Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 12 lipca 2018 r. w sprawie T-475/14: Prysmian and Prysmian Cavi e Sistemi/Komisja, wniesione w dniu 24 września 2018 r. przez Prysmian SpA, Prysmian Cavi e Sistemi Srl
(Sprawa C-601/18 P)
Język postępowania: angielski
Strony
Wnoszące odwołanie: Prysmian SpA i Prysmian Cavi e Sistemi Srl (przedstawiciele: C. Tesauro, F. Russo, L. Armati, avvocati)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, The Goldman Sachs Group, Inc., Pirelli & C. SpA
Żądania strony wnoszącej odwołanie
Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
uchylenie zaskarżonego wyroku;
uwzględnienie żądań przedstawionych w postępowaniu w pierwszej instancji;
obciążenie Komisji kosztami postępowania.
W przypadku gdyby Trybunał postanowił inaczej wnoszące odwołanie odpowiednio wnoszą do Trybunału o:
skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd.
rozstrzygnięcie o kosztach postpowania w pierwszej instancji oraz postępowania odwoławczego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Zarzuty i główne argumenty
Sąd naruszył prawo, uznając, że art. 20 rozporządzenia nr 1/20031 nie stoi na przeszkodzie temu, by Komisja skopiowała w celach dochodzeniowych zawartość twardych dysków pracowników spółek wnoszących odwołanie, nie badając przy tym ich treści oraz by kontynuowała ich analizę w pomieszczeniach Komisji w Brukseli. Zgodnie z prawidłową interpretacją tego przepisu kontrole mogą być wyłącznie przeprowadzane w pomieszczeniach przedsiębiorstwa, a Komisja może wyłącznie pobierać kopie zapisów, których znaczenie dla sprawy zbadała. Biorąc pod uwagę ingerencję w prawa podstawowe przedsiębiorstw i ich pracowników, praktyki takie jak kopiowanie w celach dochodzeniowych zawartości twardych dysków nie mogą znajdować podstawy w nocie wyjaśniającej, która przyznaje Komisji nieograniczone uprawniania dyskrecjonalne, ale z poszanowaniem zasady legalności winny być przewidziane ustawą.
Sąd dopuścił się naruszenia zasady odpowiedzialności osobistej, pewności prawa i zasady równego traktowania, a także naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia, nie biorąc pod uwagę faktu, że przypisanie spółce Prysmian Cavi e Sistemi odpowiedzialności na podstawie ciągłości gospodarczej stanowi wyjątek od reguły, zgodnie z którą odpowiedzialność ponosi osoba prawna zarządzającą przedsiębiorstwem w momencie naruszenia. Jak wszystkie wyjątki podlega on rygorystycznemu stosowaniu i może być uzasadniony wyłącznie w sytuacji, gdy skuteczność reguł konkurencji jest zagrożona. Ponadto Sąd naruszył prawo orzekając, że w niniejszej sprawie nie doszło do dyskryminacji, na tej podstawie, że nie może być mowy o równości w sytuacji niezgodności z prawem, ponieważ przypisanie odpowiedzialności w oparciu o ciągłość gospodarczą jest uprawnieniem przyznanym Komisji.
Sąd nie odniósł się do głównego zarzutu strony wnoszącej odwołanie podniesionego w pierwszej instancji, że żadna zasada „terytorium krajowego”, zakładając jego istnienie − co nie miało miejsca − nie mogła wiarygodnie odnosić się do wszystkich odmiennych instancji, o których mowa w decyzji oraz wykazać w sposób wymagany prawem, iż doszło do jednolitego i ciągłego naruszenia.
Sąd działał ultra petita i naruszył prawo strony wnoszącej odwołanie do obrony zgodnie z art. 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 6 EKPC, rozpatrując siódmy zarzut strony wnoszącej odwołanie podniesiony w pierwszej instancji, dotyczący daty rozpoczęcia kartelu. Sąd w oczywisty sposób błędnie zinterpretował przedstawione mu dowody i zastosował nieprawidłowe kryterium prawne przy ich badaniu. Takie oczywiste przeinaczenie dowodów doprowadziło do wyciągnięcia przez Sąd błędnych konsekwencji oraz do wypracowania błędnego wniosku prawnego, zgodnie z którym Komisja mogła ustalić datę rozpoczęcia naruszenia wpływającego na wymianę handlową między państwami członkowskimi, zgodnie z art. 101 TFUE, na dzień 18 lutego 1999 r.
Sąd naruszył zasadę równego traktowania w zakresie, w jakim zatwierdził on ocenę Komisji, zgodnie z którą przydział projektów europejskim producentom w kontekście „wyłącznie europejskiej - (R)” konfiguracji, uzasadniał wzrost o 2% współczynnika wagi naruszenia (a w konsekwencji „opłaty za przystąpienie do porozumienia”) dla europejskich producentów, podczas gdy nie odnotowano takiego wzrostu w przypadku producentów azjatyckich. Nie można z jednej strony zaakceptować faktu, że zgodnie z decyzją Komisji doszło do jednolitego i ciągłego naruszenia stwierdzonego w oparciu o zasadę terytorium krajowego, polegającą na wzajemnie zależnych konfiguracjach, a jednocześnie zgodzić się z faktem, że aktywne zaangażowanie w jeden lub drugi sposób uzasadnia inny stopień wagi naruszenia uczestników. Nawet jeśli producenci azjatyccy nie byli aktywnie zaangażowani w europejską alokację, jaka miała mieć miejsce, przyczyniali się oni do tej alokacji w stopniu porównywalnym z producentami europejskimi.
____________
1 Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).