ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
(πρώτο τμήμα)

της 26ης Απριλίου 2010

Υπόθεση F-7/08 DEP

Peter Schönberger

κατά

Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

«Διαδικασία — Καθορισμός των δικαστικών εξόδων»

Αντικείμενο: Αίτηση περί καθορισμού των δικαστικών εξόδων δυνάμει του άρθρου 92 του Κανονισμού Διαδικασίας.

Απόφαση: Το συνολικό ποσό των δικαστικών εξόδων που μπορεί να αναζητήσει ο αιτών ορίζεται σε 12 750 ευρώ.

Περίληψη

1.      Διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Καθορισμός των εξόδων — Αποδοτέα έξοδα — Έννοια — Αναγκαία έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν οι διάδικοι

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

2.      Διαδικασία — Δικαστικά έξοδα — Καθορισμός των εξόδων — Στοιχεία που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρο 91, στοιχείο β΄)

3.      Διαδικασία — Αποδοτέα έξοδα — Έξοδα στο πλαίσιο της διαδικασίας καθορισμού των δικαστικών εξόδων

(Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, άρθρα 86 και 92)

1.      Τα αποδοτέα έξοδα περιορίζονται, αφενός, στα ποσά που δαπανήθηκαν για τους σκοπούς της δίκης ενώπιον του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης (στο εξής: Δικαστήριο ΔΔ) και, αφετέρου, σε όσα ήταν απαραίτητα για τους ανωτέρω σκοπούς. Απόκειται, εξάλλου, στον προσφεύγοντα να προσκομίσει δικαιολογητικά που αποδεικνύουν την πραγματοποίηση των εξόδων των οποίων ζητεί την απόδοση.

(βλ. σκέψη 23)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: 8 Ιουλίου 2004, T‑7/98 DEP, T‑208/98 DEP και T‑109/99 DEP, De Nicola κατά ΕΤΕπ, Συλλογή Υπ.Υπ. 2004, σ. I‑A‑219 και II‑973, σκέψη 42

ΔΔΔΕΕ: 10 Νοεμβρίου 2009, F‑14/08 DEP, X κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 2009, σ. Ι‑Α‑1‑425 και ΙΙ‑Α‑1‑2303, σκέψη 21

2.      Ο δικαστής της Ένωσης δεν είναι αρμόδιος να καθορίζει τις αμοιβές που οφείλουν οι διάδικοι στους δικηγόρους τους, αλλά το ποσό μέχρι του οποίου μπορούν να αναζητηθούν οι αμοιβές αυτές από τον καταδικασθέντα στα δικαστικά έξοδα διάδικο. Αποφαινόμενος επί της αιτήσεως καθορισμού των δικαστικών εξόδων, ο δικαστής της Ένωσης δεν υποχρεούται να λάβει υπόψη του ούτε τον εθνικό πίνακα δικηγορικών αμοιβών ούτε τυχόν σχετική συμφωνία μεταξύ του διαδίκου και των εκπροσώπων ή συμβούλων του. Ελλείψει διατάξεων περί τιμολογήσεως στο δίκαιο της Ένωσης, ο δικαστής οφείλει να εκτιμήσει ελεύθερα τα στοιχεία της υποθέσεως, λαμβάνοντας υπόψη το αντικείμενο και τη φύση της διαφοράς, τη σημασία της από πλευράς δικαίου της Ένωσης, καθώς και τις δυσχέρειες της υποθέσεως, την έκταση της εργασίας που κλήθηκαν να εκτελέσουν οι εκπρόσωποι ή σύμβουλοι στο πλαίσιο της ένδικης διαδικασίας και τα οικονομικά συμφέροντα που αντιπροσώπευσε η διαφορά για τους διαδίκους.

Εξάλλου, όσον αφορά τα έξοδα μετακινήσεων των δικηγόρων, αποδίδονται, καταρχήν, μόνον τα έξοδα μετακινήσεως του δικηγόρου από τον τόπο της έδρας του στο Λουξεμβούργο, προκειμένου να παρασταθεί στην επ’ ακροατηρίου συζήτηση στο Δικαστήριο ΔΔ.

Δεν αποκλείεται, ωστόσο, την ημερομηνία που το Δικαστήριο ΔΔ έχει ορίσει την επ’ ακροατηρίου συζήτηση ο δικηγόρος να βρίσκεται, για επαγγελματικούς λόγους, σε άλλη πόλη, εκτός αυτής όπου έχει την έδρα του. Ο δικηγόρος, πάντως, έχει δικαίωμα ελεύθερης παροχής υπηρεσιών εντός της Ένωσης. Για τον λόγο αυτόν, θεωρούνται ως απαραίτητα και τα έξοδα μετακινήσεως που απαιτούνται για να μεταβεί ο δικηγόρος από την προαναφερθείσα πόλη στο Λουξεμβούργο, προκειμένου να παρασταθεί στην επ’ ακροατηρίου συζήτηση. Σε μια τέτοια περίπτωση, απόκειται, βεβαίως, στον δικηγόρο να δικαιολογήσει το γεγονός ότι ευρισκόταν σε άλλη πόλη, εκτός της έδρας του, για επαγγελματικούς λόγους, και να αποδείξει το υποστατό των εξόδων μετακινήσεώς του στο Λουξεμβούργο.

(βλ. σκέψεις 24, 25, 36 και 37)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: X κατά Κοινοβουλίου, προπαρατεθείσα, σκέψεις 22 και 23

3.       Σε αντίθεση προς το άρθρο 86 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, το οποίο προβλέπει ότι απόφαση για τα έξοδα λαμβάνεται με την απόφαση ή τη διάταξη που περατώνει τη δίκη, το άρθρο 92 του εν λόγω κανονισμού, περί της διαδικασίας αμφισβητήσεως σχετικά με τα δικαστικά έξοδα, δεν περιέχει ανάλογη διάταξη. Συγκεκριμένα, αν ο δικαστής της Ένωσης, αποφαινόμενος, στο πλαίσιο αιτήσεως υποβληθείσας δυνάμει του άρθρου 92 του Κανονισμού Διαδικασίας, επί της αμφισβητήσεως των δικαστικών εσόδων στο πλαίσιο κύριας δίκης, αποφάσιζε για τα έξοδα που αποτελούν αντικείμενο αμφισβητήσεως και χωριστά επί των νέων εξόδων που προβάλλονται στο πλαίσιο αιτήσεως αμφισβητήσεως, θα ήταν πιθανό να υποβληθεί νέα αίτηση αμφισβητήσεως για εν λόγω νέα έξοδα. Συνεπώς, δεν απαιτείται χωριστή απόφαση για τα έξοδα και τη δικηγορική αμοιβή στο πλαίσιο διαδικασίας αμφισβητήσεως των δικαστικών εξόδων. Απόκειται, ωστόσο, στον δικαστή της Ένωσης, όταν ορίζει το ύψος των αποδοτέων εξόδων, να λαμβάνει υπόψη του όλες τις περιστάσεις της υποθέσεως έως την έκδοση της διατάξεως επί των εξόδων.

(βλ. σκέψεις 45 έως 47)

Παραπομπή:

ΔΔΔΕΕ: X κατά Κοινοβουλίου, προπαρατεθείσα, σκέψη 40 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία