WYROK SĄDU DO SPRAW SŁUŻBY PUBLICZNEJ (druga izba)
z dnia 11 grudnia 2008 r.
Sprawa F-116/06
Anne Buckingham i in.
przeciwko
Komisji Wspólnot Europejskich
Służba publiczna – Urzędnicy – Tak zwany awans „z drugiej puli” – Postępowanie w sprawie awansu za 2005 r. – Przyznanie punktów pierwszeństwa – Przepisy przejściowe – Ogólne przepisy wykonawcze do art. 45 regulaminu pracowniczego – Równość traktowania – Dopuszczalność
Przedmiot: Skarga wniesiona na podstawie art. 236 WE i 152 EWEA, w której A. Buckingham i trzynastu innych urzędników Komisji żądają zasadniczo stwierdzenia nieważności decyzji, która ukazała się w Informacjach Administracyjnych nr 85‑2005 z dnia 23 listopada 2005 r., nieprzyznającej im za rok 2004 r. punktów pierwszeństwa w uznaniu za pracę w interesie instytucji w 2003 r.
Orzeczenie: Skarga zostaje oddalona. Każda ze stron pokrywa własne koszty.
Streszczenie
1. Urzędnicy – Skarga – Akt niekorzystny – System awansowania wprowadzony przez Komisję – Decyzja w sprawie przyznania określonych kategorii punktów awansu – Czynność przygotowawcza – Decyzja w sprawie ustalenia całkowitej liczby punktów przyznanych urzędnikom – Decyzja zaskarżalna
(regulamin pracowniczy, art. 45, 90, 91)
2. Urzędnicy – Awans – Przejście na inny system
(regulamin pracowniczy, art. 45 ust. 1 akapit pierwszy)
1. W ramach ustanowionego przez Komisję systemu awansowania indywidualne decyzje w sprawie przyznania określonych kategorii punktów awansu, wydawane, zanim organ powołujący ostatecznie ustali całkowitą liczbę punktów uzyskanych przez każdego z urzędników, stanowią czynność przygotowawczą, poprzedzającą ostateczną decyzję w sprawie ustalenia całkowitej liczby punktów i niezbędną do jej wydania. Odnosi się to między innymi do przyznawania przez dyrektorów generalnych, na podstawie wewnętrznych unormowań Komisji, punktów pierwszeństwa, którymi dysponuje każda z dyrekcji generalnych, czy też do przyznawania przez organ powołujący na wniosek komitetów ds. awansów punktów pierwszeństwa w uznaniu za pracę w interesie instytucji, także na podstawie wspomnianych unormowań. W decyzjach tych organ powołujący nie zajmuje ostatecznego stanowiska względem zainteresowanych urzędników.
Z uwagi na powyższe ostateczna decyzja organu powołującego w sprawie ustalenia całkowitej liczby punktów uzyskanych przez każdego z urzędników, z którą można się zapoznać w indywidualnych aktach dotyczących awansu, składa się z szeregu ostatecznych decyzji w sprawie przyznania poszczególnych kategorii punktów awansu. Przeważnie decyzje te wynikają z rozdziału całkowitej liczby punktów uzyskanych przez każdego z urzędników zgodnie z tym, co figuruje w indywidualnych aktach dotyczących awansu urzędnika. Jakkolwiek decyzje o przyznaniu określonych kategorii punktów awansu również należy uznać za decyzje przygotowawcze i uprzednie względem decyzji w sprawie ustalenia całkowitej liczby punktów, a co za tym idzie, nie mogą one wszczynać biegu terminu do złożenia zażalenia, niemniej stanowią one decyzje ustalające w sposób ostateczny sytuację zainteresowanego urzędnika w zakresie danej kategorii punktów.
W tych okolicznościach należy uznać, że urzędnik, żądając na końcowym etapie postępowania w sprawie awansu stwierdzenia nieważności listy urzędników, którym przyznano punkty pierwszeństwa w uznaniu za pracę w interesie instytucji, zamierzał z pewnością zakwestionować całkowitą liczbę uzyskanych punktów, a jego skargi nie można odrzucić jako niedopuszczalnej z tego tylko powodu, że formalnie skarga nie była skierowana przeciwko decyzji w sprawie ustalenia całkowitej liczby punktów.
(zob. pkt 50–54)
Odesłanie:
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑311/04 Buendía Sierra przeciwko Komisji, 19 października 2006 r., Zb.Orz. s. II‑4137, pkt 96–97
2. Ograniczenia związane z przejściem do innego sposobu zarządzania, jeśli chodzi o karierę urzędników, mogą wymagać od organu administracji tymczasowego odejścia, w pewnych granicach, od ścisłego stosowania przepisów i zasad mających charakter stały, stosowanych zwykle do rozpatrywanych sytuacji. Jednakże takie odejście powinno być uzasadnione istotną potrzebą związaną z przejściem do innego systemu i nie może wykraczać, zarówno pod względem czasu trwania, jak i zakresu, poza to, co jest niezbędne do zapewnienia spójnego przejścia od jednego systemu do drugiego.
W ramach pierwszego postępowania w sprawie awansu pod rządami nowego systemu awansowania opartego na wyrażaniu osiągnięć w ujęciu liczbowym, ustanowionego wewnętrznym uregulowaniem Komisji określającym środki przejściowe mające zapewnić odejście od starego systemu, gdy przewidziano przyznawanie urzędnikom grupy zaszeregowania A 12 rozmaitych rodzajów punktów pierwszeństwa za rok poprzedzający wspomniane postępowanie w sprawie awansu, lecz Komisja postanowiła tymczasowo ograniczyć przyznawanie punktów pierwszeństwa, nie można uznać, że ograniczenie tego rodzaju stanowi przekroczenie uprawnień przysługujących organowi administracji w odniesieniu do tymczasowej organizacji zmian zasad dotyczących awansowania urzędników. Organ administracji poprzestaje bowiem na ustaleniu granicy, do jakiej należy uwzględniać wcześniej uznane osiągnięcia.
Choć teoretycznie można sobie wyobrazić inny system, organ administracji nie jest w tym względzie do niczego zobowiązany. Zmiana obowiązujących metod awansowania urzędników ma bowiem w założeniu na celu zaradzenie określonym niedogodnościom wynikającym ze stosowania dawnych zasad. Nieodłącznym elementem takiego procesu reform, którego konieczność podlega szerokiemu zakresowi uznania organu administracji, jest zatem przyjęcie określonej daty, od której ocena osiągnięć urzędników zaczyna odbywać się na nowych podstawach.
(zob. pkt 81–83)
Odesłanie:
Trybunał: sprawa 62/75 De Wind przeciwko Komisji, 1 lipca 1976 r., Rec. s. 1167, pkt 17
Sąd Pierwszej Instancji: sprawa T‑557/93 Rasmussen przeciwko Komisji, 13 lipca 1995 r., RecFP s. I‑A‑195, II‑603, pkt 20; sprawa T‑30/02 Leonhardt przeciwko Parlamentowi, 11 lutego 2003 r., RecFP s. I‑A‑41, II‑265, pkt 51, 55; sprawa T‑393/04 Klaas przeciwko Parlamentowi, 3 maja 2006 r., Zb.Orz.SP s. I‑A‑2‑103, II‑A‑2‑465, pkt 56; ww. sprawa Buendía Sierra przeciwko Komisji, pkt 213, 220