodnie z art. 64 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 przedstawiciel Komisji uczestniczy z własnej inicjatywy lub na wniosek komitetu monitorującego w pracach tego komitetu, to ma on jedynie głos doradczy.

77      Stąd zbadanie i zatwierdzenie przez komitet monitorujący kryteriów wyboru przy ewentualnej obecności przedstawiciela Komisji nie może być interpretowane w ten sposób, że Komisja jest zobowiązana potwierdzić w ramach procedury oceny przewidzianej w art. 39–41 rozporządzenia nr 1083/2006 wkład finansowy na każdy duży projekt wybrany przez instytucję zarządzającą na podstawie tych kryteriów (zob. podobnie wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, niepublikowany, EU:T:2018:107, pkt 57 i przytoczone tam orzecznictwo).

78      Należy ponadto oddalić argument Rzeczypospolitej Polskiej, że art. 41 rozporządzenia nr 1083/2006 nie stanowi autonomicznej podstawy oceny dużego projektu. Artykuł 41 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 1083/2006 stanowi bowiem podstawę prawną dokonywanej przez Komisję oceny dużych projektów oraz decyzji potwierdzających lub odmownych przyjętych w tym względzie (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, niepublikowany, EU:T:2018:107, pkt 59).

79      W końcu, co się tyczy argumentu dotyczącego naruszenia zasady lojalnej współpracy, należy przypomnieć – przy czym nie ma konieczności wypowiadania się w przedmiocie wątpliwości zgłoszonych przez Komisję co do dopuszczalności takiego argumentu na etapie repliki – że zasada ta, ustanowiona w art. 4 ust. 3 akapit pierwszy TUE, wprowadza obowiązek podjęcia przez państwa członkowskie wszelkich właściwych środków w celu zapewnienia pełnego zakresu stosowania i skuteczności prawa Unii oraz nakłada na jej instytucje wzajemne obowiązki poszanowania i wspomagania względem państw członkowskich przy realizacji zadań wynikających z traktatów (zob. wyrok z dnia 29 października 2015 r., Litwa/Komisja, T‑110/13, niepublikowany, EU:T:2015:818, pkt 65 i przytoczone tam orzecznictwo).

80      Ponieważ Komisja nie jest związana kryteriami wyboru ustalonymi przez państwo członkowskie w ramach oceny dużego projektu na podstawie art. 41 rozporządzenia nr 1083/2006, fakt, iż nie ograniczyła swej oceny do tych kryteriów, nie stanowi naruszenia zasady lojalnej współpracy. Jeżeli bowiem państwo członkowskie składa do Komisji wniosek o potwierdzenie dla dużego projektu, ocena tego wniosku podlega regułom przewidzianym w art. 39–41 rozporządzenia nr 1083/2006. Powoływanie się na zasadę lojalnej współpracy nie może prowadzić do stosowania odmiennych reguł, a w szczególności do ograniczenia tej oceny do stosowania kryteriów wyboru ustalonych przez państwo członkowskie (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, niepublikowany, EU:T:2018:107, pkt 54).

–       W przedmiocie zastrzeżenia dotyczącego błędnej oceny charakterystyki projektu

81      Należy przypomnieć, że jak wynika z pkt 42 powyżej, w dodatkowej argumentacji wyjaśnionej w motywie 28 zaskarżonej decyzji Komisja uznała, że projekt nie jest innowacyjny, powołując się konkretnie na okoliczność, że już od 2009 r. silnik Diesla EA 189 koncernu wyznaczonego beneficjenta posiadał certyfikat zgodności w Stanach Zjednoczonych jako spełniający bez systemu SCR amerykańskie normy Tier 2 Bin 5, które były bardziej rygorystyczne niż normy emisji Euro 6 w zakresie emisji tlenków azotu.

82      Rzeczpospolita Polska podważa tę ocenę.

83      Na wstępie należy wskazać, że fakt, iż w motywie 28 zaskarżonej decyzji Komisja zawarła odesłanie do motywu 21 tej decyzji zamiast do jej motywu 22, stanowi zwykły błąd pisarski, który nie uniemożliwia jej zrozumienia i nie narusza jej ważności (zob. analogicznie wyrok z dnia 13 lipca 2006 r., Włochy/Komisja, T‑225/04, niepublikowany, EU:T:2006:214, pkt 151, 152). Z brzmienia tych motywów wynika bowiem jasno, że w motywie 28 Komisja przypomniała analizę dokonaną w motywie 22, podczas gdy motyw 21 zawiera opis wad systemu SCR.

84      Po pierwsze, Rzeczpospolita Polska podnosi, że w dniu złożenia wniosku o dofinansowanie projektu przez beneficjenta nie było na rynku europejskim silników Diesla spełniających normy emisji Euro 6 bez systemu SCR. Taki argument dotyczący rynku europejskiego nie może jednak podważyć stwierdzenia dokonanego przez Komisję w motywie 22 zaskarżonej decyzji w odniesieniu do silnika, który uzyskał certyfikat zgodności w Stanach Zjednoczonych.

85      Z jednej strony Rzeczpospolita Polska podnosi w tym ostatnim względzie, że dane z rynku amerykańskiego nie mają znaczenia dla oceny innowacyjności projektu. Argument ten jest bezzasadny. Jak już wspomniano w pkt 66 powyżej, polskie władze twierdziły, że silnik będący przedmiotem projektu był innowacyjny, ponieważ był pierwszym na świecie spełniającym normy emisji Euro 6 bez systemu SCR. W konsekwencji Komisja nie popełniła błędu, biorąc pod uwagę dane inne niż europejskie, w tym wypadku dane dotyczące rynku amerykańskiego, w celu zbadania zasadności tych twierdzeń w odniesieniu do sytuacji w skali światowej.

86      Rzeczpospolita Polska twierdzi jednak, że podejście Komisji było nadmiernie rygorystyczne, ponieważ gdyby sformułowanie użyte we wniosku, zgodnie z którym silniki te były jednymi z najnowszych na świecie, stanowiło przeszkodę, Komisja mogła zażądać uaktualnienia wniosku. Tymczasem należy przypomnieć, że to władze polskie opisały projekt we wniosku o potwierdzenie (jako obejmujący produkcję pierwszych na świecie silników spełniających normy emisji Euro 6 bez systemu SCR), a Komisja dokonała oceny takiego projektu, jaki został opisany we wniosku. Ponadto, jak wynika z pkt 49 powyżej, ocena Komisji nie dotyczy w sposób abstrakcyjny treści sformułowań użytych do opisu projektu, lecz jego charakterystyki. Wobec tego, skoro Komisja uznała, że informacje zawarte we wniosku o potwierdzenie dotyczące innowacyjności projektu nie były uzasadnione, sama zmiana brzmienia opisu projektu nie mogła sprawić, że projekt stałby się innowacyjny.

87      Z drugiej strony Rzeczpospolita Polska twierdzi, że Komisja nie przedstawiła żadnych argumentów dla uzasadnienia swej oceny, a w szczególności nie wskazała elementów, na których oparła swą ocenę, ani skąd czerpie wiedzę o rynkach motoryzacyjnych amerykańskim i europejskim. Argument ten również jest bezzasadny. Jak to już zostało przypomniane w pkt 81 powyżej, Komisja w motywie 28 zaskarżonej decyzji wyjaśniła bowiem podstawy swojej dodatkowej argumentacji. Ponadto należy stwierdzić, że te elementy dotyczące rynku amerykańskiego zostały już podane do wiadomości Rzeczypospolitej Polskiej w pkt 6 i 7 pisma Komisji z dnia 15 grudnia 2016 r., przywołanego w pkt 13 powyżej, w którym Komisja wskazuje, że elementy te pochodzą z przeprowadzonych w Stanach Zjednoczonych w 2015 r. badań emisji z silników Diesla, a w tym kontekście odnosi się ona do danych amerykańskiej agencji środowiska, a także w przypisie do strony internetowej tej agencji. Ponadto zakładając nawet, jak wskazuje Komisja, że ta witryna internetowa została od tej pory zmieniona, w odpowiedzi zawartej w piśmie z dnia 2 lutego 2017 r., o którym mowa w pkt 14 powyżej, Rzeczpospolita Polska nie zakwestionowała pochodzenia tych elementów, czego nie uczyniła też w ramach niniejszego sporu, co najwyżej za pośrednictwem ogólnych twierdzeń, zresztą nieuzasadnionych, odnoszących się do ich braku znaczenia i niewskazania ich pochodzenia. Ponadto w replice Rzeczpospolita Polska wskazała wręcz wyraźnie, że „nie było jednak potrzeby odnoszenia się do twierdzeń Komisji dotyczących osiągnięć amerykańskiego (motyw 22 zaskarżonej decyzji) […] rynku samochodowego […] w zakresie emisji spalin”.

88      Po drugie, Rzeczpospolita Polska podnosi, że projekt spełnia wymogi innowacyjności przewidziane w kryteriach wyboru, gdyż okoliczności przedstawione przez Komisję w motywie 22 zaskarżonej decyzji miały miejsce zaledwie rok przed złożeniem przez beneficjenta wniosku o dofinansowanie projektu. W tym względzie należy przypomnieć, że – jak zostało wskazane w pkt 73 powyżej – ocena dużego projektu przez Komisję na podstawie art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/2006 nie ma na celu oceny dużego projektu na podstawie tych kryteriów, ale ocenę w szczególności spójności i wkładu dużego projektu w rozumieniu tego przepisu. Argument Rzeczypospolitej Polskiej należy wobec tego oddalić jako bezzasadny.

89      Po trzecie, Rzeczpospolita Polska podnosi, że od 2010 r. projekt umożliwił nie tylko osiągnięcie celu spełnienia norm emisji Euro 6, ale również przyczynienie się do przełomowej innowacji polegającej na opracowaniu produktu dostosowanego do nowych zaostrzonych norm emisji Euro 7 i BIN2. Jednakże, jak słusznie podkreśla Komisja, wniosek o potwierdzenie złożony przez Rzeczpospolitą Polską nie odnosił się do tego typu innowacji pozwalającej na spełnienie norm emisji Euro 7 i BIN2. Innowacja produktowa przedstawiona we wniosku o potwierdzenie dotyczy bowiem konkretnie silnika Diesla spełniającego normy emisji Euro 6 bez systemu SCR. Jak podkreśla sama Rzeczpospolita Polska, możliwość, że silnik będzie można dostosować do przyszłych surowszych norm, jest przywołana jedynie w opinii Politechniki Wrocławskiej załączonej do wniosku o potwierdzenie. W tych okolicznościach nie można skutecznie utrzymywać, że celem projektu była produkcja silnika, którego innowacyjność pozwoliłaby mu na spełnienie norm emisji Euro 7 i BIN2, gdyż ta prosta ewentualność została jedynie przywołana w opinii strony trzeciej załączonej do wniosku.

90      Po czwarte, Rzeczpospolita Polska twierdzi, że silniki EA 288 i EA 189 cechują się różnymi osiągnięciami technicznymi, gdyż pierwszy spełnia normy emisji Euro 6, zaś drugi – normy emisji Euro 5. Tymczasem nie można stwierdzić, by taka okoliczność – nawet przy założeniu jej wykazania – mogła podważyć twierdzenie Komisji, że od 2009 r. niektóre modele samochodów wyposażonych w silnik EA 189 posiadały już w Stanach Zjednoczonych certyfikaty zgodności z amerykańskimi normami surowszymi niż normy emisji Euro 6, i to bez systemu SCR. Rzeczpospolita Polska nie kwestionuje zresztą okoliczności faktycznych wskazanych przez Komisję, lecz ogranicza się do wskazania, że okoliczności te „wystąpił[y] zaledwie jeden rok przed złożeniem przez [wyznaczonego beneficjenta] wniosku o dofinansowanie”, co nie może podważyć tego twierdzenia. Podobnie twierdzenie Rzeczypospolitej Polskiej, że innowacyjności projektu nie przekreśla fakt, że silniki te przestały być pierwszymi na świecie na etapie ich realizacji, to jest po dniu 1 października 2011 r. (zob. pkt 2 powyżej), w żaden sposób nie podważa stwierdzeń Komisji dotyczących sytuacji w Stanach Zjednoczonych w 2009 r.

91      Po piąte, Rzeczpospolita Polska zwraca uwagę, że na emisję spalin składa się kilka parametrów (emisje dwutlenku węgla, tlenków azotu, cząstek stałych i zużycie paliwa) i że w tym zakresie silnik EA 288 cechuje się lepszymi osiągnięciami niż silnik EA 189. Stanowisko Komisji jest więc niezrozumiałe. Argument ten również jest bezzasadny. Komisja w motywie 22 zaskarżonej decyzji nie stwierdziła, że silnik EA 288 miał słabsze osiągnięcia niż jego poprzednik, lecz oparła się wyłącznie na fakcie, że silnik EA 189 już w 2009 r. uzyskał certyfikat zgodności jako spełniający bez systemu SCR normę bardziej restrykcyjną niż normy emisji Euro 6 w zakresie emisji tlenków azotu, czego Rzeczpospolita Polska nie kwestionuje.

92      Wynika z tego, że Rzeczpospolita Polska nie wykazała, iż Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, że projekt nie jest innowacyjny ze względu na to, że już od 2009 r. silnik koncernu wyznaczonego beneficjenta posiadał certyfikat zgodności jako spełniający bez systemu SCR normy bardziej restrykcyjne niż normy emisji Euro 6 w zakresie emisji tlenków azotu.

93      Co więcej, należy zauważyć, że w motywie 25 zaskarżonej decyzji Komisja wskazała również, że domniemana innowacyjność nie była uzasadniona, ponieważ zgodnie z informacjami przekazanymi przez wyznaczonego beneficjenta w toku postępowania administracyjnego wszystkie przyszłe pojazdy wyposażone w silnik EA 288 będą również wyposażone w technologię wtórnej obróbki spalin, taką jak system SCR, w celu spełnienia norm emisji.

94      Rzeczpospolita Polska twierdzi, iż „okoliczność, że docelowo planowano wyposażyć wszystkie modele w silniki zawierające technologię wtórnej obróbki spalin, nie przeczy bynajmniej innowacyjności projektu”. Tym samym Rzeczpospolita Polska nie kwestionuje okoliczności faktycznych przywołanych przez Komisję w motywie 25 zaskarżonej decyzji. Utrzymuje ona jednak, że nie przeczy to innowacyjności projektu. Opiera się ona przy tym z jednej strony na fakcie, że projekt przyczyni się do dyfuzji innowacji, a z drugiej strony na tym, że silniki będące przedmiotem projektu mają lepsze parametry lub osiągnięcia w zakresie spalin niż silniki produkowane dotychczas.

95      Nie można mimo to uznać, że argumenty podniesione przez Rzeczpospolitą Polską mogą podważyć ustalenia Komisji. Z jednej strony bowiem, jak zostało już wskazane w pkt 67 powyżej, w niniejszej sprawie Komisja nie uznała, że projekt nie przyczynia się do dyfuzji innowacji, ale że nie jest innowacyjny, a w szczególności w motywie 25 zaskarżonej decyzji – że domniemana innowacyjność nie jest uzasadniona. Z drugiej strony okoliczność, że silnik będący przedmiotem projektu ma lepsze osiągi niż silniki wcześniejsze i że zmniejsza emisje spalin, nie podważa faktu, że wyznaczony beneficjent wskazał, iż samochody wyposażone w ten silnik posiadają system oczyszczania spalin taki jak system SCR.

96      W tych okolicznościach Rzeczpospolita Polska nie wykazała również, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając, iż domniemana innowacyjność nie była uzasadniona.

97      W świetle całości powyższych rozważań należy stwierdzić, że zastrzeżenia drugiej części zarzutu pierwszego oraz drugie zastrzeżenie pierwszej części tego zarzutu są bezzasadne i należy je oddalić.

 W przedmiocie trzeciej części zarzutu pierwszego, dotyczącej błędnego ograniczenia oceny projektu do innowacyjności produktu

98      Rzeczpospolita Polska podnosi, że Komisja nie powinna była ograniczać swej oceny projektu do jednego z jego elementów, mianowicie innowacyjności produktu, bez przeanalizowania innych kwestii, a mianowicie w szczególności innowacyjności procesu technologicznego, gdyż to właśnie połączenie innowacyjności produktu z innowacyjnością procesu technologicznego czyni projekt unikatowym. Rzeczpospolita Polska dodaje, że projekt zakładał wprowadzenie innowacji organizacyjnej. Komisja przeprowadziła tym samym fragmentaryczną ocenę projektu, podczas gdy ocena kompleksowa umożliwiłaby rozpoznanie jego innowacyjności o światowej skali. Na podstawie art. 39–41 rozporządzenia nr 1083/2006 Komisja miała obowiązek oceny całego projektu, ze wszystkimi jego elementami składowymi, bez ograniczania się do jego domniemanego głównego celu. W niniejszym wypadku modułowa budowa nowego silnika, monolityczny wałek rozrządu czy też łączenie ze sobą metalowych części przy wykorzystaniu skrajnych temperatur były innowacjami, które mogły mieć szersze zastosowanie.

99      Komisja kwestionuje argumenty Rzeczypospolitej Polskiej.

100    Na wstępie należy przypomnieć, że jak wynika z art. 40 akapit pierwszy lit. b) i art. 41 ust. 1 rozporządzenia nr 1083/1006, Komisja dokonuje oceny dużego projektu na podstawie informacji przekazanych przez dane państwo członkowskie, obejmujących w szczególności opis projektu.

101    W niniejszej sprawie, po pierwsze, w pkt B.4.1.a wniosku o potwierdzenie, zawierającym „[o]pis projektu”, w pierwszym podpunkcie, zatytułowanym „Cel projektu”, Rzeczpospolita Polska wyraźnie wskazała, że „celem przedsięwzięcia [wyznaczonego beneficjenta] jest uruchomienie produkcji nowej generacji silników Diesla” i że „[n]owo zaprojektowane silniki wysokoprężne spełniać będą jako pierwsze urządzenia w skali globalnej wymogi normy emisji spalin Euro 6 bez dodatkowego osprzętu w postaci systemu [SCR]”.

102    Po drugie, w piśmie do Komisji z dnia 10 października 2016 r., przywołanym w pkt 12 powyżej, władze polskie wskazały wyraźnie, że „przedmiotem [projektu] jest produkcja najnowszej generacji silnika Diesla EA 288” oraz że „pojazdy wyposażone w ten rodzaj silnika spełniają wymagania normy Euro 6” (część wprowadzająca pisma), że „przedmiotem projektu jest wyłącznie produkcja nowej generacji wysokoprężnego silnika diesel” (pkt 2), że „[g]eneralnym założeniem projektu […] jest produkcja innowacyjnego silnika” (pkt 6) i że „[z]asadnicza innowacja […] pozwala na wyposażenie pojazdów w silniki spełniające normy Euro 6 bez konieczności dodatkowego montażu instalacji systemu SCR” (pkt 6). W piśmie tym podkreślono również, że „o innowacyjności produkowanego silnika objętego projektem świadczy też jego wysoka zdolność adaptacyjna do przyszłych norm i wymogów” (pkt 6).

103    W konsekwencji zarówno z wniosku o potwierdzenie, jak i z późniejszej korespondencji między Rzeczpospolitą Polską a Komisją, zwłaszcza z pisma z dnia 10 października 2016 r., wynika wyraźnie, że celem projektu była produkcja innowacyjnego silnika Diesla spełniającego normy emisji Euro 6 bez systemu SCR, co było nawet określone jako „zasadnicza innowacja” projektu.

104    Z jednej strony w tych okolicznościach Komisja mogła zatem bez popełnienia oczywistego błędu w ocenie uznać w motywie 26 zaskarżonej decyzji, że innowacyjność związana z silnikiem stanowiła główny cel projektu.

105    Z drugiej strony, skoro tego rodzaju zasadnicza innowacja projektu opisana we wniosku o potwierdzenie i odnosząca się do produktu, to jest silnika, nie była uzasadniona, Komisja także nie popełniła oczywistego błędu w ocenie, uznając w motywie 26 zaskarżonej decyzji, że można dojść do wniosku, iż nie ma potrzeby analizować innych wskazywanych innowacji związanych z procesem, technologią lub organizacją. Nawet bowiem przy założeniu, że wskazania te byłyby zasadne, nie mogły one uczynić projektu innowacyjnym w całości, gdyż jego główny cel nie został uzasadniony.

106    W konsekwencji trzecia część zarzutu pierwszego jest bezzasadna i również należy ją oddalić.

107    Z całości powyższych rozważań wynika, że zarzut pierwszy podlega oddaleniu.

 W przedmiocie zarzutu drugiego, dotyczącego naruszenia art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006

108    Rzeczpospolita Polska podnosi, że z orzecznictwa Trybunału dotyczącego przekroczenia terminu na przyjęcie decyzji w przedmiocie korekty finansowej (wyrok z dnia 4 września 2014 r., Hiszpania/Komisja, C‑192/13 P, EU:C:2014:2156) wynika, że naruszenie terminu wyznaczonego przez prawodawcę Unii na przyjęcie decyzji stanowi naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, które może skutkować stwierdzeniem nieważności aktu dotkniętego tego rodzaju wadą. W niniejszej sprawie oczywiste jest, że termin trzech miesięcy przewidziany w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 nie został zachowany, ponieważ Komisja podjęła działanie po raz pierwszy w odpowiedzi na wniosek dopiero po upływie sześciu miesięcy, swoje pierwsze uwagi na temat projektu przedstawiła dopiero po roku (w dniu 27 stycznia 2015 r.), a zaskarżoną decyzję przyjęła (w dniu 23 marca 2017 r.) dopiero ponad trzy lata po złożeniu wniosku (w dniu 27 grudnia 2013 r.), mimo że brak jest szczególnych okoliczności, które mogłyby uzasadniać niezachowanie terminu. Ponadto władze polskie, pomimo dołożenia należytej staranności, nie miały wpływu na terminowość postępowania, a wniosek o potwierdzenie spełniał wymóg kompletności zgodnie z art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006.

109    Zdaniem Rzeczypospolitej Polskiej orzecznictwo dotyczące przekroczenia terminu na przyjęcie decyzji w przedmiocie korekty finansowej, w którym Trybunał przedstawił szereg argumentów idących w kierunku wiążącego charakteru terminów określonych w rozporządzeniu nr 1083/2006, można zastosować do oceny dużych projektów, gdyż terminy ustanowione tym rozporządzeniem mają taki sam cel i nie mają odmiennego charakteru. Powołując się na to orzecznictwo, Rzeczpospolita Polska twierdzi, że fakt, iż rozporządzenie nr 1083/2006 nie przewidziało konsekwencji w wypadku przekroczenia wspomnianego terminu, nie może prowadzić do uznania tego terminu za niewiążący. Wręcz przeciwnie, zdaniem Rzeczypospolitej Polskiej wiążący charakter terminu przewidzianego w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 wynika nawet bardziej wyraźnie z brzmienia tego przepisu niż w dziedzinie korekt finansowych, ponieważ w tym wypadku chodzi o termin maksymalny.

110    Ponadto Rzeczpospolita Polska podnosi, że wiążący charakter terminu przewidzianego w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 znajduje także potwierdzenie w sformułowaniu art. 102 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylającego rozporządzenie nr 1083/2006 (Dz.U. 2013, L 347, s. 320), przewidującym dorozumiane zatwierdzenie dużych projektów w przypadku braku wydania decyzji przez Komisję w terminie trzech miesięcy od otrzymania wniosku.

111    Rzeczpospolita Polska podkreśla, że w niniejszym przypadku rozciągnięcie procesu oceny projektu miało wpływ na prawidłowość oceny projektu, ponieważ trudno jest ustalić w 2017 r. innowacyjność projektu z 2010 r., w szczególności w branży rozwijającej się tak dynamicznie jak branża motoryzacyjna, gdzie postępy osiągnięte w tym okresie mogą istotnie utrudniać obiektywne ustalenie stanu faktycznego istniejącego w dniu odniesienia dla oceny. W szczególności opieszałe rozpatrywanie sprawy spowodowało, że błędnie oceniono stan zaawansowania technologicznego w branży i odmówiono projektowi przymiotu innowacyjności. Rzeczpospolita Polska dodaje, że przekroczenie terminu przez Komisję miało również istotny niekorzystny wpływ na sytuację prawną stron i spowodowało komplikacje biurokratyczne.

