ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(δεύτερο τμήμα)

της 24ης Ιουνίου 2016

Υπόθεση F‑142/11 RENV

Erik Simpson

κατά

Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης

«Υπαλληλική υπόθεση – Αναπομπή στο Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης κατόπιν αναιρέσεως – Υπάλληλοι – Προαγωγή σε βαθμό – Απόφαση περί μη απονομής στον προσφεύγοντα του βαθμού AD 9 κατόπιν της επιτυχούς συμμετοχής του σε γενικό διαγωνισμό βαθμού AD 9 – Υποχρέωση αιτιολογήσεως – Ίση μεταχείριση – Πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως – Άρθρο 81 του Κανονισμού Διαδικασίας – Προσφυγή προδήλως αβάσιμη»

Αντικείμενο:      Προσφυγή‑αγωγή ασκηθείσα δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο έχει εφαρμογή στη Συνθήκη ΕΚΑΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο E. Simpson ζητεί, αφενός, την ακύρωση της αποφάσεως της 9ης Δεκεμβρίου 2010, με την οποία το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέρριψε την αίτησή του περί προαγωγής στον βαθμό AD 9 κατόπιν της επιτυχούς συμμετοχής του στον γενικό διαγωνισμό EPSO/AD/113/07 που προκηρύχθηκε για την πρόσληψη προϊσταμένων μονάδας με βαθμό AD 9, μεταξύ άλλων εσθονικής γλώσσας, στον τομέα της μετάφρασης, και της αποφάσεως της 7ης Οκτωβρίου 2011 με την οποία απορρίφθηκε η διοικητική ένστασή του και, αφετέρου, να υποχρεωθεί το Συμβούλιο να αποκαταστήσει τη ζημία που υποστηρίζει ότι υπέστη ο προσφεύγων-ενάγων, καθώς και να καταδικαστεί στα δικαστικά έξοδα του προσφεύγοντος-ενάγοντος.

Απόφαση:      Η προσφυγή‑αγωγή απορρίπτεται. Ο E. Simpson φέρει τα δικαστικά έξοδά του στις υποθέσεις αντιστοίχως F‑142/11, T‑130/14 P και F‑142/11 RENV και καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην υπόθεση F‑142/11. Το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης φέρει τα δικαστικά έξοδά του στις υποθέσεις T‑130/14 P και F‑142/11 RENV.

Περίληψη

Υπάλληλοι – Ίση μεταχείριση – Έννοια – Όρια

Η διαφορετική μεταχείριση, εφόσον δικαιολογείται βάσει αντικειμενικού και ευλόγου κριτηρίου και εφόσον υφίσταται αναλογία μεταξύ της διαφορετικής μεταχειρίσεως και του σκοπού που επιδιώκεται μέσω της επίμαχης διαφοροποιήσεως, δεν συνιστά παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως. Το συμφέρον της υπηρεσίας συγκαταλέγεται στα αντικειμενικά και εύλογα κριτήρια που δικαιολογούν διαφορετική μεταχείριση μεταξύ υπαλλήλων. Η Διοίκηση απολαύει ευρείας εξουσίας εκτιμήσεως όσον αφορά τα μέτρα που πρέπει να λάβει προς το συμφέρον της υπηρεσίας, οπότε ο δικαστής της Ένωσης, κατά τον έλεγχο της τηρήσεως της αρχής της απαγορεύσεως των διακρίσεων, οφείλει να περιορίζεται στην εξακρίβωση του ότι το οικείο θεσμικό όργανο δεν έχει προβεί σε αυθαίρετη ή προδήλως αντίθετη προς το συμφέρον της υπηρεσίας διαφοροποίηση.

(βλ. σκέψεις 46 και 47)

Παραπομπή:

ΓΔΕΕ: απόφαση της 16ης Μαρτίου 2004, Afari κατά ΕΚΤ, T‑11/03, EU:T:2004:77, σκέψη 65

ΔΔΔΕΕ: αποφάσεις της 19ης Οκτωβρίου 2006, De Smedt κατά Επιτροπής, F‑59/05, EU:F:2006:105, σκέψη 76· της 23ης Ιανουαρίου 2007, Chassagne κατά Επιτροπής, F‑43/05, EU:F:2007:14, σκέψη 91, και της 25ης Φεβρουαρίου 2010, Pleijte κατά Επιτροπής, F‑91/08, EU:F:2010:13, σκέψη 58 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία