WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ
(trzecia izba)
z dnia 15 lutego 2011 r.
Sprawa F-68/09
Florence Barbin
przeciwko
Parlamentowi Europejskiemu
Służba publiczna – Urzędnicy – Postępowanie w sprawie awansu za 2006 r. – Wykonanie wyroku Sądu – Porównanie osiągnięć – Zasada równego traktowania – Urlop wychowawczy w połowie wymiaru czasu pracy
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i art. 152 EWEA, w której F. Barbin żąda stwierdzenia nieważności odmownej decyzji Parlamentu w sprawie jej awansu do grupy AD 12 w ramach postępowania w sprawie awansu za 2006 r.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Skarżąca zostaje obciążona całością kosztów.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Awans – Obowiązek uzasadnienia każdej decyzji o nieawansowaniu urzędników, którzy osiągnęli próg odniesienia – Brak
(regulamin pracowniczy, art. 45)
2. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Przyznanie punktów za osiągnięcia i ustalenie progu odniesienia
(regulamin pracowniczy, art. 45)
3. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Szczegółowe zasady
(regulamin pracowniczy, art. 45)
4. Urzędnicy – Równość traktowania – Pojęcie – Granice
5. Urzędnicy – Awans – Porównanie osiągnięć – Decyzja w sprawie awansu
(regulamin pracowniczy, art. 45)
6. Urzędnicy – Skarga – Zarzuty – Zarzut dotyczący istnienia dyskryminacji – Obowiązek uwzględnienia całego istotnego kontekstu faktycznego
1. Zgodnie z pkt I.3.4 decyzji prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 13 lutego 2006 r. w sprawie polityki awansowania i programowania karier zawodowych, powtórzonym zasadniczo w pkt II.2 lit. b) akapit drugi decyzji sekretarza generalnego Parlamentu z dnia 10 maja 2006 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących przyznawania punktów za osiągnięcia i awansowania, administracja powinna uzasadniać każdą decyzję w sprawie awansu urzędników, którzy nie osiągnęli progu odniesienia. Tymczasem, o ile wspomniane przepisy nie uściślają względem kogo organ powołujący powinien uzasadniać swe decyzje, o tyle stwierdzenie, że każdy urzędnik nieawansowany, który osiągnął próg, miałby korzystać z tego obowiązku uzasadnienia, powodowałoby nie tylko obciążenie administracji bezużyteczną pracą, lecz również byłoby sprzeczne z orzecznictwem, zgodnie z którym uzasadnienie decyzji w sprawie awansu powinno wiązać się z indywidualną sytuacją nieawansowanego urzędnika. Tym samym urzędnik niesłusznie utrzymuje, że jest adresatem spoczywającego na administracji obowiązku uzasadnienia awansu tych współpracowników, którzy nie osiągnęli progu odniesienia.
Obowiązek, jaki wypływa z tych przepisów, można uznać za spełniony w sytuacji, gdy administracja skierowała do komitetu ds. awansów, organu wspólnego, w ramach którego reprezentowani są urzędnicy, uzasadnienie co do awansu urzędników, którzy nie osiągnęli progu odniesienia.
(zob. pkt 59, 61)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑502/04 Lopparelli przeciwko Komisji, 4 lipca 2007 r., pkt 75
2. Zgodnie z decyzją prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 13 lutego 2006 r. w sprawie polityki awansowania i programowania karier zawodowych punkty za osiągnięcia nie są przyznawane na koniec porównania wszystkich urzędników, którzy mogą zostać awansowani i spełniają wymogi z art. 45 regulaminu pracowniczego. Każdy urzędnik danej dyrekcji lub danych służb, który ma prawo ubiegać się o awans, konkuruje bowiem wyłącznie z innymi urzędnikami ze swojej dyrekcji lub służby o ograniczoną liczbę punktów za osiągnięcia. Tymczasem, ponieważ próg odniesienia nie został ustalony jako wartość względna, to znaczy na podstawie średniej punktów za osiągnięcia zainteresowanych urzędników, lecz jako wartość bezwzględna odpowiadająca dwukrotności średniego okresu stażu w grupie zaszeregowania, czyli w odniesieniu do grupy AD 11 – czterech lat, okoliczność osiągnięcia tego progu nie może zostać zrównana z bezpośrednim czy pośrednim porównaniem osiągnięć urzędników przedstawionych do awansu. Tym samym administracja nie może awansować urzędnika wyłącznie ze względu na to, że osiągnął próg odniesienia, ponieważ w takim wypadku osiągnięcia tego ostatniego nie byłyby porównywane na żadnym etapie postępowania w sprawie awansu z osiągnięciami każdego z urzędników przedstawionych do awansu.