112    Komisja kwestionuje argumenty Rzeczypospolitej Polskiej.

113    Artykuł 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 stanowi, co następuje:

„Komisja przyjmuje decyzję możliwie najszybciej, ale nie później niż w terminie trzech miesięcy po złożeniu przez państwo członkowskie lub instytucję zarządzającą dużego projektu, pod warunkiem że złożenie jest zgodne z art. 40 [rozporządzenia nr 1083/2006]. Decyzja ta określa aspekt fizyczny, podstawę ustalania poziomu współfinansowania osi priorytetowej oraz roczny harmonogram dla wkładu finansowego EFRR lub Funduszu Spójności”.

114    Artykuł 41 ust. 3 rozporządzenia nr 1083/2006 stanowi, co następuje:

„W przypadku gdy Komisja odmawia wniesienia wkładu finansowego funduszy w duży projekt, powiadamia ona państwo członkowskie o powodach tej decyzji w terminie i na warunkach określonych w [art. 41] ust. 2 [tego rozporządzenia]”.

115    W pierwszej kolejności należy ustalić, czy termin określony w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 ma charakter instrukcyjny, czy wiążący w świetle brzmienia i systematyki tego przepisu (zob. analogicznie wyrok z dnia 20 stycznia 2005 r., Merck, Sharp & Dohme, C‑245/03, EU:C:2005:41, pkt 20).

116    W tym względzie należy wskazać, że art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 nie zawiera wskazówek pozwalających na przyznanie przewidzianemu w nim terminowi charakteru czysto instrukcyjnego. Przeciwnie – użycie czasownika „przyjmować” w formie oznajmującej („przyjmuje”) świadczy o tym, że Komisja jest zobowiązana do zachowania tego terminu, co potwierdza w szczególności wersja angielska tego przepisu, która poprzez użycie wyrażenia „shall adopt” odnosi się wyraźnie do obowiązku. Użycie sformułowania „możliwie najszybciej, ale nie później” jedynie potwierdza, że przestrzeganie tego terminu nie jest możliwością, lecz obowiązkiem Komisji, który prawodawca chciał podkreślić (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, EU:T:2018:107, pkt 68).

117    Wynika z tego, że termin określony w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006, jak wynika zarówno z brzmienia, jak i systematyki tego przepisu, jest terminem wiążącym (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, EU:T:2018:107, pkt 69).

118    W drugiej kolejności należy stwierdzić, że w niniejszym wypadku, jak słusznie utrzymuje Rzeczpospolita Polska (zob. pkt 108 powyżej), w świetle elementów przypomnianych w pkt 3–15 powyżej termin trzech miesięcy przewidziany w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006, mający zastosowanie do decyzji odmownej na podstawie art. 41 ust. 3 tego rozporządzenia, został przez Komisję przekroczony w toku procedury oceny projektu dwukrotnie.

119    Należy bowiem stwierdzić, iż nawet przy założeniu, że w następstwie złożenia wniosku o potwierdzenie termin na rozpatrzenie wniosku został początkowo przerwany z powodu jego niekompletności, Komisja potrzebowała najpierw około siedmiu miesięcy na sformułowanie w dniu 27 stycznia 2015 r. nowych żądań uzupełnienia poprawionego wniosku o potwierdzenie z dnia 4 lipca 2014 r. i na ponowne zawieszenie jego rozpatrzenia. Ponadto, po wielu stosunkowo szybkich wymianach korespondencji, pismem z dnia 16 września 2015 r. Komisja poinformowała Polskę, że przeprowadziła ocenę projektu zgodnie z art. 40 i 41 rozporządzenia nr 1083/2006 i zażądała wyjaśnień. Po tym piśmie wysłane zostały wnioski o udzielenie informacji z dnia 14 października i 5 listopada 2015 r. Z akt sprawy nie wynika, by na tym etapie wniosek o potwierdzenie był niekompletny i by Komisja ponownie przerwała bieg terminu oceny projektu. Jednakże po udzieleniu przez Rzeczpospolitą Polską odpowiedzi na wspomniane wnioski w dniu 10 listopada i 16 grudnia 2015 r. Komisja potrzebowała niemal sześć i pół miesiąca na przekazanie Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 28 czerwca 2016 r. pisma zawierającego dodatkowe pytania dotyczące projektu. Choć Komisja potrzebowała niecałych trzech miesięcy zarówno na udzielenie odpowiedzi w dniu 15 grudnia 2016 r. na pismo Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 10 października 2016 r., jak i przyjęcie w dniu 23 marca 2017 r. zaskarżonej decyzji po przedstawieniu ostatnich uwag Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 lutego 2017 r., nie zmienia to faktu, że z jednej strony okres prawie siedmiu miesięcy, który upłynął między poprawionym wnioskiem o potwierdzenie z dnia 4 lipca 2014 r. i pismem Komisji z dnia 27 stycznia 2015 r., a z drugiej strony okres około sześciu i pół miesiąca, który upłynął między pismem Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 grudnia 2015 r. i pismem Komisji z dnia 28 czerwca 2016 r., naruszają termin przewidziany w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006.

120    W trzeciej kolejności należy w tych okolicznościach ustalić konsekwencje przekroczenia terminu trzech miesięcy przewidzianego w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006, a w szczególności zbadać, czy ma ono powodować automatycznie z samego tego powodu stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

121    Ponieważ art. 41 rozporządzenia nr 1083/2006 nie zawiera żadnej wskazówki co do konsekwencji przekroczenia przez Komisję przewidzianego w nim terminu trzech miesięcy, zgodnie z orzecznictwem Trybunału należy rozpatrzyć cele i strukturę tego rozporządzenia, aby ustalić konsekwencje tego przekroczenia (zob. podobnie i analogicznie wyrok z dnia 20 stycznia 2005 r., Merck, Sharp & Dohme, C‑245/03, EU:C:2005:41, pkt 25, 26).

122    Na wstępie należy przypomnieć, że termin przewidziany w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 jest terminem, w jakim Komisja jest zobowiązana odpowiedzieć na wniosek złożony jej przez osobę trzecią, w niniejszym wypadku przez państwo członkowskie. Jedynie w wypadku gdyby brak odpowiedzi w tym terminie powodował uwzględnienie wniosku lub utratę przez Komisję uprawnienia do jego rozpatrzenia, można by automatycznie stwierdzić nieważność odpowiedzi odmownej przyjętej po terminie z samego powodu przekroczenia takiego terminu (zob. analogicznie wyrok z dnia 18 marca 2009 r., Shanghai Excell M&E Enterprise i Shanghai Adeptech Precision/Rada, T‑299/05, EU:T:2009:72, pkt 116). Należy zatem zbadać, czy rozporządzenie nr 1083/2006 należy interpretować w świetle jego celów i struktury w ten sposób, że przekroczenie wspomnianego terminu powoduje uwzględnienie wniosku lub utratę przez Komisję uprawnienia do jego rozpatrzenia.

123    Co się tyczy kwestii tego, czy z celów i struktury rozporządzenia nr 1083/2006 wynika, że przekroczenie terminu trzech miesięcy powoduje uwzględnienie wniosku o potwierdzenie złożonego przez państwo członkowskie, należy wskazać, po pierwsze, że treść decyzji uwzględniającej wyklucza taką możliwość.

124    Z art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 wynika bowiem, że decyzja Komisji uwzględniająca wniosek o potwierdzenie wskazuje między innymi podstawę ustalania poziomu współfinansowania programu operacyjnego (zob. pkt 33 powyżej). Jedynie decyzja Komisji uwzględniająca taki wniosek określa kwotę podstawową, do której ma zastosowanie poziom współfinansowania wynikający z danego programu operacyjnego, a tym samym wysokość wkładu finansowego Unii. W braku decyzji Komisji nie można konkretnie określić wkładu finansowego Unii i w konsekwencji uznać, że został on potwierdzony.

125    Ma to zresztą oparcie w motywie 49 rozporządzenia nr 1083/2006, który mówi, że Komisja powinna mieć możliwość oceny i w danym wypadku zatwierdzenia dużych projektów (zob. pkt 29 powyżej). Wynika z tego, że w wypadku dużych projektów u podstaw rozporządzenia nr 1083/2006 leży założenie, że ich finansowanie przez państwo członkowskie ze środków EFRR lub Funduszu Spójności jest uzależnione od zatwierdzenia przez Komisję.

126    Po drugie, należy stwierdzić, że tam, gdzie rozporządzenie nr 1083/2006 przewidywało sankcję za niezachowanie danego terminu poprzez przyjęcie z mocy prawa, wyraźnie na to wskazywało (zob. analogicznie wyrok z dnia 20 stycznia 2005 r., Merck, Sharp & Dohme, C‑245/03, EU:C:2005:41, pkt 31). I tak na przykład art. 62 ust. 4 rozporządzenia nr 1083/2006 stanowi, że strategię audytu przedstawianą Komisji przez komitet monitorujący „uznaje się za przyjętą” w przypadku braku uwag Komisji w terminie trzech miesięcy od jej otrzymania. Podobnie art. 67 ust. 4 rozporządzenia nr 1083/2006 stanowi, że sprawozdanie końcowe dotyczące programu operacyjnego przekazane przez instytucję zarządzającą Komisji „uznaje się za przyjęte”, jeżeli Komisja nie odpowie w przewidzianym terminie. Tak samo art. 89 ust. 3 rozporządzenia nr 1083/2006 stanowi, że deklarację zamknięcia przekazaną przez państwo członkowskie Komisji „uznaje się za przyjętą w braku uwag ze strony Komisji w terminie pięciu miesięcy”.

127    W konsekwencji w ramach rozporządzenia nr 1083/2006, jak wynika z jego celów i struktury, brak odpowiedzi na wniosek o potwierdzenie w terminie przewidzianym w art. 41 ust. 2 tego rozporządzenia nie powoduje przyjęcia wniosku o potwierdzenie (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, EU:T:2018:107, pkt 79).

128    Wniosku tego nie podważają argumenty Rzeczypospolitej Polskiej oparte z jednej strony na orzecznictwie Trybunału dotyczącym terminu na przyjęcie korekty finansowej, a z drugiej strony na nowej procedurze dorozumianego zatwierdzenia przewidzianej w art. 102 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 1303/2013.

129    W tym względzie, choć jak podnosi Rzeczpospolita Polska, w orzecznictwie dotyczącym przewidzianego w art. 99 rozporządzenia nr 1083/2006 uprawnienia Komisji do dokonywania korekt finansowych Trybunał uznał wprawdzie, że przekroczenie przewidzianego w art. 100 ust. 5 tego rozporządzenia terminu na dokonanie takich korekt stanowiło naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, które podlega uwzględnieniu przez sąd Unii z urzędu i powoduje stwierdzenie nieważności decyzji przyjętej po terminie (wyroki: z dnia 4 września 2014 r., Hiszpania/Komisja, C‑192/13 P, EU:C:2014:2156, pkt 103, 104; z dnia 21 września 2016 r., Komisja/Hiszpania, C‑140/15 P, EU:C:2016:708, pkt 114, 118), to jednak orzecznictwo to nie może znaleźć zastosowania w niniejszym wypadku.

130    Orzecznictwo przywołane w pkt 129 powyżej ma bowiem za przedmiot termin o innym charakterze niż termin przewidziany w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006.

131    Przede wszystkim w ramach oceny dużych projektów termin przewidziany w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 jest terminem, w którym Komisja jest zobowiązana odpowiedzieć na wniosek o współfinansowanie złożony jej przez państwo członkowskie, natomiast w ramach procedury korekty finansowej termin przewidziany w art. 100 ust. 5 tego samego rozporządzenia jest terminem, w którym Komisja jest zobowiązana przyjąć z własnej inicjatywy decyzję uchylającą całość lub część udziału finansowego Unii w programie operacyjnym. Tym samym zasadniczo pierwszy jest terminem na przyznanie wkładu finansowego, podczas gdy drugi jest terminem na uchylenie już przyznanego wkładu finansowego.