(zob. pkt 83)
Odesłanie:
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑44/07 Barbin przeciwko Parlamentowi, 8 października 2008 r., pkt 44
3. Zgodnie z art. 45 regulaminu pracowniczego organ powołujący nie może ograniczyć się do zbadania indywidualnej sytuacji każdego urzędnika, lecz powinien porównać osiągnięcia wszystkich urzędników celem podjęcia decyzji w sprawie awansów. W tym względzie staż pracy może wchodzić w grę jako kryterium awansu jedynie pomocniczo. Tym samym decyzja, która przyznawałaby awans urzędnikowi jedynie z tego względu, że jego osiągnięcia się nie pomniejszyły lub że posiada określony staż pracy w grupie zaszeregowania, nie uwzględniając sytuacji innych urzędników, naruszałaby zasadę porównania osiągnięć wszystkich urzędników, mających prawo do awansu przewidzianą w omawianym przepisie. W rezultacie, nawet jeśli decyzja prezydium Parlamentu Europejskiego z dnia 13 lutego 2006 r. w sprawie polityki awansowania i programowania karier zawodowych przewiduje próg odniesienia, który zależy od przeciętnego, wyrażonego w latach okresu przepracowanego w grupie zaszeregowania, nie można z tego wywnioskować zasady, zgodnie z którą urzędnik powinien zostać awansowany w sytuacji, gdy jego osiągnięcia się nie pomniejszyły lub zasady regularnej progresji zawodowej, która zobowiązywałaby administrację do automatycznego awansowania urzędnika z tego tylko względu, że nabył pewien staż pracy w grupie zaszeregowania.
(zob. pkt 90, 91)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: ww. sprawa Lopparelli przeciwko Komisji, pkt 75
Sąd do spraw Służby Publicznej: sprawa F‑124/07 Behmer przeciwko Parlamentowi, 10 września 2009 r., pkt 106
4. W celu przestrzegania zasady niedyskryminacji i zasady równego traktowania administracja winna czuwać nad tym, by nie traktować odmiennie sytuacji identycznych i nie traktować identycznie sytuacji odmiennych, chyba że istnieje ku temu obiektywne uzasadnienie. W rezultacie, jeśli urzędnik korzysta z prawa przysługującego mu na mocy regulaminu pracowniczego administracja nie może, nie podważając skuteczności tego prawa, uznać, że sytuacja jest odmienna od sytuacji urzędnika, który nie skorzystał z tego prawa, i stąd potraktować go odmiennie, chyba że to odmienne traktowanie jest po pierwsze, obiektywnie uzasadnione, w szczególności w tym sensie, że ogranicza się do wyciągnięcia konsekwencji z braku świadczenia pracy przez zainteresowanego pracownika w rozpatrywanym okresie, a po drugie, ściśle proporcjonalne do podanego uzasadnienia.
(zob. pkt 100)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 147/79 Hochstrass przeciwko Trybunałowi Sprawiedliwości, 16 października 1980 r., pkt 7
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑368/03 De Bustamante Tello przeciwko Radzie, 25 października 2005 r., pkt 69
5. Chociaż decyzja w obszarze awansów została formalnie wydana w oparciu o liczbę punktów za osiągnięcia przyznanych danemu urzędnikowi, okoliczność ta nie pozwala odrzucić hipotezy, że decyzja została wydana z mniej możliwych do przyjęcia przyczyn, jak uwzględnienie urlopu wychowawczego urzędnika, pod warunkiem jednakże, że istnieją wskazówki pozwalające na podanie w wątpliwość poprawności powyższego względu.
(zob. pkt 102, 103)
6. Aby ocenić zarzut dotyczący istnienia dyskryminacji, należy uwzględnić całość istotnego kontekstu faktycznego, który obejmuje oceny zawarte we wcześniejszych decyzjach, które stały się ostateczne. Z tego wynika, że decyzja, która stała się ostateczna, może stanowić, bez potrzeby ponownego badania jej zgodności z prawem, wskazówkę do uwzględnienia wraz z innymi czynnikami celem wykazania po stronie administracji określonego zachowania, zwłaszcza dyskryminacyjnego. Jest tak tym bardziej, że możliwe jest, iż dyskryminacja ujawni się dopiero po upływie terminów do wniesienia skargi na decyzję, która była jej wyrazem.
(zob. pkt 109)