132    Następnie w ramach oceny dużych projektów w braku przyjętej w terminie decyzji co do wniosku o potwierdzenie i jakiegokolwiek przepisu przewidującego konsekwencje takiego braku decyzji, wniosek o potwierdzenie pozostaje bez odpowiedzi i nie może być uważany za przyjęty (zob. pkt 123–127 powyżej). Natomiast w zakresie korekt finansowych w braku decyzji w przewidzianym na to terminie państwo członkowskie zachowuje wkład funduszy, który już został mu przyznany. Tym samym w braku przyjętej w terminie decyzji dotyczącej korekty finansowej, jak wynika z orzecznictwa przywołanego w pkt 129 powyżej, Komisja nie może zastosować korekty finansowej, a państwo członkowskie nie podlega zastosowaniu takiej korekty.

133    W końcu, wbrew temu, co utrzymuje Rzeczpospolita Polska, z orzecznictwa przywołanego w pkt 129 powyżej nie wynika, by Trybunał wypowiedział się w ten sposób, że terminy przewidziane w art. 100 ust. 5 i w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 mają ten sam charakter. Z orzecznictwa tego wynika natomiast, że Trybunał zbadał jedynie termin wyznaczony na przyjęcie decyzji dotyczącej korekty finansowej i że odniósł się wyraźnie do charakteru takiej decyzji (wyroki: z dnia 4 września 2014 r., Hiszpania/Komisja, C‑192/13 P, EU:C:2014:2156, pkt 82, 102; z dnia 21 września 2016 r., Komisja/Hiszpania, C‑140/15 P, EU:C:2016:708, pkt 70, 72, 113).

134    Co się tyczy drugiego argumentu, należy zauważyć, że rozporządzenie nr 1303/2013 nie ma zastosowania w niniejszym wypadku, gdyż jego art. 152 ust. 1 stanowi, że rozporządzenie nr 1083/2006 ma nadal zastosowanie do pomocy lub operacji, w tym programów operacyjnych i dużych projektów zatwierdzonych przez Komisję na podstawie tego rozporządzenia, a jego art. 152 ust. 2 dodaje, że wnioski o pomoc złożone lub zatwierdzone na podstawie rozporządzenia nr 1083/2006 zachowują ważność. Zresztą należy zaznaczyć, że art. 102 ust. 1 akapit drugi rozporządzenia nr 1303/2013 przewiduje procedurę dorozumianego zatwierdzenia jedynie wtedy, gdy do wniosku złożonego przez państwo członkowskie dołączona jest ocena jakości przeprowadzona przez niezależnych ekspertów zgodnie z art. 101 akapit trzeci tego rozporządzenia. Procedura ta nie ma odpowiednika w systemie przewidzianym w art. 39–41 rozporządzenia nr 1083/2006, co potwierdza wniosek, że w ramach tego ostatniego rozporządzenia milczenie Komisji w terminie trzech miesięcy nie może być interpretowane jako dorozumiane potwierdzenie wkładu finansowego na duży projekt. Poza tym jest bezsporne, że w niniejszym wypadku projekt nie został złożony na podstawie art. 102 ust. 1 rozporządzenia nr 1303/2013, w związku z czym procedura dorozumianego zatwierdzenia przewidziana w tym przepisie nie może mieć zastosowania.

135    Co się tyczy kwestii, czy z celów i struktury rozporządzenia nr 1083/2006 wynika, że przekroczenie terminu trzech miesięcy powoduje utratę uprawnienia Komisji do rozpatrzenia wniosku o potwierdzenie złożonego przez państwo członkowskie, po pierwsze, należy zauważyć, że gdyby Komisja musiała odstąpić od kontynuowania rozpatrywania wniosku o potwierdzenie, jeżeli przekroczyłaby termin trzech miesięcy, ostatecznie szkodziłoby to celowi początkowego wniosku państwa członkowskiego, a mianowicie uzyskaniu potwierdzenia wkładu finansowego EFRR lub Funduszu Spójności, i to z powodów, które nie podlegałyby jego kontroli. Podobnie gdyby Komisja musiała rozpocząć nową procedurę oceny dużego projektu, podlegającą nowemu terminowi trzech miesięcy, w praktyce jedynie pogarszałoby to uchybienie temu terminowi, przesuwając decyzję w przedmiocie wniosku o potwierdzenie na późniejszy czas. Poza tym, zważywszy, że wspomniane przekroczenie nie oznacza przyjęcia wniosku, jak już zaznaczono, ewentualne stwierdzenie nieważności decyzji ze względu na to, że została ona przyjęta po terminie, również jedynie pogłębiałoby uchybienie temu terminowi.

136    Po drugie, z art. 78 ust. 4 rozporządzenia nr 1083/2006, przypomnianego w pkt 34 powyżej, wynika, że państwo członkowskie może rozpocząć realizację dużego projektu i przedłożyć Komisji związane z nim wydatki zanim Komisja wyda swą decyzję, a więc niezależnie od terminu przewidzianego na jej wydanie. Państwo członkowskie, które wybiera taką możliwość, czyni to na własne ryzyko, mając na względzie fakt, że Komisja może przyjąć decyzję odmowną co do potwierdzenia wkładu finansowego Unii na duży projekt. W konsekwencji, ponieważ państwo członkowskie nie jest zobowiązane do oczekiwania na decyzję Komisji, aby realizować swoje projekty rozwoju regionalnego, i do zgłaszania Komisji związanych z nim wydatków na wypadek pokrycia ich przez Unię, przekroczenie terminu przewidzianego na przyjęcie takiej decyzji nie pozbawia Komisji uprawnienia do rozpatrzenia wniosku o potwierdzenie.

137    Po trzecie, z orzecznictwa wynika, że jeżeli tak jak w niniejszym wypadku prawodawca nie związał z milczeniem administracji konsekwencji w postaci utraty uprawnienia do przyjęcia decyzji, żadna zasada prawna nie prowadzi od utraty przez administrację kompetencji do udzielenia odpowiedzi na wniosek, nawet po wyznaczonym na to terminie (zob. analogicznie wyrok z dnia 19 stycznia 2010 r., Co‑Frutta/Komisja, T‑355/04 i T‑446/04, EU:T:2010:15, pkt 57, 59).

138    W konsekwencji w ramach rozporządzenia nr 1083/2006, jak wynika z jego celów i struktury, brak odpowiedzi na wniosek o potwierdzenie w terminie przewidzianym w art. 41 ust. 2 tego rozporządzenia nie powoduje utraty przez Komisję uprawnienia do rozpatrzenia wniosku o potwierdzenie (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, EU:T:2018:107, pkt 90).

139    Z całości powyższych rozważań wynika, że rozporządzenia nr 1083/2006 nie można interpretować w ten sposób, że każde przekroczenie terminu przewidzianego w art. 41 ust. 2 tego rozporządzenia powoduje automatycznie z samego tego powodu stwierdzenie nieważności decyzji odmownej przyjętej po terminie (wyrok z dnia 1 marca 2018 r., Polska/Komisja, T‑402/15, EU:T:2018:107, pkt 91).

140    W czwartej kolejności należy zbadać, czy stwierdzone w niniejszym wypadku przekroczenie terminu trzech miesięcy winno powodować stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

141    Z utrwalonego orzecznictwa wynika bowiem, że niedochowanie terminu takiego jak termin ustanowiony w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 może prowadzić do stwierdzenia nieważności aktu przyjętego na zakończenie postępowania tylko wtedy, gdy istnieje możliwość, że z powodu tej nieprawidłowości postępowanie to mogło doprowadzić do innego wyniku. O ile osoba, która powołuje się na taką nieprawidłowość, nie jest zobowiązana do wykazania, że w razie braku owej nieprawidłowości dany akt miałby treść korzystniejszą dla jej interesów, o tyle powinna ona wykazać w konkretny sposób, że taka hipoteza nie jest w pełni wykluczona (zob. analogicznie wyroki: z dnia 4 lutego 2016 r., C & J Clark International i Puma, C‑659/13 i C‑34/14, EU:C:2016:74, pkt 140; z dnia 12 czerwca 2015 r., Health Food Manufacturers’ Association i in./Komisja, T‑296/12, EU:T:2015:375, pkt 71).

142    W niniejszym wypadku Rzeczpospolita Polska nie zdołała wykazać konkretnie, że nie było wykluczone, iż postępowanie administracyjne mogło doprowadzić do innego wyniku, gdyby zostało zakończone w terminie trzech miesięcy przewidzianym w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006.

143    Z jednej strony Rzeczpospolita Polska ograniczyła się bowiem do stwierdzenia w sposób ogólny i niepoparty dowodami, że przekroczenie terminu miało wpływ na badanie innowacyjności projektu z uwagi na szybki rozwój branży motoryzacyjnej. Jednakże w braku jakichkolwiek dowodów na poparcie tego argumentu nie może on zostać uwzględniony. Ponadto w każdym wypadku należy przypomnieć, że w niniejszej sprawie w argumentacji dodatkowej Komisja uznała, iż projekt nie był innowacyjny na podstawie sytuacji istniejącej w 2010 r., i nie popełniła oczywistego błędu w ocenie w tym względzie. W konsekwencji przekroczenie w trakcie procedury oceny terminu przewidzianego w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 nie miało wpływu na wynik tej procedury oceny projektu, ponieważ zasadniczo został on oceniony w odniesieniu do sytuacji istniejącej zanim jeszcze rozpoczęto jego realizację w dniu 1 października 2011 r.

144    Z drugiej strony Rzeczpospolita Polska podniosła, że przekroczenie tego terminu miało negatywny wpływ na strony, związany z niepewnością co do sposobu finansowania projektu, i doprowadziło do biurokratycznych komplikacji związanych z koniecznością odzyskania środków. Otóż ze względu na to, że argumenty te nie wpływają na wynik postępowania administracyjnego w przedmiocie oceny projektu, ale na potencjalne konsekwencje czasu trwania postępowania dla wyznaczonego beneficjenta i władz polskich, nie mają one znaczenia w ramach niniejszego zarzutu.

145    Ponieważ Rzeczpospolita Polska nie zdołała wykazać, że w braku przekroczenia terminu przewidzianego w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 nie było wykluczone, iż procedura oceny projektu mogła mieć inny wynik, przekroczenie to w okolicznościach niniejszej sprawy nie może prowadzić do stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji.

146    Mimo tego należy przypomnieć, że ponieważ Komisja naruszyła art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 poprzez rozpatrzenie sprawy po terminie trzech miesięcy, przed Sądem można dochodzić w trybie skargi odszkodowawczej naprawienia ewentualnej szkody spowodowanej niedochowaniem terminu przewidzianego w art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 na rozpatrzenie wniosku o potwierdzenie (zob. analogicznie wyrok z dnia 19 stycznia 2010 r., Co‑Frutta/Komisja, T‑355/04 i T‑446/04, EU:T:2010:15, pkt 60, 71), o ile spełnione są wszystkie przesłanki, od których zgodnie z art. 340 akapit drugi TFUE zależy powstanie odpowiedzialności pozaumownej Unii i wykonanie uprawnienia do naprawienia poniesionej szkody (zob. podobnie wyrok z dnia 9 września 2008 r., FIAMM i in./Rada i Komisja, C‑120/06 P i C‑121/06 P, EU:C:2008:476, pkt 106).

147    Z powyższego wynika, że zarzut dotyczący naruszenia art. 41 ust. 2 rozporządzenia nr 1083/2006 jest bezzasadny i należy go oddalić.

148    Dlatego też skargę należy oddalić w całości.

 W przedmiocie kosztów

149    Zgodnie z art. 134 § 1 regulaminu postępowania kosztami zostaje obciążona, na żądanie strony przeciwnej, strona przegrywająca sprawę.

150    Ponieważ Rzeczpospolita Polska przegrała sprawę, należy zgodnie z żądaniem Komisji obciążyć ją kosztami postępowania.

Z powyższych względów

SĄD (siódma izba),

orzeka, co następuje:

1)      Skarga zostaje oddalona.

2)      Rzeczpospolita Polska zostaje obciążona kosztami postępowania.

Tomljenović Marcoulli Kornezov

Wyrok ogłoszono na posiedzeniu jawnym w Luksemburgu w dniu 14 lutego 2019 r.

Sekretarz       Prezes

E. Coulon       V. Tomljenović

*      Język postępowania: polski.